Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Νύχτες / Κράλης Μάνος


Εκύλησε μαζί μας, στο χρυσό το χόρτο
σαν καρπός εξαίσιος, το φεγγάρι.
Κι απ’ τα χείλη της αγάπης φτάνουν
των έρημων παρθένων θαλασσών τα μύρα.
Κάτω από την αίθρια σιωπή των θεών
φθείρονται οι ψυχές αντικριστές και λιώνουν.
Κάθε φιλί μας μόνο σα στερνό
κάθε αγκάλιασμά μας σαν το τελευταίο! 
Με μιαν υπερένταση απέλπιδων φτερών
στα μαραμένα βλέφαρά μας πέρασαν οι ώρες.
Κι όταν τα δάκρυά μας ξεραθούνε μες στο χώμα
κι ο ίσκιος των βημάτων μας θα λείψει μες στον ήλιο,
τούτες οι νύχτες που ευώδιασεν η αγάπη μας
ανάμεσα στο γαλαξία θα γυρνούν και στ’ άστρα

[ΓΥΡΙΣΑ ΠΙΣΩ] / Κράλης Μάνος

Γύρισα πίσω ...
Στις έρημες κάμαρες
που ν΄  απλώσω τα χέρια;
Το κρεβάτι περιμένει σαν τάφος!

ΧΟΡΙΚΟ ΣΕ ΒΑΡΥ ΡΥΘΜΟ / Κράλης Μάνος

ΙΙΙ


Όχι σαν αλαζονικές ψυχές 
όχι σαν τις ψυχές που τεντώθηκαν σαν χορδές
στη μουσική της άνοιξης, των άστρων -
                                                        θυμηθήτε
εσείς που θάρθετε με καλπασμούς αλόγων μέσ΄ στη νύχτα 
όταν τ΄ αγέρι θα στενάζη στ΄Απριλιάτικο 
της πόρτας σας στεφάνι, 
την πληγωμένη ανάσα μας
τα ραγισμένα μάτια 
την έρημη,  παθητική ζωή μας που τελειώνει .....
-θυμηθήτε μας
σαν τα τυφλά πουλιά που σκουντουφλούνε 
στα φωτεινά παράθυρα του χρυσαφένιου θέρους.

Πέρασα τη ζωή μου ψιθυρίζοντας / Κράλης Μάνος

Μάνος Κράλης 

ΙΙ

Πέρασα τη ζωή μου ψιθυρίζοντας 
με τα πουλιά της θάλασσας και τ΄ αραγμένα καράβια, 
με τους νεκρούς θαλασσινούς στον τελευταίο τους βράχο.

Πέρασα τη ζωή μου ψιθυρίζοντας ...

Κύματα η αστροφεγγιά διαβαίνοντας το σκοτεινό γυαλί 
χτυπάει το θαμπωμένο τους μέτωπο
και τα σβησμένα μάτια.
Κύματα- κύματα περνούν με τα γαλάζια τους πανιά 
του απάνω κόσμου οι ξανθές  ημέρες.

Οι άγκυρες βυθίζονται στον ύπνο τους 
το μαύρο βυθό του ύπνου των 
χρυσά χελιδονόψαρα διασχίζουν. 

Κύματα η αστροφεγγιά θαμπώνει το αλλαγμένο τους πεόσωπο 
κοντά στην αλαφρόπετρα και τα χλωμά κοράλλια.


Επτά σφραγίδες στο νερό: 1971

Θεά από μπαλκόνι (εκδόσεις Γαβριηλίδη) : Παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Πατίνιου


την Δευτέρα 19 Μάρτιου 2018 ώρα 7:00μμ στη
Δημοσιογραφική Εστία Λευκωσία (Λεωφόρος ΡΙΚ 12)
Χαιρετισμός από την αντιπρόεδρο της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου Αγγέλα Καϊμακλιώτη
Παρουσίαση του βιβλίου από τον Γιώργο Φράγκο, ποιητή, κρητικό λογοτεχνίας

Ανάγνωση αποσπασμάτων από τους ηθοποιούς Αντρέα Τσούρη και Μανώλη Μιχαηλίδη

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Μορφές γυναικών στη πεζογραφία μας από την Ένωση Λογοτεχνών της Κύπρου την 8η Μαρτίου 2018


ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΖΑΛΗ: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Αρτεμίου- Φωτιάδου εκδοθείσα από τις εκδόσεις Μανδραγόρας / 2017



ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΚΡΟΥΣΤΑ 

Φέτος δεν έχουμε βροχές
είπες
κοιτάζοντας τη ραγισμένη κρούστα του καιρού
Σκάβει πολύ ο ήλιος το περίβλημά μας
Τόσο που απρόσεχτα εξακοντίζει τον Θεό
στα δώματα της απουσίας του
Ύστερα
εσύ
εγώ
μια κλίση προς τα άνω
αβεβαιότητας
Και το εμείς στο πρώτο πρόσωπο ενικού


Σελ. 10


***

Ισορροπία αστάθειας

Σκέφτομαι πως έρχονται οι έρωτες
σαν αρπαγή της νύχτας
Σαν ανάληψη κυρίου σκοπού
στα ύψη που καραδοκεί το μυστηριακό του θείου
Ξέρουν οι νύχτες να φοράνε
το προσωπείο μιας παλιάς μας ευκαιρίας
Ξέρουν για ώρες να υποδύονται το ανέμελο
Τα πρωινά, όμως,
περνάει μια γριά κάτω απ’ το παράθυρό μας
σκελετωμένη από έλλειψη ευτυχίας
Τη βλέπουμε να σκύβει στους σκουπιδοτενεκέδες
Να κτενίζει με τα μάτια
τόσα ξέμπλεκα φίδια των ονείρων μας
Κι ύστερα από ώρες των αιώνων
νηστική και διψασμένη αποχωρεί
σέρνοντας με κούραση τις σκέψεις της
Απ’ το υστέρημα
κανείς δεν δίνει
Μες στο υστέρημα
ουδείς λαμβάνει
Ισορροπία που συντηρεί μονίμως
την ασταθή διέλευση του βίου μας

Σελ 14

**

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ

Πάντα έρχεται η ώρα για το δείπνο
Έχει σημασία τι θα στρώσει κανείς για το βράδυ
Σε τι εν τέλει θα προσευχηθεί
Έχει σημασία σε τι θα σηκώσει το ποτήρι της ανάγκης
Άσπρο πάτο
ή άσπρη ζωή; 

Σελ 21

**

ΑΝΑΚΡΙΣΗ

Οι ανακρίσεις γίνονται
με εκτυφλωτικό το φως των προβολέων στα μάτια
Με ήλιο να καίει 
στους εβδομήντα και πλέον βαθμούς της ηλικίας
Εκεί που δεν αντέχεις
Λυγίζεις
Ομολογείς όλο το σκότος που φοβάσαι

Σελ 27

**

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Ν΄ανάψεις ένα δρόμο είναι  το ζητούμενο
Εκεί που σβήνει μία διαδρομή 
να  ΄χει φωτιά το μάτι σου 
να δει
να πυρπολήσει όσα δεν φαίνονται 

Σελ 40

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Ποίηση ωραία μου Έγνοια: Ποιητική Συλλογή της Βέρας Κορφιώτη. Εκδόθηκε το 2008

ΤΟ ΕΣΩ


Ενίοτε αποκαλύπτεται
ως κενόν
με ιδιαίτερο τρόπο
εντός
δύναται να αισθάνεται
δύναται να παρακολουθεί
αμέτοχο ως ο χώρος
ούτε επιχαίρει
ούτε πενθεί
γλυκύτητα ειρήνης εμπεριέχει
ανέμελο ως η ανοχή
ανέμελο ως η άγνοια φόβου
ή ως η άγνοια τύψεων
αμέτοχη κατανόηση γεγονότων
Έσω Σιγή
τα πέρατά της
όποιον δρόμο
κι αν ακολουθήσεις
προχωρώντας
δεν θα μπορούσες να βρεις

**
ΑΡΑΓΕ…
Πόσο μεγάλο
να ήταν
το θάμβος
στου Πυθαγόρα το βλέμμα
όταν διαπίστωνε το δεσμό
όταν ανακάλυπτε
όταν αναγνώριζε
επιστήμη και μυστικισμός
να είναι ένα

**

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

Στην αιώνια σφαίρα
ήδη σπινθηροβολεί
αγνό το Πνεύμα
ανέκαθεν εκεί
θρησκεία, ποίηση,
φιλοσοφία, επιστήμη
ήταν ένα

