Στην Κική / Χριστίνα Χριστοφή

 Είπαν πως έφυγες... Μα δε διάβασαν έστω ένα ποιήμα σου; Δε ψηλάφισαν στους διαδρόμους ανάμεσα των άστρων τα απομεινάρια της αστρόσκονής σου; Δε μύρισαν στο φύσημα του νοτιά τις ιριδίζουσες δροσοστάλες των επιφωνημάτων που τόσο μαστορικά έκρυβες στις καρδιές των γραφτών σου; Δεν ακούμπησαν τα φτερά των πεταλούδων, πόσο όμορφα λυγίζουν, κουβαλώντας τις μνήμες σου; Πώς μπόρεσαν τα χείλια τους να πουν πως έφυγες; Μή ξέροντας οι αδαείς ότι κρύβεσαι ολοζώντανη και περιχαρής, στο χρυσαφένιο σου τάλαντο βουτηγμένη... Χαμογελάς, ζυγίζοντας τα καράτια ενός επόμενου ποιήματος που ετοιμάζεις...