Θεόδωρος Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Θεόδωρος Στυλιανού γεννήθηκε στην Κοινότητα : Κάτω Αμίαντος το  1927 και πέθανε στη  Λευκωσία το 1998. Τελείωσε μόνο το Δημοτικό σχολείο καθ΄ όσον λόγω βιοποριστικών αναγκών έκανε διάφορα επαγγέλματα ενώ είχε ενεργό ανάμειξη στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.

Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά κατά τη δεκαετία του 1950 .

Εξέδωσε άλλες τρεις ποιητικές συλλογές:

• Ένα και πολλά δέντρα, 1964 
• Επιχωμάτωση, 1972 , 
• Επιτρέψατέ μου, 1986

 ενώ μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε και η συλλογή του Τριζόνια του μικρόκαμπου (1998).

Αν την ηχώ / Στυλιανού Θεόδωρος

Αν την ηχώ της φωνής σας

ακούτε στη δική μου

είναι γιατί ποτέ

δεν τα κατάφερα να ζήσω μόνος.

Άμοιρο καλοκαίρι / Στυλιανού Θεόδωρος

Τα περιβόλια της Λαπήθου

και του Καραβά

Τ’ ασήμι που στραφταλίζει

τα δειλινά

στη θάλασσα των Πανάγρων

Όλα δικά μου...

Να πάρω το λεωφορείο

της γραμμής

πρωί να κατεβώ στ’ ακρόγιαλο...

Έσκασε κι ο τελευταίος τζίτζικας

του φετινού

άμοιρου καλοκαιριού

Χρυσάνθεμα στη βροντή / Στυλιανού Θεόδωρος

Θυμάσαι,
πρέπει να θυμάσαι τις μεσαρίτισσες
τα κυριακάτικα δειλινά
βόλτα στη δημοσιά
Λύση, Κοντέα, μέχρι Αφάνεια

Τραγούδι χαμηλόφωνο
γέλιο κι αναγέλασμα
ξεφάντωμα στο σούρουπο 
Αχ και να μου σκορπίσανε 
χρυσάνθεμα στη βροντή 
και στην ανεμοζάλη

Θυμάσαι,
πρέπει να θυμάσαι.

ΔΕΚΑ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟΚΟΣΜΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ / Τιμοθέου Ανδρέας

Άνοιξα να μυρίσω το χώμα απ’ τη βροχή.

Πρώτη σκέψη εσύ, το καντήλι που θα έσβηνε.

*

Η ζωή είναι τόσο σκληρή,

που συνεχίζεται.

*

Κάθε μέρα είναι μια υποψήφια μέρα

να λάβω ένα σου όνειρο.

*

Αναλογίζομαι τον εγωισμό της θλίψης μου,

μα μου λείπει η αφή των ματιών σου.

Ας μου καταλογιστούν όλα τα υπόλοιπα…

*

Τις νύχτες δεν φαίνεται η σκόνη στα πράγματά σου…

*

Την ώρα του Κυριακάτικου μεσημεριού

μου λείπεις απ’ όλες τις ώρες πιο πολύ.

*

Όσο ξέρω πως με καρτεράς εσύ, δεν φοβάμαι τον θάνατο.

*

Στη λέξη αγαπημένη το «μου» θα είναι πάντα πλεονασμός...

*

Σπάω ρόδι, το σκορπώ και ξεφλουδίζω την αγάπη μας.

Τα υπολείμματά του τα ρίχνω στα περιστέρια

να έρθουν να σε βρουν.

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή ''Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ''

Μέλι με δηλητήριο / Ειρήνη Ανδρέου

Με αγκαλιάζεις βιαστικά
και το ρολόι σου κοιτάς..
ένα φιλί στα πεταχτά
κι αν σ' αγαπάω με ρωτάς.

Φαρμάκι στάζει το φιλί,
παγώνει στων χειλιών την άκρη
φωνή έντος μου μ' απειλεί
κι απ του μυαλού τα μάκρη.

Αγάπη με ωράριο
αγάπη δίχως αύριο
Καρδιάς βασανιστήριο
μέλι με δηλητήριο
αγάπη εγκλωβισμένη
σε μια ζωή κλεμένη

Τι κι αν σου πω το σ' αγαπώ
τι κι αν μου πεις πως μ' αγαπάς..
σε νιώθω ρούχο δανεικό
μη μ' αγαπάς, μη με φιλάς.

Αγάπη μες στην ζητιανιά
πληγή που όλο θα στάζει
στα δυό σου κόβει την καρδιά
στο πουθενά σε βγάζει!!!

http://www.youtube.com/watch…

[Απόμακρα, μες στη νύχτα] / Λαμπής Γιάννος

Απόμακρα, μες στη νύχτα
η γη με τους Σταυρωμένους
- Άραγε τους μέτρησε ποτέ κανείς;
και το κτύπημα της καμπάνας 
σαν μια αιώνια, σάπια πληγή 
αναγγέλλει τα όνειρα που έμειναν για πάντα ανάπηρα.
Τα λόγια μου χάνονται μέσα στο πόνο
κι ο αδελφός μου χορεύει ένα ζεϊμπέκικο,
έχει ανοιγμένα τα χέρια σαν φτερούγες
και το κεφάλι ψηλά, κοιτάει απέναντι
- Το χάραμα θα ανέβω το Γολγοθά και θα χορέψω ένα Ζάλογγο
φωνάζει και η φωνή του τρίζει σαν σπασμένο γυαλί.
Μας κέρασε με μια φέτα χαμόγελο
- δεν έχω τίποτα άλλο έξω απ’ το χαμόγελο, αδέλφια μου.
Βρόντηξε πίσω του τη πόρτα
και μας άφησε μέσα στη νύχτα
να ψάχνομε για την χαμένη μας ανθρωπιά.

Προσδοκώντας / Χατζηματθαίου Άθως

Στο τριαντάφυλλο της καρδιάς
που άνθισε
καθώς η ζεστασιά της ανάσας σου του χάιδεψε γλύκα τα πέταλα
φτερούγησε η μικρή νεράιδα του έρωτα
που γεννήθηκε απ 'του πόθου σου το εξωτικό μεθύσι
όταν το φλογισμένο φιλί του θεού ήλιου
που κρυβόταν σε ένα ναρκωμένο όνειρο
αναδύθηκε γλύκα στα υγρά σου χείλη
ζωντανεύοντας τους αιώνιους πόθους
της αμφίβολης ύπαρξής του
προσδοκώντας σε μια πορεία αναγεννημένης ομορφιάς.

Σωκράτους Κώστας (μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939.
Τελείωσε την Εμπορική Σχολή Σαμουήλ.
Εξέδιδε το περιοδικό "Νέα Πατρίδα"

Έξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές και δύο μυθιστορήματα 

Ποιητικές Συλλογές:http://www.mam.com.cy/el-gr/authors/?AuthorId=8804&page=2
Μυθιστορήματα: Ο αφορισμένος (1964)

ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ (απόσπασμα) / Σωκράτους Κώστας

Σαν από σπλάχνα γης όταν ταυμνεί το υνί
βγαίνει σαν άχνη τ΄ όνειρο παμπάλαιο κοντά μου 
και μες σ΄ αχνούς συνεφικούς και αναμοζάλη πρωινή 
σπάζει σε κρύσταλλο η γης τον Έρωτά μου
......

Κι εκεί στο ρέμα το βαθύ που ήταν όλο ένας αυλός,
στις καλαμιές  και στις ιτιές κουλούριαζαν οι ήχοι
και το ρυάκι γάργαρο και ριγηλό ωσάν τραυλός
έξυε κάτω στις πετριές το σουβλερό τ΄ ανύχι.

.......
Με χούφτες πέφτουν οι σκιές κι είναι τα κρίνα κοραλλιά
κι είναι τα χείλια σου φωτιές κι αστέρια 
κι είναι οι πλεξούδες σου θελιές που μας κρεμάζουν αγκαλιά 
σαν πεταλούδες και σκιές και περιστέρια. 

ένα θεριό / Χανδριώτου Ειρήνη

κάτω απ’ το δέρμα μου
μες στον εγκέφαλό μου

αρπάζει λυσσασμένα
την κάθε μου σκέψη

την καταβροχθίζει

και την ξαναγεννάει
επί χίλια

η κάθε σκέψη γίνεται φωνή

κι ακούω τρελές φωνές
να με ζαλίζουν

το θεριό να μη δαμάζεται
οι φωνές να μη σωπαίνουν

να, τώρα
μπέρδεψα το εγώ με το θεριό
και τις φωνές με τη φωνή μου

Σιωπή.

πηγή: http://www.poiein.gr/archives/35109/index.html

Ειρήνη Παπακυριακού (μικρή αναφορά)

Η Ειρήνη Παπακυριακού ζει στη Λευκωσία. Είναι λέκτορας ακαδημαϊκής γραφής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.  Γράφει ακαδημαϊκά άρθρα καθώς επίσης ποιήματα, διηγήματα, και θεατρικά έργα. Πρόσφατα έχει συμμετάσχει στο πρώτο διεθνές διαγωνισμό δραματοποιημένης ποίησης, «Poetry Slam», στη Κύπρο.

Του Χρόνου η Ωχρότητα / Ειρήνη Παπακυριακού

Η νωχελική κίνηση των κυμάτων
προκαλεί μια αντηχούσα σιωπή
που αντί να καθυποτάσσει,
αφυπνίζει ταραχώδεις θύμισες.

Απίστευτο φαντάζει
το πως ένα τόσο γαλήνιο σκηνικό,
ενόσω μαγεύει την θωριά,
αφήνει με κρυψίνοια το νεκρικό αποτύπωμα του
στην καρδιά του μοναχικού περιπατητή.

Και όμως..
Το προσωπείο της άηχής αυτής ζωής
αναγκάζει υποσυνείδητα τον θεατή
να ανασκαλέψει βαθιά
στης κλεψύδρας τους ωχρούς κόκκους
ελπίζοντας να βρει την χρυσοΰφαντη εποχή
όταν σ’ αυτή την ηλιοχαΐδευμένη προκυμαία
δυο νεαροί εραστές περπατούσαν στην
εύθυμη τυμπανοκρουσία της ενωμένης καρδιάς τους.

Φτάνοντας, ο άμοιρος, στον γυάλινο πάτο της
συνειδητοποιεί πως η κλεψύδρα έχει πλέον αντιστραφεί
και η εποχή της αθωότητας παρέλθει.
Δυστυχώς…
Στην αβυσσαλέα έρημο του χρόνου
οι γλυκές αυτές αναμνήσεις έχουν προ πολλού μαρτυρήσει.
Δίχως μια ζωντανή πραγματικότητα να τις αιμοδοτεί,
τα αποσυντεθειμένα ίχνη τους κείτονται
κάτω από μια απύθμενη σωρό από άμμο.

περισσότερα για την Ποιήτρια: http://www.poiein.gr/archives/36303/index.html#more-36303

Ο Σιμεών, ο ποιητής / Κουγιάλης Θεοκλής

Ο Σιμεών, ο ποιητής ο έγκλειστος,

ο έπαινος και το καμάρι του Νησιού μας,

στις πεποιθήσεις Έλληνας, στη σκέψη Ευρωπαίος

αλλά στη γλώσσα και στιχοποιΐα γνήσιος Κυπραίος.

Ο λόγος του ακατέργαστος και συνοφρυωμένος

απόπνεε δριμύτητα. Χώλαινε λίγο στην κομψότητα

και ήταν άγευστος στης καλλιέπειας το νέκταρ.

Ο στίχος του ομιλητικός παρά γραπτός

με απρόσμενες μεταφορές, με αλληγορίες που ξενίζαν.

Το ύφος του ειρωνικό, αστόλιστο και άτσαλο

έσκαβε μέγα χάσμα κι έριχνε μέσα τους αμύητους.

Εξόχως ικανός στην ερμηνεία του παρελθόντος

στην κατανόηση του παρόντος άφθαστος

δεινότατος στην πρόβλεψη του μέλλοντος.

Σαν αετός πετούσε πιο ψηλά από τους φλύαρους

τερετισμούς της εποχής του και σαν γεράκι

ορμούσε και σημάδευε τον στόχο του.

Αυτά για την υπεροχή του. Και είναι λίγα!

ο νεκρός στρατιώτης / Κουγιάλης Θεοκλής

Μια ζωή γεμάτη αίμα έπεσε κοντά στο ρέμα
το ποτάμι μουρμουρούσε και πικρά μοιρολογούσε
πεταλούδες κατεβαίνουν με χρυσές κλωστές τον δένουν
την ψυχή του την κρατούνε και πικρά μοιρολογούνε

Ανθέ μου που μαράθηκες τα σπλάχνα μου τα μαύρισες
ονείρατα που έκανα κρυφά μου πνίγηκαν στα αίματα

Πόρτα άνοιξε στον ήλιο μπαίνει σε χρυσό βασίλειο
και η μάνα του λυγάει και πικρά μοιρολογάει
μια ζωή γεμάτη αίμα έπεσε κοντά στο ρέμα
το ποτάμι μουρμουρούσε και πικρά μοιρολογούσε

Ανθέ μου που μαράθηκες τα σπλάχνα μου τα μαύρισες
ονείρατα που έκανα κρυφά μου πνίγηκαν στα αίματα