**

ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ

Ανέκαθεν
ο άνθρωπος πλασμένος
από το πλήρες και το κενό
ενστικτωδώς
στρέφεται προς το φώς
αναζητά το ιδεώδες
ειδύλλιο
στρέφεται αιώνια
προς τον ‘Ήλιο

**

ΕΔΡΕΥΕΙ

Ούτε στο ύψος
ούτε στο πλάτος
Η Ελευθερία
εδρεύει
μονάχα
στο βάθος

**

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Έτσι όπως συνονθυλεύονται
τ’ ανθρώπινα
πότε σε άμπωτη
πότε σε παλίρροια
βοήθησε με, Κύριε,
πιο πέρα απ’ το ανθρώπινο δίκιο
πιο πέρα απ την ανθρώπινη λογική
βοήθησε να παραμένω
μέσα στην επιείκεια

**

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ…

Λόγος ουδείς
παρά μόνον για το συμφέρον
Και κατατρυχόμαστε
με τόσο πάθος
ν’ αποδείξουμε το δίκιο μας
σε επίπεδο ατομικιστικό
με το τι και με το πώς
Χανόμαστε σε λαβυρίνθους
ρηχού νοός
κι αποστερούμαστε το φως
παταγωδώς
που δίνει άλλες διαστάσεις των πραγμάτων
και παραμένουμε έκτος
των οραμάτων

**

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μεγεθύνει
κάτι πού ίσως δεν υπάρχει
Παρατείνει
εκείνο που έχει πάψει να υπάρχει
Εφελκύει
κάτι που ίσως θα υπάρξει
Φωνή δουλεμένη μυστικά
από μια αγαλλίαση δίχως αντικείμενο
φωνή κρατημένη συνετά
εν εφεδρεία
Μεγαλύνει
τον απειροελάχιστο ψίθυρο

**

Η ΠΑΡΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν διαθέτει
παρά κρίση ψευδή
δεν μπορεί να κυβερνηθεί
απ’ τη λογική

**

ΑΦΟΥ ΜΑΘΕΙΣ

Το παράπονο
είναι προέκταση αγάπης
δεν το χαρίζεις
όπου λάχει

Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα (βιογραφικά στοιχεία)






  


Γεννήθηκε στην Μόρφου της Κύπρου την  3/12/1940, Σπούδασε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, στην Φιλοσοφική Σχολή Καποδιστριακού και στην Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης της Κύπρου και συνταξιοδοτήθηκε  ως διευθύντρια.Τιμήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου δύο φορές, μία το 1978 και άλλη το 1985.


Ποιητικές Συλλογές:

·         Ποιήματα, Λευκωσία 1971,
·         Ποιήματα ΙΙ, Λευκωσία 1975,
·         Θέμα: Ποίηση, Λεμεσός 1978, (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),
·         Αν Απλώσω τη σφαίρα της ψυχής μου, Λεμεσός 1986, (Έπαινος Υπουργείου Παιδείας Κύπρου),
·         Πού Πορευθώ από Προσώπου σου Ποίηση, Αθήνα 1999, Poems (Translated by Demetrios Hadjihambis and Penelope Sotteriou, Feather Star Publishing, Dayton, Ohio 2007, 
·          Ποίηση Ωραία μου Έγνοια, Feather Star Publishing, Dayton, Ohio 2008.


Δοκίμια και κριτικές Μελέτες:

·         Λογοτεχνικό πορτρέτο Σοφοκλή Λαζάρου, Sofocles Lazarou (Literary Profile) Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, PEN, Nicosia 2000
·         Λογοτεχνικές αναγνώσεις εν είδει Δοκιμίου, Λεμεσός 2005. ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ: Face of an Island (25 Poets from Cyprus-Anthology of Poems). Μετάφραση στην αγγλική: Ιρένα Ιωαννίδου, Armida Publications, Nicosia 2000.
·         Της Κερύνειας  (Ποιήματα Κυπρίων για την Κερύνεια), Λευκωσία 2002).

Μελέτες

·         Δυσλεξία (μετάφραση από τα Αγγλικά), Λεμεσός 1983,
·         Αναγνωρίζοντας την Κώφωση, Λεμεσός 1995.


Έγραψε την Μυθιστορηματική Βιογραφία:

  «Αυτός Εφα! Πυθαγόρας ο Σάμιος », Feather Star Publishing, (Τυπώθηκε στην Αθήνα) 2012,


Θεατρικό έργο: : Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Λεμεσός 2009.


Πυθαγόρας / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Ούτος
ως ο εξίσου ωραίος
με τον θεό που υπηρετεί
ιδιόμορφος άνδρας
παράστημα θαλερό
και συγκρατημένο συγχρόνως
«μηδέν άγαν»

Προσωπικότητα που υπερέχει αδιάλειπτα
ευνοημένης από τη μοίρα
ντυμένος στα λευκά όπως κάθε μυημένος
ο χρησμός των Δελφών
απέκρυβε ένα πεπρωμένο
εκτός συναγωνισμού
θείος δαίμων

Σ’ αυτόν που δώρισαν οι Θεοί
εκπληκτικά τόλμη δεινή
επικεντρώνει την προσοχή
στις μεταρσιωμένες συμφωνίες
των ουρανίων σφαιρών
των κινουμένων γύρω αστέρων
κι οριοθετεί τις σχέσεις συνηχήσεων
εναπόκειται να μην απογοητεύσει
τους αθανάτους

Σε παρακινδυνευμένα μονοπάτια ταξιδευτής
όπου και το πνεύμα συνάμα
πλόες, περιπλανήσεις έως το ακρότατο
θα συναντήσει μυστικούς, σοφούς, αφανείς
έχουν επαφή με το Αόρατο

Μυστηριώδης γύρω του αύρα
ίδιον γνώρισμα καθοδηγητών
μεταφέρει ήρεμο βαθύ ενθουσιασμό
χωρίς αυτόν οι άνθρωποι
δεν είναι άξιοι να επωφεληθούν
της ανοχής των Θεών

Εν Κύπρω 1974 Η επόμενη μέρα / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα


Το χτεσινό πρόσωπο
προσπαθεί ν’ αυτογνωρισθή σήμερα
ν’ αυτοβεβαιωθή ότι υπάρχει
εμπειρίες πυκνές
ποίημα οδυνηρό, αδούλευτο
αέναη αντίσταση
εσωτερική αναδίπλωση
συστολή,
εκείνο που λέγεται είναι βαρύ
δεν επιδέχεται διαχύσεις.
Όλο αναμένει ένα σήμα εξόδου
μια φωνή ανοικτή
παντού ενεδρεύει το ενδεχόμενο
όσο κι αν περπάτησαν
κατέχουν πάντα τη συνείδηση
πως δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει
ενεδρεύουν μνήμες
ενεδρεύουν ρωγμές
ενεδρεύουν…………..
Μετέωρα πλάσματα
ανάμεσα γης κι ουρανού
με την πόρτα ανοικτή στους ανέμους
πού φυσούν από παντού
ακατάσχετη έκφραση δράματος
την κάθε στιγμή
μέρα και νύχτα.
Μετασχηματίστηκαν οι πόλεις
μετασχηματίστηκαν οι αγροί
μετασχηματίστηκε η φυσιογνωμία.
Το καθημερινό αδιέξοδο
που ωθείται σε άλλο αδιέξοδο
κηρύγματα ενταφιασμένα στους κάμπους
να κοιμούνται μαζί με τους ήρωες
οικουμενική εκκρεμότης.
Συλλογή: «Ποιήματα II», 1975



Το κατεστημένο / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

Δεν αποκρύβεται το γεγονός
ότι μπορείς
με τρόπους χίλιους δυο
να με πληγώσεις στη στιγμή
και να θριαμβεύσεις
ανάμεσα στα γεγονότα
νικητής

Κι εγώ μετέωρη στο κενό
μ’ όλα εκείνα τα διαβήματα
που έχω κατά νουν για να προβώ
που μένουν πάντα
σκιώδη επινοήματα
στο μυαλό

Κι εγώ το μόνο
που τελικά μπορώ
να κατορθώσω
είν’ ένα ποίημα
στον αέρα να καρφώσω

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Ο πενταδάκτυλος / Ζαφειρίου Λεύκιος

Ο Πενταδάκτυλος αναπνέει 
στο δικό μου ρυθμό
έγινε ένα με τους δικούς μου παλμούς 
ανακατεύτηκε μέσα μου
και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις 
τον Πενταδάκτυλο απ΄ τον εαυτό μου 
το αίμα του απ΄ το δικό μου.
Κι έτσι συμπορευόμαστε συνυπάρχουμε 
ο Πενταδάκτυλος το βουνό 
κι εγώ ο άνθρωπος. 


σχεδόν μηδενίζοντες 1977