Το θεϊκό φως του ήλιου / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

 Το θεϊκό φως του ήλιου

χύνεται ηδονικά στην
αγκαλιά της νύχτας.
Εσύ καθισμένος στο
κατάρτι του ονείρου
προσμένεις, κοιτάζοντας
την άλλη πλευρά του
ορίζοντα, τη ουτοπική
λάμψη της αλήθειας.

Αμμόχωστος και άλλο καημοί: Ποιητική Συλλογή της Αδελαίδας Παπαγεωργίου / 2020

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

     Η πρώτη ποιητική συλλογή της Αδελαίδας Παπαγεωργίου δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφιερωμένη στην αγαπημένη της αιχμάλωτη έρημη πόλη την Αμμόχωστο. Και δεν θα μπορούσε να έχει άλλο τίτλο παρά αυτόν με τον οποίο την βάφτισε: Αμμόχωστος και άλλο καημοί. 

      Όπως και η ίδια αναφέρει στο εισαγωγικό της σημείωμα " Νιώθω αδήριτη την ανάγκη να καταθέσω λίγες σελίδες .....στην αγαπημένη μου πόλη Αμμόχωστο, πριν αρχίσουν να ξεθωριάζουν οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων" Έτσι εννέα ποιήματα συμπληρώνουν την πρώτη ενότητα της ποιητικής συλλογής σε ένα μικρό αλλά τόσο ουσιαστικό αφιέρωμα στην αλησμόνητη πόλη. 

   Ο ποιητικός της λόγος συναισθηματικά φορτισμένος, μεστός, περιγραφικός δεν σου αφήνει περιθώρια να τον προσπεράσεις, αλλά σε ωθεί σε συνεχείς στάσεις ανάγνωσης, περισσυλογής και περιδιάβασης στις αναμνήσεις της. Ακόμα και στο ποίημα "Μη με μαλώσεις πόλη μου" όπου η φθορά που επιφέρει ο χρόνος στις αναμνήσεις είναι εμφανής, η ποιήτρια ζητά συγνώμη ουσιαστικά από τη πόλη της καθώς γνωρίζει καλά πως "ξένο χώμα και βαρύ επάνω μου θα πέσει" Κι αλήθεια πόση μεγάλη είναι η αγάπη και βαθιά για τούτη την πόλη, όταν το ξένο χώμα δεν είναι παρά μιας άλλης περιοχής της μεγαλονήσου. 

         Οι "άλλοι καημοί" κινούνται στο ίδιο μήκος της ποιητικής συλλογής. Η ποιήτρια ξεδιπλώνεται και απλώνει τους λόγους της σε ένα σχοινί περιμένοντας υπομονετικά "να λάμψει ξανά το φως" Η ζωή της όλη σκάβεται από την ίδια που ως αρχαιολόγος αναζητά αλήθειες, τις "στάχτες" της, μέσα στις "παράξενες μέρες" σε ένα "φιλί" αναλύει "χρησμούς", "διαμαρτύρεται" νιώθει "φόβο" μέσα στις "νυχτερινές περιππόλους", ως ποιήτρια κατανοεί πως κάποιες φορές βρίσκεται σε "απόγνωση" αλλά η ελπίδα που τρέφει πάντα κορυφώνεται στους στίχους "Γράφω τούτους τους στίχους όχι με μελάνι, μα, με αίμα ..." χωρίς ημερομηνία λήξης. 

      Κλείνοντας θα ήθελα να πω, πως η ποιητική συλλογή της Αδελαίδας Παπαγεωργίου μπορεί να είναι και μια ευκαιρία να αισθανθούμε όσο ποτέ άλλοτε και μισό αιώνα περίπου από την αποφράδα εκείνη χρονιά, τον πόνο των ξεριζωμένων αλλά και τους άλλους καημούς τους που δεν είναι παρά πληγές που αφήνουν σημάδια στο κορμί και στην ψυχή των ανθρώπων.

Μεγάλωσα στο Βαρώσι.
Εκείνο το Βαρώσι, των ανεμόμυλων.
Των μυρωμένων πορτοκαλανθών.
Αγάπησα την πλανεύτρα θάλασσά του.
Χώθηκα μες στην άμμο τη χρυσή.
Έζησα τα γλαφυρά μου καλοκαίρια
που έσταζαν αλμύρα.
Κοιμήθηκα στον ίσκιο της πορτοκαλιάς
που φύλαγε το σπίτι.
Έπαιξα κρυφτούλι
μες στα στιλπνά φυλλώματα του ευκαλύπτου
που δέσποζε φρουρός στη γειτονιά.
Οι εποχές μπαινόβγαιναν
κάτω απ’ τον φωτισμένο ουρανό της πόλης μου
με τις μοσχομυρισμένες χαρές της άνοιξης
και του φθινόπωρου την απαλή αγκαλιά.
Εκείνες οι παιδικές μου θύμησες
πέτρωσαν ξαφνικά ένα Αυγουστιάτικο πρωί.
Κρύφτηκαν μέσα σε απόκρυφα λημέρια
και προσμένουν μέχρι να ξυπνήσει
απ’ τον βαθύ της ύπνο η Πόλη μου.
Να ξαναγείρω το κεφάλι μου στα γόνατά της
κι όσα στερήθηκα,
μαζί της να ονειρευτώ....

**

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΟΙ

Στις νυχτερινές περιπόλους
άπλωσα μαύρα πανιά.
Μόνη στη σιγαλιά της νύχτας κάθισα
δίπλα στην κοιμισμένη θάλασσα,
που αναδεύεται στα απαλά φιλήματα του αέρα.
Η παρουσία μου μετεωρίστηκε
μες στα μεθυστικά γητέματά της.
Σ’ έρημους τόπους, σε άχρονες στιγμές.
Ακροάστηκα την ψυχή μου βαθιά
στο ανακαλητό της λύπης.
Τον πόνο ξέβρασα
έκανα κομπολόι τα δάκρυα.
Ανάλυσα τις συντεταγμένες πλεύσης μου,
κόντρα στα πρέπει.
Έκτισα το άγαλμα των πόθων μου
και το αίμα έχυσα στη γη
σπονδή στο νέο μου ταξίδι.
Μοναχική τού ποιητή η στράτα,
να ξεδιαλύνει τα ζοφερά του όνειρα.
Τι άλλαξε στη μοναξιά,
κανένας δεν κατάλαβε.
Κανείς δε νοιάστηκε
το χέρι να μου σφίξει.
Αρκέστηκαν μονάχα
σ’ ένα απλό χειροκρότημα…

ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ / Στέλιος Παπαντωνίου

Τριγυρνώ στον παιδικό κήπο της γειτονιάς,

ξέρω τους κρυψώνες,

εδώ κάθε βράδυ παίζουμε χωστό,

ακούονται οι παιδικές φωνές στα κλαριά των δέντρων,

τα λουλουδάκια σκύβουν το κεφάλι,

τα ξεκουφάναμε,

τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο,

η μπάλα χοροπηδά μαζί μας,

οι κούνιες ξετρελάθηκαν,

οπότε ξεπετάγεται από το Φλάτρο ο στρατιώτης σκοπός,

σκονισμένος φοβισμένος,

άρχισαν να βάλλουν οι απέναντι,

ο χότζας από το μιναρέ μεγαφωνεί,

κλικ κλικ, ακούγεται το μαγνητόφωνο,

αν ήταν τουλάχιστο κοντά του Τζιυρκού,

αν ήταν κοντά οι ακτές της Κερύνειας,

του άι Γιώργη και του Επίκτητου,

εκεί στην καλύβη του Σκάρου,

να βουτήξω μια κι έξω,

να μην ακούω να μη βλέπω τα αίματα των παιδιών μου,

των φίλων και συμμαθητών,

τα περιστέρια κάθονται για λίγο στα κεραμίδια,

κατεβαίνουν στο νερό,

πνιγόμαστε,

ούτε περιστέρια σε λίγο θα μας μείνουν ούτε νερό,

σφίγγουμε τα δόντια τις γροθιές,

ένας τεράστιος ογκόλιθος φουσκώνει και βαραίνει,

το χρέος το χρέος

κι ας δεν συνειδητοποιήσαμε ποτέ

πόσα πολλά δανειστήκαμε.

Ξέμπαρκος στίχος / Κυριάκος Στυλιανού

Αργά χτες το βράδυ

συνάντησα ένα ξέμπαρκο στίχο καθώς άσθμαινε

ατημέλητος, ειλικρινής και αμετανόητος

σε γενναιόψυχους, πυκνούς διαδρόμους.

Πώς είσαι; τον ρώτησα για να τσεκάρω τη στάθμη

των συναισθημάτων του

Πώς νιώθεις;

Μόλις έχω ξεπετάξει από πάνω μου

ένα καινούριο φιλολογικό κουστούμι,

μου απάντησε εκείνος με συγκίνηση.

Κυριάκος Στυλιανού

Αύγουστος / Γεωργία Αντωνίου

 

Αύγουστο
αφήσαμε όνειρα εφηβικά
σε χρυσή αμμουδιά,
τα πήραν γλάροι πεινασμένοι
και τα σκόρπισαν στους αιθέρες.

