ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ..... / Πιλλάς Αντώνης

Ωραίο είναι να ονειρεύεσαι 
για την ευτυχία όλου του κόσμου.

Ωραίο είναι να σου γελούν δυο μάτια παιδικά.

Ωραίο είναι να πετάς ψηλά σαν αετός και ήλιο να στάζουν 
οι φτερούγες σου. 

Ωραίο είναι να παίρνεις το ζεστό ψωμί από τα κουρασμένα χέρια 
της μητέρας

Ωραίο είναι να μοιράζεις το ψωμί και το νερό με τους 
φτωχούς διαβάτες και τους αιχμαλώτους 

Ωραίο είναι να σταυρώνεις το ψωμί στο φτωχικό τραπέζι 
της φαμίλιας.

Ωραίο είναι να φιλάς ενός μικρού πουλιού το πουπουλένιο 
στήθος. 

Ωραίο είναι να βάζεις γκολ το τελευταίο λεπτό του αγώνα 

Ωραίο ν΄  ανάβεις το τζάκι σου με τα σπιθίματα των 
πρώτων άστρων.

Ωραίο είναι αν ζεσταίνεις τη χούφτα σου ένα μικρό 
πουλάκι του χειμώνα. 

Ωραίο είναι να κοιτάζεις το φεγγάρι σαν ένα χρυσό χαλί κάτω 
απ΄ τα πόδια της Παναγίας.

Ωραίο είναι να χαίρεσαι με τη χαρά των αδελφών σου και 
να λυπάσαι με τη λύπη τους. 

Ωραίο είναι.....




Ποιητική Συλλογή: Τραγούδια της χαράς κι άλλα ποιήματα (Ακτή, Λευκωσία 2014) 

Ποιήματα για την Κύπρο (γράφτηκαν από μαθητές Δημοτικού Σχολείου της Πάφου)

Η γλυκιά μας η πατρίδα 
είναι σαν μια κουκίδα. 
Το δυνατό το αγέρι 
τη λευτεριά θα φέρει. 
Κύπρος είσαι ένα νησί μικρό 
μα σε αγαπώ! 
Αχ, καημένη μου πατρίδα 
από τους Τούρκους είσαι σκλαβωμένη 
σαν ένα αιχμαλωτισμένο περιστέρι. 

Κυριακή Μιχαήλ

***


Κύπρος μου αγαπημένη 
πατρίδα σκλαβωμένη. 
Νησί γλυκό, νησί πικρό νησί βασανισμένο. 
Κοίτα με τώρα μεγαλώνω 
και αύριο σε ελευθερώνω. 

Κωνσταντίνος Γιαλλούρης

***

Έχω μια μικρή πατρίδα 
που μοιάζει σαν κουκίδα. 
Είδαμε του Πενταδακτύλου 
το βουνό να στέκεται εκεί μοναχό. 
Είδα ένα αστέρι 
που έμοιαζε σαν περιστέρι. 
Είδα μια γλυκιά πατρίδα που ήταν σκλαβωμένη. 

Νάνσυ Χρυσοστόμου 

***

Έχω μια μικρή πατρίδα 
και στη μέση σαν κουκίδα. 
Τη σκλαβιά μισάω 
την ειρήνη αποζητάω. 

Αναστασία Παπαδοβασιλάκη 

Ο αρχιτσέλιγγας του Στέλιου Παπαντωνίου

Είναι κάτι ταινίες τώρα τελευταία στην τηλεόραση πολύ βουκολικές, πολύ του αρνιού, των βοσκών και των βοσκότοπων, ένας μεγάλος κτηνοτρόφος μεταφέρει τα αρνιά του από τον ένα στον άλλο βοσκότοπο, πράσινο πολύ να χορτάσουν ή θέσεις κυβερνητικές ν’ αρμέξουν-αν είναι αρχηγός κόμματος - γιατί ένας είναι ο μεγάλος τσέλιγγας σήμερα στην Κύπρο, ο αρχηγός του ΔΗΚΟ, που αποφασίζει και διατάζει ποιον θα ψηφίσουμε, όχι να εκλέξουμε, γιατί αυτός εκλέγει για μας πριν από μας, πήρε κι έφερε το ποίμνιο, περιστρέφοντας το χώρο του κέντρου, άνω κάτω τον έκανε, μέχρι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία τον όρκισε να επιζητεί για λύση του προβλήματος, τον ζάλισε τον κεντρώο με τα τέσσερα ζάλα του, ούτε πεντοζάλη να χόρευε, τόσο που έμειναν πολλοί μ’ ανοιχτό το φαφούτικο στόμα, χάσκοντας, χάσμα μέγα και κατάμαυρο, τι κάνει αυτό το παιδί, από το ένα στο άλλο μαντρί μας περιστρέφει, για ποιμνιοστάσια μόνο μιλά και για αλόγατα, έτσι τα καταλαβαίνει τα πολιτικά, κτηνοτροφία ένα πράμα, αυτή είναι γι’ αυτόν η δημοκρατία, η του αρχιτσέλιγγα αρχή, και δεύτερος άντρας σ’ αυτή τη νήσο δεν υπάρχει, μας τους πάτησε το τρένο κι από κείνους που περιμέναμε… χάθηκαν αύτανδροι.

Αποφάσισε λοιπόν ο ένας και μόνος καουμπόυς, ο αιπόλος και βουκόλος, ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα αρνιά, τα κριάρια, τα βόδια, όλα τα χοιροειδή, το θεωρεί βέβαιο πως θα ακολουθήσουν το πρόσταγμα του μεγάλου αρχιποίμενα- πώς καταντήσαμε λοχία, να μας κοροϊδεύουν μέρα μεσημέρι- σκίστε τα πτυχία, τα δοκτοράτα και τα μαστορικά, μη σκέφτεστε, έλεγαν πάντα οι μεγάλοι ηγέτες, εγώ σκέφτομαι για σάς, κι αϊ γονατίστε μπροστά στην πολιτική ιδιοφυία του αιώνα, «αυτός έφα», αντίρρηση δεν νοείται, αν ανοίξετε στόμα, θ’ ακούσετε μακαρονάδες, να πνιγείτε στην τραχανόσουπα. «Άνδρα μοι έννεπε μούσα πολύτροπον», γιατί πιο πολύτροπος από το Μάριο κανείς, μας παίρνει στη βρύση κι άποτους μας φέρνει, όπως με τους μεγάλους κύκλους των συνομιλιών του τέως κεντρώου λεγόμενου και νυν σβησμένου χώρου, ελέω μεγάλου ποιμνιοτρόφου, που μάλιστα απειλεί πως και τα δυο συμπαθητικά κουταβάκια του κεντρώου εκεί θα καταλήξουν, Αναστασιάδη μεριά, αφού αυτός ηγείται του μεσοκέρατος, ως έχων το μεγαλύτερο των μικρών- όποιο μυρμήγκι ο Θεός θέλει να τιμωρήσει, του δίνει φτερά.

Η αριστερά, σου λέει ο αρχιτσόμπανος, χαμένη από χέρι, χειρότερη χοίρου η διακυβέρνησή της, θα μείνει στην ιστορία μας κατάμαυρη, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, άσχετο αν μαζί τα’ τρωγαν τόσον καιρό, κατά που λέει κι ο γνωστός μας, τώρα έγιναν οι τιμητές κι οι δημόσιοι κατήγοροι, αφού το ποίμνιό μας ερεθίζεται δερματικά στο άκουσμα της αριστεράς, ας το παίξουμε δεξιά, καιρό έχουμε να δείξουμε και το δεξί μας προγούλι, κι από κει κερδισμένοι θα βγούμε, κόμμα εξουσίας που είμαστε, κοινώς λεγόμενα τσιβίκια ή κολαούζοι.

Καλείται λοιπόν από τον αρχιβλαχοτσόμπανο του ΔΗΚΟ ο κυπριακός ελληνισμός να ψηφίσει τον άνθρωπο που έλεγε «Ναι», την ώρα που η πλειονότητα έλεγε «Όχι» στο δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έσπευσε να συναντήσει τον Ερτογάν να του υποβάλει τα σέβη του, τον άνθρωπο που κατάγγελλε διεθνώς τον μακαριστό Τάσσο Παπαδόπουλο για τη σθεναρή κι αντρίκεια στάση του έναντι του μέλλοντος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού ελληνισμού, τον άνθρωπο που είπε σε τελευταία ανάλυση «ναι» στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας- και όχι μόνο- και που οραματίζεται αύριο να ορκίζεται πίστη στο σύνταγμα και διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητάς της. Θεός φυλάξοι! Ο αρχιτσέλιγγας στο μεταξύ αναφωνεί: Όσοι αμνοερίφια προσέλθετε! Ουδείς κίνδυνος από τους επικίνδυνους, προπάντων τώρα που είναι δύο!

ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΚ

Εσού που μπαίννεις στην κλεψιάν, να πιάσεις για να ζήσεις,
τζιαι με τους κόπους τ’αλλουνού, θα φάς τζιαι θα γλεντήσεις,
στο τέλος κάπου θα πιαστείς, τζιαι θα λογοδοτήσεις.

Τζιαι σου που είσαι καυκατζιής, τζιαι που τα καταφέρνεις,
να μπλέκεσαι μες τον καφκάν, τα πλάσματα να δέρνεις,
τζιαι σούνι ότι έσπειρες, πίσω στο τέλος παίρνεις.

Πάλε εάν ο σατανάς πει σου ν’ αποφασίσεις,
να κάμεις φόνον τζιαι ζωήν, πλασμάτου να στερήσεις,
η συντροφκιά σου θαν ο φος, όσον τζιαιρόν θα ζήσεις.

Θα τρέμεις φίλους του νεκρού, μπροστά σου μεν τζιαι φκούσιν,
μιαν νύχταν μες τα σκοτεινά, τζιαι με θυμόν σου πούσιν,
πως θα σου πάρουν τη ζωήν, για να εκδικηθούσιν.

Αν είσαι πάλε άνθρωπος, πουθ θέλεις τα παιδκιά σου,
τζι’εν τα λυπάται τίποτε, η άπονη καρκιά σου,
εν θάσιεις πλάσμαν να σε δει, μετά στα γεραδκιά σου.

Για τούτον τα μηνήματα, που τουν τους στίχους πιάσε,
τζι’ όπου τζι’αν είσαι πας την γην, όπου τζι’ αν τύχει νάσαι,
μακρά από το άδικον, τζιαι πάντα να θυμάσαι.

Τα έργα μας που κάμνουσιν, πλάσματα να πονούσιν,
να ξέρουμεν σαν μπούμερανκ, ούλα εν να στραφούσιν,
αλύπητα τζιαι άπονα, πάνω μας να χτυπούσιν.

Χαμπής Αχνιώτης

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΡΩΤΑ

΄Ενα κομμάτι έρωτα
Αφημένο στο τραπέζι με το σπασμένο πόδι
Με μισές δαγκωματιές κάτω απ΄την κρούστα 
Ψίχουλα λόγια
Απομεινάρια από χέρια παρήγορα
Γλώσσες φτωχές από αίμα και στάχυ καρπού γινωμένου
Και σαν τρίζει το πόδι το ανάπηρο
΄Ιδια με πόρτα που΄χει ξεχάσει
Ο καιρός το σκουριασμένο χάδι του
Γέρνει ετούτο το μερίδιο
Προς τη μεριά με την πιο κόκκινη καρδιά
Με την πιο κόκκινη επίστρωση
Ενός φθαρμένου ξύλινου υποστρώματος

Από ΄ να ενδεχόμενο κρατιέται
Από΄να του καιρού μαϊστράλι
Η αναπλήρωση

Ε.Α.Φωτιάδου , « Ο κύκλος ενός τετράγωνου έρωτα», Εκδόσεις Πήλιο 2012

Τα μάθκια του αστρονύχτη / Μελετίου Μιχάλης

Κάτω στον αψηλό γκρεμό

δίπλα στο περιγιάλι

προψές επία μανιχός

με δάκρυα καπάλι.

Τζ’ εσκέφτηκα να πεταχτώ

σε σκοτεινό σεργιάνι

γιατί με πίκρανες πολύ

μ’ αυτά που μου ‘πες πάλι.

Μου ‘πες πως έν έχω εγιώ

καλή στον ήλιο μοίρα

τζ’ εσύ πως εκαλόμαθες

να σε αλείφουν μύρα.

Είπες μου λόγους φοβερούς

με απονιά ζωσμένους

τζ’ ύστερα με πολόγιασες

σαν τους καταραμένους.

Μα ‘γιω κορού μου στάθηκα

στις άκρες του θανάτου

τζαι κοίταξα τα νιάτα μου

τζ΄ είδα τα ριζικά του.

