Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ / Άγις Χαραλαμπίδης



Έγειρ’ ο ήλιος, φεύγει πια‧
κι εξωτική μια φοινικιά
κοντά στ’ ακροθαλάσσι
το γέρμα μένει να κοιτά‧
με χάρη απλώνει τα κλαδιά
τα σύννεφα να φτάσει
απ’ το ηλιοφώς τ’ αγγελικό
που τόσο είναι μαγικό
λίγο ακόμα ίσως προφτάσει.


Άγις Χαραλαμπίδης, Ιούλιος 2019

Ανάσα να γίνεσαι / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα


θάλασσά να γίνεσαι να πνίγω στο κύμα
τον λυγμό. Γλάρος σε κάθε πέταγμα
άνεμο να τραγουδας.
Ουρανός, στα σπλάχνα σου
να κρύβω ο τι ακριβό.
Ηλιος να γίνεσαι να φωτίζεις το
μολυσμένο σύμπαν.
Φεγγάρι ολόχρυσο να λάμπεις ξέβαθα
όταν η αγάπη γι άλλο αιώνα ξεκινά.
Ασπίδα στο βλέφαρο του παιδιού, να
μην κρυώνει σαν η μοναξιά άγρια
πλακώνει. Λευκό σεντόνι να τυλίγονται
τα όνειρα οταν η μπόρα ξεσπά.
Ανάσα να γίνεσαι οταν η αναπνοή
στεγνώνει.
Κι εγώ αερικό πάνω απ την Αγάπη
κρασί να πίνω να μεθώ.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ 21 Σεπτεμβρίου! / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα


Πέταξε περιστέρι μου,σ´όλης της γής τα μήκη και τα πλάτη,
κλάδο ελαίας να τους πάς σ´όλης της γής τα κράτη!
Μέρα ΕΙΡΗΝΗΣ,σήμερα κατάλευκο περιστέρι,
ένα κλαδί ελιάς,στο ράμφος του κρατά,
μήνυμα της ειρήνης κατά παντού σκορπά,
τον κόσμο να μονιάσει,τούς πολέμους να ξεχάσει.
Μήνυμα ειρήνης σ´όλους να ζούν ειρηνικά,
νάχουν πάντα αγάπη ,μέσα στην καρδιά!
Θεέ μου φώτιζε τους,ρίξε φώς μέσ´την ψυχή,
στης γής τούς κυβερνώντες,
φώς ειρήνης,φώς αγάπης,
πολέμους να μην σκέφτονται,
και ολόκληροι λαοί να καταστρέφονται.
Ειρηνική συμβίωση κι αγάπη στην καρδιά,
ν´ανθίσει το χαμόγελο σε όλα τα παιδιά!
Να μην γνωρίσουνε ποτέ τον πόνο και την θλίψη,
και η αγάπη στην ψυχή μην τα εγκαταλείψει.
ΕΙΡΗΝΗ και στην Κύπρο μας,που είναι σκλαβωμένη,
σαράντα τέσσερα χρόνια καρτερά και είναι λαβωμένη.
Αγκάθινα συρματοπλέγματα τρυπάνε το κορμί της,
αιμορραγεί κάθε στιγμή,ματώνει η ψυχή της.
Ειρήνη θέλει και ζητά ,το τραύμα της να κλείσει,
και ο κόσμος που είναι μέσα της ελεύθερος να ζήσει!
Κάνε γλυκειά μου Παναγιά,ένα θαύμα να γίνει,
και στην ψυχή τους σκόρπισε μόνο την καλωσύνη.
Κάνε γλυκειά μου Παναγιά,ένα θαύμα να γίνει,
πολέμους και σκοτωμούς ποτέ μην ξαναγίνει.
Ειρήνη θέλουμε !Ειρήνη ζητούμε!Ειρήνη σε όλο τον κόσμο!

ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΘΑ ΝΙΨΕΙΣ; / Ανδρέου Ειρήνη


Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΠΙΛΑΤΕ
ΘΑ ΤΑΣ ΝΙΨΕΙΣ ;
ΠΟΥ ΟΧΛΕ ΠΟΥ ΑΝΑΦΩΝΟΥΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ
ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΤΕΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ
ΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ;
ΠΟΥ ΦΑΡΙΣΣΑΙΕ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕΣ ΓΙΑ ΘΕΟ
ΤΗΝ ΟΨΙ ΣΟΥ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΑ ΝΙΨΕΙΣ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΕΛΩΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΕ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ
ΠΟΥ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΟΥΣΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΣΗΨΗ ;
ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΤΗΝ ΗΘΕΛΕΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ
ΚΙ ΑΦΑΝΙΖΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ , ΚΡΑΤΗ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ
ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ
ΜΑ ΤΗΝ ΝΕΚΡΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΙΝΑΝ
ΞΕΨΥΧΩΝΤΑΣ
ΑΜΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΓΗ ΕΣΥ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΑΧΤΗ
ΚΙ ΟΎΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝΤΡΟ ΟΥΤΕ ΣΤΑΡΙ ΘΑ
ΦΥΤΡΩΝΕΙ
ΝΕΚΡΑ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΦΩΤΙΑ ΚΙ Ο ΜΠΑΤΗΣ
ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΛΕΙ ΝΕΚΡΌ ΚΑΙ
Τ ΑΗΔΟΝΙ
ΛΙΓΟ ΣΤΟΧΑΣΟΥ : ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥΤΟ ΔΩ
ΕΧΈΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΙΔΙ ΚΆΙ ΜΆΝΑ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
ΦΑΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΙΕΣ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ
ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ..
ΚΑΙ ΝΙΨΕ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ
Το μόνο ποίημα της ποιήτριας με κεφαλαία .. γράφτηκε σε λίγα λεπτά μα με πολλή πονο
κι οργή για την ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας σαν ανθρωπότητα και σαν πολιτισμός ...

Κάμπιες / Κατσιαντώνης Κυριάκος


Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2019

Σάββατο βράδυ / Ελένη Σωφρονίου Στρατή


Σάββατο βράδυ κι είναι έρημοι οι δρόμοι
ο ταξιτζής, σβήνει τα φώτα στο κενό
κι εγώ κρατώντας μες στην τσέπη μια συγνώμη
χάνομαι πίσω απ’ του τσιγάρου τον καπνό.
Φιλιά πεσμένα στο απέναντι παγκάκι
ήρθες δεν ήρθες, ούτε ξέρω να σου πω
μ’ αν όλα χάνονται και μένει η αγάπη
εγώ για άλλη μια ζωή θα σ’ αγαπώ.
Σάββατο βράδυ και μαζεύω τους χειμώνες
ήρθες δεν ήρθες, εγώ έμεινα εδώ
σού ‘χω φυτέψει στη γωνιά δυο ανεμώνες
και καρτερώ λίγο τα μάτια σου να δω.

Αν κάποτε / Ελένη Σωφρονίου Στρατή


Αν κάποτε με θυμηθείς, μην κλάψεις.
Μονάχα σφίξε στην παλάμη σου
εκείνο τ’ άσπρο τριαντάφυλλο
για να ποτίσεις με το άρωμά του
τον λυγμό του καιρού.
Αν κάποτε με λησμονήσεις, μη λυπηθείς.
Μονάχα σκύψε κι αφουγκράσου
την κυματίζουσα φωνή
που σκαρφαλώνει
στις κρυφές παρυφές της ψυχής σου.
Αν κάποτε θελήσεις,
κάτι από σένα για να δεις
κοίτα το φως που ρέει
μέσα απ’ τα όρη των ματιών μου.
Είναι αυτό που μού εχάρισες
για να ανάψω τον έσπερο
και να γεμίσω με τη λάμψη του,
τις στέρνες τ’ ουρανού.

Κάποτε... / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Κάποτε,
ένα πουλί με ρώτησε
γιατί είμαι λυπημένη
κι εγώ γλυκά το κοίταξα
στα μάτια και του είπα:
Κι αν λάμπει ο ήλιος το πρωί,
το βράδυ το φεγγάρι
κι αν τραγουδούν χίλιες χαρές
πάνω στο μαξιλάρι,
άμα σου λείπει μια φωνή
μες στις λαλιές τού κόσμου,
όσες φωνές κι αν τραγουδούν
δεν τραγουδούν εντός σου.
Γλυκά κι αυτό με κοίταξε
κι άνοιξε τα φτερά του.
Πήγε εκεί που τραγουδά
κι ακούγεται η λαλιά του.

Κραυγή σιωπής / Ελένη Σωφρονίου Στρατή


Αν δεις αχνάρια της φυγής πα’ στο βρεγμένο χώμα
σκύψε και μέτρα τις φορές πού ‘ρθα για να σε βρω
κι αν δεις λόγια που μάραναν μες στο στεγνό μου στόμα
σκέψου πόσο σε δίψασα, με δίχως να σε πιω.
Μη λυπηθείς που βούρκωσα κι είναι θλιμμένη η ώρα,
μη λυπηθείς που περπατώ σε πέτρινα καρφιά
κι αν η χαρά μου σκάλωσε στης θλίψης την αιώρα
μην περπατήσεις δίπλα μου μέσα στη συννεφιά.
Μον’ να κρατάς το χέρι μου την ώρα που κοιμάμαι
την ώρα που ‘χει η θωριά τα μάτια της κλειστά
έτσι για πάντα θα μπορώ, ήλιο να σε θυμάμαι
ακόμα κι αν του κόσμου μου τα φώτα, θαν’ σβηστά.

