Οι Ποιητές
[...] ανθίζουμε μόνο σ΄ άνυδρη γη
και μετά από κάθε μας στίχο τα χείλη μας στάζουν αίμα
γιατί κάθε μας λέξη, είναι όμοια με θανάτου βογγητό.
Ένοχος
[...]γιατί σπατάλησα τόσα δειλινά
κι όμως δεν έχω τίποτα δικό μου, για να σας διηγηθώ.
Λένε
[...] Λένε πως αν θέλεις να μάθεις
πρέπει να μελετάς τους τάφους
Ο νεκρός
[...] Κανείς δεν κατάλαβε, κανείς δεν γνοιάστηκε
πόσες φορές είχε πεθάνει πριν
Ο ήχος της μοναξιάς
Τα βράδια η μοναξιά ηχεί αλλιώτικα
σαν φωνή γυναίκας που έφυγε χωρίς να πει αντίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου