Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020
Ανεκτίμητη φιλία / Παπαϊακώβου Μάγδα
Τά θαύματα τής φύσης / Παπαϊακώβου Μάγδα
ΑΚΑΜΑΣ / Πανάγου Μαρούλλα
Στην Πάφο ακόμα άθικτο τ' ορμάνι του Ακάμα
μέσα στο δισκοπότηρο σαν εκκλησιάς το νάμα.
Λοτόμοι μείνετε μακριά τα χέρια κάτω. Η φύση
ανέγγιχτη αφήστε με θα θελε να μιλήσει .
Το πράσινό της του βουνού κι η θάλασσα κρυστάλλι
χαϊδολογά τα πόδια της και την φιλάει αγάλι
Βγαίνει Αφροδίτη απ τον αφρό κι ο Αδωνης κατόπι
παίρνουν θυμάρια ρίγανες και δάφνες στ' αγροτόπι.
Για της αγάπης την σπηλιά κι ο έρωτας γεννιέται
στης ροδοδάφνης το νερό γέρνει κι αποκοιμιέται
Το στόμα του μοσχοβολά φασκόμηλο θυμάρι
κι όταν ξυπνήσει κυνηγά γέρο και παλικάρι .
Αλίμονο που πληγωθεί απ τα δικά του βέλη
πιο πολύ πίκρα γεύεται κι ας περιμένει μέλι
Γλυκόπικρη λαβωματιά κι αν το ποθεί να γιάνει
Στης Αφροδίτης τα λουτρά να πα να βρεί βοτάνι ,
Χαράλαμπος Μ. Άζινος (μικρή αναφορά)
Λαικός Ποιητής της Κύπρου. Γεννήθηκε στη Φιλούσα Πάφου το 1905 και απεβίωσε στις 6 Σεπτ. 1979 στη Μελβούρνη Αυστραλίας, όπου μετανάστευσε το 1956. Εξέδωσε γύρω στις 125 ποιητικές φυλλάδες και μια ποιητική συλλογή με τίτλο Ούλα τα σατυρικά τραούδκια στον παρόν τόμον (1972).
Το 1938 εξέδωσε φυλλάδα αφιέρωμα στον ηγέτη της νεότερης Τουρκίας Μουσταφά Κεμάλ με τίτλο : Ο βίος και ο Θάνατος του Κεμάλ Ατατούρκ.
Οι στίχοι μάλιστα στο εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης αναφέρουν :
Ξύπνα μεγάλε αρχηγέ τους έθνους σου πατέρα
που σ’ έχουν για καμάριν τους που σ’ έχουν για μανιέρα
ένα σατυρικό του ποίημα μπορειτε να ακούσετε : https://www.youtube.com/watch?time_continue=9&v=Rudu3VvToZY&feature=emb_logo
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020
ΔΙΑΒΟΛΗ / Έλενα Τουμαζή - Ρεμπελίνα
Ζήτησα ένα σώμα
λαχτάρησα ένα σώμα
Άφησα τον μαγνήτη της πείνας
να με ριξει απάνω του
Βούλιαξα ηδονικά
μέσα στις πρώτες
άγριες φτέρες
του Θεού.
Εκεί
με βρήκε
ο συριγμός
του απόκρημνου.
Έτσι πέφτει ο κόσμος
Με μια σπαθιά στο βλέμμα
που τυφλώνει
σα ράχη φιδιού στον ήλιο
ρουφώντας στην τρικυμισμένη ίριδα
τα καράβια
μαζί με τις ακτές του παράδεισου.
ΠΑΝΤΑ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ / Παπαγεωργίου Αδελαίδα : από την ποιητική Συλλογή : Αμμόχωστος και άλλο καημοί / 2020
Εκείνο το Βαρώσι, των ανεμόμυλων.
Των μυρωμένων πορτοκαλανθών.
Αγάπησα την πλανεύτρα θάλασσά του.
Χώθηκα μες στην άμμο τη χρυσή.
Έζησα τα γλαφυρά μου καλοκαίρια
που έσταζαν αλμύρα.
Κοιμήθηκα στον ίσκιο της πορτοκαλιάς
που φύλαγε το σπίτι.
Έπαιξα κρυφτούλι
μες στα στιλπνά φυλλώματα του ευκαλύπτου
που δέσποζε φρουρός στη γειτονιά.
