Ποίημα του Ματθαίου Νικόλα

 ΤΖΙΑΙ κάθε νύχτα ερκεται,ο εφιάλτης παλε

Νυχθημερόν παρακαλώ

Την θυμησήν που τον χαμόν

Έλα θεέ Τζιαι φκάλε

Ήμουν Μιτσήςς εφτά γρονών,μα πάλε αττυμούμαι

Μα κάθε νύχτα μια φωνή

Εν την ψυσιήν μουπου πονεί

Τζι ακόμα εν τζοιμούμαι

Θυμίζει μου την εισβολή,που πέρασα καμπόσα

Που ήρταν μέσ'το σπίτι μου

Τζι'εν φεφκει που την μνήμη μου

Δικούς μου που σκοτώσαν

Εμπήκαν μέσ'το σπίτι μου,τον τζύρην μου τζι επιάσαν

Μα'ν τους εφάνειν αρκετό

ΤΖΙΑΙ πέψασιν Τζιαι τον στρατόν

Τον σπίτι τζι εχαλάσαν

Θυμούμαι τζιαι την μάνα μου, που ήταν μέσ'το κλάμαν

Τζι είπα της πέρκει μου χαρεί

Να γαληνέψει στην ψυσιήν

Να κάμει ενα τάμαν

Ημέρα ητουν της Παναγιάς, Τζιαι ήρταν πάλε πίσω

Μα'ν έμπορα εγιώ μιτσής

Άοπλος δίχα της ψυσιής

Τον Τούρκο να κουντίσω

Τζι έπιαεν μου την αρφή,π'εκράουν εις τ'αγκάλια

Τζι εβιασεν την το τουρτζιν

Κατάρα να σιει τζι οι ευτζήν

Που την έκαμε χάλια

Ακούω κόμα τες φωνές,π'έβαλλεν η αρφή μου

Ξαπόλα την ρε Τζιαι πονεί

Είπεν η μάνα στο τουρτζίν

Πονεί την η ψυσιή μου

Εν του εκάνεν το μωρον, τζι εγύρισεν στην μάνα

Θυμούμαι που'τρωεν ραφτίν

Μα'ν εξεστόμησε με γριν

Τζι έτσι την επεθάναν

Τζιαι μείναμεντε μόνοι μας, δίχα γονιους στην ζησην

Τζι εθκιωξαν μας πού το χωρκονν

Τζι έτσι που κάτω που δεντρόν

Εγιούτησε να σβήσει(η αρφη)

Πρώτη φοράν εμίλησα,για τούτα που εγίναν

Λαλώ τα να συμμορφωθεί

Σε τούτον σαν τα λησμονεί

Το Τούρκο τζι επροσσιύναν

Στον πόλεμον ρε οχτρός, μάθετε εν λυπάτε

Εν η διτζιέφαλη κουφή

Μα φκάρτε τον που τούντην γην

Τζιαι μεν του γονατάτε