Το ποδήλατο / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 
   

Αν αίφνης σταματήσεις να ποδηλατείς,
χάνεις την ισορροπία σου και πέφτεις.
Το ποδήλατο ανέχεται τον καβαλάρη
ενόσω το ποδηλατεί, δηλαδή του κινεί τις ρόδες.
Η ισορροπία βρίσκεται στην κίνηση του ποδηλάτου∙
ισορροπούμε όσον κινούμαστε∙
αν σταματήσουμε να κινούμαστε,  χάνουμε
την ισορροπία μας και πέφτουμε κάτω φαρδείς -πλατείς!
Είμαστε ποδήλατα!
αν δεν κινήσουν τις ρόδες μας ρίχνουμε κάτω
τον αναβάτη μας ακόμα  κι αν ο από  πάνω μας
είμαστε εμείς οι ίδιοι!
 
AΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ : 2013

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

 

Απλώνω τα χέρια,

λίγο απ' το φώς ν'αδράξω,

και της ψυχής τ'ανήλιαγα,

σπίθες φώς να πετάξω.

Απλώνω τα χέρια,

φώς του ήλιου να μαζέψω,

να ζεστάνω τις κρύες σκέψεις,

που πεταλλουδίζουν στην σκιά μου.

Απλώνω τα χέρια,

να μαζέψω,μιάς βροχούλας στάλα,

να νοτίσω τα ξεροκαμένα ψίχουλα,

που πέτρωσαν στο βάθος της ψυχής.

Απλώνω τα χέρια,

το ουράνιο τόξο βασιλεύει,

στο απέραντο του ουρανού,

χρυσοκέντητη ακτίνα με σημαδεύει.

Στα χέρια κρατάω αναμμένη δάδα,

στο φώς της ανάβουν,

παλιοκαιρισμένα θέλω μου,

που παγώσανε στο χρόνο.

Υψώνω τα μάτια,

μετράω τ'άστρα,

όλο μετράω,μα και πάλιν,

πίσω ξαναγυρνάω.

Η μέτρα χάνεται,μπερδεύεται...

σαν χάνονται όλα τα θέλω της ζωής,

μα τα αστέρια συνεχίζουν να λάμπουν,

σαν οδηγός της ψυχής.

Υψώνω τα μάτια, να κοιτάξω,

το φεγγαρόλουστο αχνό φώς.

Ανατριχίλα,η πυξίδα του οδηγεί,

όσα στη γή ,δεν μπορείς να βρείς.

[ Αρχίζει νέο κεφάλαιο] / ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ

 Αρχίζει νέο κεφάλαιο

κάθε που μπαίνει

μια νέα ιδέα στο τραπέζι

όλα τα παλιά ξερθωριάζουν

καθώς ελαύνει το φως το νιόφερτο.

Απορεί όποιος δεν έχει πίστη

πώς γίνεται ν’ανθίζουν

οι μυγδαλιές καταχείμωνα

γιατί δε φοράνε παλτά

αυτοί που πάγωσαν

μέσ’ στα γρανάζια των νόμων;

Άϊντε πατρίδα μου μάνα

ακόμη έναν αιώνα υπομονής

γνέθοντας κυκλάμινα στο κορμί σου

γεννώντας νέες λέξεις αντοχής

πείσμα στους άπιστους

στους σκοταδιστές

και στους αιώνιους εραστές

της δουλοπρέπειας.

Τα δάκρυα των Αγγέλων/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Κλαίνε κι οι Άγγελοι ,ξέρετε∙

προπάντων αυτοί που κάναν

το λάθος να κυκλοφορήσουν

ανάμεσα μας.

Έκτοτε τα δάκρυα τους πέφτουν

ασταμάτητα πάνω μας.

Οι πιο πολλοί τα παίρνουν για

βροχή∙

Αυτοί  που ξέρουν, προτιμούν

να σιωπούν∙

άλλωστε, ό,τι και να πουν,

τα δάκρυα μιλούν από μόνα τους!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’ ΕΚΔΟΣΗ: 2013

Ο Ιησούς και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εγώ σκότωσα τη Ρώμη! εγώ της κατάφερα
το θανάσιμο χτύπημα!
Όταν κήρυσσε τη δύναμη, εγώ κήρυσσα
την αδυναμία∙ όταν ευαγγελίζονταν
τη μεγαλοπρέπεια, εγώ επένδυα πάνω
στην ταπεινότητα.
Η αδυναμία μου σκότωσε τη δύναμη
της Ρώμης και η ταπεινότητα μου
εξουδετέρωσε τη μεγαλοπρέπεια
της Ρώμης!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ:2013

Άγις Χαραλαμπίδης, «Ρωγμές των καιρών», εκδ. Αρχύτας, 2021

 

 «Εκει,

στην αυλη της Παναγίας Φανερωμένης

λίγο μετα τα μεσάνυχτα

κείτονταν,

απο ασιτία εξουθενωμένες,

η αξιοπρέπεια και η ελπίδα∙

μέσα στο σχεδον ακίνητο σαν πτώμα

ανθρώπινο κορμι…»

Σελ. 26

Γυρνάω το περισκόπιο με αγωνία∙

νοσταλγω μια εικόνα ανοιξιάτικη

μια πεταλούδα

μια μέλισσα να τρυγα ένα λουλούδι

ένα κομμάτι γαλάζιο ουρανο

ένα χελιδόνι

ν’ ακούσω εν’ αηδόνι

ν’ αντικρύσω ένα παιδι

εν΄ανθισμένο γιασεμι…

 

Γυρνάω το περισκόπιο

μα όσο και να προσπαθω

πυκνη ομίχλη μού κρύβει τον ήλιο.

Σελ. 64

Κάθε πρωι το ίδιο σκηνικο∙

η γρια γυναίκα στην αυλη

υφαίνει την καινούργια μέρα

με το’ να χέρι κραδαίνει την επιμονη

παλεύει με το άλλο

στο ‘να της πλευροισορροπει στο ΠΙ

στη σφουγγαρίστρα τ’ άλλο

θέλησης δίνει ρεσιταλ κι υπομονης

κάθε πρωι στις έξι και μιση

σαν άξιος πολεμιστης που ρίχνεται στη μάχη∙

στη μοίρα-της, στο θάνατο μπροστα

ποσως δεν ορρωδει

η γρια γυναίκα.

Σελ. 34

Παγερή μου Κυριακή / Χαραλάμπους Χριστάκης

Παγερή μου Κυριακή

που τα κόκκαλα μας έχεις πετρώσει

άσε τον φωτοδότη ήλιο να μας ζεστάνει

να χτυπήσουν οι καρδιές μας χαρμόσυνα

σαν καμπάνες σε πλημμυρισμένη από κόσμο εκκλησιά

Χ.Χαραλάμπους

Ελένη Τυρίμου / Άτιτλο

 

Ο κοσμος μια σκηνη / Τσιελέπη Ειρήνη

Τα βραδια

προσωπα περνουν μπροστα

απο την οθονη του μυαλου

Αμεσως

η σκηνη φανταχτερου θεατρου ξεδιπλωνει

κι ολοι οι παιχτες μα κι οι κομπαρσοι

με παθος αφηγουνται τη μικρη τους τη ζωη

μα και συχνα μια αλλη πιο μεγαλη

Αυτοι που αφηνουν την ψυχη τους στη σκηνη

σαν σβησουνε τα φωτα ενα -ενα

τα θεατρικα ενδυματα

καπελα, μασκες κι αλλα

εγκαταλειπουν

Και με το κεφαλι τους ψηλα μας αποχαιρετουν

Οσοι μοναχα απο δοξα δεν χορταινουν

αρνουνται, δεν αποχωρουν

Οσπου χερια δυνατα τους σπρωξουν

Και τοτε οδυρομενοι υποχωρουν

αφηνοντας τη σκηνη οικτρα ταπεινωμενοι

Συγχρονοι Συβαριτες / Τσιελέπη Ειρήνη

Το κοκκινο χωμα κοκκινησε κι αλλο. Ντραπηκε!

