ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ / Παναγή Πανίκος

Δεν θα έλεγα, ποτέ μου

ότι είμαι δικός σου...

Αν δεν κυκλοφορουσες και στο τελευταιο κύτταρο του οργανισμού μου...

Αν η σκεψη μου, ξωστρακούσε έστω

και στο ελάχιστο, απ'την δική σου...

Αν, άνοιγα το βιβλίο της αγαπης μου για σένα

και δεν ήταν, πυκνογραμμένο το όνομα σου...

Απ'την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελιδα

χωρίς - περιθωριο όποιας αλλης

επέμβασης - προσθηκης

Αν και ο ύστατος κτύπος της καρδιάς μου

δεν ήταν χαρισμένος

σε σένα, τότε, δεν θα ελεγα

ότι είμαι δικός σου...

Αν το πρόσωπο σου, για τα μάτια μου

δεν ήταν αποτυτωμένο, στους ήλιους

και στα φεγγάρια μου

και στα αμέτρητα αστέρια του ουρανού μου....

Κι αν ακόμα, μαδούσες εκατομμύρια μαργαρίτες

και έστω μία, σου έλεγε δεν σ αγα πώ

τοτε, ναι, δεν θα σου έλεγα

πως είμαι δικός σου - Ολοκληρωτικα...

Το λάθος / Στυλιανού Κυριάκος

 Το λάθος

Κάθετα κι οριζόντια

ξύλα

χρόνια τώρα

φτιάχνουν

τους πιο σκληρούς

σταυρούς για τον Μεσσία

Εν αρχή όμως

είν΄

το λάθος…

Μόνο ενός λεπτού

σκότους

χρειάστηκε

για να μεταγγιστούν

στο αίμα μας

όλοι οι φόνοι

των αιώνων.

Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

Επικαιρον / Τσελεπή Ειρήνη

 

Στες βραδυνες φιεστες, στηνουν σκηνες οι καραγκιοζοπαίχτες

Επαίνους και βραβεία διαμοιράζουν, κι οσους μενουνε απεξω τους τρομάζουν

Στην ψεσινή φιέστα

βραβειο ετοίμασαν

της υποκρισιας

Μα δεν βρεθηκε υποψήφιος κανεις

Ω!! Τοση υποκρισια

Για να τελειώνουνε λοιπον, σε ανερχομενο αστερι το παρεδωσαν ηθοποιό

και δεν βρεθηκε κανεις να πει

αλλο το ηθος ποιώ

κι αλλο υποκρινομαι ο δυστυχης...

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΕΣ της Ιωάννας Παπαντωνίου

 

Φλιτζάνι  αναποδογυρισμένο
και ρηχό μας κληροδότησαν
έναν καφέ παρηγοριάς
στης γειτονιάς
την  πορσελάνινη  συνάντηση
Τα ιερογλυφικά ερμηνεύουμε
δίχως μελάνι και μολύβι
στα λευκά τοιχώματα με τις ρωγμές
 
Ανακατεύουμε τα κατακάθια
να ανασυρθεί μια υποψία ουρανού
και πεταλούδες λευκές
απ’ τα μελλούμενα
Με χέρια τρεμάμενα
κερνάμε το επιδόρπιο
στο ακριβό σερβίτσιο
και είναι η πτώση εκκωφαντική
 
Σκορπίζονται τα θραύσματα
σε κουρελού  πολύχρωμη
Άχρωμη η αιμορραγία
σε πόδια  γυμνά
Ψηφίδες σκόρπιες
μιας ξεθωριασμένης ζωγραφιάς
του νεοσσού
με τα γκρίζα πούπουλα
που μεταμορφώνεται σε κύκνο
 
Το κύκνειο άσμα αργεί
Προλαβαίνουμε
Μαζεύουμε τα κομμάτια
Επαναφέρουμε τα κάτοπτρά μας
τα κοίλα και τα κυρτά
Κρεμάμε τα ρολόγια στις ανεμόσκαλες
Αποτυπώνουμε τον χρόνο
σε επιτοίχιες φωτογραφίες
 
Τοποθετούμε τις καρέκλες
γύρω απ’ το οικογενειακό τραπέζι
Μέσα στο  ανοιχτό τετράδιο
της φοιτήτριας
σημειώνουμε την αποφοίτηση
Μπροστά στο αναμμένο καντίλι
εναποθέτουμε την προσευχή
Προλαβαίνουμε
Συναρμολογούμε το θαύμα
κι ας ξεκίνησαν όλα
 απ’ το σπασμένο φλιτζανάκι
στο πάτωμα
 
 Έπαινος στον Ε΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού, 2023

ΤΙΜΩΡΙΑ / ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

 

Ένας αέρας με θυμό λυσσομανά

κι ότι στο δρόμο του βρεθεί

κάτω το ρίχνει,

ρωτώ ποιός είναι που τον κόσμο τυρρανά

και ένα χέρι εχθρικό

εμένα δείχνει.

Με δίχως λύπηση, στη γη

πέφτει η βροχή

και παρασέρνει δέντρα, σπίτια

και ανθρώπους,

γονατισμένη κάνω μία προσευχή

για να σωθούν όσα εφτιάξαμε με κόπους.

Με εγωισμό ζήσαμε όλη τη ζωή,

ίχνος αγάπης δεν υπήρχε

και συγγνώμη,

πεινούσαν γύρω μας παιδάκια

και γονιοί

μα δεν μας άγγιζαν συνείδησης οι νόμοι.

Τώρα ζητούμε δακρυσμένοι μια γωνιά,

ένα καλύβι να βρεθεί

για να σωθούμε,

μα όση δείξαμε στους άλλους απονιά,

τον πόνο έφερε

μαζί να γνωριστούμε!!

[ Φινάλε διάφανο ]Απόσπασμα από την ποιητική μου συλλογή με τίτλο, «Αειθαλής Θάλασσα», εκδόσεις Μελάνι 2017 / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 Φινάλε διάφανο

λιποβαρές

δίχως εκτόπισμα.

Χορός υδρόβιος

υπότιτλοι κυματισμοί

ακροτελεύτιο.

Άνωση δίχως όρους

σχεδόν ένωση

αμφίβια σώματα

χελιδονόψαρα.

Ήλιος παρών

αρμύρα πανταχόθεν

δίχως εκπτώσεις.

Αναχωρώντας

πάντα επιστρέφεις

δίχως εσένα.

…….

Ασπασμοί / Αθηνά Τέμβριου, "'Ηλιος και Άνεμος"

Ασπάζονται ο ένας τον άλλον,

σαν πρόκες οι σκέψεις καρφώνονται πάνω στο δέρμα,

εισχωρούν μέσα στο αίμα, στην καρδιά,

ακόμη και στα μικρότερα μέρη του σώματος τους.

Ο πόνος μεταδίδεται, ανταποδίδεται, ξεχειλίζει,

γίνεται λίμνη, ποτάμι, θάλασσα, ωκεανός

και τους καταπίνει δίχως να αφήσει

ούτε ένα λευκό κόκαλο να φτάσει στην αμμουδιά.

[ Θύμησες από το σπίτι μου] / Παπαγεωργίου Αδελαίδα

 Θύμησες από το σπίτι μου

Το σπίτι μου κάθε πρωί

υποκλινόταν σε ένα ήλιο

γεμάτο με ανείπωτο φως

Μέσα στην αγκαλιά των γονιών μου

χωρούσε ολάκερη η γειτονιά

με τα σπίτια τα τραπέζια

τα απονήρευτα χαμόγελα των ανθρώπων

Στο ερμάρι γραμμένοι και οι εννιά μας

με ιεραρχική σειρά και μέρα γέννησης,

η ώρα αναζητούσε αργότερα ωροσκόπο

Κανείς δεν μας ρώτησε

τι μεσολάβησε στα πενήντα χρόνια,

πως ο χρόνος μας αφαίρεσε ανάστημα,

αν σβήστηκαν τα ονόματα

στο ερμάρι της μνήμης

τι μεσολάβησε ,

πόσο άλλαξαν τα πρόσωπα,

απολειφάδια τώρα του κάποτε είναι μας…

Μόνο μη λες στο παιδί / Τσιαήλης Ρ. Χρίστος

-----------------------------------

Η ψυχή στα τέσσερα όταν μπουσουλάει

πλάθεται με κάθε τι που αγγίζει

αν δεν την καίει

αν δεν την τρυπά

αν δεν την παραμορφώνει

πήζει με κάθε τι που ακούει

ενδιαφέρον

τα όμορφα ψέματα θα δώσουν

στη λευκή πλαστελίνη χρώματα ζωηρά

τα φοβερά πλάσματα στα παραμύθια

θα δώσουν στα βαθιά κύτταρα

μικρά ποδαράκια και φτερά

να πετάει η ψυχή, να πετά

Η ψυχή στα οχτώ όταν φιλοσοφεί

ξέρει πια λεξεις από ελ-

ξέρει προτάσεις χωρίς προσωπικές αντωνυμίες

ξέρει ήχους που δεν γράφονται

μα μην λες ακόμη αλήθειες πικρές

για τους πολέμους που ζεις

για το μίσος των μεγάλων πληθυσμών

με τους μικρούς

κι ασήμαντους ανθρώπους

που πέφτουν σαν μυρμήγκια

αν η τρύπα της φωλιάς ενοχλεί

και μην αμαυρίζεις την ψυχή

λέγοντας αυτός είναι ο εχθρός

αυτός είναι ο αδύναμος

αυτός είναι ο άλλος

εκείνος είναι ο διαφορετικός

μην εξηγείς στην ψυχή που σκληραίνει

γιατί σκληραίνει

πριν σκληρύνει αρκετά

για να δεχτεί πως,

λογική: λογική

παράλογο: παράλογο.

Ας μην καταλάβει ακόμη βρε αδελφέ

και πως αυτά τα τέσσερα τινά

έχουν πολλαπλάσια.

Ας ξέρει μόνο

πως τα ποδαράκια βαθιά μέσα της

πρέπει κάθε μέρα να τρέχουν λιγάκι

για να γαργαλούν

ψάχνοντας και δίνοντας αθώα αγάπη

σε πολλές και διάφορες άλλες ψυχές

που ανήκουν σε λέξεις

που αρχίζουν από τον ήχο /ki:n/ *

και ένα όμικρον στο μέσο

αλλά είναι πολυσύλλαβες

ποτέ μη λες στο παιδί πως η αγάπη

ανήκει μόνο σ' αυτή

την πρώτη συλλαβή.

Ίσως έτσι ανατραπούν

σύντομα τα πάντα

και δε θα υπάρχει κάτι

που να μην πρέπει να πεις

στο παιδί.

copyright Χρίστος Ρ. Τσιαήλης

*kin(αγγλ. οικογένεια και συγγενικός κύκλος ενός ανθρώπου

B L A C K F R I E D “A” / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Τη μέρα που ξεπούλαγαν τους σκλάβους

που τέλειωνε ο χρόνος της σοδειάς

ο ήλιος δεν λεγόταν να φανεί

τηγάνιζαν τα άλφα μες στο λάδι

και μαύρο πίνουν έκτοτε καφέ

στη μνήμη αλυσόδετων θυμάτων

οι έκπτωτοι εκπτώσεις κυνηγάνε

πασκίζοντας να σπάσουν τα δεσμά

Το βάρος της ζωής / Στεφανίδης Στέφανος

Πόσο ζυγίζει η ζωή;
Κάποιες φορές τόσο βαριά
όσο και η στιγμή που άφησες
το σώμα της μάνας σου στο χώμα
Πιο βαριά και από
εκείνο τον στερνό, πέτρινο ασπασμό
πριν της κλείσεις τα μάτια
για πάντα
και θάψεις το φορτίο της μνήμης
Όταν προβάρεις της ζωής τις συνήθειες
και μια φωνή σε προστάζει
Ξέπλυνε το καρπούζι πριν το κόψεις
είναι λασπωμένη η φλούδα
Ακούμπα την ντομάτα από την άγουρη μεριά
Να κοχλάσει το νερό προτού ρίξεις τα λάχανα

Θυμάσαι πως κάποτε σου είπε κάποιος
είναι τρελές όλες οι μάνες
και κάθε πράμα έχει τη λύση του.
Αν είναι ανάγκη το παιδί να ’χει μητέρα
τότε να θάβουν τελετουργικά τον ομφάλιο λώρο
να χτυπούν βαρύ ταμπούρλο και να σβουρίζει η φλόγα
ώσπου το σώμα μαγεμένο να υψώνεται
να φανερώνεται ξανά στον κόσμο
εκ του ανεσπέρου φωτός
να βγάζει απρόσμενα φτερά και να πετάει
τα πόδια στροβιλίζονται, ανεβαίνουν
αναδύεσαι με την ανεμελιά της νύχτας στο πρόσωπο
λες κι η μνήμη δεν υπήρξε ποτέ
λες και ποτέ δεν ανήκες σε μια νήσο χαμένη
δεν έγλειψες τα νερά της στάλα-στάλα
δεν τα κατάπιες λαίμαργα από ρυάκια και ρωγμές
Ένα νησί που δεν υπάρχει πια
Και που μπορεί να μην υπήρξε ποτέ
Το μόνο που μετρά είναι η στιγμή τούτη
σε μια γη μακρινή
Στης αιώρας το λίκνισμα
Ακούς ένα σφύριγμα βαθιά στο στέρνο
κι η καρδιά σου σηκώνεται ψηλά, πάνω
απ’ το φύλλωμα των καρύδων
κι η κούλισσα σου φέρνει μια κούπα ρύζι και νταλ
Σφραγίζουν πάλι τα πλευρά σου και πέφτει
με γδούπο η καρύδα
καθώς ακούς τον μόχθο στα γυμνά της πόδια
ν’ αντηχεί με της γιαγιάς σου τα βήματα
Θυμάσαι το σπίτι της και ρωτάς
πόσα συντρίμμια να μαζέψεις
για να το ξαναχτίσεις απ’ τα κομμένα άκρα
ή άραγε να τ’ αφήσεις στους ξένους που το κατοικούν
κι έτσι ξένοι που είναι μοιάζουν με δικούς μας
όπως ξαπλώνουν στο δώμα τις νύχτες του Αυγούστου
και πετούν συνεπαρμένοι με τα πεφταστέρια
Μπορεί να’ ναι αρκετό να ακούσεις την αιώρα
να σε σπαργανώνει την ώρα που κοιτάς
τα φευγαλέα σύννεφα-νομάδες
έτοιμα πάντα να ξαμολήσουν τα νερά τους
άμορφα υγρά που θες να τα μαζέψεις σε κουβάδες
να σου θυμίσουν τη δική σου χειμαρρώδη φύση,
του δέρματός σου τη γλυκάδα
βρίσκοντας την ισορροπία
ανάμεσα στο τώρα και το τότε

Ανάμεσα στη χαρά και τη μοναξιά
η ζωή ελαφραίνει τις πιο παράξενες στιγμές
Στην αρχή της παράνοιας του έρωτα
και όταν οι φίλοι σου χαμογελούν αγγίζοντας
ανοίγοντας, γεμίζοντας κενά κι εσύ αναρωτιέσαι
πόσες ζωές να έζησες;
Είναι άραγε η ταυτότητα μονάχα μια ζωή
ή τάχα είναι πολλές που σε κοιτούν με μύρια μάτια
Κι εμείς αστέρια που στάχτη γινόμαστε
στη μέθη μας
Εικάζεις
ποιος βλέπει ποιος ακούει
Μπορεί και να κλείσεις τα μάτια σου
και να τα σβήσεις όλα
αφημένος
στη σάρκα δίχως μνήμη

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ / Πηλαβάκη Δέσπω

Της νύχτας το παράπονο

εγέννησε τη θλίψη

που θέριεψε και έφτασε

στου ουρανού τα ύψη.

Στου λιμανιού μιαν άκρια

καράβι αραγμένο

που με σκοινιά πολύ γερά

στον κάβο είναι δεμένο,

σαν τη δική μου την καρδιά

που η σκουριά τη λυώνει,

ο καπετάνιος χάθηκε,

λοστρόμος δεν ζυγώνει.

Της νύχτας το παράπονο

σε δάκρυα ξεσπάει,

μικρό παιδί που η μάνα του

δεν ζει να το αγαπάει.

Φυσά αέρας δυνατός

παίρνει τα όνειρά μου,

βροχή, κατακλυσμός ξεσπά

και πνίγεται η χαρά μου.

Περνούν ανθρώποι και πατούν

άπονα τη ψυχή μου,

της νύχτας το παράπονο

κοιμάται πια μαζί μου.

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

MIA NYXTA /Μπίου Σταυρούλα

Μια νύχτα έζησα μαζί σου, ποιητή μου

Μια νύχτα που δεν έμελλα ποτέ να ξημερώσει

Και τότες άνθισε σφιχτά η αγκαλιά μου

Για έναν έρωτα που ποτέ δεν μ’ έχει ζώσει

Κι όλα του κόσμου τα μικρά

Γίναν μεγάλα και ωραία

Σαν η ψυχή σιγοτραγουδά

Και σ’ αγαπά λαθραία

Από τότε τριγυρνώ σ’ όλα τα μονοπάτια

Και ζητώ παρηγοριά μοναχά στα δυο σου μάτια

Μα ερωμένη σου πάντα θα παραμένω

Ζητώντας άδικα να βρω ένα φιλί που ’ν’ ξένο.

5 ποιήτριες της Ελλάδας και της Κύπρου με 1 ποίημά τους

 
[οποιοδήποτε πένθος…] Κατερίνα Ηρακλέους
 
οποιοδήποτε πένθος
μόνο του πενθεί,
ο πόνος σέρνει τον πόνο 
μόνος του,
τα βλέμματα κοιτάζονται μεταξύ τους δευτερόλεπτα
κι ύστερα τα καταπίνει το βόλι,
οι καρδιές αρπάζονται από τον φόβο του θανάτου,
το αίμα σέρνει το αίμα μόνο του κι αφήνει σταγόνες στα νεκρά μονοπάτια,
το πένθος μοναχικό , βουβό στάζει μοιρολόι ,
καταπίνεις άνθρωπε όλο κόμβους από απώλειες ,
πένθος η προσφυγιά,
ο ξεριζωμός , η ελπίδα της επιστροφής χωρίς τέλος
όλοι πενθούμε μόνοι μας!

**
  δέεται η ψυχή... / Σοφία Θεοδοσιάδη

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το  το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..
Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..
Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...
 
**
ΕΠΕΤΕΙΟΣ / Αγγέλα Καιμακλιώτη

Βγήκε στο γιαλό
ανοικτά του Άη Φίλωνα
με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».
Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.
Έριξε δίκτυ
για σκάρους και κουρκούνες.
Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει
τον Εθνικό τους Ύμνο
αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».
Ήταν εγκλωβισμένος
πενήντα χρόνους
εκεί στη μέση του γιαλού.
 
**
Εγώ κι ο άνεμος/ Ρούλα Τριανταφύλλου

Σ΄ αυτήν
Την απέραντη γαλάζια θάλασσα
-που τόσο αγαπήσαμε
 Φως ήλιος , ανάσες κυμάτων
-Πόσα μοιραστήκαμε
  Αυτή  τη θάλασσα  που  τώρα φλέγεται
 -Με προδοσίες πληγώσαμε
Τώρα ,
Έρημο το κύμα κι η ακρογιαλιά
 Ηχώ απ’ τα βάθη πελάγου μήνυμα με τ' αγέρι φέρνει
Περαστική σαν Άνοιξη ήσουν
-Αυτό το όνειρο δεν ήταν για μας
Κοράλλια, αστερίες, κύματα
εγώ κι ο άνεμος…
Το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου μάς ξέχασε.
 
**
 
 
[Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις…] Ελένη Τυρίμου
 
Ανασκουπόθου  ποιητή τα άγραφα να γράψεις,
δάκρυ, μελάνι και χαρτί αλήθειες να ξεθάψεις.
Πάρε την πένα σου ξανά με πόνο να μιλήσεις,
το άδικο για να ακουστεί το δίκιο να αφυπνίσεις.
Κράτα σημαία της τιμής στις νότες βάλε στίχο
το μοιρολόι να γενεί
σε κάθε λέξη ήχο.
Έλα θλιμμένε ποιητή η πένα σου σφραγίδα
διώξε το  φόβο, της ψυχής, δωσε στο φως ελπίδα.

Αγγέλα Καιμακλιώτη: Τρία [3] ποιήματα

 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Βγήκε στο γιαλό

ανοικτά του Άη Φίλωνα

με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».

Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.

Έριξε δίκτυ

για σκάρους και κουρκούνες.

Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει

τον Εθνικό τους Ύμνο

αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».

Ήταν εγκλωβισμένος

πενήντα χρόνους

εκεί στη μέση του γιαλού.

**

ΝΟΣΤΟΣ

Και στο κλειστό παράθυρο

μπροστά λαχτάρισε.

Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά,

τη γυάλινη σιωπή να σπάσει.

Να μπει στο σώμα του σπιτιού.

Να ξαποστάσει.

***

ΒΡΕΧΕΙ

Βρέχει.

Σχεδόν με θράσος.

Άρα η ανατροπή

δεν είναι πλέον

απλή πιθανότητα.

Να μπαίνει το καλοκαίρι

με κλαυσίγελο

κι εσύ να ξοδεύεις

αντηλιακά με δείχτες.