Στου λιμανιού μιαν άκρια
καράβι αραγμένο
που με σκοινιά πολύ γερά
στον κάβο είναι δεμένο,
σαν τη δική μου την καρδιά
που η σκουριά τη λυώνει,
ο καπετάνιος χάθηκε,
λοστρόμος δεν ζυγώνει.
Της νύχτας το παράπονο
σε δάκρυα ξεσπάει,
μικρό παιδί που η μάνα του
δεν ζει να το αγαπάει.
Φυσά αέρας δυνατός
παίρνει τα όνειρά μου,
βροχή, κατακλυσμός ξεσπά
και πνίγεται η χαρά μου.
Περνούν ανθρώποι και πατούν
άπονα τη ψυχή μου,
της νύχτας το παράπονο
κοιμάται πια μαζί μου.
ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου