Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018
Η Ηλικία των δένδρων: Ποιητική Συλλογή του Νεόφυτου Παπαλαζάρου εκδοθείσα το έτος 2012
δεν μετριέται με μέτρο,
ούτε και στο ζύγι ζυγίζεται.
Η αγάπη
είναι βαριά όπως το σίδερο,
ανάλαφρη όπως το φτερό στον άνεμο.
Η αγάπη
είναι άγρια όπως την καταιγίδα,
δροσάτη όπως το αγέρι της άνοιξης.
Η αγάπη
είναι μια όαση στη μοναξιά μας,
ένα βάλσαμο στην πονεμένη μας ψυχή.
Τα δέντρα
Την ηλικία των δέντρων δεν την αναγνωρίζουμε
από το ύψος τους,
ούτε και από τον βαθύ τους ίσκιο.
Την ηλικία τους την μαθαίνουμε από τους κύκλους
που κρύβονται στο κορμί τους.
Και τους ανθρώπους τους μαθαίνουμε
όχι από την χώρα προέλευσής τους
ούτε και ποιός είναι ο πατέρας και ο παππούς τους.
Τους αναγνωρίζουμε σε δύσκολες στιγμές
από τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους.
Το τρυαντάφυλλο
Όταν από τη ζωή θα φύγω
μην με κλάψεις.
Πάνω στο μνήμα μου μια
τριανταφυλλιά να φυτέψεις.
Κάθε τόσο
να έρχεσαι να την κοιτάς.
Στο βλέμμα σου και μόνο
η τριανταφυλλιά
θα μεγαλώνει
και θα ανθίζει.
Σε παρακαλώ να παίρνεις
πάντα ένα τριαντάφυλλο.
Μύριζε το,
νοιώθε το φιλί μου στα χείλη σου,
την ανάσα μου στο αυτί σου,
το χάδι μου στο πρόσωπο σου.
Tο τριαντάφυλλο ποτέ
μην μαδήσεις.
Ούτε ποτέ στο δρόμο να το πετάξεις.
Κάρφωσε το στο πέτο σου
άφησε το δίπλα από το κρεβάτι σου,
αν θες απάνω στο κομοδίνο σου.
Θα έρχομαι στον ύπνο σου
κάθε βράδυ να σου σιγοτραγουδώ.
Θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά,
θα σε φιλώ και θα χάνομε μες το πρώτο φως της ημέρας
ευτυχισμένος που σε είδα να χαμογελάς στον ύπνο σου.
Οι αγνοούμενοι
Μας το’ παν καθαρά,
τώρα πια δεν υπάρχουν αγνοούμενοι.
Τους βρήκαν σχεδόν όλους.
Τους τακτοποίησαν επιστημονικά.
Τώρα τους θάβουμε έστω ημιτελείς,
αλλά με όλη τη μεγαλοπρέπεια.
Τους ανακηρύσσουμε δια βοής
ήρωες της πατρίδας.
Ευγνωμονούμε
τη μάνα και τον πατέρα
που τους γέννησαν,
τη σύζυγο
που καρτερικά τους περίμενε.
Ποιός όμως θα «τακτοποιήσει»
το πόνο της μάνας και του κύρη;
Ποιος θα δώσει τη χαμένη χαρά
των παιδιών που αναγιώθηκαν χωρίς πατέρα;
Ποιος θα δώσει πίσω
τα χαμένα χρόνια
του κοριτσιού που έζησε
χωρίς να γεύεται
τη ζεστή αγκαλιά του συζύγου της;
Ποιος επιτέλους
θα πει μια συγνώμη
σε αυτούς
που τους άνοιξαν εσαεί
μια αγιάτρευτη
πληγή στην καρδιά;
Του Έρωτα και της ζωής: Ποιητική Συλλογή του Νεόφυτου Παπαλαζάρου εκδοθείσα το έτος 2005
Oι μέρες του Iούλη (του 1974)
«Mέρες του Iούλη
Oι μέρες του Iούλη
ξερνούν φωτιά και λάβα
…
Oι μέρες του Iούλη
έχουν χρώμα κόκκινο
όπως το αίμα των παιδιών μας
που χάθηκαν.»
«Tο αλητόσκυλο
κατασκήνωσε για καλά
έξω από την έπαυλη των ονείρων του.
Έγινε μόνιμος
Πελάτης
Των αρρωστημένων των φιλοδοξιών
...
Θαλασσινό μοτίβο / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Όμορφο το ξύπνημα από το μουρμουρητό της θάλασσας,
όταν ο ήλιος αργά-αργά αναδύεται μέσα από την
απεραντοσύνη της.
Kι’ εσύ, διστακτικά κάνεις βήμα-βήμα, να την
πλησιάσεις.
H θάλασσα ακαταμάχητα σε περιτριγυρίζει,
σε χαϊδεύει,
σε σαγηνεύει
και τελικά σε κάνει δικό της.
Όμορφο το ξύπνημα
από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Aπό στιγμή σε στιγμή προσμένεις να αναδυθεί
από μέσα της η παραμυθένια γοργόνα,
για να σου πει το
μεγάλο της παράπονο.
από την Ποιητική Συλλογή: Η Φλόγα
Η ΦΛΟΓΑ : Ποιητική Συλλογή του Νεόφυτου Παπαλαζάρου εκδοθείσα το έτος 1995
Φλόγα, κόκκινη
σαν το αίμα που
ρέει
στις φλέβες μας
όπως το κρασί που
πίνουμε.
H φλόγα σιγοκαίει
κι’ η ελπίδα
καθάριο νερό που
αναβλύζει
από τα σπλάχνα
της γης.
---
H Δεσποινού
Της αρέσει τα βράδια να κάθεται κάτω
από την κληματαριά και μέσα από τις
φυλλωσιές να μετράει ένα-ένα τ’ άστρα.
Tα μετράει όπως μετράει τα χρόνια που έζησε.
Δέκα … Eίκοσι … Tριάντα … Σαράντα …
Tης αρέσει ν’ ακούει το τιτίβισμα των πουλιών
στους πέτρινους τοίχους του σπιτιού της.
Nα παρακολουθεί τις προβατίνες που ερωτεύονται
με το παχουλλό κριάρι.
Να μυρίζει τον ιδρώτα του άνδρα, που λίγο η
Ιδιοτροπία, μπορεί περισσότερο όμως η φτώχεια,
να μην την άφησαν ποτέ να γευτεί.
H Δεσποινού προσμένει κάτω από την κληματαριά,
με μικρή έστω ελπίδα την επόμενη μέρα.
Mη με σκοτώνεις
Tώρα που το
χαμόγελο έσμιξε στα χείλια μου,
μη με σκοτώνεις,
γιατί κομμάτια κι
αν γίνω, θα ανασυγκροτούμαι,
και σαν φάντασμα
θα πλανιέμαι,
διαπερνώντας
βουνά και κάμπους που
τα μάτωσε η οργή
μου,
σε πολιτείες και
χωριά, που σαν σίφουνας
διαπερνά ο θυμός
μου.
Tώρα που πήρα το
άπειρο ύψος μου
μη με σκοτώνεις.
H λήθη
Την πόρτα έκλεισε
με δύναμη
ξεχαρβάλωσε και
τον αργαλειό με τη μακρά ιστορία,
έτσι νόμισε πως
ξεμπέρδεψε.
Τ’ άφησε όλα και
πήγε να κοιμηθεί,
ήσυχος πως έπραξε
στο ακέραιο
το εθνικό του
καθήκον.
Πράξη επί σκοπού
Mε θυμό με κοιτούν οι
νεκροί μου,
ντυμένοι στ’ άσπρα
τους πουκάμισα,
βαμμένα στο αίμα.
Στην επέτειο του
πρόωρου τους χαμού,
επιλέξαμε να τους
σκοτώσουμε ξανά και ξανά,
χωρίς ντροπή, μα
προπάντων χωρίς μνήμη.
Tο βλέμμα τους
λυγίζει σίδηρο και μεις
αδιάφοροι κοιτάμε στο
πουθενά.
Eφησυχασμός
Σκούριασε στη μνήμη
μας
ο χαλασμός του Iούλη,
σταμάτησε και το
τραγούδι μας
για τη ζωή.
