ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ / Γιαννίδης Λευτέρης

Νυστάζουμε για θάνατο! Κι είμαστε ακόμα νέοι 

-νέοι πολύ που τίποτα δεν έχουμε χαρεί- 

κι όμως δεν είναι τίποτα μες στη ζωή να εμπνέει

τη σκέψη μας, που στέφανον ακάνθινο φορεί!.....

Σ ΄ ΕΝΑ ΒΑΠΟΡΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ (απόσπασμα) / Γιαννίδης Λευτέρης

Να ΄μουνα στη χρυσή σου τώρα πλώρη
και να κινούσα αντάμα σου βαπόρι, 
κάπου, για κάποιες χώρες, μακρινές, 
που δεν έχω ποτέ μου εγώ γνωρίσει
κι έχει η ψυχή μονάχα νοσταλγήσει
κάποιες θολές του ονείρου μου στιγμές. 


Ν΄ αφήσω πια για πάντα αυτή την πόλη
που την πικρή ζωή σπατάλησα όλη 
σε χίμαιρες και μάταιες προσμονές, 
που ξεχασμένος χρόνια μοναχός μου
τις πιο μικρές δε γνώρισα του κόσμου, 
μήτε γνωστές μήτ΄ άγνωστες χαρές!

...............

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ / Γιαννίδης Λευτέρης

Στην εμορφιά σου τη γλαυκή με φέρνει ο πόθος ο κρυφός.
Νοσταλγικά στου καραβιού καθόμαστε την πρύμνη 
κι άπλωνες γύρω τ΄  όνειρο του στοχασμού και του φωτός, 
ήρεμη καθώς λίμνη. 

Α! πως σε λαχταρώ ξανά, πρώτο ταξίδι αλαργινό,
της Μεσογείου λαμπρόθωρα τριαντάφυλλα και κρίνα
-  και πάντα να σε νείρουμαι και πάντα να σε νοσταλγώ, 
αξέχαστη μου Αθήνα!

ΚΥΡΙΕΣ ΦΘΟΝΟΠΩΡΟΥ / Νίκος Βραχίμης

Ήρθαν κι αυτές διαβατικές, 
πουλιά γοργόφτερα, περαστικές, 
να μας λαμπρύνουν με χαρές
τη  ρεμβική που χρόνισε ανία. 

Ήρθαν κι αυτές όπως κι εκείνες
να μας θυμίζουνε κυρίες, 
που, αλί, πριν τις χαρούμε
θα μας φύγουνε και κρύες
τις καρδιές μας θα γρικούμε, 
ίσως, όπως και κείνες.

Ήρθαν κι αυτές
για να μας πούνε πράγματα
χίλιες φορές, αλί, λεγμένα,
πως το Φθινόπωρο, φύλλα ριγμένα, 
είναι να φτάσει
και φοβάμαι
πως θα περάσει;

ΟΝΕΙΡΟ / Νίκος Βραχίμης

[  ]

Κάποτε, ένα χαμόγελο κοντά μου γυναικείο, 
να θυμάμαι και να λησμονώ τον εαυτό μου
πάνω στο τελευταίο του φορείο.

ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ / Νίκος Βραχίμης

Ωχροί σαν το κερί
διαβαίνουν οι καιροί.
Μικροί γευτήκαμε πικρή
τη γλύκα της  ζωής, νεκροί. 

Αισθήσεις μη ζητήσεις.
Σα βουητό θα το συγχύσεις
το χάρμα μες στο χάραμα, 
την όραση στο χρώμα. 

Ντίνος Κυπριανού :...........Τι να κάνεις τώρα Κερύνεια μου ...

 Μ'ένα φιλί θα σε ξυπνω ...

λαθος στο πατημα του πληκτρου ...

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Συναντηθήκαμε σε ένα από τα μικρά καφενεία της Λευκωσίας. Κάτω από την δροσιά που πρόσφεραν τα σκιερά των δένδρων ο κος Ντίνος Κυπριανού, ξεδίπλωσε την ζωή του απολαμβάνοντας τον γλυκύ κυπριακό καφέ. Το ίδιο και εγώ.

Γεννημένος  στο Καιμακλί με δύσκολα παιδικά χρόνια, βρήκε μια διέξοδο επικοινωνίας με τον εαυτό του αλλά κυρίως με τους συνανθρώπους στον δημιουργικό χώρο της ποίησης. Γράφει από πολύ μικρός για ότι τον ενοχλεί, για όλα όσα τον ευχαριστούν για αυτά που τον κάνουν ευτυχισμένο. Μέχρι και σήμερα δεν έχει βρει τον δρόμο της έκδοσης κάποια από τις ολοκληρωμένες  ποιητικές του συλλογές, που περιμένουν καρτερικά στα συρτάρια του σπιτιού του. Χαμηλών τόνων, άνθρωπος με ιδιαίτερο ήθος, σε κερδίζει με την ειλικρίνεια και την γλυκύτητα των λόγων του. Και κάπου εκεί ξεχειλίζει και η πικρία για τις χαμένες πατρίδες.

Τον ευχαριστούμε για τούτη την πολύ σύντονη επικοινωνία μας. Του ευχόμαστε ο λόγος του να βρει κάποια θέση και στα δύσκολα μονοπάτια της έκδοσης.

1.              Κύριε Κυπριανού έχετε γεννηθεί στο Καιμακλί. Μια ιστορική περιοχή της Λευκωσίας, όπου τόσο το 1963, όσο και το 1974 έγιναν πολύνεκρες μάχες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Διαβάζω μάλιστα πως στην περιοχή υπήρχε  σχολείο (αλληλοδισκαλείο) πριν από το 1858. Πως αισθάνεστε; Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για το Καϊμακλί ……

Γεννήθηκα εδω στον Βόρειο Πόλο,  ενορία του Καϊμακλιού .. Μόνο περήφανος θα μπορούσε κάποιος να αισθάνεται για το Καϊμακλί. ‘Ενας ματωμένος τόπος θα έλεγα αφού πολλές φορές αντίκοψε τους τούρκους με σκληρές μάχες για την κατάληψη της πρωτεύουσας το 74 ο τότε λοχαγός Χαράλαμπος Λοττας με τα παλληκάρια του.  Τρεις φορές απώθησε την τουρκική προέλαση από τα εδάφη του Βόρειου Πόλου απ' όπου και μένω. Το σπίτι μου από το τουρκοκυπριακό χωριό Χαμίτ Μάντρες το χωρίζει ΜΟΝΟ η Πράσινη Γραμμή. Κανένα χτίσμα δεν υπάρχει να εμποδίσει την άμεση ορατότητα ολόκληρης της περιοχής από την Ομορφίτα, Νεάπολη, ολόκληρη την οροσειρά του Πενταδάχτυλου μέχρι και την Μια Μηλιά ...

2.                 Γράφετε ποίηση από μικρή ηλικία. Μάλιστα, όπως μας εκμυστηρευτήκατε κατά την διάρκεια των μαθητικών σας χρόνων, οι καθηγητές λόγω της ιδιαιτερότητας της φωνής σας αλλά και την έφεση που είχατε στην απαγγελία στίχων, είχαν την πεποίθηση ότι θα ασχοληθείτε με τις τέχνες, όπως πχ το θέατρο. Είχατε σχηματίσει και σεις αυτή την εντύπωση; Ποιοι οι λόγοι που δεν ακολουθήσατε σπουδές πάνω στις τέχνες και τα γράμματα;

Αν και τελείωσα το σχολείο με αρκετά καλούς βαθμούς δυστυχώς ένα πρόβλημα στην οικογένεια τότε ανάγκασε τους γονείς μου να φύγουν για Ελλάδα.  Έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση νεφρού στον αδελφό μου με δότη τον πατέρα μας στο νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α Θεσσαλονίκης.  Οι οικονομικές δυσκολίες τρομερές τότε και θα πω δυστυχώς και πάλι τα όνειρα τα δικά μου έμειναν όνειρα.  Μα και να γίνει καλά ο αδελφός μου κι' αυτό ΟΝΕΙΡΟ ήταν που πραγματοποιήθηκε ..

3.                 Επανέρχομαι πάλι στην επισήμανση ότι η ποίηση σας απασχολούσε από μικρό παιδί. Από πού εμπνεόσασταν στα ποιήματά σας αλλά και σήμερα ποιες είναι οι σημαντικότερες πηγές έμπνευσής σας;

Γράφω τα προβλήματα σου,  γράφω τα προβλήματα του φίλου,  της φίλης,  τα δικά μου,  ότι μου λέει η καρδιά μου γράφω, η ψυχή μου.  Μπορώ να γράφω ασταμάτητα για ολόκληρες ώρες και ποίηση και στίχους. Δεν κάθομαι να σκεφτώ τι θα γράψω σήμερα. Βγαίνουν από μόνα τους.  Κάτι που μπορεί να με ενοχλήσει θα το κάνω στίχο, κάτι που θα μου αρέσει θα το κάνω ποίηση. Πάντα γραμμένα με την δική μου ψυχή και ευτυχώς βρίσκω αρκετή ανταπόκριση από πολλούς και είμαι ευχαριστημένος γι ' αυτό.

4.              Απ΄ ότι γνωρίζουμε υπάρχουν δύο ολοκληρωμένες ποιητικές συλλογές οι οποίες βρίσκονται στο συρτάρι του γραφείου σου και περιμένουν την σειρά τους να εκδοθούν. Η μία έχει τίτλο ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ και η άλλη ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Θα ήθελες να αναφερθείς με λίγα λόγια;

Δυο ποιητικές συλλογές γραμμένες με ξενύχτια και με πολύ κόπο.  Παλαιότερα  τα γράφαμε με μολύβι και χαρτί, γράψε, σβήσε.  Στις ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ,  τα περισσότερα ποιήματα είναι ποιήματα που έγραφα στο σχολείο και που πολλά από αυτά απάγγελλα  στις εθνικές επετείους με περηφάνια γιατί ήταν δικά μου .. Ελπίζω πολύ σύντομα αυτήν να την εκδώσω. Φυσικά όλα τα ποιήματα είναι παιδιά μου και τα αγαπώ το ίδιο

5.                 Πολλά ποιήματά σου έχουν μια καθαρά ερωτική γραμμή; Ήθελα να σε ρωτήσω ποιος ο πραγματικός ρόλος του έρωτα στη ζωή και στην ποίησή σου;

Μα ο έρωτας δεν είναι το παν στον άνθρωπο; θα πονέσει, θα κλάψει, θα γελάσει και θα χαρεί.  Είναι η αισιοδοξία. Δεν μπορεί να ζει κάποιος χωρίς έρωτα γιατί θα είναι μαύρα στην ζωή του.  Ναι είμαι ερωτευμένος με ότι με κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο

6.                 Μέσα από τους στίχους σου αναδύεται και μια απογοήτευση για την σημερινή κατάσταση του ανθρώπου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Διακρίνεται και η επίκληση του Θεού και της Παναγίας. Ποια η σχέση σου με την Εκκλησία και την πίστη; Πόσο ουσιαστικός είναι ο ρόλος τους;

Ναι σε πολλά ποιήματα μου αναφέρομαι στον Θεό και στην Παναγία. Μα είναι δυνατόν η Παναγία να έλειπε από κοντά μου; Αυτή με βοηθά σε κάθε δύσκολη μου στιγμή. Είναι η μάνα όλων μας. Συχνά πηγαίνω στην εκκλησιά της Αγίας Βαρβάρας εδω στο Καϊμακλί και προσεύχομαι. Να βοηθάει εμένα και όσους έχουν ανάγκη για υγεία και μόνο.

7.                 Μετά από τα παραπάνω πιστεύω ότι απορρέει αβίαστα και η ερώτηση εάν θεωρείς τον εαυτό σου ποιητή; Και τι είναι η ποίηση για  σένα; Θα τολμούσες να δώσεις κάποιον ορισμό;

Αν θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή; Εδω πάντα χαμογελώ. ΠΟΤΕ δεν είπα είμαι ποιητής και δεν θα το πω ποτέ.  Είμαι άνθρωπος ντροπαλός και οι τίτλοι δεν μου αρέσουν .. Απλά μου αρέσει να γράφω ... Είναι ωραίο μέσα από ένα ποίημα πονεμένο ή χαρούμενο να ακούς σχόλια: μπράβο μας άλλαξες την διάθεση,  μην σταματάς να γράφεις, συνέχισε. 

8.                 Σήμερα που οι κοινωνίες περνούν μια ομολογουμένως τρομερή οικονομική κρίση που απειλεί να καταστεί μια κρίση αξιών, υπάρχει τρόπος ο πνευματικός κόσμος να ορθώσει ανάστημα και να δώσει ελπίδες στον υπόλοιπο κόσμο;

Ναι ένας που γράφει μπορεί να μεταδώσει στον κόσμο μια νότα αισιοδοξίας στον απογοητευμένο, ειδικά  τώρα με την κρίση, στον πονεμένο από έρωτα κ.α...

9.                 Ποιους Κύπριους ποιητές,  αλλά και γενικότερα από τον Ελληνικό χώρο είχατε για… δασκάλους;  Εννοώντας φυσικά εάν δεχτήκατε επιρροές από κάποιους στην γραφή σας.

Αν και διάβασα αρκετούς ποιητές Ελλαδίτες και Κύπριους, δεν στάθηκα σε κανέναν, δεν επηρεάστηκα από κανέναν και δεν αντέγραψα ΠΟΤΕ μου κανέναν. Θα ήταν γελοίο κάποιος να αντιγράψει κάποιον άλλον. Το θεωρώ αισχρό και ύπουλο. Πολλοί μου λένε ότι η ποίηση μου μοιάζει πάρα πολύ στου Καρυωτάκη …..Τιμή για μένα. Και όμως δεν μπήκα καν στον κόπο να δω τι έγραψε ο Καρυωτάκης. Απλά για να μην επηρεαστώ από την γραφή του

10.            Διαβάζω ένα τελευταίο ποίημά σας:

ΠΟΙΟΙ ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΜΟΥ..

Εγώ χριστιανή γεννήθηκα πως τούρκικα μιλάω

ποιοί μου πετάξαν τον σταυρό και φερετζέ φοράω ..

Ποιοί με αρματώσανε με κόκκινες σημαίες

ποιοί στην καρδιά μου κάρφωσαν δεκάδες μιναρέδες ..

Ποιοί τις εκκλησιές μου λήστεψαν και κάψαν του Αγίους

ποιοί μου τους κουβάλησαν τους μόγγολους κι'αγρίους...

Αυτοί οι ποιοί και κάποιοι άλλοι σε ξεπούλησαν σου ζήλεψαν τα κάλλη

αυτοί οι ποιοί και κάποιοι άλλοι θα σε παραδώσουν σε χώρα άλλη.

Θα ήθελα να μας ανοίξετε την καρδιά σας; Ποια η σχέση σας με την πόλη αυτή; Τι ευελπιστείτε για το μέλλον της Κύπρου, της Πατρίδας μας;

ΚΕΡΥΝΕΙΑ, η σχέση μου με αυτήν την μικρή μου νεραΐδα ... Ο πατέρας μου καταγόταν από την Κλεπινη, ένα χωριό της Κερύνειας,  μα δεν είναι ο λόγος που τόσο την αγαπώ.  Ο λόγος τον…… ανέφερα  και στην αρχή της συνέντευξης μας. Είμαι κάτοικος Καϊμακλιού, στην πράσινη γραμμή. Το μόνο που με χωρίζει με αυτή την μικρή μου νεραΐδα είναι ο Πενταδάχτυλος τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Να κοιτώ την οροσειρά και να σκέπτομαι ώρες ..  Τι να κάνεις τώρα Κερύνεια μου ...

Ωωωω Κύπρος γλυκιά μου / Κυπριανού Ντίνος

Χαμένη μου γη καμένο μου χώμα

κλεμμένη πατρίδα ανασαίνεις ακόμα

να ξερες μόνο πως σε πουλήσανε ,

στενάζει η ψυχή σου που σε πατάνε 

πνιγμένη η φωνή σου σε ξεπουλάνε

πατρίδα γλυκιά μου όλοι σε φτύσανε ..

Δεν είσαι εσύ είσαι μια άλλη

και .... που σε αντικρίζω με πιάνει η ζάλη

από τον λήθαργο ξύπνα ..βρίσε τους ,

και σε πατάνε και σε ξεπουλάνε

με σχοινιά σε τραβάνε στην σφαγή να σε πάνε

τον τοίχο στήσε τους κι' ύστερα φτύσε τους ..

από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή: ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ 

Μάνα μου

Πώς να σε πω; χαρά μου, χαρά θλιμμένη!

Ένα νησί στον ήλιο μας περιμένει

Πόρτα πλατιά που ανοίγεις μες την ψυχή μου

Σου τραγουδώ και λάμπεις, ανατολή μου

Μάνα μου!

Γλυκιά πατρίδα, σεργιανά μου

Τα όνειρα σου, αχ μάνα μου!

Μες της καρδιάς το βυθό

Δείχ’ τη μου

την ομορφιά σου, Αφροδίτη μου

Το κύμα μπαίνει στο σπίτι μου

Και σκύβω και προσκυνώ

Είσαι φλουρί της μέρας, του ήλιου μάτι

Αηδόνι μες του ύπνου το μονοπάτι

Βρύση που στάζει μέλη και παραμύθια

Είσαι καημός που θέλει και λέει αλήθεια

Μάνα μου!

Γλυκιά πατρίδα, σεργιανά μου

Τα όνειρα σου, αχ μάνα μου!

Μες της καρδιάς το βυθό

Δείχ’ τη μου

την ομορφιά σου, Αφροδίτη μου

Το κύμα μπαίνει στο σπίτι μου

Και σκύβω και προσκυνώ

Μάνα μου!

Γλυκιά πατρίδα, σεργιανά μου

Τα όνειρα σου, αχ μάνα μου!

Και σκύβω και προσκυνώ

ΠΕΡΙΛΑΙΜΙΑ / Σακαλλή Αυγή

Φτάσαν οι κόρες, φτάσαν τ΄  ακρογιάλια...
Και περιλαίμια γίνανε
τ΄ άλικα 
της θάλασσας κοράλια.

Νυφτιάτικα εφτάσανε ντυμένες, 
με σταφάνια από κρίνα, 
μ΄ όνειρα
τα μαλλιά στεφανωμένες!

Φτάσαν οι κόρες, φτάσαν τους γιαλούς
κι οι πόθοι, με τα κύματα
μαργαριτάρια αναπηδήσανε
από της θάλασσας
τους άμετρους βυθούς...

Απλώσανε οι κόρες, 
τα χέρια απλώσανε τα δέσμια
κι οι πόθοι πια στους κύκνειους λαιμούς
της φυγής έγιναν περιλαίμια...

Φτάσαν οι κόρες:
τα όνειρα φτάσαν στ΄ ακρογιάλια, 
κι οι πόθοι πια τύλιξαν τους λαιμούς
κι άλικα κρέμονται κοράλια!...

ΘΥΡΕΣ / Σακαλλή Αυγή

Ν΄  άνοιγαν οι κλεισμένες θύρες μου μια μέρα, 
γαμπρό να σ΄ έβλεπα να φτάνεις από πέρα, 
σαν παραμύθι νύχτας φεγγερής...

Οι βουβοί τοίχοι του σπιτιού μου οι γκρεμισμένοι 
μ΄ ανθοστεφάνια θά ΄ταν πάλι στολισμένοι, 
κεριά θα τους φωτίζανε Λαμπρής!

Αχ! να μπορούσανε οι θύρες μου οι κλεισμένες,
απ΄ τον αγέρα και το φως λησμονημένες, 
γιορτάσιμα ν΄ ανοίγανε ξανά.

Απ΄  τα  θαμπά κι αραχνιασμένα παραθύρια,
από έναν ήλιο κι ένα Μάη πανηγύρια, 
να μπουν με τα τραγούδια τ΄ αυγινά!...

Αμμόχωστος

Για να σε λησμονήσω

ξαπλώνω στην άμμο σου

και μαεύω φωτόνια

Ύστερα τα αλείβω

με ευλάβεια στο δέρμα μου

Μικροσκοπικά αστέρια

φυτρώνουν εντός μου

και τότε ανατέλλω

μηδενικά φορτισμένη

πανδέκτης και πανσέληνος αλλού

Μα δε σε λησμονώ

Τραγική ειρωνία

Όσο κι αν το προσπάθησα 

να ξεχωρίσω δεν κατάφερα

αν ήταν αλλοθρήσκων 

ή ομοθρήσκων οι καρδιές

που κάποια χέρια σκάλισαν 

σε τοίχο στη μοιραία πόλη 

Επέζησαν εντούτοις

του πολέμου

Λήδρας

Πέραν του οδοφράγματος 

χρόνος ανάδρομος

χώρος αλαλάζων

ουρανός πλατύτερος

μνήμη αιχμηρή 

Η χώρα ενδότερη 

στρώματα ιστορίας

σώματα μυθολογίας

χώματα και ονόματα

Εκεί 

η πατρίδα ψυχή

πτώμα σε Προκρούστειο κλίνη

Η ΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗς ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΣ

ότι ακόμα απομένει

ακουμπά στο διάβα του ελάχιστου λευκού

για την απόδειξη της καθαρότητας σαν ησυχία

σαν αγωνία, σαν παλίρροια πυρετού

η πληρότητα υπομένει την πλημμύρα

όταν αδειάζει η θάλασσα την ώρα

όταν η μνήμη τ’ ουρανού στερεύει

και ο κόπος εξαντλείται στην αλμύρα