Κυριακή 1 Ιουνίου 2025

6 ποιήματα, 6 ποιητριών της Κύπρου

   

Σήμερα φιλοξενώ 6 ποιήματα από 6 ποιήτριες της Κύπρου, τις οποίες εκτιμώ τόσο για τον χαρακτήρα τους όσο και για την ποίησή τους. Με τις περισσότερες από αυτές έχω συναντηθεί και έχουμε ανταλλάξει δυο- τρεις κουβέντες, ενώ με κάποιες από αυτές εκκρεμεί ένας...κυπριακός καφές! 


Ποίηση και οίηση / Ειρήνη Ανδρέου
 
 Κάποτε δεν κοιμόμουνα
με έβρισκε η ήλιος
καθώς αγωνιζόμουνα
να φτιάξω ένα βασίλειο
 
που μέσα όλοι να'μαστε
λευκοί κίτρινοι μαύροι
 παντού αυλές ολάνθιστες
κάμποι γιομάτοι στάρι
 
όλοι να χόρταιναν ψωμί
κανείς να μην πεινούσε
το δίκαιο σ' αυτή τη γη
τ'αδικο να νικούσε.
 
Στο μέσα μου ένα παιδί
με έσπρωχνε με πάθος
να μην σιωπώ ούτε στιγμή
γι άλλα παιδιά να γράφω.
 
Γι αυτά που ξέχασ' ο Θεός
κι οι άνθρωποι συνάμα
να κάνω ξίφος κοφτερό
της πένας μου την  λάμα
 
για κάθε ανθρωποειδές
που μόλυνε την πλάση
τον κόσμο γέμιζε πληγές
και την ψυχή είχε χάσει
 
εξολοθρεύοντας  λαούς
σαν λυσσασμένο ζώο
ξεπέρασ' ολους τους φραγμούς
αδίσταχτο,, αιμοβόρο.
 
Ποίηση; Γράμματα ψιλά
για το χοντρό πετσί τους
χρήμα στις φλέβες τους κυλά
τρώνε κι οι αυλικοί τους
 
και μεγαλώνει ο φασισμός
παίζοντας τον σωτήρα
που ξεγελά τον κάθε νιο
αχ ποίηση μου στείρα
 
γι αφύπνιση μαχόμουνα
δεν κυνηγούσα δόξα
τις νύχτες δεν κοιμόμουνα
μου λέγαν έχω λόξα
 
αυτοί που δεν τους ένοιαζε
τι γίνεται στον κόσμο
μα η κοιλιά να γέμιζε
και το τομάρι μόνο.
 
Δεν ήταν τα παιδάκια τους
στα ερείπια θαμένα
η μες στα σεντονάκια τους
άψυχα, ματωμένα....
 
Κι ετσι καθώς πλησίασα
στην τρίτη ηλικία
κι απ' όλα πια απηύδησα
δεν πήρα ούτε βραβεία,
 
αφού δεν διαγωνίστηκα
σ' οίησης  καλλιστεία
τους στιχους μου απαξίωσαν
σχολεία κι εκκλησία
 
δεν ήμουνα του συναφιού
κλικών λογοτεχνίας
 βαλτοί, κριτές να μ' επαινούν
μου φαίνονται γελοία.
 
Στην τελική  η ποίηση
τον κόσμο δεν αλλάζει
μα σαν γίνεται οίηση
πολύ μ' αηδιάζει.
 
Φυλλάδες σιδηρόδρομοι
σαν να'μαι νομπελίστας
βροχή συγχαρητήρια
μέσα στα διαδίχτυα.
 
Θαυμάζω αυτούς τους ταπεινούς
που την ψυχή τους βγάζουν
κατεστημένα πολεμούν
και δόξες δεν τους νοιάζουν.
 
Κι εφόσον δεν κατόρθωσα
τον κόσμο αυτό ν' αλλάξω
να ΖΗΣΩ αποφάσισα
λίγο πριν τα τινάξω.
 
**
ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ / Ιωάννα Παπαντωνίου
 
Πριν το σάλτο μορτάλε,  «Το τσίρκο του Νίνο»
θα συνοδεύει τους ακροβάτες στο κενό.
Οι ακροβολιστές θα παραταχτούν γύρω από τη μυστική έξοδο.
Θα φροντίσει γι’ αυτό ο ταξιθέτης…
Η υπαίθρια σκηνή ανάμεσα στα ερείπια…
Το θηριοτροφείο καλά κρυμμένο  κάτω  από τα χαλάσματα.
Δεν πρέπει ν’ ακουστούν οι βρυχηθμοί των λεόντων
ούτε  το κλάμα του ελέφαντα...
Τα πύρινα στεφάνια των οβίδων θα μεταφέρουν τη φλόγα.
Τι κι αν παρέμειναν οι δάδες σβηστές;
 
Φώτα παρακαλώ!
Το παιδί δεν θα πληρώσει εισιτήριο!
Αφήστε το να ισορροπεί στα κομμένα καλώδια της οικοδομής
κι ύστερα να γίνεται ζογκλέρ.
Οι  νάρκες στα χέρια του…
Στους ώμους μανδύας λευκός…
Είναι ο μικρός πρίγκιπας με το γαλάζιο  προσωπείο.
Για δείτε!
Μαράνθηκε το τριαντάφυλλό του…
Λίγο νερό…
 
Αθέατοι οι θεατές…
Πού πήγαν όλοι;
Μετά την υπόκλιση θ’ ακουστεί το χειροκρότημα;
Εκεί που θα τελειώνει το ποίημα,
θα τ’ απαγγείλει κανείς;
 
 
 
**
 
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ / Δέσπω Πηλαβάκη
 
Διόλου μην ανησυχείς
σαν θα ´ρθει εκείνη η ώρα,
που η φωνή μου μακρινή
θ´ακούγεται στ´αφτιά σου,
θα ´ναι η καρδιά μου προσευχή
σαν Παναγιάς καντήλι,
να χαϊδεύει τις βραδυές
γλυκά τα όνειρά σου.
 
Τα λάθη μου θα ´ναι ευχές
να σε ακολουθούνε,
στις δυσκολίες της ζωής
κουράγιο να σου δίνουν
κι όσες φορές σε πόνεσαν
τα αμαρτήματά μου
τόσες θα γίνω θάλασσα
τις έγνοιες σου να πνίγω.
 
Κι η μάνα είναι άνθρωπος
μ´αδυναμίες χίλιες,
μα η ψυχή ολάκερη
δοσμένη στα παιδιά της.
Λέαινα μετατρέπεται,
νύχια και δόντια βγάζει
κι αλίμονον  σ´όποιον σκεφτεί
λιγάκι να τα βλάψει.
 
Διόλου μην ανησυχείς
σαν θα ´ρθει εκεί η η ώρα,
μόνο το σώμα θα ´ναι αλλού,
η λαχτάρα μου κοντά σου.
Πού να τολμήσει γιόκα μου
εχθρός να σε κοντέψει;
 
 
**
ΖΩΗ Α' /Αθηνά Τέμβριου
 
Μες στις ρωγμές του χρόνου
στάζουν το χθες και το σήμερα.
Γλαφυρές σκιές π'ανασύρονται
με τα δίχτυα της μνήμης
πότε στην άβυσσο και πότε
στα θέλγητρα τ'ουρανού.
Χάνονται κάτω απ'το φως
της σκέψης, καθώς ότι είδε
κανείς καλείται ζωή.
 
**
 
 
[Για αυτούς που  μας χωρίζει] της Ελένης Τυρίμου
 
Για αυτούς που  μας χωρίζει
ένα σώμα ένα άπειρο,
όμως είναι πάντα κοντά μου
στην  κάθε  στιγμή...
Κάποτε ρώτησα ένα σύννεφο
γιατί κρύβει τον ήλιο,;
και αυτό μου απάντησε
να δεις την διαφορά.!
Μια σκοτεινή νύκτα
είδα   ταπεινά αστέρια
να φέγγουν τόσο πολύ!
τα κοίταξα περήφανα
με νοσταλγία,
ήταν τα μάτια
των δικών μου Αγγέλων
που πάντα μου φωτίζουν το  δρόμο  στα ψυχρά σκοτάδια.
 
**
Ξεκινάω πλέξιμο / Μαρία Χριστοδούλου
 
Να  σου φτιάξω κάλτσες
για το κρύο
ή  σκούφο για τις βόλτες σου
πλάι στο κύμα;
Φοβάμαι μην κρυώσεις.
Άγριος ο καιρός
ο δρόμος χέρσος
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Πάμε να ρίξουμε τους πόντους.
Κάποιες θηλιές
δυο τρεις καλούς πόντους
και πού και πού
κανέναν ανάποδο
ζέρσεϊ  να είναι η πλέξη
μην δυσκολεύεσαι στο φόρεμα.
Κασκόλ θα σου φτιάξω
-πονόλαιμο είχες
τότε που μύρισε ο κάμπος της Μεσαριάς  άνοιξη -
κι ένα ζευγάρι γάντια
για τα χέρια σου.
Κάηκαν τη μέρα που τράνταξες
τον Πενταδάκτυλο φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τα πλέκαμε θυμάσαι;
Πήραμε ξεχωριστά μονοπάτια
τώρα, καλέ μου πατέρα.
Βλέπεις  το φως στην άκρη
της διαδρομής;
Κάνε στάση και περίμενε.
Μέχρι τότε θα μνημονεύω  τις μέρες μας
και αυτές που είχαν γλέντι
και αυτές που είχαν παγωνιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου