[ Μια Κύπρος στέκει πας τη γην] / Εφραίμ Χρίστου

 Μια Κύπρος στέκει πας τη γην

Ούλους τζιαι να μας θάψουν

Εμείς πονούμεν τούντη γη

Όποιαν μερκάν τζι αν κάψουν

Θέλουμεν την ελεύθερη

Εν της ψυσιής λαχτάρα

Τζιαι κρούζουμεν τζι εμείς μαζί

Σαν κρούζει η Καντάρα...

H ΓΑΒΑΘΑ / Κωνσταντίνου Δέσποινα

 
H   ΓΑΒΑΘΑ

Της  Παρασκευής  ο  εσπερινός
ψηλαφούσε κεκοιμημένη αθανασία
κεντημένη στους  σήμαντρου  τους  παλμούς
κι η γυναίκα  έβγαζε  τη  γαβάθα
σ’ένα  του Αιγαίου  πεζοδρόμιο
αντίκρυ  στ’  Αγιονόρος.
Ρεβίθια  αχνιστά   ξενοδοχούσε  η  γαβάθα
ζεστοκούλουρο  κι ένα  κανάτι   στο  πλάι
καλοτύχισμα  των αστεριών
π’  αποχαιρέτησαν  της  φθοράς  τις  παλινδρομήσεις
φίλεμα  τ’  άδειου  αδελφού
ζητιάνου  των  ανέμων.
Ήρθε  μια  Παρασκευή 
γαβάθα ορφανεμένη
λυχνάρι  που ‘σβησε   η  γυναίκα
ψυχή λευκόφτερη  πια 
 ενορχήστρωνε στις  δόσεις  της  αγάπης προσευχές
κι έκανε  τη  βροχή αρτηρίες  υδάτων
 στο κανάτι να  μαζεύουν τους  αέρηδες 
τ΄ αρτύματα  να  εξαχνώνουν
που ‘βαζαν στην  κατσαρόλα
νεράιδες των  τέμπλων
κι  αρχάγγελους  να  ρίχνουν  προσκλητήρια 
στα κανάλια  της  ανάγκης
φίλος, διαβάτης, μα  κι εχθρός
να  φάει, να ξαποστάσει.              

 

 

 

 

 

Καλοκαίρι / Βίκτωρος Αλεξία

 

Βρόμισε σάρκα η σκόνη
και αίμα η γη,
έδαφος
με δώματα
απέθαντων.
Κάνεις δεν πεθαίνει.
Κάνεις δε ζει, όπως άρχισε να βιώνει.

Είχα να καπνίσω το ίνδαλμά μας στον ήλιο.

Βαφτίστηκα, μπογιατίστηκα και νέγρα
παραπονιόμουν για την ποιότητα της θέρμης.

ΔΙΚΑΙΟ και ΑΛΗΘΕΙΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Ο κόσμος γέμισε ,

ψευτιά κι υποκρισία,

ο ένας να κρίνει τον άλλονε,

χωρίς λογοκρισία.

Ο κάθε άνθρωπος,

κρατάει τον σταυρό του,

και καθορίζει τις πράξεις του,

στον δρόμο τον δικό του.

Γίνανε όλοι τους κριτές,

θέλουν και να δικάσουν,

συκοφαντίες ένα σωρό,

ανθρώπους να διχάσουν.

Διαστρευλώνουν την ψευτιά,

να φαίνεται αλήθεια,

στρώνουν καλά το σχέδιο,

όπως στα παραμύθια.

Παραμονεύει το δίκαιο,

διψάει η αλήθεια,

υψώνουν τείχος και κτυπούν,

κατάστιχα στα στήθεια.

Όποιος διψάει το κακό,

του κάθε συνανθρώπου,

η αλήθεια και το δίκαιο,

θα λάμψει παντίου τρόπου.

Η αλήθεια και το δίκαιο,

πάντα στην ίδια στράτα,

ξέρουν να υπερασπίζονται,

με λόγια κοφτά,σταράτα.

Εγέλασε το άδικο,

χαρά πώς διαφεντεύει,

μα σαν η αλήθεια φαίνεται,

το δίκαιο πρεσβεύει.

Θα αστράφτει πάντα το δίκαιο,

θα λάμπει η αλήθεια,

μάχη θα δίνουνε μαζί,

τόχουνε πιά συνήθεια.

Υπερασπιστές και μαχητές,

ενάντια στο ψέμα,

η ζωή μας θάτανε γλυκειά,

δεν θα υπήρχε θέμα.

ΨΥΧΕΣ / Πλουτάρχου Ελευθέριος

.

Οι ψυχές ζωντανεύουν σαν πέφτει η νύχτα

στα δρομάκια της πόλης πέρα δώθε γυρνούν,

τις δουλειές να τελέψουν π’ αφήσαν και φύγαν

στα μπαράκια τα λένε όταν πάνε να πιούν.

.

Αν ποτέ σου μια νύχτα σαν εκείνες βρεθείς

κι αν στα άδεια δρομάκια της πόλης χαθείς,

αυτούς που σε ψάχνανε να μη λησμονήσεις

το ποτήρι σου άδειο… περιμένω να ‘ρθεις.

.

Ελ. Πλουτάρχου, Των στίχων πανσπερμία (Εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές, 2021)

ΑΠΡΑΞΙΑ / Ζυμπουλάκης Γιώργος

Αγναντεύεις την λίμνη

Μαντεύεις να βρείς

Τες μνήμες

Μιάς ζωής χαμένης

Που σου' κλεψαν

Οι συγκυρίες

Κι' αυτή σου αντανακλά

Κρυστάλλινο βυθό

Μαγικής οράσεως

Προσπαθεί να σ' ανατρέψει

Άδικα μάχεται

Άδικα υπομένει

Είσαι πιά νεκρός ;

Αυτές είναι οι εικόνες

Των ελπίδων σου

Ένας αστερίας

Που επιμηκύνει της πολιτείας

Τα πλοκάμια.

Γ.ΖΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ / Αγγέλα Καϊμακλιώτη

Πάντα ένας Ισκαριώτης

μας βγάζει από τη δυσκολία

αναλαμβάνοντας αυτός το χρέος

να οδηγεί στα πάθη

και στην αιώνια δόξα

τους Χριστούς του κόσμου.

Να διευκολύνει την υποκρισία

του κομπάρσου πλήθους

στο αλισβερίσι.

Να καίγεται στο πυρ

του ενός φιλιού που ένωσε

το Θάνατο με την Αθανασία.

.........

Αγγέλα Καϊμακλιώτη, «Οι Πικροδάφνες θέλουν κούρεμα»

ΣΤΟΧΟΣ / Χριστοφίδης Τίτος

Κάθε φορά που άπλωνε το χέρι

έμοιαζε άσκηση καθορισμού ορίου

της αστραπής στο βλέμμα

κάποτε νόμιζε θα έφτανε τον στόχο να αδράξει

να τον κλειδώσει με δείκτη και αντίχειρα

στην απαλή γωνία βεβαιότητας

το όχι δεδομένο την βεβαιότητα ζηλεύει πάντα

αλλά ο στόχος όλο έφευγε

υπάκουος στο κέλευσμα των στοιχισμένων

σε ευθύγραμμη σειρά προσηλωμένων μυρμηγκιών

η άπειρη διαδρομή δεν καθορίζει

κανένα τέλος μήτε αρχή καμία

και όχι όπως περιγράφεται στις άγραφες

μας εμμονές ο ίδιος τοποθετείς

σε φανερό σημείο

το ποθητό σου αποτέλεσμα

και με προσποίηση ερευνητή δήθεν

περιπλανιέσαι να το βρεις ακόμη

και τις στείρες ευκαιρίες

ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ / Πηλαβάκη Δέσπω

Λέω να στήσω μια βραδυά

γλέντι με γέλιο, κέφι,

μα στων ανθρώπων τις καρδιές

να μην υπάρχουν νέφη.

Χαρά να ρίξω στο χαρτί,

στις κούπες ευτυχία,

αλλά το χέρι μου τραβά

πίσω η αδικία.

Άλλοι θυσία γίνονται

κι άλλοι αδράζουν δάφνες,

άλλες μερόνυκτα θρηνούν

κι άλλες μπρος βγαίνουν μάνες.

Μάνα που σου ξερίζωσαν

καρδιά από τα στήθεια

και όσα σου ετάξανε

ήτανε παραμύθια.

Μα αν τα δικά σου τα παιδιά

μάνα, δεν πολεμήσουν,

πώς θά´βρουν χώρα λεύτερη

οι ´σοφοί´ να κυβερνήσουν;

Λέω να στήσω μια βραδυά

γλέντι με γέλιο, κέφι,

να φέρω και τους ´άριστους ´

για να βαρούν το ντέφι!

ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Τριαντάφυλλο

"ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ"...

Στη θάλασσα της Ακανθούς γεννήθηκα

καθώς µου λέν' αυτοί

που ξέρουν την καταγωγή µου

αυτοί που καθηµερινά µιλούν

για την καταραµένη δήθεν µοίρα της γενιάς µου.

Μέσ' από τον αφρό του κύµατος

που λούζει το σκληρό καύκαλο των Χελώνων

αναδύθηκα σαν τη Θεά Αφροδίτη,

µα πριν προλάβω να πατήσω πόδι στην ξηρά,

µε ρούφηξε κήτος µέγα

και µετά τρεις ηµέρας και τρεις

νύκτας µε εξέµεσε πάνω σε τόπο ξένο κι αφιλόξενο µακράν της Ακανθούς.

Αυτά λοιπόν µου διηγούνται εκείνοι

που γνωρίζουν την καταγωγή µου

κι εγώ τ' ακούω και προσεύχοµαι

κάποτε ν' αξιωθώ να δω την Ακανθού...

απόσπασμα από την ποιητική του σύνθεση "ΕΠΑΝΟΔΟΣ", 1992

Ματθαίος Νικόλα: Ένα βραβευμένο ποίημά του / 2022

 Ο έρωτας εν αθασιά,αθάνατα μυρίζει

Με τόν αέρα που φυσά Κοφκει την γην εις τα μισά Τον κόσμον τον γυρίζει Τζεινοι καρποί που εννα φκουν ωραίοι,μυροδατοι Που το χωρκό σου αν ιφκείς Δοτζιμασε Τζιαι εννα δεις Πων ομορκιά γεμάτοι Έσιει τζιαιρο που σαν αττεί,άξξιππα μαρανισκει Εν αδρωπος που καρτερεί Ώσπου να τού'ρτει το γυρίν Τζιαι το σπορίν του βρίσκει

Αν δεν ιγλεπεις το δεντρόν καλά αν μεν το σάσεις Ένθα φυτρώσει να ξεβεί Στην γην πάλε θα κατεβεί Καρπούς τζι εθθεν να πιάσεις Που την ποτίζεις πρόσεχε,να μεν την πολλοπνίξεις Να βάλλεις τα λιπάσματα Των αισθημάτων πλάσματα Χαμαί να μεν τα ρίψεις Αν την προσέχεις έξερε αιώνες πως θα ζήσει Τζι αν τα κλαδκιά της θα κοπούν Άλλα που πάνω εννα φκουν Τζι έρωτας εθθα σβήσει Θα παραμείνει ζωντανός κόμα τζιαι μεστο χώμα Μόνο τα μμάθκια σ'ανοικτά Αν τα σσιεπάζεις ναν σφηκτα Με τ έρωτα το στρώμα

Νύχτα / Βίκτωρος Αλεξία

 

Είναι η νύχτα

που πέφτει πάνω στ' άστρα,

στα κεφάλια των ανθρώπων

και στο κέλυφός τους

και ήσυχα

απωθεί

και

βολεύεται

στις αρχές των οικουμένων...

[τα ανάβω τ' αστέρια ] / Ηρακλέους Κατερίνα

 τα ανάβω τ' αστέρια

ουρανέ μου

τ' αστέρια την νύχτα

τα κάνω καντήλια

και τα ανάβω για τα παιδιά του κόσμου!

ενός κόσμου άσχημου,

πολεμοχαροί εραστές

που σκοτώνουν

τ' αστέρια,

φυγαδεύουν το φεγγάρι

σε μια γωνιά της κολάσεως,

ανάβω

τα αστέρια με τα μύρα

της βάφτισης

ενός νεογέννητου

που γεννήθηκε μέσα στα υπόγεια της μοίρας,

και αν σβήσουν ,

το φωτεινό αστέρι

της Βηθλεέμ

τ' ανάβει ξανά,

το βρήκα και με βρήκε

ένα βράδυ απόγνωσης

στον ελαιώνα της προσευχής,

-υπόσχομαι ότι θα τ' ανάβω και εγώ,

για να μην φοβούνται τα παιδιά...είπε

ανάμεσα της λίγης ώρας σιγής ,

κοιτάζω ψηλά ,

το βλέπω ν' απλώνει

γρήγορα το φως του,

τ' αστέρια

να ανάβουν

προτού οι φωτιές

πλησιάσουν των παιδιών τις γοερές κραυγές,

η προσευχή,

η ελπίδα,

ακουμπούν μόνο στον Θεό!

τα βλέμματα στέρεψαν από ζωή,

θέλουν οι πόλεμοι

να σταματήσουν ,

των αδελφών τα μάτια κοιτάζονται εχθρικά

και πεθαίνουν και αφήνουν ψυχούλες πίσω τους

για μια γη που κανενός δεν είναι!

Άγνοια / Τέμβριου Αθηνά

Φορούσε ολάκερη τη γη στο σώμα του.

Στα χέρια οι θάλασσες,

η αλμύρα στ’ ακροδάχτυλα του

κι ένας ωκεανός να ξεχειλίζει

στα βάθη της καρδιάς

λύπη, χαρά, οργή, έρωτα

κι ένα παράπονο σαν δεν κατάφερε ποτέ

να αναστήσει τα περιβόλια κάτω απ΄ τα πόδια του.

Κάθε φορά που περπατούσε ένα δέντρο ή ένα λουλούδι

άδικα ξεψυχούσε

κι έφευγε αδόξαστη ολάκερη η φύση

μέχρι το σούρουπο.

Μόνο τη νύχτα στον ύπνο του

άνθιζε η ζωή

για να μπορεί ν’ ονειρεύεται,

να διώχνει το θάνατο απ’ το πλατύ του μέτωπο

να παλεύει με τη βούληση του ανέμου

προτού ο ήλιος περάσει πεισματικά

τη διάφανη πόρτα της μνήμης

κι αντικρύσει ξανά τη σκιά του

με το πρώτο φως, γυμνή και σκοτεινή,

να τον ακολουθεί.

Α. Τέμβριου, "Ηλιος και Άνεμος"