1.
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΛΗΚΑΝ
ΙΙ.
Το όνομά σου
μοιάζει κόμπος μέσα μου
τον λύνω
ο πόνος της ψυχής και οι λαβές της αγάπης διογκώνονται
αν το ν’ αγαπάς δεν είναι κάτι χαρούμενο
ποια είναι η χρήση;
Aίτηση πρέπει να υποβάλω
(το αίτημά μου ολοφάνερο)
«Άδεια να περάσω στην άλλη πλευρά, λόγω επιθυμίας δυνατής.»
Ένα λουλούδι ερωτοκτυπημένο
πεθαίνει
τα όπλα στρέφονται απάνω του
-Η αγάπη αναχαιτίστηκε στη νεκρή ζώνη
κι ομολόγησε πως είναι δραπέτης τρελός
ΧΙΙ.
Ιστορία,αγόρασέ μου ένα Βερολίνο
θέλω να τον πάρω στην αγκάλη μου
να τρέχω και να τρέχω
μες στο πλήθος να τον βρω
με αγάπη εκατό βαθμών
να επιστρέφουμε ο ένας στον άλλο.
Πρόσθεσέ με σ’ αυτόν, αυτόν σε μένα.
Ιστορία,αγόρασέ μου ένα Βερολίνο.
2.
ΑΝ ΠΕΘΑΝΩ
Αν πεθάνω
θέλω ν’ ανθίσω μέσα σε άνθος
εκεί ας με θάψουν.
Αν πεθάνω θα φοβάμαι το σκότος πολύ
μακάρι να μπορούσα να πετάξω στα ουράνια
Ανάμεσα σε άνθη πάνω από άνθη
αν πεθάνω θέλω ν’ ανθίσω σε ποιήματα,
μέσα σε καρδιές ανθρώπων.
Αν πεθάνω
Θέλω να με θάψουν στον απαγορευμένο κήπο
πέρα από τα σύνορα.
Αν πεθάνω
θα προσποιούμαι πως δεν πέθανα,
να μη νιώθεις θλίψη
3.
ΠΗΝΕΛΟΠΗ
Τα χνάρια αυτών που είναι ορατά
ανιχνεύονται στο βαθύ βλέμμα των άλλων
απ’ τις πύλες της θλίψης
στα μάτια του χρόνου.
Στης μνήμης το κρυφό δωμάτιο
οι απαγορευμένες ώρες ασπάζονται τα νέφη,
το πρώιμο φθινόπωρο των μικρών απολαύσεων.
Πόσο ρακένδυτες τώρα οι λέξεις
βογκούν μες στο πηγάδι της ψυχής.
Όσο σφιχτή είναι η αγκαλιά σου
άλλο τόσο ζουλάει την επιδερμίδα
όσο μακριά καις μέσα σε φλόγες
άλλο τόσο και η στάχτη,
όσο θερμή η κάμαρα του έρωτα
άλλο τόσο το κρύο απ’ έξω.
(Έχω ξεπαγιάσει
στο λιμάνι της εγκατάλειψης
ξεφωνίζω μέσα στα στήθη μου)
Ιθάκη δεν υπάρχει
και μην επιστρέφεις
Η γυναίκα που αναμένει
έχει εξαφανιστεί πριν από καιρό
μες στη σιωπή άλλων γυναικών.
4.
ΡΟΔΟ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΜΕΣ’ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
Το θαύμα αρχίζει με το άγγιγμα
των χορδών της νύχτας,
τα ρέματα βρίσκουν τον δρόμο τους,
ανάμεσα σε στενές ρωγμές,
τα πεφταστέρια σπινθηρίζουν στα μάτια μας.
Ο ένας στη φωλιά του άλλου, κοιτάμε
το ρόδο που πέφτει μες στη νύχτα,
λες και πάει να ενωθεί ξανά
μ’ ένα κήπο χρόνων παιδικών.
Στο καρουσέλ του χορού μας
στροβιλίζουμε,
δύο άγγελοι
ν’ αγκαλιάζουν συγνεφάκια.
Εγώ, τν’ ανάβω της νύχτας τ’ αστέρια,
εσύ, της πόλης ο κλέφτης καρδιών.
Τί θαύμα που είναι αυτό,
λες και γεννηθήκαμε
το πρώτο πρωινό του κόσμου.
Λες και ποτέ πριν δεν υπήρξαμε
λες και ποτάμια κυλούσαν στο κρεβάτι μας.
5.
ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
I. Ενώ ατένιζε εκτός
ενδοσκοπούσε εντός
ο Ιανός, ο θεός της Ποίησης
II. Γράφω τα ποιήματα αυτά
ώστε να μπορώ να με ακροάζομαι
μεσούντος εκκωφαντικού θορύβου.
ΙΙΙ. Όταν ουρλιάζεις
το ποίημα δεν φοβάται.
IV. Είσαι τόσο μακριά.
Πού μπορώ να σε ενθέσω
παρά μόνο μέσα σε ποίημα;
V. Μια λέξη μπορεί αυτή τη φορά
να είχε σκότωνε κάποιον
σαν δηλητήριο ριγμένο στην ψυχή.
VI. Η ανάταση προς τα άνω
αρχίζει με τα χείλη
VII. Σκόπευα να γράψω
η σελίδα άρπαξε φωτιά.
ΝεσιέΓιασίν
«Βραβείο Γιώργος Φ. Πιερίδης»-2021 της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου,
για το Σύνολο του έργου της ΝεσέΓιασίν
Απόδοση από τον Ιωσήφ Σ. ΙωσηφίδηςΑπό την αγγλική μετάφραση τριών μεταφραστών
της Ποιητικής Συλλογής της ΝεσιέΓιασίν«Rosefallingintonight»(HeterotopiaPublications, Nicosia, 2016)
