Τριαντάφυλλο

"ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑ"...

Στη θάλασσα της Ακανθούς γεννήθηκα

καθώς µου λέν' αυτοί

που ξέρουν την καταγωγή µου

αυτοί που καθηµερινά µιλούν

για την καταραµένη δήθεν µοίρα της γενιάς µου.

Μέσ' από τον αφρό του κύµατος

που λούζει το σκληρό καύκαλο των Χελώνων

αναδύθηκα σαν τη Θεά Αφροδίτη,

µα πριν προλάβω να πατήσω πόδι στην ξηρά,

µε ρούφηξε κήτος µέγα

και µετά τρεις ηµέρας και τρεις

νύκτας µε εξέµεσε πάνω σε τόπο ξένο κι αφιλόξενο µακράν της Ακανθούς.

Αυτά λοιπόν µου διηγούνται εκείνοι

που γνωρίζουν την καταγωγή µου

κι εγώ τ' ακούω και προσεύχοµαι

κάποτε ν' αξιωθώ να δω την Ακανθού...

απόσπασμα από την ποιητική του σύνθεση "ΕΠΑΝΟΔΟΣ", 1992

Ματθαίος Νικόλα: Ένα βραβευμένο ποίημά του / 2022

 Ο έρωτας εν αθασιά,αθάνατα μυρίζει

Με τόν αέρα που φυσά Κοφκει την γην εις τα μισά Τον κόσμον τον γυρίζει Τζεινοι καρποί που εννα φκουν ωραίοι,μυροδατοι Που το χωρκό σου αν ιφκείς Δοτζιμασε Τζιαι εννα δεις Πων ομορκιά γεμάτοι Έσιει τζιαιρο που σαν αττεί,άξξιππα μαρανισκει Εν αδρωπος που καρτερεί Ώσπου να τού'ρτει το γυρίν Τζιαι το σπορίν του βρίσκει

Αν δεν ιγλεπεις το δεντρόν καλά αν μεν το σάσεις Ένθα φυτρώσει να ξεβεί Στην γην πάλε θα κατεβεί Καρπούς τζι εθθεν να πιάσεις Που την ποτίζεις πρόσεχε,να μεν την πολλοπνίξεις Να βάλλεις τα λιπάσματα Των αισθημάτων πλάσματα Χαμαί να μεν τα ρίψεις Αν την προσέχεις έξερε αιώνες πως θα ζήσει Τζι αν τα κλαδκιά της θα κοπούν Άλλα που πάνω εννα φκουν Τζι έρωτας εθθα σβήσει Θα παραμείνει ζωντανός κόμα τζιαι μεστο χώμα Μόνο τα μμάθκια σ'ανοικτά Αν τα σσιεπάζεις ναν σφηκτα Με τ έρωτα το στρώμα

Νύχτα / Βίκτωρος Αλεξία

 

Είναι η νύχτα

που πέφτει πάνω στ' άστρα,

στα κεφάλια των ανθρώπων

και στο κέλυφός τους

και ήσυχα

απωθεί

και

βολεύεται

στις αρχές των οικουμένων...

[τα ανάβω τ' αστέρια ] / Ηρακλέους Κατερίνα

 τα ανάβω τ' αστέρια

ουρανέ μου

τ' αστέρια την νύχτα

τα κάνω καντήλια

και τα ανάβω για τα παιδιά του κόσμου!

ενός κόσμου άσχημου,

πολεμοχαροί εραστές

που σκοτώνουν

τ' αστέρια,

φυγαδεύουν το φεγγάρι

σε μια γωνιά της κολάσεως,

ανάβω

τα αστέρια με τα μύρα

της βάφτισης

ενός νεογέννητου

που γεννήθηκε μέσα στα υπόγεια της μοίρας,

και αν σβήσουν ,

το φωτεινό αστέρι

της Βηθλεέμ

τ' ανάβει ξανά,

το βρήκα και με βρήκε

ένα βράδυ απόγνωσης

στον ελαιώνα της προσευχής,

-υπόσχομαι ότι θα τ' ανάβω και εγώ,

για να μην φοβούνται τα παιδιά...είπε

ανάμεσα της λίγης ώρας σιγής ,

κοιτάζω ψηλά ,

το βλέπω ν' απλώνει

γρήγορα το φως του,

τ' αστέρια

να ανάβουν

προτού οι φωτιές

πλησιάσουν των παιδιών τις γοερές κραυγές,

η προσευχή,

η ελπίδα,

ακουμπούν μόνο στον Θεό!

