(Προς εαυτόν. Ημερολόγιον του εαυτού μου)
Το «Απόλυτο» είν’ ένα μαχαίρι
που κι απ’ τις δυο μεριές του κόβει.
Τ’ αγγίζω, και με πιάνουν φόβοι,
να μη κοπεί το ίδιο μου χέρι!
– Σ’ αρέσουνε στραβοπατήματα;
– Μου αρέσουν!
– Χαμοί και σκοτάδια;
– Ο δρόμος στρωτός έχει ασφάλεια,
μα δες! τον περνούνε κοπάδια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου