ΚΙ ΑΝ ΕΛΘΕΙ… / Πετρίδης Πέτρος

 

Κι αν έλθει

ο αγνοούμενος γιος μας

και δεν βρει

ούτε μάνα ούτε πατέρα;

Μακάρι να έλθει

ο αγνοούμενος γιος μας

κι ας μη βρει

ούτε μάνα ούτε πατέρα.

ΚΥΠΡΟΣ 1974

 

Είδε κι αυτός

το άσπρο χρώμα

να γίνεται μαύρο.

Το γέλιο του να γίνεται

θρήνος.

Και το Περιστέρι

να πετιέται

σαν ξεσκισμένη

μάσκα από την

άφτερη συνείδηση

των ανθρώπων.

ΕΡΩΤΙΚΟ / Οικονομίδης Λεωνίδας

Κι όταν σμίγανε τα σώματά τους

στο ξύλινο κρεβάτι

οι αναστεναγμοί τους

πάλλονταν μέσα του

και το έκαναν να τρίζει

Αποκρινόταν στον έρωτά τους

που του χάριζε ζωή

κι ονειρευόταν τότε

την ανθισμένη αμυγδαλιά

που υπήρξε κάποτε …

Πόσο καιρό κράτησε

ο συγχρονισμός

δεν ήθελε να το σκέφτεται

Μόνο που, τώρα

όταν ακούει τρίξιμο

δεν είναι πια η απόκριση

στον έρωτά τους

Είναι το πικραμύγδαλο του χρόνου

που ωρίμασε, άνοιξε

και ράγισε το πρόσωπο τους …

© Λεωνίδας Οικονομίδης, Φεβράρης 2024

(Ερωτικές Φεγγοβολές)

Μαρία Χριστοδούλου : Τρία ποιήματα από την ποιητική συλλογή: Χειρονομίες στο φως

 ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Ο ήλιος στη ραχοκοκαλιά

της νεραντζιάς

ζεσταίνει το αίμα

της υπομονής.

Φλούδες εσπεριδοειδών

μαζεμένες στο καλάθι

για το γλυκό του κουταλιού.

Μέρες ελπίδας

αράχνες αγριεύουν

στους ιστούς η ζωή και ο θάνατος.

Η γεύση στον ουρανίσκο

προχωρά σαν ταχύπλοο

στο οπτικό νεύρο.

Ευτυχία Ελευθεριάδου.

Την καλούν στο βήμα.

Διαβάζει τη διαθήκη της.

Ξεκινά.

Ο ήλιος στη ραχοκοκαλιά

της νεραντζιάς

και λέει και μιλά ελεύθερη

για μια μαργαρίτα που σφραγίζει

την αγάπη.

Λιποθυμά.

Η σειρήνα του ασθενοφόρου

επαναφέρει την άνοιξή της.

Αφήστε την ήσυχη, φωνάζει ο τραυματιοφορέας

δεν βλέπετε;

Χαμογελά.

**

ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Χασμουριέσαι.

Ληστές, αγκάθια

ψυχές πηγαινοέρχονται

φωνές, λαρύγγια ξεχειλωμένα.

Η ιστορία

ακροβατεί λησμονημένη.

Σε παίρνει και πάλι

ο ύπνος.

Απλώνεις χέρι

να θρέψεις την πείνα.

Αρπακτικά οι μνήμες

γδέρνουν.

Κλαις.

Σε αγνοούν οι άλλοι.

Κρατάς το κεφάλι στον ώμο.

Ο νους κινδυνεύει.

Ξυπνάς.

Κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο.

Παλίρροια η αναμονή

ριζωμένη στην κοιλιά της.

Σε εννιά μήνες.

***

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Σαν με βρουν στο κάτασπρο δωμάτιο

θα έχω παρέα ακτινογραφίες αστεριών

κι ένα πουλί να κελαηδά κόντρα στο έρεβος.

Η αναπνοή θα κατηφορίσει

σε ασφυκτικό κενό

κι οι έγνοιες θα στριφογυρνούν

ερινύες να με κατασπαράξουν.

Οι απλήρωτοι λογαριασμοί

θα στοιβάζονται κι αυτοί ως επάνω.

Επείγει να στήσω θέατρο σκιών

με περικοκλάδες χλωροφύλλης για φόντο

και με κομπάρσους γάτες και σκυλιά

απεικονίσεις της καθημερινότητάς μου.