Οι εποχές μπαινόβγαιναν
κάτω απ’ τον φωτισμένο ουρανό της πόλης μου
με τις μοσχομυρισμένες χαρές της άνοιξης
και του φθινόπωρου την απαλή αγκαλιά.
Εκείνες οι παιδικές μου θύμησες
πέτρωσαν ξαφνικά ένα Αυγουστιάτικο πρωί.
Κρύφτηκαν μέσα σε απόκρυφα λημέρια
και προσμένουν μέχρι να ξυπνήσει
απ’ τον βαθύ της ύπνο η Πόλη μου.
Να ξαναγείρω το κεφάλι μου στα γόνατά της
κι όσα στερήθηκα,
μαζί της να ονειρευτώ....
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020
Αγάπη γιά τήν ζωή / Παπαϊακώβου Μάγδα
Είναι όμορφη ή ζωή,
νά ξέρεις νά τήν ζήσης,
είναι πολλές οί ομορκιές,
πού μπόρεις νά κρατήσεις.
Κάθε χαρά έν απόλαυσει,
καί ή αναποδκιά εμπόρα,
θά πρέπει νά ισορροπάς,
κάθε στιγμή καί ώρα.
Μονοπάτια δύσκολα,
ξέρω πώς θά περάσω,
δέν θάνε όλα ρόδινα,
πρέπει νά ξεπεράσω.
Έχω όμως τήν δύναμη,
εγώ γιά νά παλέψω,
καί δέν χρειάζομαι βοήθεια,
μπορώ νά τά βολέψω.
Γιατί αγαπάω τήν ζωή,
όσα καί νά μέ βρούνε,
τά πάντα έν γλυκόπικρα,
τά στήθια μου πονούνε.
Υπάρχουν όμως καί χαρές,
πού μπόρεις νά τίς ζήσης,
είναι τ' εγγόνια τά παιδιά,
πού σού γεμίζουν τήν καρδιά,
ποτέ νά μήν λυγίσεις.
Είναι οί πίκρες πιό πολλές,
απ' τίς χαρές πού θά έχεις,
όμως άν.κάτσεις καί σκεφτείς,
θά πρέπει νά αντέχεις.
Όπως καί νάνε θ'' αγαπώ,
τήν κάθε στιγμή καί ώρα,
γιατί είναι ή ζωή μας όμορφη,
κι' άς είναι μία μπόρα.
Ζωή χωρίς τά βάσανα,
δέν έχει νοστιμάδα,
είναι τό αλατοπίπερο,
σέ μιά μακαρονάδα
Τό φεγγάρι /Παπαϊακώβου Μάγδα
Κειτάζω είς τόν ουρανό,
καί βλέπω τό φεγγάρι,
νοιώθω νά μού χαμογελά,
μέ σκέρσο καί καμάρι.
Νά μέ κοιτάζει από ψηλά,
τό μάτι νά μού κλείνει,
σάν κάτι νά θέλει νά μού πεί,
καί προσταγή μού δίνει.
Έλα μαζί μου γιά νά δείς,
τόν κόσμο από εδώ πάνω,
τί γίνεται κάτω στή γή,
γιά σένα εγώ τό κάνω.
Είδα παιδάκια νά πεινούν,
νά κλαίν καί νά σπαράζουν,
βρώμικα ρούχα νά φορούν,
τριγύρο νά κοιτάζουν.
Βλέπω κάποιο νά έρχεται,
τά πόδια του νά σέρνει,
συλλογισμένος σκυθρωπός,
πόνο στήν καρδιά του φέρνει.
Σάν νά νοιώσε τό πόνο μου,
αμέσως τό φεγγάρι,
μού άπλωσε τό χέρι του,
αλλού γιά νά μέ πάρει.
Μέ πήρε καί σέ γειτόνιες,
όλο πλούτη καί μεγαλεία,
όμως καί κεί επικρατεί,
παντού μελαγχολία.
Γύρισα καί τό κοίταξα,
στά μάτια πονεμένη,
μά δέν υπάρχουν άνθρωποι,
στήν γή ευτυχισμένοι;
Καί όπως μέ εκοίταξε,
τά μάτια του βουρκώσαν,
τά δάκρυα του έτρεξαν,
στά σύννεφα επέσαν.