Τοσο τσιμεντο ριγμενο στη πλατη του

καταπλακωνοντας την περηφανεια του

Νατο που ανυψωνει ξεφρενα

με αναιδεια την πολη με τις εξαλλες μερες

και τις κολασμενες νυχτες

Αμεριμνοι επισκεπτες τριγυρνουν

παραδομενοι στη μεθη της

Καποια στιγμη

καθισαν και αφουγκραστηκαν

τους στεναγμους των κυματων

το αγκομαχητο της Αμμοχωστου που διπλα

αργοπεθαινει

Οι Συβαριτες ανενοχλητοι

προσκυνουν την πολη που τους γεννησε

Μετρουν τις καθημερινες καταθεσεις τους στις Τραπεζες

Απολαμβανουν τον τουριστικο συρφετο

Τον ψευτικο πολιτισμο πολυτελων ξενοδοχειων

Κι οσα τους εχει χαρισει

η συγχρονη Συβαρις

[ Μια μερα συναντησα μια κορη] / Τσιελέπη Ειρήνη

 Μια μερα συναντησα μια κορη

εξω απο μια γαλαζια θαλασσα

ειχε ξεμπλεκα μαλλια

που σαν ηλιαχτιδες ανεμιζαν

ειχε στα ποδια της αλμυρα

αφου νυχτα και μερα ταλουζε το κυμα

Ακουσα τες νυχτες παραμιλαει μοναχη

Με κοιταξε με ματια απορημενα

Μισο αιωνα καρτερω

Προσμενω

Αφουγραζομε ειπε

ν' ακουσω μια φωνη

ενα ψιθυρο εστω

Αλαφιασμενη μου φανηκε

Γυρο μου ετρεχε η ζωη ειπε

κι ενας αγερας μυρωμενος απο ανθους

με χαιδευε απο τον πορτοκαλεωνα

Τωρα τες νυχτες δακρυσμενη

το φοβο μου παλευω

Πες μου, ειπε

Που πανω στη γη να ψαξω

Αλλη μια κορη για να βρω τοσο μοναχη

Ισως να παρηγορηθω

Ισως ξανα μην κλαψω

Ειρηνη Τσιελεπη [μικρό βιογραφικό]

 

Η Ειρηνη Τσιελεπη κατάγεται από κατεχομενο χωριο Πραστειον Αμμοχωστου. Απο τα μαθητικα της χρονια ζει στη Λευκωσια. Σπουδασε Νοσηλευτικη και πηρε πτυχειο απι το ΤΕΠΑΚ. ΕργαστηκΕ στο Γενικο Νοσοκομειο Λευκωσιας. Με την ποιηση ασχολείται απο τα μαθητικα της χρονια και ποιηματα της εχουν δημοσιευτει σε εφημεριδες και περιοδικα. ΤΤην περίοδο αυτή ετοιμαζει την πρωτη εκδοση της ποιητικης της συλλογης με τιτλο : Ειναι μεγαλη η νυχτα.

Ένας δρόμος η ζωή μας / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Κι αν τύχει κι είναι φωτεινός

χαρά που 'χει το φως του

Κι αν τύχει κι είναι σκοτεινός

τη θλίψη έχει εμπρός του

Κι αν τύχει δρόμος όμορφος

ποτέ του δεν γερνάει

Κι αν τύχει κι είναι δύσκολος

τ' άσπρα νωρίς φοράει

Πρέπει να παίρνει τη ζωή

κανείς όπως κι αν πάει

Γιατί φεύγει και χάνεται

και πίσω δεν γυρνάει

ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Κυκλάμινα πού ανθίζετε,

στού βράχου τήν σχισμάδα,

δροσίζετε,γλυκαίνετε,

τής πέτρας τήν σκληράδα!

Σμίξανε δύο χρώματα,

κόκκινο καί λευκό,

σού χάρισαν τό χρώμα σου,

γλυκό καί ροδαλό!

Στ´άγια χώματα ανθίζετε,

τά τουρκοπατημένα,

μέ πείσμα αντιστέκεστε,

γιατί είστε ευλογημένα!

Λαβωμένος ο Πενταδάκτυλος,

μά έβαλε τά καλά του,

τήν φορεσιά του φόρεσε,

μέ τά κυκλάμινα του!

Κυκλάμινο μου ταπεινό,

καί νεραϊδοβαμμένο,

στού Πενταδακτύλου τά βουνά,

παντού είσαι φυτρωμένο!

Η μπότα τού κατακτητή,

σ´έχει τσαλαπατήσει,

μά πάλιν ξεπετάγεσαι,

πού Ανατολή ως Δύση!

Όμορφα ροδοπέταλα,

καί λεπτοκαμωμένα,

είν´τής καρδιάς τά φύλλα σου,

τής φύσης προικισμένα!

Στό άγγιγμα σου,στή θωριά,

ξυπνάς μας αναμνήσεις,

καί τήν ψυχή γεμίζεις την,

άπειρες συγκινήσεις!

Θύμισες έρχονται στο νού,

από τα περασμένα,

και μας γλυκαίνεις την ψυχή,

κοιτάζοντας εσένα!!!

ΛΕΥΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ΄/ Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

 

Μια λευκή πεταλούδα

αγκιστρωμένη στο φως

τυφλή απ`τις αντανακλάσεις

αόρατη σχεδόν

γνέφει από το τζάμι

ανοιγοκλείνοντας φτερά

 

σήκωνε μια λεπτή σκόνη

χίλια δυο χνουδάκια

να ταξιδεύουν στον αέρα

να κάθονται στα μαλλιά μου

σαν την άνοιξη τότε

όταν ανέμιζες το χρωματιστό φουστάνι

κι έλεγες πως ήταν μια ωραία μέρα

για να μας θυμίζει αυτό

που δεν θα έχομε ποτέ ξανά.