τα βλέμματα στέρεψαν από ζωή,

θέλουν οι πόλεμοι

να σταματήσουν ,

των αδελφών τα μάτια κοιτάζονται εχθρικά

και πεθαίνουν και αφήνουν ψυχούλες πίσω τους

για μια γη που κανενός δεν είναι!

Άγνοια / Τέμβριου Αθηνά

Φορούσε ολάκερη τη γη στο σώμα του.

Στα χέρια οι θάλασσες,

η αλμύρα στ’ ακροδάχτυλα του

κι ένας ωκεανός να ξεχειλίζει

στα βάθη της καρδιάς

λύπη, χαρά, οργή, έρωτα

κι ένα παράπονο σαν δεν κατάφερε ποτέ

να αναστήσει τα περιβόλια κάτω απ΄ τα πόδια του.

Κάθε φορά που περπατούσε ένα δέντρο ή ένα λουλούδι

άδικα ξεψυχούσε

κι έφευγε αδόξαστη ολάκερη η φύση

μέχρι το σούρουπο.

Μόνο τη νύχτα στον ύπνο του

άνθιζε η ζωή

για να μπορεί ν’ ονειρεύεται,

να διώχνει το θάνατο απ’ το πλατύ του μέτωπο

να παλεύει με τη βούληση του ανέμου

προτού ο ήλιος περάσει πεισματικά

τη διάφανη πόρτα της μνήμης

κι αντικρύσει ξανά τη σκιά του

με το πρώτο φως, γυμνή και σκοτεινή,

να τον ακολουθεί.

Α. Τέμβριου, "Ηλιος και Άνεμος"

Πως βγαίνει η Ποίηση στους δρόμους; Room For Art

 

ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ - ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΔΕΛΑΙΣ ΔΗΜΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ΄/ Χριστοφίδης Τίτος

Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις οποιοδήποτε

γήινο φαινόμενο από ανάλογο του

γυμνό πυρακτωμένο διαπλανητικό

μπορεί να είναι το συναίσθημα

μια και το σύμμεικτο στερέωμα δεν τρέφει πεταλούδες

απουσιάζουν από αυτό

μελισσοκόμοι μέλισσες

που δεν αλλοίωσαν ποτέ

μαγνητικά πεδία έλξης , ροές των φωτονίων,

τροχιές γαλαξιών και δεν καθόρισαν ποτέ

εκείνη την αλάθητη συμπαντική πορεία.

Κάτι ασχημάτιστο γενετικό μπορεί

αφήνει απροστάτευτη την πανανθρώπινη διαδρομή

στο έλεος μιας εύκολα ψηλαφητής παρέκκλισης

διάθλασης προορισμού όπου αγόγγυστα αναδεικνύεται

η δύναμη αφανισμού ζητούμενο θριάμβου προεξέχον

σε μια συλλογική αυτοκατάργηση , ευτελισμό

με ανισόρροπη δειλή αυτοφαρμάκωση.

Μια σπουδαιότητα αθέατη τέρπει ματαιόδοξα

στον αχανή περίγυρο το απειροελάχιστο

αμελητέο μας συνάφι

αμίλητες οι μέλισσες ρωτούν

γιατί ο χρόνος δεν συνομιλεί με το σοφό

την ευφυΐα και όχι το αίσθημα επίδειξης μια και

η σπουδαιότητα κατέχει λόγο ύπαρξης μόνο

με κορυφαίο συνοδό την χρησιμότητα στο φως.

Για τη γιορτή της μητέρας / Τέμβριου Αθηνά

Ο κόσμος λέγεται

να έχουν γεννηθεί

χωρίς μητέρα.

Μόνο ένας θεϊκός πατέρας

είχε αναπνεύσει ζωή

και δίνοντας αγάπη.

Παρατηρώντας τη φύση όμως,

μπορεί κανείς να αναρωτιέται,

Αν μας έχουν πει το μεγαλύτερο ψέμα

από τότε που άρχισε η σκέψη.

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΜΑΝΑ / Πουργουρίδης Λοίζος

Το ήξερε ο ήλιος από ψηλά ,και για τη μάνα που γιορτάζει,

Χαίρεται και χαμογελά, τα χρώματα του ετοιμάζει .

Το είπε αυτός στη θάλασσα, κι άμα το άκουσε εκείνη,

Τα κύματα σταμάτησαν και γίνηκε γαλήνη.

Το έμαθαν και τα πουλιά, και το είπαν στα λουλούδια,

Κι έγινε η πλάση μια αγκαλιά, με αρώματα τραγούδια.

Τ αγέρα η πνοή η παγερή, σταμάτησε ,δεν θα φυσήσει,

Κι έγινε αύρα δροσερή, την κουρασμένη μάνα να δροσίσει.