Κί ' αμέσως εκατάλαβα,
σ' αυτήν τήν κοινωνία,.
πολύ λίγοι είναι οί άνθρωποι,
πού βρήκαν ευτυχία.
Ό πόνος τοΥ κάθε ανθρώπου / Μάγδα Παπαϊακώβου
Αυτή πού δέν επόνεσαν,
δέν ξέρουν από πόνο,
ούτε καί ξέρουν πώς πονού,
έν μέ τά λόγια μόνο.
Αυτός μόνο πού πονεί,
πού νοιώθη πού υποφέρει,
νοιώθη τό πόνο στήν ψυσιή,
μόνο αυτός ηξέρει.
Ήντα σταυρό πού κουβαλά,
τζιέ ανηφόρα βκαίνει,
πέφτει ξανασηκώνεται,
αυτός καταλαμβαίνει.
Ποτέ δέν βρέθηκε κανείς,
κάποιος νά πλησιάσει,
νά μοιραστή τό πόνο του,
νάκκο τζι' αυτός νά πνάσει.
Νά φορτωθεί τζιήν τό σταυρό,
νά μοιραστή τό βάρος,
νά πέρνει ανάσα τζιέ πνοή,
τζιέ νά γεμίζει θάρρος.
Νά νοιώσει κάποιο δίπλα του,
δύναμη νά τού δώσει,
νά μοιραστή τό πόνο του,
χωρίς νά τόν.προδόσει.
Μά δέν υπάρχουν άνθρωποι,
νά σέ καταλαμβαίνου,
άγγελοι είς τούς ουρανούς,
τζιά αυτοί δέν κατεβαίνουν.
Λόγια λαλούμε ούλλοι μας,
καθόλου όμως πράξεις,
γιατί δέν υπάρχει θέληση,
τίποτε γιά νά αλλάξει.
Όμως νά ξέρεις ή ζωή,
τροχός είναι τζιέ γυρίζει,
ούλλοι έν.μέ τό γυρί,
σέ κανένα δέν χαρίζει.
Σήμερα πόνεσα εγώ,
αύριο σειρά εσού νά πιάσεις,
νά θυμηθείς τά λόγια μου,
ποτέ μήν τά ξεχάσεις.
Κυριακή 2 Αυγούστου 2020
Ορυχείο / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος
Καβάλα σ’ αυτό το ποίημα
βυθίζομαι στ’ ορυχείο
πόνου εκ γενετής εκπορευόμενου.
Λέξη-αξίνα ξύνει.
Εδώ κάτω
εργάζονται νυχθημερόν
οι ακάματοι μεταλλωρύχοι της Ποίησης!
Δεν είναι πως ήθελα να γίνω ποιητής
απλώς συνέβη μια μέρα όταν ήμουνα δεκαεφτά.
Από τότε δεν έπαψα
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
όσες φορές κι αν σκοτώθηκα.
Όσοι εις την Ποίησην ταφήκατε
Ζωήν ενεδύσασθε.
Σ’ ΕΝΑ ΣΥΝΟΡΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος
.
Στα σύνορα Σερβίας-Βουλγαρίας
το λεωφορείο παύεται·
οι επιβαίνοντες κατεβαίνουν
να καταμετρηθούν
και να επιδείξουν τα νόμιμα έγγραφά τους.
.
Οι φρουροί χίλια μάτια
κι άλλα τόσα οι κάμερες ασφαλείας.
.
Λοιπόν,
πώς θα περάσει ο πολυμήχανος Κανένας;
.
Ο αστυνομικός με κοιτάζει με το μισό του·
χαμογελάω να μην καταλάβει
τι κουβαλάω λαθραία στο μυαλό μου.
.
Στο τελευταίο μου ταξίδι στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό
κοίταζα ολημερίς τη Γη από ύψος τετρακοσίων χιλιομέτρων
και σας διαβεβαιώ ότι τούτα τα σύνορα δεν φαίνονταν καθόλου.
ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΝΟΤΑ του Αρτέμη Αντωνίου
Μεχμέτ σε
λυπήθηκα
,
όταν τραβούσες το
λουρί σφιχτά
πισθάγκωνα για να
με δέσεις.
Όταν σκληρά με
κτύπησες στο κούτελο
με τις γροθιές
σου.
Το βλέμμα μου σε
τρόμαξε, θυμάμαι,
πήρε τη δύναμή
σου και την έπνιξε,
μες στο πικρό
παράπονό μου.
Με κοίταξες
νευρικά, με ναρκωμένη σκέψη,
κι έξαλλος
ξαναλάκτισες τα σπασμένα πλευρά μου.
Πόνεσα, μα δεν
οργίστηκα, Μεχμέτ,
τα δάκρυά μου
ήταν για σένα.
Δεν ήμουν σκλάβος
σου...
Η σκλαβιά βάραινε
και σένα.
Στην ίδια αγορά
μας ξεπουλήσανε,
Μεχμέεετ.
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ / Αιμίλιος Αχιλλέας
Κάπου, τυχαία πλάι βρεθήκαμε μαζί.
Κι είπαμε κ΄ οι δυο να γνωριστούμε.
Τίποτ΄ άλλο δεν απόμεινε εξόν
από μια κάποια πρόφαση έτσι απλά να χωριστούμε
Κι είπαμε κ΄ οι δυο να γνωριστούμε.
Τίποτ΄ άλλο δεν απόμεινε εξόν
από μια κάποια πρόφαση έτσι απλά να χωριστούμε
ΙΚΕΣΙΑ / Αιμίλιος Αχιλλέας
Συχώρεσέ με, αγαπημένη, γιατί άκουσα,πριν ακόμα τον πεις,
το μυστικό πόνο της ψυχής σου.
Μου είχες μόνο πεί: Είμαι πληγωμένη κι αδύνατη πολύ. Μα
στου ματιού σου το βαθύτερο σκοτάδι, πίσω απ΄του δακρυού σου
το κρύσταλλο,είδα τη σπίθα της άγριας χαράς και στης φωνής
σου το λυγμό άκουσα την μακρινή ηχώ της ικεσίας σου που
μούλεγε:
- Βοήθησέ με, αδελφέ μου, να ξαναγίνω δυνατή για να μπορέσω
να σε ξαναπλγώσω.
το μυστικό πόνο της ψυχής σου.
Μου είχες μόνο πεί: Είμαι πληγωμένη κι αδύνατη πολύ. Μα
στου ματιού σου το βαθύτερο σκοτάδι, πίσω απ΄του δακρυού σου
το κρύσταλλο,είδα τη σπίθα της άγριας χαράς και στης φωνής
σου το λυγμό άκουσα την μακρινή ηχώ της ικεσίας σου που
μούλεγε:
- Βοήθησέ με, αδελφέ μου, να ξαναγίνω δυνατή για να μπορέσω
να σε ξαναπλγώσω.
Αιμίλιος Αχιλλέας (βιογραφικά στοιχεία)
Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1903 και απεβίωσε το 1978. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αιμίλιος Αιμιλιανίδης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, στη Χάγη, στο Παρίσι και στη Χαιδεβέργη. Ασχολήθηκε με το Διήγημα, τη Νουβέλα και την Ποίηση. ΄Έγραψε επίσης πολλές επιστημονικές πραγματείες για ποικίλα θέματα: εθνικά, νομικά, ιστορικά, ανθρωπιστικά κλπ. Μεγάλο μέρος του έργου του παραμένει κατατεμαχισμένο και δημοσιευμένο σε πολλά ημερήσια και περιοδικά έντυπα της εποχής του.
Τιμήθηκε Από τη γαλλική κυβέρνηση δυο φορές κι ανακηρύχθηκε ιππότης του εθνικού τάγματος Αξίας της Γαλλίας και ιππότης του τάγματος των Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.
Έργα του (πεζογραφήματα)
Τιμήθηκε Από τη γαλλική κυβέρνηση δυο φορές κι ανακηρύχθηκε ιππότης του εθνικού τάγματος Αξίας της Γαλλίας και ιππότης του τάγματος των Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.
Έργα του (πεζογραφήματα)
- Παλιά Κύπρος, ιστορικά διηγήματα (1933)
- Χρύσιλλα, λυρικό πεζογράφημα (1951)
- Η συμφωνία του Λυτρωμού, λυρικά πεζογραφήματα (1960)
- Τρουλλινός (1924) : Ιστορικό αφήγημα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)