Ο Ιησούς και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Εγώ σκότωσα τη Ρώμη! εγώ της κατάφερα
το θανάσιμο χτύπημα!
Όταν κήρυσσε τη δύναμη, εγώ κήρυσσα
την αδυναμία∙ όταν ευαγγελίζονταν
τη μεγαλοπρέπεια, εγώ επένδυα πάνω
στην ταπεινότητα.
Η αδυναμία μου σκότωσε τη δύναμη
της Ρώμης και η ταπεινότητα μου
εξουδετέρωσε τη μεγαλοπρέπεια
της Ρώμης!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’
ΕΚΔΟΣΗ:2013

Άγις Χαραλαμπίδης, «Ρωγμές των καιρών», εκδ. Αρχύτας, 2021

 

 «Εκει,

στην αυλη της Παναγίας Φανερωμένης

λίγο μετα τα μεσάνυχτα

κείτονταν,

απο ασιτία εξουθενωμένες,

η αξιοπρέπεια και η ελπίδα∙

μέσα στο σχεδον ακίνητο σαν πτώμα

ανθρώπινο κορμι…»

Σελ. 26

Γυρνάω το περισκόπιο με αγωνία∙

νοσταλγω μια εικόνα ανοιξιάτικη

μια πεταλούδα

μια μέλισσα να τρυγα ένα λουλούδι

ένα κομμάτι γαλάζιο ουρανο

ένα χελιδόνι

ν’ ακούσω εν’ αηδόνι

ν’ αντικρύσω ένα παιδι

εν΄ανθισμένο γιασεμι…

 

Γυρνάω το περισκόπιο

μα όσο και να προσπαθω

πυκνη ομίχλη μού κρύβει τον ήλιο.

Σελ. 64

Κάθε πρωι το ίδιο σκηνικο∙

η γρια γυναίκα στην αυλη

υφαίνει την καινούργια μέρα

με το’ να χέρι κραδαίνει την επιμονη

παλεύει με το άλλο

στο ‘να της πλευροισορροπει στο ΠΙ

στη σφουγγαρίστρα τ’ άλλο

θέλησης δίνει ρεσιταλ κι υπομονης

κάθε πρωι στις έξι και μιση

σαν άξιος πολεμιστης που ρίχνεται στη μάχη∙

στη μοίρα-της, στο θάνατο μπροστα

ποσως δεν ορρωδει

η γρια γυναίκα.

Σελ. 34

Παγερή μου Κυριακή / Χαραλάμπους Χριστάκης

Παγερή μου Κυριακή

που τα κόκκαλα μας έχεις πετρώσει

άσε τον φωτοδότη ήλιο να μας ζεστάνει

να χτυπήσουν οι καρδιές μας χαρμόσυνα

σαν καμπάνες σε πλημμυρισμένη από κόσμο εκκλησιά

Χ.Χαραλάμπους

Ελένη Τυρίμου / Άτιτλο

 

Ο κοσμος μια σκηνη / Τσιελέπη Ειρήνη

Τα βραδια

προσωπα περνουν μπροστα

απο την οθονη του μυαλου

Αμεσως

η σκηνη φανταχτερου θεατρου ξεδιπλωνει

κι ολοι οι παιχτες μα κι οι κομπαρσοι

με παθος αφηγουνται τη μικρη τους τη ζωη

μα και συχνα μια αλλη πιο μεγαλη

Αυτοι που αφηνουν την ψυχη τους στη σκηνη

σαν σβησουνε τα φωτα ενα -ενα

τα θεατρικα ενδυματα

καπελα, μασκες κι αλλα

εγκαταλειπουν

Και με το κεφαλι τους ψηλα μας αποχαιρετουν

Οσοι μοναχα απο δοξα δεν χορταινουν

αρνουνται, δεν αποχωρουν

Οσπου χερια δυνατα τους σπρωξουν

Και τοτε οδυρομενοι υποχωρουν

αφηνοντας τη σκηνη οικτρα ταπεινωμενοι

Συγχρονοι Συβαριτες / Τσιελέπη Ειρήνη

Το κοκκινο χωμα κοκκινησε κι αλλο. Ντραπηκε!

Τοσο τσιμεντο ριγμενο στη πλατη του

καταπλακωνοντας την περηφανεια του

Νατο που ανυψωνει ξεφρενα

με αναιδεια την πολη με τις εξαλλες μερες

και τις κολασμενες νυχτες

Αμεριμνοι επισκεπτες τριγυρνουν

παραδομενοι στη μεθη της

Καποια στιγμη

καθισαν και αφουγκραστηκαν

τους στεναγμους των κυματων

το αγκομαχητο της Αμμοχωστου που διπλα

αργοπεθαινει

Οι Συβαριτες ανενοχλητοι

προσκυνουν την πολη που τους γεννησε

Μετρουν τις καθημερινες καταθεσεις τους στις Τραπεζες

Απολαμβανουν τον τουριστικο συρφετο

Τον ψευτικο πολιτισμο πολυτελων ξενοδοχειων

Κι οσα τους εχει χαρισει

η συγχρονη Συβαρις

[ Μια μερα συναντησα μια κορη] / Τσιελέπη Ειρήνη

 Μια μερα συναντησα μια κορη

εξω απο μια γαλαζια θαλασσα

ειχε ξεμπλεκα μαλλια

που σαν ηλιαχτιδες ανεμιζαν

ειχε στα ποδια της αλμυρα

αφου νυχτα και μερα ταλουζε το κυμα

Ακουσα τες νυχτες παραμιλαει μοναχη

Με κοιταξε με ματια απορημενα

Μισο αιωνα καρτερω

Προσμενω

Αφουγραζομε ειπε

ν' ακουσω μια φωνη

ενα ψιθυρο εστω

Αλαφιασμενη μου φανηκε

Γυρο μου ετρεχε η ζωη ειπε

κι ενας αγερας μυρωμενος απο ανθους

με χαιδευε απο τον πορτοκαλεωνα

Τωρα τες νυχτες δακρυσμενη

το φοβο μου παλευω

Πες μου, ειπε

Που πανω στη γη να ψαξω

Αλλη μια κορη για να βρω τοσο μοναχη

Ισως να παρηγορηθω

Ισως ξανα μην κλαψω

Ειρηνη Τσιελεπη [μικρό βιογραφικό]

 

Η Ειρηνη Τσιελεπη κατάγεται από κατεχομενο χωριο Πραστειον Αμμοχωστου. Απο τα μαθητικα της χρονια ζει στη Λευκωσια. Σπουδασε Νοσηλευτικη και πηρε πτυχειο απι το ΤΕΠΑΚ. ΕργαστηκΕ στο Γενικο Νοσοκομειο Λευκωσιας. Με την ποιηση ασχολείται απο τα μαθητικα της χρονια και ποιηματα της εχουν δημοσιευτει σε εφημεριδες και περιοδικα. ΤΤην περίοδο αυτή ετοιμαζει την πρωτη εκδοση της ποιητικης της συλλογης με τιτλο : Ειναι μεγαλη η νυχτα.

Ένας δρόμος η ζωή μας / Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Κι αν τύχει κι είναι φωτεινός

χαρά που 'χει το φως του

Κι αν τύχει κι είναι σκοτεινός

τη θλίψη έχει εμπρός του

Κι αν τύχει δρόμος όμορφος

ποτέ του δεν γερνάει

Κι αν τύχει κι είναι δύσκολος

τ' άσπρα νωρίς φοράει

Πρέπει να παίρνει τη ζωή

κανείς όπως κι αν πάει

Γιατί φεύγει και χάνεται

και πίσω δεν γυρνάει

ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Κυκλάμινα πού ανθίζετε,

στού βράχου τήν σχισμάδα,

δροσίζετε,γλυκαίνετε,

τής πέτρας τήν σκληράδα!

Σμίξανε δύο χρώματα,

κόκκινο καί λευκό,

σού χάρισαν τό χρώμα σου,

γλυκό καί ροδαλό!

Στ´άγια χώματα ανθίζετε,

τά τουρκοπατημένα,

μέ πείσμα αντιστέκεστε,

γιατί είστε ευλογημένα!

Λαβωμένος ο Πενταδάκτυλος,

μά έβαλε τά καλά του,

τήν φορεσιά του φόρεσε,

μέ τά κυκλάμινα του!

Κυκλάμινο μου ταπεινό,

καί νεραϊδοβαμμένο,

στού Πενταδακτύλου τά βουνά,

παντού είσαι φυτρωμένο!

Η μπότα τού κατακτητή,

σ´έχει τσαλαπατήσει,

μά πάλιν ξεπετάγεσαι,

πού Ανατολή ως Δύση!

Όμορφα ροδοπέταλα,

καί λεπτοκαμωμένα,

είν´τής καρδιάς τά φύλλα σου,

τής φύσης προικισμένα!

Στό άγγιγμα σου,στή θωριά,

ξυπνάς μας αναμνήσεις,

καί τήν ψυχή γεμίζεις την,

άπειρες συγκινήσεις!

Θύμισες έρχονται στο νού,

από τα περασμένα,

και μας γλυκαίνεις την ψυχή,

κοιτάζοντας εσένα!!!

ΛΕΥΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ΄/ Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

 

Μια λευκή πεταλούδα

αγκιστρωμένη στο φως

τυφλή απ`τις αντανακλάσεις

αόρατη σχεδόν

γνέφει από το τζάμι

ανοιγοκλείνοντας φτερά

 

σήκωνε μια λεπτή σκόνη

χίλια δυο χνουδάκια

να ταξιδεύουν στον αέρα

να κάθονται στα μαλλιά μου

σαν την άνοιξη τότε

όταν ανέμιζες το χρωματιστό φουστάνι

κι έλεγες πως ήταν μια ωραία μέρα

για να μας θυμίζει αυτό

που δεν θα έχομε ποτέ ξανά.

έτσι και αλλιώς / Κατερίνα Ηρακλέους

 έτσι και αλλιώς

τα μάτια μου κουράστηκαν να βλέπουν από μακριά τα χέρια που δεν έρχονται,

τα έβαψε με λουλούδια η Άνοιξη, τα σκέπασε με φύλλα το Φθινόπωρο,

περιμένουν του Χειμώνα το κρύο,

να κλειστούν για να μην βλέπουν μονοπάτια με αγκαλιές, ούτε από τις χαραμάδες γέλια ,

κουράστηκαν τα μάτια,

το κατώφλι γέμισε από άγρια χόρτα ,

η αυγή θολή,

το σούρουπο μια αναμονή,

κουράστηκαν και θέλουν να αλλάξουν τον χάρτη,

ένα χάρτη που να οδηγεί μόνο σε βοτανικούς κήπους,

μόνο σε πεύκα που οι φτερούγες τους έχουν σκιά,

μια μέρα θα ξεφορτώσω τα μάτια μου,

εκεί που θα είμαι ο εαυτός μου!

Άφετε τα παιδία /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ήξερε πως μόλις μεγάλωναν

 θα τον σταύρωναν∙

γι αυτό και τα κάλεσε ενόσω

ήταν παιδιά να μοιραστεί μαζί τους

τη μοναξιά του∙

να νιώσει πως τουλάχιστον

δεν τον πρόδωσαν όλοι!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ‘’

ΕΚΔΟΣΗ :2013

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ : Ποιητική Συλλογή του Νίκου Πενταρά εκδοθείσα το έτος 2021 (απόσπασμα)

 

ΤΑ ΦΙΛΙΚΟΥΤΟΥΝΙΑ / Κώστας Βασιλείου