Τα φκιόρα που βλαστήσασιν πόσσω που την αυλήν μου,
|
| για τούτα αγωνίζουμαι, |
| να κόβκω να μυρίζουμαι, |
| ώσπου να βκ’ η ψυσιή μου. |
Φιλικουτούνια πλουμιστά, ‘νός τ’ άλλου ν’ αγαπάτε
|
τζι έκαμα την καρκιάν φουλιάν τζι έχω σας τζιαι τζιοιδκιάτε,
|
χαλάλιν σας σιίλιες φορές, να πιείτε τζιαι να φάτε,
|
στους τελευταίους γρόνους μου
|
| να ‘ρκεστε πα’ στους κλώνους μου |
| τζιαι να μου τζιελαδάτε. |
| Εν θέλω να με κλάψετε άρκον εις το θαφκειόν μου, |
ούτε μαυροφορήματα μετά τον θάνατόν μου,
|
μιαν χάρην μόνον ιζητώ, νά ‘σιετε προκοπάες,
|
αγαπημένους θέλω σας, όι με τους καβκάες,
|
| τζι έν’ στράτα που την παραπατούν |
| όσοι αμέτρητα κρατούν, |
φτωσιοί τζιαι βασιλιάες.
|
| Εννά βλαστήσω λεμονιά, μετά τον θάνατόν μου, |
τέλεια μες στο κατώβλιον τους, στα σπίδκια των παιδκιών μου,
|
πάλε να μ’έχουν συντροφκιάν, να ζιουν εις τον γυρόν μου
|
| αντάμαν με τ’ αγγόνια μου, |
| νά ‘χουν τζιαι τα λεμόνια μου |
τζιαι τον πασιύν οσσιόν μου.
Κόκος Μυνάς
|
Είμ αγράμματος κουλούτζ ιν, έν θωρώ τα δκυό μου νύσ ια
|
τζ εις τήν γήν γοιόν το σκουλούτζ ιν πασπατεύκω ίσ ια ίσ ια.
|
Είμαι όπως μνιά κουζούλα, είμαι γέρημος πό ούλα,
|
πόν έσ ει ποτζ εί τζ αι τζ εί είς τον κόσμον παραπάνω.
|
Τζ η δουλειά μόν βοσσ ιτζ ή τζ αί βοσκός εννά πεθάνω,
|
γιατί ο τζ ύρης μ ο φτωχός άφησέν με δίχα φώς.
|