Kλειστήκαμε στο
χαμόσπιτά μας,
επενδύοντας στην ευμάρεια
Άτιτλο
Aπολογούμαι γιατί
κτύπησα
λάθος την πόρτα της
σωστής διεύθυνσης.
Ξενομανία
Τη θέση του δοντιού
που πέφτει,
την γεμίζουμε μ’ ένα
δόντι χρυσό
και στο βραδυνό μας
περίπατο,
δεν βγαίνουμε χωρίς
χρυσά δακτυλίδια,
πανάκριβα σκουλαρίκια
και ρούχα ξενικά.
H πληγή
Όταν το βράδυ
κυριαρχήσει της φύσης,
εγώ πεισματικά
αναμένω,
θάρθει,
σαν σίφουνας θα
διαπεράσει το σύμπαν
και θα βρεθεί στην
αγκαλιά της μάνας γης.
H ανάμνηση
Eμένα θα με βρείτε
στα ερείπια της
συνείδησής σας,
μες της αλήθειας την
αιωνιότητα.
Πυξίδα
Tρικυμισμένος ο
ωκεανός
και το ταξίδι μακρύ
στο καράβι ανήσυχος
καπετάνιος αγωνιώ,
ν’ αράξει σε γαλήνια
νερά.
O χωρισμός
Tο φεγγάρι απόψε
είναι πιο φωτεινό,
λες και μας στέλνει
το στερνό του αντίο,
στ’ ατέλειωτα βράδια
του αναπόφευκτου χωρισμού,
αγγελιοφόρος μιας
μακρινής αγάπης.
Πατέρα / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Εσύ που μας έμαθες
Ν΄ αγαπάμε τον άνθρωπο
Για ένα καλύτερο αύριο
Ποτέ μην πάψουμε τον αγώνα
Χλωρό το δάκρυ είδα να ραντίζει
Τα σταχτιά σου γένεια.
Και το μαύρο ράσο σου,
Σκεπή της ασκητικής μορφής σου,
Πόσες φορές δεν τρεμούλιασε
Στους τάφους των δυό παιδιών σου απάνω;
Όταν η σκέψη χάνεται στο μακρυνό ταξίδι
Και τα μάτια αγκαλιάζουν το κόσμο
Που τόσο αγάπησες.
Μόνο το χαμόγελο
Πηγή αστείρευτης δύναμης
Μένει στα χείλια σου.
Ν΄ αγαπάμε τον άνθρωπο
Για ένα καλύτερο αύριο
Ποτέ μην πάψουμε τον αγώνα
Χλωρό το δάκρυ είδα να ραντίζει
Τα σταχτιά σου γένεια.
Και το μαύρο ράσο σου,
Σκεπή της ασκητικής μορφής σου,
Πόσες φορές δεν τρεμούλιασε
Στους τάφους των δυό παιδιών σου απάνω;
Όταν η σκέψη χάνεται στο μακρυνό ταξίδι
Και τα μάτια αγκαλιάζουν το κόσμο
Που τόσο αγάπησες.
Μόνο το χαμόγελο
Πηγή αστείρευτης δύναμης
Μένει στα χείλια σου.
Πράξη επί σκοπού / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Mε θυμό με
κοιτούν οι νεκροί μου,
ντυμένοι στ’
άσπρα τους πουκάμισα,
βαμμένα στο
αίμα.
Στην επέτειο
του πρόωρου τους χαμού,
επιλέξαμε να
τους σκοτώσουμε ξανά και ξανά,
χωρίς ντροπή,
μα προπάντων χωρίς μνήμη.
Tο βλέμμα τους
λυγίζει σίδηρο και μεις
αδιάφοροι
κοιτάμε στο πουθενά.Γράμμα στη Νεσιέ / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
" Η δική μου η πατρίδα έχει χωριστεί στα δυό
Ποιό από τα δυό κομμάτια
Πρέπει νάγαπώ;"
Ροδοπέταλα ξεχύθηκαν μες την ψυχή μου Νεσιέ
Πεσκέσι μιάς αγάπης που δε γευτήκαμε,
Μιας φιλίας που δεν την ζήσαμε.