Κοίτα τα δάκτυλα πώς κινούνται

λυτρωτικά στις ψευδαισθήσεις.

Το κρεβάτι καταφύγιο

πλάι στην πύρινη εστία.

Έτσι, για να ζεσταίνεται

ο χειμώνας μου.

Ο Πολυκράτης της Σάμου / Κορφιώτη Παναγιωτίδου Βέρα

 

Η Ελλάδα τιμούσε πάντα

τους ριψοκίνδυνους περιπετειώδεις άνδρας
τους ευγενείς τυχοδιώκτες
τού απρόσμενου, τού ασύλληπτου

Ωστόσο καμιά υποδοχή δεν έγινε
στον αυστηρό τυχοδιώχτη τού πνεύματος
επέστρεψε από τα πέρατα της γης
γεμάτος σοφία και ξένες ρήσεις
γεμάτος θησαύρισμα όπου η σκέψη υπερέχει

Ο Πολυκράτης δεν αντέχει καμιά εναντίωση
καμιά αλλαγή προσανατολισμού
είναι γεμάτος καχυποψία
κατέχει ανάρμοστο πλούτο
εξαναγκάζει τούς άλλους σε σιωπή

Οπωσδήποτε φιλοξενεί στιχοποιούς
χάριν αίγλης τού ονόματος του
στους αιώνες να αντηχεί

Τούς τιμητές
της ανυπέρβλητης τάξης λάτρεις
τούς αφιλοκερδείς ερευνητές τού αληθινού
δεν τους ανέχεται, τα μάλιστα τούς αποφεύγει

Για τον είρωνα τύραννο 
ο Πυθαγόρας δεν είναι παρά επικίνδυνος παρείσακτος
ένας χειραγωγός ιδεών
ικανός να ενσπείρει αλήθεια
η ένταση στο βλέμμα του
ρωτά κάθε ύπαρξη:
«Ποιος είσαι…»
Με την ίδια ένταση ρωτά τα άστρα
ρωτά τούς τυράννους
που καταστρέφουν και οικοδομούν ακατάπαυστα
ανάλογα με τις ορέξεις τους
σπαθίζοντας τούς όμοιούς τους
και κωφεύοντας μέχρι και στα βογκητά

ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ / ΜΑΡΙΝΑ ΑΡΜΕΥΤΗ

 

Την παραμονή ήθελε να δει το σπίτι της.

Την πήραν απ’ το χέρι
Την πέρασαν απ’ όλα τα δωμάτια
Εκατό τετραγωνικά στον δεύτερο όροφο
Κάρφωσε το βλέμμα της στις φωτογραφίες
Στα διπλωμένα ρούχα και στα μπιμπελό
«Δεν θέλω να πεθάνω», είπε
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου»
Το πρώτο της σπίτι ήταν στη Μόρφου
Ξυπνούσε απ’ τον μυρισμένο ύπνο της
Δέκα χιλιάδες τετραγωνικά ανθό
Ύστερα, πέσαν πυροβολισμοί στο σαλόνι
Έφυγαν με το παιδί
Το μικρό ποδηλατάκι του στέκει στην αυλή ακόμη
Κάτι αδικαίωτες πεταλιές φορτωμένο
«Θέλω να μείνω στο σπίτι μου», είπε
Μα έφυγε.
.
 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ / Μπίσσα Πόπη

 

Την ψυχή μου πάνω απ’ όλα
τη φυλάω
μη θεριέψουνε τ’ αγκάθια
και τη ρίξουνε στα βάραθρα.
Την ψυχή μου πάνω απ’ όλα
την ακούω
της μιλάω
ακουμπάω σ’ αυτήν τους ήχους και τις λέξεις,
τα αισθήματα και τις φωνές.
Την αφήνω να ωριμάσει
γιατί αλλιώς δεν ημερεύει.
Μόνο τότε δεν φωνάζει
αλαφιασμένη.
Μόνο τότε ταξιδεύει
σε σοκάκια κι ασταμάτητες τροχιές και μακρινές.
Πάνω απ’ όλα λοιπόν, ψυχή μου,
πάνω απ’ όλα
παρέα με το δάκρυ.
Για να λυτρωθείς.
Να λευτερωθείς.
Και ν’ ατενίσεις
τ’ άλλα, τα όμορφα και τα μεγάλα.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗΣ / Μπίσσα Πόπη

 

Ένα παράθυρο στο φως
εν μέσω ερειπίων.
Ένα παράθυρο στο φως
εν μέσω χαλασμάτων
εν μέσω οβίδων
εν μέσω μιας ανείπωτης καταστροφής
εν μέσω θανάτου
εν μέσω στάχτης.
Και μια γυναίκα που στέκει μπρος στο φως.
Μια γυναίκα που κοιτάζει
μ’ ένα σκουφί
στο χρώμα του αίματος.
Να κοιτάζει
το γκρίζο
το μαύρο
το όχημα που σπέρνει φωτιά.
Η γυναίκα με το βρέφος αγκαλιά
κοιτάζει για ένα παράθυρο στο φως.

Πόπη Μπίσσα (Βιογραφικό σημείωμα)

 Η Πόπη Μπίσσα γεννήθηκε το 1977 στη Λευκωσία από Κύπρια μάνα και Μεσολογγίτη πατέρα. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με κατεύθυνση στις Νεοελληνικές σπουδές (1999) και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Αγγλίας στον τομέα των Παιδαγωγικών (Master of Arts in Education /Lifelong Learning). Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου από το 2003. Είναι μέλος σε λογοτεχνικές και ποιητικές διαδικτυακές ομάδες.

Παράλληλα, ασχολείται με τη ζωγραφική και παρακολουθεί μαθήματα από την παιδική της ηλικία στο Εργαστήρι Τέχνης Νικόλα Παναγή. Κατέχει GCE 0 Level στη ζωγραφική κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις του εργαστηρίου. Από το 2008 μέχρι το 2010 συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα Earth Art του εργαστηρίου η οποία πραγματοποίησε ταξίδια κι εκθέσεις ζωγραφικής στην Κούβα, στην Πορτογαλία και στην Τσεχία. Το 2011 παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «θάλασσες του κόσμου» στη Λευκωσία και Λεμεσό. Έχει ασχοληθεί επίσης με τον χορό flamenco και συμμετείχε σε παραστάσεις χορού στη Λευκωσία. Γνωρίζει Αγγλικά και Ιταλικά. Αυτή είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή

Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς / Ανδρέου Ειρήνη

Εσείς που πάνω από ηρώων μνήματα κομπάζετε

με δάφνινα στεφάνια και λόγια πατριωτικά

μα την θυσία τους ασύστολα ντροπιάζετε...

μέχρι τα μπούνια βουτηγμένοι στην βρωμιά,

Αυτοί που αμούστακα παιδιά ζώναν μ' εκρηχτικά

κι είχαν για σύνθημα Πατρίς Θρησκεία Λευτεριά

τα στέλνανε σφαχτάρια τρυφερά στου λύκου την φωλιά

δεν ‘ξεραν πως ο θάνατος τα καρτερούσε στην γωνιά ;

Για ποια Πατρίδα ποιά Θρησκεία , Λευτεριά καυχιέστε

εσείς που επροδώσατε κάθε ιδανικό;

Τον θάνατο Αθάνατο με στόμφο τον ελέτε

της Μάνας δεν σηκώσατε ποτέ σας τον σταυρό..........

Κι αυτοί που δεν ζωστήκανε μ’ εκρηκτικά

μα μόνο φανατίζανε αμούστακα παιδιά

για ένα μίσος που το λέγανε αγώνα Λευτεριάς

ήταν οι ίδιοι που ήρθανε ξανά και φέρανε την συμφορά.

Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς

Κολάζουμαι που σε θωρώ / Ανδρόνικος Ανδρέα Κατσιαντώνη

 Κολάζουμαι που σε θωρώ

με τη λεγνήν την κόξαν,

Τζιαι το μαλλί σου το γρυσόν,

μοιάζεις που τον παράδεισον

Ο Άγγελος που θκιώξαν...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2023 / Κωνσταντινίδης Στέφανος

Εμπορεύσιμα εδώδιμα

χριστουγεννιάτικα παιχνίδια

ο θείος λόγος

από τους ιεροκήρυκες

-ο Ιωσήφ και η Μαρία

ήταν άστεγοι

έψαχναν κάπου να γεννήσει-

πλαστικά χριστουγεννιάτικα δένδρα

η ποίηση

να μη βγάζει γλώσσα

η Ιστορία στη σωστή πλευρά

ο πόλεμος της Γάζας

τα παιδιά που θάφτηκαν στα χαλάσματα

βομβαρδισμένων σχολείων

ο κόσμος γιορτάζει Χριστούγεννα

με τις ακριβές φιγούρες των επικοινωνιολόγων

λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών

τα είπε κάποτε ένας ποιητής

πένθιμα Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ

προσθέτει ένας άλλος

κι ένας τρίτος περιμένει μάταια

το αστέρι και τους μάγους.

Τους πρόλαβε ο Ηρώδης

στην Κερύνεια

το Καρπάσι

την Σαλαμίνα

τη Μόρφου.

Και συ Κύριε

που πίστεψες πως θα έσωζες τον κόσμο

ευτυχώς Κύριε

που δεν πρόλαβες να γίνεις χριστιανός.

Τη δεύτερη φορά που θα έρθεις Κύριε

να είσαι πιο προσεκτικός.

Και να κρατάς μαστίγιο

για τους εμπόρους του ναού

στα Ιεροσόλυμα

και τους κατακτητές

στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα.

Προς το παρόν κρατάμε σημειώσεις

για το επόμενο ποίημα των Χριστουγέννων

που κυοφορείται

από τους έρωτες των δεινοσαύρων

στα καταλανικά πεδία

εκεί που η Ιστορία

κοιλοπονεί

τη νέα συμφωνία του ήλιου.

Νόστος / Δρουσιώτης Πυθαγόρας

Στο Σπίτι μας που ο πόνος τώρα ερήμαξε

κι άγριος βορινός κτύπησε αγέρας

σα φάντασμα παλιό πλανάται η σκέψη μου

όταν σκορπάει το γκρίζο φως της μέρας.

Κι ανάμεσα απ’ τα κίτρινα εκατόφυλλα

κι από το ευωδιασμένο μπουγαρίνι

περνώ σα μια σκιά βουβή κι ανάλαφρη

μα ωχρή και λυγισμένη απ’ την οδύνη.

Και στο παλιό πεζούλι το κισσόπλεχτο

που τα λευκά ολολύζαν  περιστέρια

στέκομαι μια στιγμή κι αναστοχάζομαι

νοσταλγικά, χαμένα, καλοκαίρια...

Κι υστέρα αργοδιαβαίνω στα δωμάτια

που τώρα είναι κλειστά και ρημαγμένα∙

 τα πάντα είναι τριγύρω καθώς τ’ άφηκα

από καιρό μισεύοντας στα ξένα.

Και ξεγλιστρώ σκιά βουβή κι ανάλαφρη

μα ωχρή και λυγισμένη απ’ την οδύνη

ανάμεσα απ’ τα κίτρινα τριαντάφυλλα

κι από το ευωδιασμένο μπουγαρίνι.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ / Παναγή Πανίκος

Δεν θα έλεγα, ποτέ μου

ότι είμαι δικός σου...

Αν δεν κυκλοφορουσες και στο τελευταιο κύτταρο του οργανισμού μου...

Αν η σκεψη μου, ξωστρακούσε έστω

και στο ελάχιστο, απ'την δική σου...

Αν, άνοιγα το βιβλίο της αγαπης μου για σένα

και δεν ήταν, πυκνογραμμένο το όνομα σου...

Απ'την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελιδα

χωρίς - περιθωριο όποιας αλλης

επέμβασης - προσθηκης

Αν και ο ύστατος κτύπος της καρδιάς μου

δεν ήταν χαρισμένος

σε σένα, τότε, δεν θα ελεγα

ότι είμαι δικός σου...

Αν το πρόσωπο σου, για τα μάτια μου

δεν ήταν αποτυτωμένο, στους ήλιους

και στα φεγγάρια μου

και στα αμέτρητα αστέρια του ουρανού μου....

Κι αν ακόμα, μαδούσες εκατομμύρια μαργαρίτες

και έστω μία, σου έλεγε δεν σ αγα πώ

τοτε, ναι, δεν θα σου έλεγα

πως είμαι δικός σου - Ολοκληρωτικα...

Το λάθος / Στυλιανού Κυριάκος

 Το λάθος

Κάθετα κι οριζόντια

ξύλα

χρόνια τώρα

φτιάχνουν

τους πιο σκληρούς

σταυρούς για τον Μεσσία

Εν αρχή όμως

είν΄

το λάθος…

Μόνο ενός λεπτού

σκότους

χρειάστηκε

για να μεταγγιστούν

στο αίμα μας

όλοι οι φόνοι

των αιώνων.

Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"