Το άκουσε η δυνατή βροχή, κι έγινε δροσούλα,

Και βάλσαμο μες τη ψυχή, στη δύστυχη μανούλα.

Και το γαλάζιο τ ουρανού, γέμισε χελιδόνια,

Κελαηδούν τη μάνα υμνούν ,μαζί με τ αηδόνια.

Όσα του κόσμου τα παιδιά δεν έχουν πια μητέρα,

Κρυώνουν σαν μικρά πουλιά στο φύσημα τα αγέρα.

Μάνες σ όλα τα χρώματα, του όλου κόσμου μητέρες,

Όποια κι αν έχετε ονόματα, γιορτάστε όλες τις μέρες.

Μάνα του αγνοούμενου, του ήρωα μητέρα,

Συ λιώνεις όπως το κερί, τη νύχτα και τη μέρα.

Μάνες σε τόπο μακρινό, που δεν ξαναγυρίζουν,

Κάνετε τους ένα μνημόσυνο, αυτές να μας θυμίζουν.

Δεν πρέπει να τη θυμόμαστε, το Μάη μια μέρα μόνο,

Αλλά να την σκεφτόμαστε, ολόκληρο το χρόνο.

Πόσο γλυκόλαλα χτυπά, χαρμόσυνα η καμπάνα,

Μεριάστε τώρα και περνά η ευλογημένη ΜΑΝΑ.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΦΥΛΑΚΗ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

Ήταν το τέλος

μια έκρηξη ωραία

στα μάτια τ'ουρανού

κράτησα τις μνήμες αντήλιο

στην τροχιά του φωτός

μην χαθεί η πορεία

από προσώπου γης.

Βαθειά η ρυτίδα του κόσμου

όταν η λύπη ξεχνά να κοιμηθει

μα τι να ωφελεί άραγε

που ακόμα ακούω

τραγούδι πουλιού

τα ματωμένα πρωινά.

Παράξενα μηνύματα

οι αδύνατες φωνές τους

το βλέμμα παγωμένο σίδερο

κι οι πόρτες ανοιχτές

-- η ελευθερία εφήμερη ομορφιά

στο όνειρο του καθενός

έξω ο κόσμος βρυχάται

πληγωμένο θηρίο

κι εκείνα δεν πετούν πια

τουλάχιστον

έχει μια μονιμότητα

η θλίψη της φυλακής.

Ψεύτικη αγάπη / Στυλιανού Κυριάκος

Μην φοβάσαι

εκείνους που

σπέρνουν μίσος

στα δωμάτια

του ύπνου

Πάντα θα υπάρχει

μια αδειανή θέση

για σένα

κοντά στο ανοιχτό

παράθυρο του σύμπαντος

Τους θεσμοθέτες

της αγάπης να φοβάσαι

Απ΄ τους

ψεύτικους τραυματιοφορείς

του ονείρου

να φυλάγεσαι.

Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

Ο Κάιν ( 1 ) και (2) / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ο Κάιν   ( 1 )

Μετά τον Άβελ σκότωνε τα θύματα του
χωρίς να καταγράφει στην μνήμη του
τα ονόματα τους∙ ούτε και είχε σημασία το ‘’ποιος’’ και ‘’πότε’’∙
σκότωνε για να σκοτώνει επιβεβαιώνοντας τον εαυτό του
μέσω της εξαφάνισης των άλλων.
Με τον καιρό γίνεται όλο και πιο επαγγελματίας δολοφόνος∙
προοδεύει με τις τεχνικές και ξεπαστρεύει ευκολότερα∙
δεν καταδέχεται να λερώσει τα χέρια του∙
πέρασε σε νέους μεθόδους που τον απαλλάσσει
από την άμεση επαφή με το θύμα του∙
το δολοφονεί εξ αποστάσεως παρακολουθώντας το
να πεθαίνει μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης.
Πατά κουμπιά και το απολαμβάνει να βλέπει τα θύματα του
να τρέχουν πανικόβλητα με τη σκιά του σαν σκιά γερακιού
να πέφτει πάνω τους και να τα ξεκάνει.
Από ατομικός δολοφόνος έχει αναβαθμιστεί σε μαζικό
δολοφόνο∙ 
η αξία του αναγνωρίζεται από την άνοδο της μετοχής του
στα χρηματιστήρια του κόσμου.
Τον συμβουλεύονται οι ‘’μεγάλοι’’ να ανεβάσουν τις αξίες τους
και καμαρώνει στο κέντρο τους όταν φωτογραφίζεται
πλαισιωμένος από την παρέα των ‘’ισχυρών’’.
Κάθε τόσο αποφασίζει εξορμήσεις για το κυνήγι
πότε της γούνας, πότε του μπακαλιάρου ή της φάλαινας.
Ό,τι και να βάλει στο στόχαστρο, το χτυπά μέχρι
πλήρους εξοντώσεως.
Είναι δεινός κυνηγός που απολαμβάνει το κυνήγι∙
τα φέρνει στο κέντρο του στόχου του και τα σκοτώνει
με αφάνταστη ευκολία∙ κι ούτε αίματα ούτε άλλα
ενοχλητικά που με χαιρεκάκια ζουμάρει ο φακός
της τηλεόρασης πάνω τους.
Τώρα που αναγνωρίζεται ως πρώτος μεταξύ των πρώτων
αναθυμάται την πρώτη δολοφονία του και παραδέχεται
τον πρωτογονισμό της πρώτης εκτέλεσης.
‘’ Κακόμοιρε Άβελ’’, εξομολογείται στον εαυτό του∙
‘’ήσουν πολύ άτυχος ή εγώ πολύ πρωτάρης∙
Πού να ήξερα πως κάποτε θα σκότωνα χωρίς
να βλέπω το θύμα μου ή τα θύματα μου,
που μαζικά θα εξολόθρευα με μια μόνο κίνηση,
χωρίς να μετακινηθώ από τη θέση μου!’’
Και γελάει με τον παλιό πρωτόγονο εαυτό  του∙
και λυπάται για το πρώτο άτυχο θύμα του που δεν ευτύχησε
να δολοφονηθεί με την τελευταίας εξέλιξης δολοφονία!