Α δεν με θέλεις όμορφη

τζαι μάθκια τ’ αστρονύχτη,

της νύχτας της αφέγγαρης

το φωτεινόν το δίχτυ,

τζ’ αν ε γιατί εγιώ ‘ν εχω

που τα καλά τα μύρα,

έβγα της πόρτας της καρδιάς

τζαι θάφτου μες το μνήμα.

Θάφτου μα μεν ξεβείς ποτές!

ξανά μες τα ‘νειρά μου

γιατ’ οι γκρεμοί εν πάντοτε,

για μεν τα ριζικά μου.

Στις στράτες είδα το κακό / Μελετίου Μιχάλης

Στις στράτες είδα το κακό

τζαι πόνον στα καντούνια

φοέρες τζαι θανατικά

τζαι μίση που την κούνια.

Κανέναν δεν εγνώρισα

με γνώμες καλοσύνης

ούλλοι τους είχαν πρόστυχα

μυαλά παραφροσύνης.

Ποτές μου δεν εζήλεψα

την πίττα που το μέλι

γιατ’ ήξερα πολύ καλά

πως ήτουν προδομένη.

προτίμησα την μοναξιά

τον τίμιον αγώνα

τζαι στου Θεού ακρώννουμουν

υπακοής κανόνα.

Γαίματα είδα κάμποσα

τζαι χίλιους σκοτωμένους

μα μόνον έτσι έμαθα

της γης τους αντρειωμένους.

Έζησα μέρες άνηλιες

τζαι βράδια μουρρωμένα

που γύρευκες να δεις πουλιά

μα ήταν κουρρωμένα.

Ελάλες πως ετέλειωναν

οι μέρες σου δαπέρα

τζαι σίουρα εν προχωρά

η ζήση παραπέρα.

Μα πάντα κατ’ εγένετουν

τζ’ έβρισκα την υγεία

γιατ’ είχα μέσα στην καρκιά

Χριστόν τζαι Παναγία.

Αυγοτοιχομαχία / του Μιχάλη Μελετίου

Ειμ’ εγώ λεξουλοπλαθομπίχτης
μα κι όψιμος ευτραπελοαλγοπνίχτης.
Ειμ’ εγώ ιλαροτραγωδιοποιός
για ‘σένα όμως φάρος κι οδηγός.

Κουνουπομελισσόσφηκα το ποίημα αυτό,
να το γράψω ήθελα από καιρό.
Την οργή να διώξω άνωθεν
και εξηγούμε αμέσως κάτωθεν:

Έλληνα περνιέσαι ως γνωστόν
πως δρας με τ΄αψηφολογικοθυμικόν.
Έλληνα εσύ σκουντουφλοπέφτουλα
και κουτομυαλοψεύτουλα.

Φίλε μου τάχα ηθικοταγμένε,
στ’ αλήθεια όμως οδοντονυχοκαλοβαλμένε.
Έλληνα εσύ αυταδελφοκακόφρονε,
και λίαν προστυχοτσεπόφρονε.

Των άλλων μεγαλοπαράφρονας
και κοσμοδοξασμένος,
στ’ αλήθεια όμως άφρονας
και τρισκαταραμένος.

Σ’ όλους λοιδορομίσητος
και πάντοτε ριγμένος,
κατάντησες αγάπη μου
στον βούρκο βουτηγμένος.

Στους ξένους σκύλους γίνεσαι
ευθύς συγχωροχάρτι.
Σε ‘μένα όμως γίνεσαι
το σάπιο το κατάρτι.

Κύων και λέων γίνεσαι
στ’ αδέλφι σαν ορμίζεις·
τις σάρκες και τα κόκκαλα,
αλλήθωρα του σκίζεις.

Ανάθεμα σε φάτσα μου
και στραβομαναδελφοράτσα μου.
Με ‘σένα πάντα μένω εδώ
Μ’ ανάστα, πόλεμο και μ’ εμπαιγμό.

Έλληνα μου,

Κλείνω προς το παρόν εδώ.
Κέφι δεν έχω πια εγώ.
Καθόλου δεν αλλάζεις…
Μια ζωή θα μας
Τυφλοσκοινοβατοκουτρουβελολυκοβελάζεις

Οι χαρακιές της λύπης

Τις λάτρεψα τις νύχτες με φεγγάρι
που ξαγρυπνώντας γνώρισα
το απροσμέτρητο της αγάπης σου.

Την αλήθεια σου ιχνηλάτησα
ακολουθώντας τις σιωπές
των μυστικών πτυχών σου.

