ΜΟΥΣΙΚΗ

Ένα φύλλο πρωί πρωί με χαιρέτησε. 
Ήταν το σώμα μου ισχνό μα αγέρωχο.
Η αγάπη ακόμα μου '  δειξε το δρόμο.
Ο άνεμος με βαρύφερνε ΄δω και ΄κει.
Χρυσές στιγμές του Ντεπουσσί, 
πρωί πρωί οι νότες...

ΑΛΗΘΕΙΑ

Έχει φυσήξει ξεροβόρι

μα εγώ πιστεύω στο νοτιά.

Γυρνώ στης αλήθειας τη θάλασσα

σε ταξίδια με κάποια βαπόρια λιτά,

σε νησάκια αβύθιστα

με μορφή άγριου Κύκλωπα

με ματιές ηφαιστείων,

ουρλιαχτά κάποιας νύχτας

λύκων σε πλάνο κυνήγι. 

[Μόνη η φτωχή πεταλούδα της θύμησης]

[..]

Μόνη η φτωχή πεταλούδα της θύμησης
να ξεσκίζει τα πολύχρωμα  φτερά της 
στ΄ αγκαθερά κλωνάρια της ροδονιάς
αναζητώντας τα χαμένα της όνειρα
στα πέταλα του ρόδου
πουφυλλορόησε χωρίς να το μυρίσει. 

[Ν΄ ανάψουμε πυρσούς ]

[..]

Ν΄ ανάψουμε πυρσούς 
για να φωτίσουμε το δρόμο, πέρα απ΄ τον ορίζοντα
σ΄ αυτούς που έρχονται , 
σ΄ αυτούς που θά ΄  ρθουν πασπατεύοντας μην πέσουν 
στις κρυμμένες παγίδες και τα δόκανα. 

ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ / Περνάρης Άντης

ΙΧ 

Παραμύθι ολόκοσμο
που στάθη και δικό μου 
και με τυράνναε στ΄ όνειρο
και στο ξυπνητό μου, 

που ρθε με το ξέφωτο 
σαν κάποιο ουράνιο χάδι
κι ύστερα με πλήγωσε 
και χάθη στο σκοτάδι. 

ΧΙ

Βαρέθης το μονότονο 
σιγανό φλοίσβισμά σου
κι  άπλωσες και ξετίναξες 
την άσπρη την ποδιά σου

και μ΄ αυτή να σκέπασες
ακρογιαλιές και βράχους. 
Να κλαίμε δε μας άφησες 
την τύχη μας μονάχους. 

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ / Παττίχη Μαρία

Κατάξερη κι ολόγυμνη πέτρα
η πατρίδα μου
ένας μόνο χωμάτινος λόφος
εκεί στο Μαραθώνα. 

ΜΗΤΕΡΑ ..... / Παττίχη Μαρία

Ο αέρας σφύριζε στα σπασμένα 
της στέγης κεραμίδια....
Το νερό της βροχής τρύπωνε απ΄  τις ρωγμές 
των τοίχων.
Μα τα ρούχα ήταν ζεστά
απ΄ την αγάπη σου Μητέρα. 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Πίσω ο ήχος των βημάτων του απέμεινε 
σαν ανοιχτός λογαριασμός στο χρόνο. 

Η ΠΟΙΗΣΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης 
μέρας - πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά 
απ΄ τον κόσμο. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ / Πασιαρδής Μιχάλης

Το χωριό μου δέκα σπίτια γυμνά 
που δοξάζουν τον ήλιο. 

(Είπες κάποτε πως οι νεκροί ....) / Πασιαρδής Μιχάλης

Είπες κάποτε πως οι νεκροί βλασταίνουνε και μεγαλώ­νουν

βγάνουν ανθούς, καρπίζουν, έρχονται τα πουλιά,

σιωπηλά ρυάκια κυλούν κάτω απ' τα πόδια τους.

Είπες πως γελαστήκαμε στον κόσμο, μια

ολόκληρη αρχή χάθηκε ανεπίστρεπτα· και δεν προφταί­νεις.

Είπες. Ομως τα δέντρα είναι πάντοτε μοναχικά

ακόμα και στα δάση. Το πέρασμα του αγέρα το προδίδει.

Κι εσύ στον κόσμο μόνος.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ Η ΟΔΟΣ / Παπαδόπουλος Κ. Γιάννης

[..]

όταν πια είδαμε κι αποείδαμε 
με τα τηλεγραφήματά και τις πρεσβείες, 
κλείσαμε τη μικρή ζωή μας  σ΄ ένα φάκελο
μικρό που να  χωράει στη φούχτα μιας μαθητριούλας, 
στον προβολές ενός ποδηλάτου, στη ράχη ενός βιβλίου
και γράψαμε με κόκκινο μελάνι τη διεύθυνση:

                                                            Αξιότιμον Ελληνικόν Κυπριακόν Λαόν
                                                             Οδός Ελευθερίας ή Θανάτου
                                                                    Χωριά και Πόλεις
                                                                          Κύπρον

Το στείλαμε  χωρίς το γραμματόσημο με την ξένη βασίλισσα.
Ταξίδεψε με χίλιους δικούς μας συνδέσμους, 
κρυμμένο σε γαλάζιες ποδιές και κόρφους παρθένων 
ή το πέρασαν από μπλόκα γαιδουράκια αθώα
που κουβαλούσαν χειροβομβίδες κι άλλους καρπούς της γης μας. 

ΠΡΟΣΜΟΝΕΣ / Μυριάνθη Παναγιώτου- Παπαονησιφόρου

[..]

Το χαρτί δε φιλοξένησε το πόνο.
Στα πλατανόγυλλα
οι μοίρες των ανθρώπων μένουν μυστικές. 

[..]

Βροχή. 
Στη πολιτεία των ξερών φύλλων. 

[Πως διαπλάσαμε τους δέκτες μας] / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

[..]  Πως διαπλάσαμε τους δέκτες μας
και δέχονται μόνο 
τους ερεθισμούς της λύπης
και δε λειτουργούν 
στους ερεθισμούς της χαράς;

Στην απουσία μας στήθηκαν οι προτομές, 
στην απουσία μας τςι απεκάλυψαν.

Υφαίνουμε τη Λευκωσία
με τη ζωή μας
κάθε απόγευμα, ενώ μας αριθμεί ο ήλιος. 

ΜΙΑ ΝΥΞ (απόσπασμα) / Μιχαηλίδης Βασίλης

Αχ! της καρδιάς μου την φωτιάν εκείνη μόνο σβήνει.
Ω! άγγελέ μου στην ομορφιάν! 
Ω! Πλάστη μου, δώσμου καρδιάν, 
να ζωχωρίς εκείνην!