**

Ο Κάιν   (2 ) 

Να θυμάσαι, Κάιν ,έκανες μόνο την αρχή∙

το αίμα θα πληρώνεται τώρα με άλλο αίμα∙

το μαχαίρι θα σηκώνεται στον αέρα να χτυπήσει

άλλο μαχαίρι, τέλος δε θα’χει η αρχή.

Εσύ, Κάιν, της έδωσες τη λαβή να πιαστεί,

να μπει στον δρόμο της.

Τώρα τίποτε δε θα’ναι σαν πριν∙

το αίμα θα αποζητά το χυμένο αίμα∙ θα το ανιχνεύει

στο χώμα σαν επίμονο λαγωνικό.

Όπου και να βρίσκεται, θα τρέχει από πίσω του∙

όπου και να κρυφτεί, θα σηκώνει τις πέτρες

και θα το ψάχνει από κάτω.

Μόνο σαν πάρει πίσω το χυμένο του αίμα

θα καθίσει στην πέτρα να αναπαυτεί.

Να θυμάσαι, Κάιν ,ο Άβελ ήτα μόνο η αρχή∙

το πρώτο θύμα που υπέκυψε στο μαχαίρι σου.

Χιλιάδες Άβελ θα πάρουν τη θέση του

ακολουθώντας μια μακάβρια σκοτεινή γραμμή.

Το αίμα τους θα στάζει στο πρόσωπο σου

κόκκινα ρυάκια που θα τρέχουν ασταμάτητα∙

και η κραυγή του θα σπάει τ ‘αυτιά σου

σαν καμπάνα εκκωφαντική!

Να θυμάσαι, Κάιν, το αίμα δεν ξεχνά∙

θυμάται τον δολοφόνο του και τον παίρνει το κατόπιν,

όσα χρόνια και να περάσουν.

Το χυμένο αίμα ανοίγει τον κύκλο του αίματος

σ’ ένα αλλοπρόσαλλο μοιραίο χορό∙

κι οι κύκλοι του μεγαλώνουν επικίνδυνα

σπάζοντας όρια και φραγμούς,

συμπαρασύροντας στο πέρασμα τους

δολοφόνους και θύματα∙ δεν ξεχωρίζουν

στην ορμή τους θύματα και δολοφόνους∙

με την ίδια αδιαφορία τους ξεβράζουν στην ακτή…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ : 2013

 

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Κάθε Απρίλη

ένας τρυφερός άνεμος

με μυρωδιές λουλουδιών

από στεφάνια

θα περνά μπροστά

από τις μαυρόασπρες φωτογραφίες σας

ν''αποτίει φόρο τιμής

για όλη την άνοιξη που χαρίσατε.

Κι Εκείνη η Πανώρια στην Ανηφοριά

με το βλέμμα τους καθαρό

καρφωμένο για πάντα στα μάλλιά Της

θα χαμογελά σ'όλα τα παλληκάρια

που άνθισαν στο χώμα

με θλιβερή υπόκρουση

το κροτάλισμα όπλων

και τον ξύλινο αντίλαλο της καταπακτής.