Λένε πως αν θέλεις να μάθεις
πρέπει να μελετάς τους τάφους,
ακόμα λένε πως τη νύχτα ξυπνούν οι θύμησες
και πως η ημέρα είναι η θηλή της λησμονιάς,
ποιανού Θεού μισθωμένος τα λέει όλα αυτά
εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω καν να διαβάζω μα ούτε και να γράφω,
σταλάζω μόνο κάτι κόκκινες σταγόνες
πάνω σε λευκό χαρτί
κι όταν βάλω και μια σταγόνα θλίψης
αρχίζουν τότε να σαλεύουν και να ηχούν,
κι ο ήχος τους μοιάζει με σπασμούς οργασμού
ή μαρτυρικού θανάτου
κι είμαι συνέχεια στην αρχή κάποιου ονείρου
που ζω μέσα του, μέρα και νύχτα,
είμαι συνέχεια σ’ ένα λιβάδι, ίσως όμως
και στον κήπο κάποιου νοσοκομείου, δεν ξέρω στ’ αλήθεια
γιατί οι τόποι μαρτυρίου, μου είναι πλέον όλοι ίδιοι,
στο λαχάνιασμα όμως του τελευταίου ανηφοριού
ψηλαφίζω τις επιγραφές,
δεν τις προλαβαίνω όμως ποτέ μου
γιατί οι λέξεις αρρωσταίνουν
κι απ’ τις κρύες πλάκες αιμορραγούν.
πρέπει να μελετάς τους τάφους,
ακόμα λένε πως τη νύχτα ξυπνούν οι θύμησες
και πως η ημέρα είναι η θηλή της λησμονιάς,
ποιανού Θεού μισθωμένος τα λέει όλα αυτά
εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω καν να διαβάζω μα ούτε και να γράφω,
σταλάζω μόνο κάτι κόκκινες σταγόνες
πάνω σε λευκό χαρτί
κι όταν βάλω και μια σταγόνα θλίψης
αρχίζουν τότε να σαλεύουν και να ηχούν,
κι ο ήχος τους μοιάζει με σπασμούς οργασμού
ή μαρτυρικού θανάτου
κι είμαι συνέχεια στην αρχή κάποιου ονείρου
που ζω μέσα του, μέρα και νύχτα,
είμαι συνέχεια σ’ ένα λιβάδι, ίσως όμως
και στον κήπο κάποιου νοσοκομείου, δεν ξέρω στ’ αλήθεια
γιατί οι τόποι μαρτυρίου, μου είναι πλέον όλοι ίδιοι,
στο λαχάνιασμα όμως του τελευταίου ανηφοριού
ψηλαφίζω τις επιγραφές,
δεν τις προλαβαίνω όμως ποτέ μου
γιατί οι λέξεις αρρωσταίνουν
κι απ’ τις κρύες πλάκες αιμορραγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου