οι Υποθήκες σου,
από ποιους θ’αναλαμβάνονταν εκστρατείες
να μεταγλωττισθούν οι Υποθήκες σου,
μέσω ποίων σκοπέλων, οποίων Συμπληγάδων
θα φτάναν οι Υποθήκες σου σε μας,
ηλλοιωμένες ,αγνώριστες, σωστοί ναυαγοί
δε θά σπαγες το κεφάλι να κατεβάσεις
τις Ιδέες σου ίσαμε μας!
Αν ήξερες ,καλέ μας παππού, να φυλάγεσαι
από τα βέλη των δολερών, αν διέθετες πονηρία
να πονηρεύεσαι τις δολιότητες των επιτηδείων,
δε θα καθόσουν σε σεβάσμια γεράματα
να σκαλίζεις ανορθόγραφα ορνιθοσκαλίσματα,
να παθαίνεσαι συλλαβίζοντας φθόγγους
στις αμμουδιές του Ομήρου.
Αν ήξερες, καλέ μας παππού, να κρύβεσαι πίσω από
τις λέξεις, αν οι λέξεις στα χέρια σου γίνονταν καμουφλάζ
του μυαλού ,στολή παραλλαγής να περάσουν
οι κακόβουλες προθέσεις,
ίσως οι Κρατούντες να σου δίναν συγχωροχάρτι,
να επέτρεπαν ελευθέρως ν’αναγινώσκονται στην εκκλησιά
τα ‘’κατά Μακρυγιάννη’’σεπτά και ιερά πάθη
της νεοτέρας Ελλάδος
όμως εσύ, καλέ μας παππού, στάθηκες σ’όλη σου τη ζωή
Ασυμβίβαστος∙
μια ζωή πέρα και πάνω από πρόσκαιρους υπολογισμούς.
Ομολογούσες πως με την Αριθμητική πήρες διαζύγιο∙
ποτέ δύο και δύο δε κάνουν τέσσερα∙
ο θεός μας όρισε λίγους κι όταν οι λίγοι αποφασίσουν
να πεθάνουν λίγες φορές χάνουν και πολλές
Κερδαίνουν!
Αυτά καθόσουν και μας αράδιαζες, καλέ μας παππού,
έτσι που να βάζεις λάδι στη φωτιά, ν’ανάβεις
τα αίματα,
να μην αφήνεις την Εξουσία σε χλωρό κλαρί.
Με κάτι τέτοια ξεσήκωνες κύματα το λαό
που να δυσκολεύεται η Εξουσία να πάρει ανενόχλητη
τον υπνάκο της∙
με κάτι τέτοια ,καλέ μας παππού,
ξεκρέμαγαν οι Γαλονάδες το κάδρο σου και το πετούσαν
στη θάλασσα, τα Γραπτά σου στις αποθήκες,
το όνομα σου στην απαγόρευση∙
με κάτι τέτοια, που δεν πρόσεχες τη γλώσσα σου,
δεν έβαζες χαλινάρι στη γλώσσα σου.
Νόμιζες πως η Γλώσσα είναι πράμα που γράφεται∙
η Γλώσσα είναι πράμα που δηλώνεται καθαρά,
Ταυτότητα που εμπιστεύεται κανείς στον πρώτο
τυχόντα
Με κάτι τέτοια, καλέ μας παππού,
σε ρίξαν στην αφάνεια ,σε φάγαν οι Δυνατοί,
σε συνταξιοδότησαν πρόωρα οι Κρατούντες∙
με κάτι τέτοια, που δεν πρόβλεψες τη λογοκρισία,
δεν έμαθες, καλέ μας παππού,
να κρατάς το στόμα σου κλειστό,
σα τόσοι και τόσοι να μασάς τα λόγια σου,
να στρίβεις τις λέξεις σου, να κρύβεις
τους λογισμούς σου∙
με κάτι τέτοια κινδύνευσες να μείνεις
εκτός της επισήμου Ιστορίας,
η Ιστορία να σε περάσει από πάνω σαν ανάξιο λόγου,
ανάξιο προσοχής.
Το στοχάστηκες, καλέ μας παππού,
Εσύ που δίδαξες πώς γράφεται η Ιστορία
να σε ψάχνουν πριν σου επιτρέψουν
να καθίσεις δίπλα από την Ιστορία!
Το στοχάστηκες, καλέ μας παππού,
οι Καλαμαράδες κι οι Κοντυλοφόροι
να σε περνούν από προφορικές και γραπτές
εξετάσεις για να σε κρίνουν κατάλληλο
να πάρεις θέση στις Δέλτους της επισήμου Ιστορίας!
Με κάτι τέτοια σε βλέπω να παίρνεις των ομματιών σου
και να χάνεσαι πίσω από τη σκηνή∙
με κάτι τέτοια ντρέπομαι, παππού,
να σε κοιτάξω στα μάτια
και βυθίζομαι στα δεφτέρια να κλάψω
τον πόνο μου,
βυθίζομαι στα δεφτέρια να κρύψω
τη ντροπή μου!..
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ: 1992
