Φεγγαράκι μου λαμπρό... /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

Ό,τι και να λέω ξέρω πως, μ’ όλη
τη καλή σου διάθεση,
λίγα μπορείς να κάνεις·
το φως σου,
μόλις και μετά βίας καταφέρνει
να φτάσει κάτω στη γη.
Από την άλλη, τι κολλυβογράμματα
να μάθεις
μ’έναν αμαθή παπά,
που προσπαθεί να φέρει βόλτα
μια ολάκερη παπαδοοικογένεια
κρεμασμένη από τα γένια του,
την ώρα που τα βλέφαρα σου
πέφτουν από τη νύστα και το στομάχι σου
διαμαρτυρόμενο
παίζει ταμπούρλο  για τα καταπατημένα
δικαιώματα του.
Ό,τι και να λέω, ξέρω πως
τα πράγματα καθόλου
δεν είναι λαμπρά·
οι δρόμοι σκοτεινοί και δύσβατοι·
το σκοτάδι μέσα κι έξω πηκτό
κι αδιαπέραστο·
και μόνο μια αμυδρή φλόγα
σιγοκαίει κάπου
σε κάποια αδιόρατη γωνίτσα
του μυαλού·
Κι όμως, εσύ από πάνω βάλθηκες
να χαμογελάς∙
κι όλο φουσκώνεις τα  μάγουλα
κι όλο τη φυσάς∙
κι όσο τη βλέπω να δυναμώνει
τόσο και παίρνω τα πάνω μου,
γιατί ξέρω πια, πως πρόκειται
για πραγματική πυρκαγιά!

Μαραμπού /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

     

Παράξενο πουλί!
Το συναντάς σε κάποιες ξένες
Εγκυκλοπαίδειες, ενίοτε και σε δικές μας
Ανθολογίες που το ταξινομούν
από άγνοια ή ασύγγνωστη επιπολαιότητα
σαν εξωτικό φυτό ή και λουλούδι
από τους κήπους του Χαρμπίν
ή και από τους θαλάσσιους λειμώνες
της Άπω Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής∙
παράξενο , μονήρες πουλί, που κλείνεται στον
εαυτό του ή βρίσκει στέγη κάτω από τα φτερά του
ή και στη καμπίνα κανενός φορτηγού πλοίου
που ταξιδεύει στις τροπικές θάλασσες
φορτωμένο ξυλεία, κάρβουνο ή και άλλο
δια θαλάσσης μεταφερόμενο εμπόρευμα.
Παράξενο πουλί, με στολή πότε ναύκληρου
και πότε μαρκονιστή , φαγωμένου από τη αλμύρα
της θάλασσας ή και την αλμύρα της ψυχής,
με τατουαζ στα χέρια και το κορμί με στίξεις
από παλιές πληγές ∙ παράξενο πουλί
με ακουστικά στ αυτιά του να μαζεύει
τους ήχους των Σειρήνων και τους ήχους
των κοχυλιών καθώς τρέχουν πάνω
από τα κύματα, καθώς αναδύονται από τα κύματα
και αναταράζουν τη ψυχή του
κάνοντας το να βγάζει κάτι περίεργες φωνές
από το λαρύγγι του, που άλλοι τις διαβάζουν σαν σήματα Μορς
και άλλοι πιο λεπτολόγοι και μπασμένοι στα πράγματα
της ναυτικής ή και της ποιητικής τα διαβάζουν
σαν fata morgana∙
παράξενο  πουλί ,που το μελετούν από το ύψος
της μύτης τους φυσιοδίφες στριφνοί και λοξοί
καταγράφοντας λεπτομερώς το ασύμμετρο
και ασύμβατο των φτερών του, το κορακίσιο
της ράχης του και το άσπρο του περιστεριού
στη κοιλιά του, το γρυπό της μύτης του,
το ασουλούπωτο των αυτιών του και τις τεράστιες
χασμωδίες του καθώς ανοίγει το στόμα του
να μιλήσει ή να βγάλει κραυγή∙
και δυσκολεύονται να το ταξινομήσουν
και τα χαρακτηρίζουν ‘’αταξινόμητο’’∙
παράξενο πουλί ,που κάποιοι το λένε και Μαραμπού
ή άλλοι που το γνωρίζουν καλύτερα από πρώτο
Χέρι, το φωνάζουν και Νίκο Καββαδία και οι
πιο δικοί του σκέτο Κόλια∙
παράξενο πουλί ,που πριν φαγωθεί από τους επιστήμονες
Φυσιοδίφες, πρόλαβε να ρίξει τη μπουκάλα από το μεθύσι
της προηγούμενης έκλυτης νύκτας του στην αγκαλιά
Της θάλασσας∙  και έγινε η θάλασσα μπρούσκο κρασί
που το πίνουν οι ναυτικοί και όσοι άλλοι
θαυμαστές ή εραστές των κυμάτων και των
μακρινών γαλάζιων πόντων και ευλογούν τη μέθη του
πίνοντας και ξαναπίνοντας από το βάθος
της ακένωτης μπουκάλας του…
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΑ Ή ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ’’
ΕΚΔΟΣΗ: 2012
 
 

Η σιωπηρά πλειοψηφία/ ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ν ‘ανοίξει το στόμα της να πει, τι!

τα λεν όλα οι φωνασκούντες

εκπρόσωποι της.

Κάθεται και τους ακούει∙

πολλές φορές της προκαλούν θλίψη

και οργή∙

θέλει να τους βροντήξει την πόρτα

από πίσω τους∙

σκέφτεται∙ και να τους κλείσει την πόρτα,

θα εισβάλουν από τα παράθυρα!

Παρελεύνουν από την πασαρέλα

και την καλούν να διαλέξει τον ομορφότερο,

τον πιο ανδροπρεπή,

τέλος πάντων, έναν απ’ όσους τους παρουσιάζει

ο κονφερανσιέ.

Διαλέγει με κλειστά μάτια.

Αν  τ ‘ανοίξει, θα τρομάξει μ’ ό,τι  βλέπει

και θα το βάλει στα πόδια!

Κάποτε είχε φωνή∙ με τα χρόνια την έχασε.

Και να φώναζε, άκουε μόνο τη δική της

φωνή!

Άφωνη τώρα, τους παρακολουθεί

κι άφωνη τους χειροκροτεί∙

κι ούτε βλέπει ούτε ακούει!

Τον ίδιο δρόμο θ ‘ακολουθήσουν

κι οι υπόλοιπες αισθήσεις∙

μια μία , με τη σειρά της θα μπαίνει

στην ‘’πλειοψηφούσαν σιωπή’’!

 

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ   ‘’ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ Ή ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΄΄

ΕΚΔΟΣΗ: 2015

 

Ενδυμίων /ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Έκανε το λάθος να την πάρει

το κατόπιν και την είδε γυμνή

να βγαίνει από τα νερά και ζαλίστηκε.

Έκτοτε έχασε τον ύπνο του

και την κυνηγά σαν σκυλί που έχασε

τον αφέντη του.

Πότε τη βρίσκει πότε τη χάνει

και διαρκώς βρίσκεται στο κατόπιν της.

Οι άλλοι τον κοιτούν περίσκεπτοι∙

τον  λυπούνται που παίρνει

 τις ονειροφαντασίες του για πλάσματα

πραγματικά και το συμβουλεύουν

ναρθεί στα λογικά του και να πάψει

να αιθεροβατεί.

‘’Αν ξέρατε’’, λέει, ‘’ αν ξέρατε!’’…

Και το πρόσωπο του παίρνει κάτι

από την όψη της Σελήνης  ή ,και το χρώμα

του Αυγουστιάτικου φεγγαριού!

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ   ‘’ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ Ή ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ‘’ ΙΙ

ΕΚΔΟΣΗ: 2015

ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΕΣ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙΣ/ Κωνσταντίνου Δέσποινα

Ξαπόσταμα τ΄ αγωγιάτη

τ’ Αϊ-Γιώργη του Κοντού το μοναστήρι

μεσοστρατίς Λάρνακας κι Αραδίππου

προσκύνημα και δροσόνερο

φιλεμένο απ΄ του μοναχού τη γαληνεμένη επιστασία

ρουφούσε πανηγυρικούς εαρινούς

κομμένους απ’ της ιστορίας τα φύλλα

-βουνά, Αγία Λαύρα, αρματωλοί-

κι ενηλικιωνόταν και τη χρονιά εκείνη

του ομιλητή η παράλειψη

για τ’ άλλα,

των προκηρύξεων τα φύλλα,

που τ’ αδέλφια προίκισαν το μοναστήρι

ίσως πια χνούδι επενδυμένο

στον βυθό μπαούλων μες στ΄ αρχονταρίκι

ίσως λίπασμα στα χαρουπόδεντρα του προαυλίου

ίσως θησαυρός κρυμμένος

στους ποδόγυρους κάποιων ράσων

στο μουσείο της νεότερης ιστορίας.

Γλυκιά αγάπη / Χαραλάμπους Χριστάκης

Γλυκιά αγάπη,πλανεύτρα

που κάνεις τις καρδιές να μοσχοβολούν

να σέρνουν ανέμελα τον χορό του πάθους

με πόσα δάκρυα άραγε ξεδιψάς;

Χρ.Χαραλάμπους

Μοναξιά....../ Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

 

Σκυφτή απέμεινε η γιαγιά,

σε μιά καρέκλα άδεια,

να περιμένει τάχατες,

κάποιος για να φανεί....

Απόκαμε ,κοιμήθηκε,

μ’ ένα κρυφό καημό,

στα μάτια δάκρυ έτρεξε,

μα το κρύψε θαρρώ...

Μονάχη της απέμεινε,

κάποιο να περιμένει,

ένα δικό της πρόσωπο,

που η ψυχή προσμένει...

Σφίγγεται μέσα η καρδιά,

μα αυτή πάντα παλεύει,

η δικαιολογία στα χείλη της,

μην και ο νούς σαλεύει...

Αργήσανε απ’ τη δουλειά,

αύριο θε να ρθούνε,

κάτσε γιαγιά περίμενε,

μην βιάζεσαι που αργούνε....

Κουράστηκε κι απόκαμε,

στον ήλιο αποκοιμήθην,

μόνη της συλλογίζεται,

κανείς δεν αποκρίθην....

Είναι βαριά τα γηρατειά,

η μοναξιά μολύβι,

ασήκωτο το φορτίο της,

καίει σαν το καμίνι....

Άπλωσε το χέρια σου,

δώσε μιά αγκαλιά,

στην μάνα ,τον πατέρα σου,

να νοιώσει ζεστασιά!

Μέρες και νύκτες μοναχικές,

ο νους αλλού γυρίζει,

παιδεύει την ψυχούλα της,

μα πάντα εκεί κι ελπίζει....

ΤΟ ΜΕΣΙΑΝΟ ΚΑΤΑΡΤΙ / Ξύστρας Δημήτρης

Σε μια πρωτόγονη

σπηλιά, φωτίστηκαν

δυο σώματα,

δείχνοντας από μακριά

του φάρου τα καμώματα.

Και δυο πουκάμισα

αδειανά,

βρεγμένα από το κύμα,

αγνάντευαν

τη θάλασσα,

στρωμένα στα χαλίκια.

Τώρα μιλούν τα σώματα,

μια γλώσσα

όλο χρώματα

κι’ οσφρήζονται

τ' αρώματα

απ' του γιαλού τα φύκια.

Τα δυο κορμιά τους

σμίγουνε,

το ένα τ’ άλλο πίνουνε

και τα φιλιά αρμενίζουνε

σε κόλπους με ζαφείρια.

Το μεσιανό κατάρτι του

καμένο απ' την αλμύρα,

πρόταξε ο νιός

που αρμένιζε

με τον αέρα πρίμα.

Φουρτούνιασε

η θάλασσα,

αρσενικό με θηλυκό

παλεύουν για το δίκιο,

μα το κατάρτι στο καιρό

με τ’ άρμενα τριγύρω του

στέκει παλληκαρήσιο.

Με όρτσα πανιά

και κραδασμούς

πλέει προς τον ισθμό,

κατάρτι σε άστατο καιρό

που αφρίζει από θυμό.

Η θηλυκιά της δύναμη

θεριεύει τον ειρμό,

που μπαίνει

αργά και σταθερά

να δώσει τον ρυθμό.

Σαν το μπαρούτι

ανάψανε

γενήκανε μια σάρκα,

για τη χαρά της ηδονής,

που σαν βουνό υψώνεται,

μ’ αρώματα κι’ αγκάθια.

Ο φάρος ετυφλώθηκε,

δεν σάλευε το κύμα

και δυο πουκάμισα

αδειανά,

αντίκρισε ο Αυγερινός

στρωμένα στα χαλίκια.

ΤΟ ΠΑΤΗΤΗΡΙ / Κωνσταντίνου Δέσποινα

Αέρηδες θωπεύουν αμπελώνες

στου Μοριά τη φθινοπωρινή γη

διαβάτης κι εγώ

μες σε καιρούς διακόσιους

αναπνέω τ’ ουρανού την απλοχεριά

και ξεκλειδώνω κρασοπατητήρι

στου μοναστηριού τ’ οχυρό,

κρασοκανάτι με προϋπαντεί

γεμάτο κι αδειανό

που του δωματίου την ιδιαιτερότητα τονίζει,

πλαταίνω κάθε γουλιά στα χείλια μου

κι ακούω τον καλόγερο παραδίπλα

να σημαίνει συναξάρια νικηφόρα στην πρώτη μου γουλιά,

στη δεύτερη οσφραίνομαι προκηρύξεις που υπνώττουν

σε χώματα λεμονανθών π’ αειθάλλουν έξω στο περιβόλι,

στην τρίτη συγχωρώ τις ανορθογραφίες

και ράβω, συλλαβίζω και σηκώνω λάβαρα

που κρατάνε επετείους σ’ αέναη περιφορά,

στην τέταρτη υποκλίνομαι σε χοροστασία άυλη

που ορίζουν νησιώτες, στεριανοί και στρατηγοί

σε μνημόσυνα πασχαλιάτικα λευκά

κι ακούω θούριους τονισμένους σε μέλη βυζαντινά,

απαγγέλω απομνημονεύματα,

πορεύομαι σε πηδάλια σταυρωμένης θυσίας

σε κρησφύγετα αιγαιοπελαγίτικα

που αναπνέουν μυρτιές, θυμάρι και λιβάνισμα

ανασταίνομαι σ ’αγάπες περασμένες,

πιο νέες κι απ’ τις καινούριες,

μεθάω, σηκώνομαι

και γράφω στα καθεχρονικά επισκεπτήρια

"Χαίρε, ελευθερωμένη!"

Οι τελάληδες της ανυπαρξίας / Χαραλάμπους Χριστάκης

 

Διαλαλούμε την ματαιότητα της ζωής

ενώ έχουμε προ πολλού παραδοθεί στην απραξία

πολεμάμε λέμε ,εμείς οι αιχμάλωτοι του ψεύδους

γίναμε δοσίλογοι,προδίδουμε τους εαυτούς μας

μας φανταζόμαστε αντάρτες ρωμαλέους,

μα η μυρωδιά του μπαρουτιού δεν μας ξέρει

Σκουπίζουμε τα δάκρυα μας κρυφά

ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι

φοβόμαστε να διεκδικήσουμε ,να αγγίξουμε ψυχές

τα κορμιά μας σπαράζουν ,νιώθουν ανίκανα,πεινασμένα

και οι ψυχές μας ανεμίζουν μεσίστιες

θρηνώντας για την απροσδόκητη κατάντια μας

Χρ Χαραλάμπους

ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ / Ζυμπουλάκης Γιώργος

Φέρετρο επίλεξαν επιμελώς.

Το σφράγισαν.

Δυσωδία σήψης καταχθόνιας ρυπαρότητας. Κιτρινισμένο σαρκίο να μην βλέπουν.

Δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκα.

Μελλούμενο πολυτελές μνημείο.

Κι εγώ που ήθελα να με ρίξουν στον τάφο μ' ένα

σεντόνι .

Να νιώθω τα υγρά κόκκαλα

να ησυχάζουν σε φωτεινότητα αναμονής.

Καντήλι προσδοκίας .

Ταξίδι σαρανταήμερο .