Πόρτα κλειστή / Ελένη Σωφρονίου Στρατή


Μισάνοιχτη μια πόρτα σιγοτρίζει,
στο χώμα μια αχτίδα παγωμένη.
Ποιανής ελπίδας η ματιά η λαβωμένη
ψυχή μου, μες στις χούφτες σου δακρύζει;
Λυγμός και θάνατος από τη γης αφρίζει
τρυπούνε άσπροι κεραυνοί τη μαύρη πέτρα.
Σκόνη, καπνός, στον ουρανό ανηφορίζει
κλείσε τα μάτια σου και την αλήθεια μέτρα.
Δεν είναι μόνο που πονώ. Ο πόνος, η φωτιά μου.
Ούτε που κλαιν τα μάτια μου. Το δάκρυ, η μιλιά μου.
Είναι που αγέρας φύσηξε και σφάλιξε την πόρτα
και μες στο χώμα θέριεψαν της μοναξιάς τα χόρτα.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

100TPC INVITATION FOR CYPRUS PEACE EVENT.

                           ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Στα πλαίσια των  εκδηλώσεων υπέρ της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ που διοργανώνονται από την Παγκόσμια Οργάνωση 100TPCκαι στις οποίες συμμετέχουν πάνω από 400 πόλεις παγκοσμίως , σας προσκαλούμε στην αίθουσα του ΄΄Γκαράζ΄΄ κοντά στο οδόφραγμα της Δερύνειας, για να διεκδικήσουμε την επανένωση της πατρίδας μας και την ειρήνη στον τόπο μας.

Hεκδήλωση θα πραγματοποιηθεί  στις 28/9/2019 στις 6.30μ.μ και  θα καταχωρηθεί στα αρχεία του πανεπιστημίου ΄΄ΣΤΑΝΦΟΡΤ΄΄ ενώ φωτογραφίες και βίντεο θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της παγκόσμιας οργάνωσης 100TPC.
In the context of peace and justice events organized by 100TPC world organization and involving Cyprus for third year in a row , we invite you to the Garage Hall , near the barricate of Deryneia , to claim the reunification of our homeland and peace in our country .
The event will take place on 28/9/2019 at 6.30p.m and will be registered at Stanfort University along with all other events organized worldwide.
THE EVENT PROGRAM INCLUDES:
A brief greeting from Mayor of Deryneia , Mr Andros Karayiannis.
A brief greeting by the president of the Cyprus Cultural Association Mr George Kitromilides.
A short speech by the profesor of the University of Cyprus Mr Yiannis E. Ioannou.
Abrief speach by the Heads of the Commitee for the restoration of our cultural Heritage., Mr Takis Hadjidemetriou( in greek) and Mr Ali Duncay (in english).

THE POETS PARTICIPATE WITH RECITATIO:
Antis Kanakis,Hambis Achniotis,Aycan SarachoglouSerpil DevrimDervise Guneyyeli Kutlu, Husseyin Bahca,Demetris Dimitrios Gogas,Andronikos Katsiantonis,Efremis Kallis, Lenia Takkousi, Vasilis Vasilakkas, Ali Arif Albayrak,Eva GeorgiouEleni Tyrimou, Yioula Ioannou Patsalidou.
Don't forget to read a poem to child.
SPONSORS THE COMPANIES
ANDREOU @ PARASKEVAIDE
CORINA SNACKS
IOANNIS ZORPAS @SONS(DRY NUTS ATHIAINITES)

Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΟΧΗ / Πενταράς Νίκος


Η πρώτη βροχή
έσβησε τα χνάρια του καλοκαιριού στην άμμο
και μούσκεψε τα πεσμένα φύλλα
μα τα χρυσάνθεμα
αποθηκεύουν τις στάλες της
για να ξεπλύνουν τη σκόνη
απ’ το φουστάνι της επόμενης άνοιξης
μ’ ένα τεράστιο ουράνιο τόξο
στον γκρίζο ουρανό
να τους χαμογελά.