Τις χαρακιές της λύπης σου
αφουγκράστηκα

κι έγινε λάμψη ο κόσμος.

Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο

Ώρα Μηδέν / Λαμπής Γιάννος

Τα πάντα νεκρά, τα πάντα άβυσσος,
ασύνορη κακία τώρα πλανάται στον κόσμο.
Κόκκινη βάφεται απ’ το αίμα η βροχή,
η κραυγή της αθωότητας πνίγεται, χάνεται,
το παιδί δεν μπορεί ν’ ακούσει πια τη Μάνα.
Οι καλοί δίχως ελπίδα καμιά,
ενώ οι κακοί ηδονίζονται από την ένταση του πάθους
και τη μυρωδιά της νεκρής σάρκας.
Σκιές ορνέων έχουν σκεπάσει τον ήλιο
έχουν σώμα ανθρώπου κι άδειο βλέμμα,
σαλεύουν με γρήγορες φτερούγες
και φέρνουν πάλι το σκοτάδι,
κι ας λένε πως πριν δυο χιλιάδες χρόνια
γεννήθηκε το Αιώνιο Φως.

[Χωρίς πολιτείες..] / Λεοντίου Παύλος

Χωρίς πολιτείες πού η μουσική, 
χωρίς πολιτείες πού ο θρήνος, 
πού ο θάνατος και πού τα δάκρυα 
χωρίς πολιτείες; 

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Εύας Νεοκλέους «Σημάδια για το δρόμο»

Ζητείται Πατρίς

Πυκνή κίτρινη
αφρικανική σκόνη
σκεπάζει τον ήλιο
σε μια πατρίδα
χωρίς ουρανό
Κι εμείς
ενδοτικοί σπουργίτες
αναμεταδίδουμε
φλυαρίες χελιδονιών
και λοιπών αποδημητικών
για δήθεν ερχομό
της άνοιξης

ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΙΜΑΚΛΙΩΤΗ
ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΥΣ, ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ 2014

Εν τζι έν’ καθόλου εύκολο / Άθως Χατζηματθαίου

’Εν τζι έν’ καθόλου εύκολον να πεις το σ’ αγαπώ
’εν τζι έν’ μια λέξη μανιχά να την εξίστομίσεις
πρέπει ν’ αφταίνει στην καρκιάν, μάθκια μου, το λαμπρόν
... τα σωθικά να κρούζουσιν τζι ύστερα να συντύσιεις.

Το σ΄αγαπώ αντάν να πεις τα σιείλη σου θα τρέμουν
τζιαι μες στα στήθκια η καρκιά εννά φτεροπετά
’εν τζι έν’ μια λέξη να την πεις, πέρτικα μου, τ’ ανέμου
’πού την αυκήν στο δειλινόν τζι αλλού να ξωδικλάς.

’Εν τζι έν’ καθόλου εύκολον να πεις το σ’ αγαπώ
Αν δεν σου δείξει η καρκιά του έρωτα σημάδκια
Το γαίμαν να ’ν’ πυρούμενον στες φλέβες σου λαμπρόν
’πού τον καμόν να τρέχουσιν τα δάκρυα ’πού τα μάθκια.

[Σαν δάκρυ πρωτοβρόχι] του Νίκου Πενταρά

Σαν δάκρυ πρωτοβρόχι
στα κυκλάμινα μου όνειρα
και σαν θάλασσα
μ’ όνειρα κοράλλια και ναυάγια
στο μενεξέ βυθό της
σε νιώθω και σε καταγράφω
ιχνογραφώντας
με τα πιο φωτεινά χρώματα
όλες τις μέρες σου
όλες τις νύχτες σου
κι όλες τις εποχές σου.

Να βυθιστώ και να φτάσω
μέχρι τ’ άδυτα της ψυχής σου
να εξερευνήσω
τον άγνωστο ψι και τον άγνωστο χι της
να τραγουδήσω σ' όλες τις μουσικές κλίμακες
το ύψιλον και το ήτα της
και το τραγούδι μου ν' ανοίξει
τα κλειστά παράθυρα των άστρων.

 (από την "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ

Ο θόρυβος των αυτοκινήτων
Οι φωνές του δρόμου
Οι αργόσχολες κουβέντες 
Οι χαμηλές πτήσεις
Η σιωπή της γειτονιάς
κεντημένη στις χλομές κουρτίνες
΄Ενα ραδιόφωνο που παίζει τη ρετρό του μουσική
για να θυμάσαι
τα παιδιά σου που δεν έκλαψαν
όταν γεννήθηκαν νεκρά
΄Ολα καρφιά στην πόρτα σου
για να κρεμάς τη σαββατιάτικη έξοδό σου

Ε.Α.Φωτιάδου « Η Λίμνη των Κύκλων», Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα 2014

Ήταν καιρός...

Ήταν καιρός...
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.

Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.

Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.

Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός...

Ποίηση

Δε χρειάστηκε και πολύ…
Μοναχά το μένος της αθωότητας
μέσα από τα τεράστια μάτια σου
που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές
καθώς ο χρόνος σταματά
και λαχταράει.
Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας
μες τη σοφή απεραντοσύνη
του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.
Κι ας μην το ξέρεις. 

Ενόραση

 
Ενόραση

Αιώνες περπάτησα γυμνή
ανάμεσα στις φυλλωσιές του Αυγούστου
και τις πηγές που δεν στέρεψαν.

Αιώνες ξεδιάλυνα των μαντείων τ’ ανερμήνευτα,
ξέροντας πως οι ανακατωμένοι αέρηδες
ήταν η ίδια η ζωή.

Τα καμώματα των καιρών πληθαίνουν
-μοίρα του ανήσυχου Ιθακήσιου-

Αιώνες αγρύπνησα
να ανιχνεύω τα σημάδια
από ήχους άλλων ουρανών…

Αιώνες χαράχτηκα
με το λευκό των γιασεμιών
σε αυλές με το αγιόκλημα της λύπης.

Ανήσυχοι

θα καταθέτουν
πανσελήνους
οι αιώνες μου.

Εύα Νεοκλέους,Σημάδια για το δρόμο,Ακτίς 2015

Σ' ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΑΤΟ ΤΡΟΠΟ / Ιωσηφίδης Ιωσήφ

Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο, κάθε μόριό σου,
έχω χέρια πολλά, να σε κρατώ, να σ’ ορθώνω,
μάτια πολλά, να βλέπω μη κάτι σου λείψει,
έχω αυτιά πολλά, ν’ ακούω τον ρυθμό σου,
χέρια πολλά, να χαϊδεύω το ψηφιδωτό σου,
πόδια πολλά, να σε τρέξω όταν ορρωδείς,
κι ανάπηρος ακόμη θα σερνόμουν σε σένα,
αν ο Άδης σ’ αρπάξει, του παίζω λύρα ορφική, *
να δακρύσει, να σ’ αφήσει κοντά μου να ’ρθεις,
ξανά ο ένας γλυκός ψίθυρος στ’ αυτί του άλλου.
Το να αγαπάς είναι ζήτημα ζωής και ζωής.

Αν σ’ αδικήσω φτύσε με, φώναζέ με ληστή,
αν με αδικήσεις, η αγάπη μου συγχωρεί,
κι ας μη σωθώ, αν πρώτα εσύ δεν σωθείς,
σαν μοιράζει τα σωθικά της η αγάπη γεννά,
χωρίς αυτήν ο Θεός δεν έχει όνομα ούτε μιλιά.
Δικάζουν την αγάπη μας; Σε προασπίζομαι,
όπως ο Περικλής την Ασπασία στη δίκη της **
ολοφυρόμενος. Σ’ αγαπώ με ιδιαίτατο τρόπο.
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, 


* Όταν ο Ορφέας έχασε τη γυναίκα του Ευρυδίκη, από δάγκωμα φιδιού, έπαιξε λυπητερά τραγούδια με τη λύρα του και τότε οι θεοί οι νύμφες και ο Άδης δάκρυσαν και ο Άδης επέτρεψε στην Ευρυδίκη να επιστρέψει με τον Ορφέα πίσω στον κόσμο.
** Ο μεγάλος ηγέτης των Αθηνών Περικλής, υπερασπίστηκε μόνος στο δικαστήριο, ολοφυρόμενος και με δάκρυα, την αγαπημένη τη Ασπασία, που την κατηγορούσαν για ασέβεια, η οποία τελικά αθωώθηκε.

ΦΘΙΝΌΠΩPO(χαϊκού) του Νίκου Πενταρά

Τα χελιδόνια
σύννεφα στον ουρανό
βροχή το δάκρυ.