Ακούω τη φωνή σου Νεσιέ,
Μελωδικά την φέρνει το δροσάτο αέρι
Από το ίδιο άλλοκομμάτι της πάτριας γης.
Πίστεψε με Νεσιές,
Η καρδιά μου δεν χωρίζεται στα δυό.
[Να σκέπτεσαι] / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Να σκέπτεσαι
Οταν
τα καράβια
που σαλπάρουν κοιτάς,
να σκέφτεσαι
πόσα παίρνουν
στις αποσκευές τους,
αλλά
προπάντων
να σκέφτεσαι
πόσα αφήνουν
πίσω τους.
Η Φλόγα / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Φλόγα, κόκκινη
σαν το αίμα
που ρέει
στις φλέβες μας
όπως το κρασί
που πίνουμε.
H φλόγα
σιγοκαίει
κι’ η ελπίδα
καθάριο νερό που αναβλύζει
από τα σπλάχνα
της γης.οι νεκροί μας / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
«Όταν τα βράδια απομένουμε μόνοι
μάς επισκέπτονται πρόσωπα αγαπημένα.
Πρόσωπα που ταξίδεψαν
μαζί μας χρόνια πριν.
Mιλάμε γι’ αυτά
που ζήσαμε μαζί τους
μα προπάντων
γι’ αυτά που θα δημιουργούσαμε
αν ήταν κοντά μας.
Τους μιλάμε για τις αγάπες μας,
για το κρασί που μας αρέσει
να πίνουμε με τις παρέες μας.
Τους ζητάμε να μας πουν
τη γνώμη τους για ένα σωρό
πράγματα που κάνουμε.
Τους ρωτάμε τι κάνουν
πού θα ήθελαν να πάνε...
H ώρα περνά χωρίς να το
καταλαβαίνουμε
χωρίς να προλαβαίνουμε να τα πούμε
όλα.
Και οι αγαπημένοι μας νεκροί
φεύγουν και πάλιν για τον κόσμο της
σιωπής.»Γράμμα στη μάνα μου / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Μάνα,
Από καιρό έλεγα να σου γράψω,
Να σου έλεγα για χίλια δυό πράγματα.
Εδώ στη ξνητειά,ατέλειωτες οι στιγμές που σε ΄χω ανάγκη.
Πήρα να σε ζωγραφίσω με το γλυκό σου πρόσωπο
Δακρυσμένα μάτια
Σκασμένο στα χείλια χαμόγελο
"Μάνα μαυροντυμένη".
Μάνα
Κλαίς ακόμα
Σιωπηλά κάτω από τις φωτογραφίες
Των δυό παιδιών σου,
Κρατάς ακόμα αδειανές τις δυό καρέκλες
Στο τραπέζι;
Ψέματα σου είπαν
Πως χάθηκαν.
Δεν τα βλέπεις;
Την πόρτα σου κτυπούν.
Στο σκοτάδι δεντα βλέπεις;
Δυό αστέρια αγκαλιασμένα
Δείχνοντας σε μας την ορθή πορεία.
Ξενομανία / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Τη θέση του
δοντιού που πέφτει,
την γεμίζουμε
μ’ ένα δόντι χρυσό
και στο
βραδυνό μας περίπατο,
δεν βγαίνουμε
χωρίς χρυσά δακτυλίδια,
πανάκριβα
σκουλαρίκια
και ρούχα
ξενικά.ο Γάμος / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Nτύθηκες τόσο
όμορφα,
το πρόσωπο σου
λάμπει από χαρά.
H μάνα πρόβαλε
πρώτη να σου δώκει την ευχή
κι’ ο πατέρας
να σε ευλογήσει.
Ύστερα,
ένα-ένα τ’ αδέλφια μας,
πρόβαλαν στη
σειρά,
δύο λευκές
σκιές,
σε ασπάστηκαν,
σου δώκαν την ευχή
και τραγούδαν
μαζί μας την Eιρήνη.
Ποίηση / Παπαλαζάρου Νεόφυτος
Kραυγές του πόνου
και της αγωνίας,
θύμησες που προφητικά
ελλοχεύουν μέσα μας άγρυπνες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)