Εγκατάλειψη Της Αλεξάνδρας Γαλανού

 

Στην άκρη του δρόμου

στέκει ένα σπίτι.

Φορούσε φράκο κάποτε

με λουστρινένια παπούτσια

άλλης εποχής.

Τώρα ρακένδυτο

κοιμάται συντροφιά

με τους αντίλαλους ζωής

που το προσπέρασε

αφήνοντας αποτυπώματα

ήλιου στα χαλιά.

Στα μισοφαγωμένα του παράθυρα

σφηνόθηκαν κόγχες ψιθύρων,

μυστικών εκμυστηρεύσεων

συγχορδίες.

Κάποια υπολείμματα ποιημάτων

κρέμονται από κουρτίνες κουρελούδες.

Καμιά φορά ακούγονται

τα φτερουγίσματα

αγγέλων χωρίς μάτια

να κτυπούν

στους τοίχους

και τα έπιπλα.

Τα βράδια

την ώρα που η γυναίκα κάθεται

στη βορειοανατολική βεράντα

και νανουρίζει ενοχές της νιότης

που δεν έζησε,

μέσα στη σιωπή

της εγκατάλειψης

απλώνεται αδιόρατη μια μυρωδιά

από ρόδα του κήπου

που επιμένουν.

Ποίημα δωματίου - Μερικές σκηνές

Από ιστολόγιο σε ιστολόγιο

κι από ανάρτηση σε ανάρτηση

διαβάζω ποιήματα.

Ανερμάτιστα προχωρώντας

στην ανομοιοκαταληξία αισθημάτων

την ανορθογραφία γεγονότων

τη σκηνοθεσία συμβάντων.

Συντροφεύω τη μοναξιά

με λέξεις, την απουσία

με μια υποψία έρωτα.

Πίσω από το διάφανο κουρτίνας

ακολουθώ το φως αχνό

ν´απομακρύνεται

προς το τέλος της μέρας.

Σε λίγο στο Google Earth

θα βρω το σπίτι μου,

ίσως ακούσω και το βουητό

της θάλασσας , χειμώνα μήνα

ή ακόμη και το κλάμα

του γλάρου που ξέμεινε

στον Πύργο του Οθέλλου.