Στάλες αίματος ψιθυρίζουν

αντίλαλο καταγής

επουράνιας εξιστόρησης.

Καρφιά πόνου .

Αρτιμελής χωρίς πταίσμα.

Ένδοξης καρδιακής ανάστασης.

Περισφίγγω τα ενδότερα.

Εξιλέωσης συγκερασμού ελέους.

ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ / Ζυμπουλάκης Γιώργος

Τάφοι

Σταυροί

και κοιμητήρια

περιμένουν

μνημόσυνα

ελεημοσύνες.

Μεσίστιες μαυροφορεμένες σημαίες

στραμμένες προς ανατολάς σκέψη.

Δυό σελίδες γύρισες

και η βιοτή σου εξαντλήθηκε.

Νεκρή γραμμή.

Αντίληψη θυσίας δακρύων.

Αυτό ήταν

ίσορροπία νοός καρδίας.

Βαθύτερος στοχασμός.

Ακατανόητο προς το άγνωστο.

Όραμα μετανοίας

ένα λευκό μαντήλι.

ΡΟΕΣ ΚΑΙ ΘΡΟΜΒΩΣΕΙΣ / Ζορπίδου Ευδοκία

.

Κάποιος επέβαλε στο μυαλό διάχυτη ενδαγγειακή πλήξη

Θρόμβωσε τα όνειρά μας

μαγείρεψε την αθωότητά μας

έπηξε τους χυμούς της

αφυδάτωσε τα θέλω μας

αποχαύνωσε τη δημιουργικότητά μας.

Στο τέλος

-δίχως να το καταλάβουμε-

μας νάρκωσε

μας έλιωσε ξανά

μας έχυσε σε καλούπια

Μέχρι να στεγνώσουμε

διεμήνυσε την επιτυχία του εγχειρήματος

στους ανωτέρους του.

Από τη συλλογή Εικόνες του Θεοδόση Νικολάου

Δ'

Τα τέσσερα σημεία της οικουμένης

Άρκτος, Δύση, Ανατολή και Μεσημβρία

Είναι οι δρόμοι των ανέμων που κυλούν

Για ν' αλλάξουν τις όψεις του προσώπου της.

Αινίγματα για την απογείωση του λογισμού

Φτερά στα όνειρα για να βιάζουν

Τις κλειστές θύρες.

Αν σας απογυμνώνω

Είναι γιατί μέσα στην ψυχή μου υπερκχειλίζει η αγάπη.

Αν σας απογυμνώνω

Είναι για ν'αποζητήσετε τη λαμπρή στολή,

Για τη μεγάλη γιορτή που πλησιάζει.

Οι χειροκροτητές / Πούλλος Ανδρέας του Χρίστου

 

  

Τρόμαξα βλέποντας τα χέρια τους!

χειροκροτούσαν σαν κινούμενες

Μαριονέτες∙

σαν κινούμενες Μαριονέτες

σηκώνονταν, κάθονταν στη θέση τους,

υπακούοντας σ’ αδιόρατα κελεύσματα,

π ‘ούτε τά’ βλεπες ούτε τ’ άκουες∙

απλώς τα υπάκουες!

Τρόμαζα βλέποντας τα σαν

Μαριονέτες,

να ενδύονται την πολεμική τους

στολή ,να σφίγγουν το μαχαίρι

στα χέρια τους και σαν

Μαριονέτες,

να προετοιμάζονται  για

τη ‘’νύκτα των μεγάλων

μαχαιριών’’

ή ‘’τη νύκτα των βρικολάκων’’!

Είδα ξάφνου τα χέρια τους

να ξεφεύγουν από τον έλεγχο

του μυαλού, ν ‘αποκτούν αυτονομία

σκέψης, αυτονομία κίνησης

κι από μόνα τους να κατεβαίνουν

τους δρόμους, να σπάνε τις βιτρίνες,

να σπάνε τα κεφάλια μας,

να σπάνε το κρύσταλλο

της επίπλαστης τάξης κι ασφάλειας μας,

επιβάλλοντας τη δική τους τάξη

και ασφάλεια!

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  ΄΄ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ   Ή ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ  ‘’ II

ΕΚΔΟΣΗ: 2015