Χειρονομία΄/ Τσιαήλης Ρ. Χρίστος



Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
πώς θα γίνει;
Ποια χειρονομία θα ξεκλειδώσει το λουκέτο ετούτο;
Ήταν σαφείς, ήταν ξεκάθαροι:
κανένα χρυσό κλειδί
μηδέ τα εργαλεία του διαρρήκτη,
ούτε κανένα πασπαρτού,
είναι λουκέτο αδιάρρηκτο
ένα σύμβολο, μια φαντασιακή κλειδωνιά
που θα έφτιαχνε ο Νοστράδαμος
αν του Πράτσετ ήρωας ήταν
και πέρασε - ποιος ξέρει πώς - ανάμεσά μας
πώς ήμασταν τρεις τα πρώτα εκείνα χρόνια
εγώ - η επιθυμία - και η λογική.
μα πια έχω αποκλειστεί.
Ποια κίνηση ακριβώς μού έχουνε καθορίσει
για να περάσω
στο εκεί;
Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
δεν θα με ευκολύνουν.
Παρακολουθούν, αισθάνομαι διάχυτη τη χαιρεκακία
κι είμαι ξανά ο ξυλοδαρμένος επαίτης
μια τρύπια χλαίνη αφήνει τον χλευασμό
να διαχέεται στο κορμί μου
όταν το κρύο μάρμαρο
χαμαιλεοντικά το χέρι μου μεταμφιέζει
σε άκαμπτο ρόπτρο της πύλης των προσιτών,
εκτεθειμένο στων περαστικών τη θωριά
που να σιμώσουν δειλιάζουν.
Ψηλά ένας λέοντας χρυσός παραμονεύει.
Δεν θα μου επιτεθεί κανείς.
Ήταν το μόνο συμβόλαιο που υπογράψαμε ομού.
Θα είμαι εκεί
ωσότου
η κατάλληλη χειρονομία
το ανοίξει.
Δάκτυλο - παλάμη - αντίστροφο
πόσο αυτή η πολυπολιτισμικότητα.με έχει συγχύσει
στα μπίλμπορντς αντίχειρες προηγούνται χαμογέλων
στις χειροκίνητες ταμπλέτες μεσαία δάκτυλα
εκπαιδεύουν νεανίσκους
παλάμες χαστουκίζουν μάγουλα που δεν αντιδρούν
νύχια γδέρνουν τοίχους ζωντανούς,
των έξυπνων παλαμών τα αντίστροφα
παραμορφώνονται με εφέ.
Ποια χειρονομία είναι η πραγματική για εμέ
που αναμένουν;
Στο πεζοδρόμιο παρελαύνουν χέρια μόνα
χέρια με χέρια πιασμένα σφικτά
χέρια που ταλαντεύονται οικτρά
χέρια που δείχνουν τον ήλιο
που παιχνιδιάρικα στριφογυρίζουν
να σταματήσουν το κλάμα ενός παιδιού
ποια χειρονομία θα μου ζεστάνει το χέρι
θα ξεγελάσει το μάρμαρο
θα ξεκολλήσει από επάνω μου την πράσινη χλαίνη
θα τους ικανοποιήσει
να σταματήσουν να γελούν
να ξεκλειδώσω αυτή την τελευταία δικλείδα
που ονειρεύτηκε τόσο άδικα για μένα
τόσους αιώνες πριν
για να με παγιδεύσει
μακριά από αυτά που.../
Ο δείκτης μου. Κινήθηκε!
Δείχνει.
Εκεί.

Γράμμα για σένα / Λαμπής Γιάννος


Αγάπη μου, σήμερα βρέχει. Κάθομαι κοντά στο παράθυρο και παρακολουθώ τη βροχή. Πέφτει απαλά και βυθίζεται τρυφερά μέσα στη γη και η σκέψη μου τρέχει κοντά σου. Θα ήθελα να ήσουν εδώ πλάι μου. Να γείρεις το κεφάλι σου στο στήθος μου κι εγώ να σου χαϊδεύω τα μαλλιά και κάθε τόσο να σκύβω και να στα φιλώ. Ν’ ακούω το τραγούδι της ανάσας σου. Να νοιώθω τα ανεπαίσθητα μικρά τινάγματα του κορμιού σου και να μυρίζομαι το άρωμα σου. Να γέρνεις στο πλάι και να ακουμπάς το ένα σου πόδι στο στέρνο μου. Το άλλο να ταξιδεύει στο περίγραμμα των χειλιών μου. Να σου φιλώ το μικρό δακτυλάκι, τον αστράγαλο και το βλέμμα μου να χάνεται στο σγουρό άλσος που σβήνει στο κάτω μέρος της άσπρης σου κοιλιάς. Αγαπημένη μου, είναι τόσο όμορφο να σ’ αγαπώ, α! ξέχασα να σου πω, ακόμα βρέχει,,,,,