Αύγουστο
γευτήκαμε έρωτες ατελείωτους
σε κορμιά με φιλιά υγρά,
τα πήραν άγρια κύματα
και τα έριξαν στα πελάγη.

Αύγουστο
γεννήσαμε τη ζωή
κάτω απ'το πύρινο,ολόγιομο χρυσαφένιο φεγγάρι
και δοξάσαμε το θείο.

Απόγνωση / Γεωργία Αντωνίου

Μιλώ, μα δεν ακούει κανείς.

Φωνάζω, μα δεν απαντάει κανείς.

Ουρλιάζω!
...

Να φύγεις ζητώ, μα μένεις.

Πεθαίνω!

Πεθαίνεις!

Βηρυτός απόψε 4 Αυγούστου 2020 / Κατερίνα Ηρακλέους

Πόσες πληγές να αντέξει ένας ουρανός να βλέπει,
με τα αστέρια να τις ξεπλένουν και να τις τυλίγουν με το φως τους!

η θάλασσα δέχθηκε ένα τιτάνιο σπαθί στα πνευμόνια της, ούρλιαξε,
τα σπλάχνα της βγήκαν έξω και κάλυψε τα νεκρά σώματα!

τιτανική έκρηξη,
τιτανικές προσπάθειες,
τιτανικές παρεμβάσεις,

ενας τιτανικός που θα βυθίσει στο πένθος χιλιάδες οικογένειες,

τιτανική η κραυγή,
αθώοι άνθρωποι
χάθηκαν έτσι ξαφνικά,
τους καταπλάκωσε
η πόλη τους,

ένα τιτανικό γιατι;
χωρίς τιτανικη απάντηση!

Οι τιτάνιες μνήμες δεν θα ξεχάσουν, δεν θα ξεχαστούν ενόσω υπάρχει ο ουρανός με τα αστέρια!

Γ’ Πανελλήνιος Διαγωνισμός ποίησης Χαϊκού για μαθητες Γυμνασίου και Λυκείου

 Οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΛΕΜΕΣΟΥ, Εφαλτήριο Λόγου Τέχνης και Πολιτισμού, προκηρύσσουν τον Γ’ Πανελλήνιο Διαγωνισμό ποίησης Χαϊκού, για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου για το έτος 2020, σε ελεύθερο θέμα. Ο διαγωνισμός θα είναι Ηλεκτρονικός. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι μαθητές ιδιωτικών και δημόσιων Σχολείων που ομιλούν την ελληνική γλώσσα. Οι διαγωνιζόμενοι /-ες, θα αποστείλουν με ψευδώνυμο το οποίο θα είναι γραμμένο στο επάνω δεξιό μέρος σελίδας , σε ένα αρχείο word, από 1 έως 3 χαϊκού γραμμένα σε υπολογιστή σε μορφή γραμματοσειράς Arial 14 τα οποία θα είναι αριθμημένα και χωρίς τίτλο, και θα κριθούν και θα βαθμολογηθούν το κάθε ένα ξεχωριστά, δηλαδή η βαθμολογία δεν θα είναι συνολική. Σε ένα δεύτερο αρχείο θα αναγράφουν τα στοιχεία τους, ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, ηλεκτρονική διεύθυνση , ηλικία,τηλέφωνο, το σχολείο το οποίο και την τάξη. Ο διαγωνισμός θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Οκτωβρίου 2020. Μετά από αυτή την ημερομηνία καμιά συμμετοχή δε θα είναι έγκυρη. Οι συμμέτοχες αποστέλλονται στο email h_athos@hotmail.com και ενημερώνεστε άμεσα για την παραλαβή. Θα απονεμηθούν: Βραβεία, έπαινοι και εύφημες μνείες. Τα αποτελέσματα του Διαγωνισμού θα ανακοινωθούν την τρίτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 2020. Οι περγαμηνές θα αποσταλούν στους διακριθέντες στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο. Υπάρχει ενδεχόμενο έκδοσης των διακριθέντων έργων σε τόμο, η αποδοχή από μέρους των διακριθέντων μαθητών, θεωρείτε δεδομένη με τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό. Για περισσότερες πληροφορίες ή διευκρινίσεις, απευθυνθείτε στο τηλέφωνο: 00357 99604005 (΄Αθως Χατζηματθαίου) και στο email h_athos@hotmail.com Εκ της διοικούσας ομάδας Άθως Χατζηματθαίου Πρόεδρος Γιάννος.Λαμπής Γ. Γραμματέας

Λάρνακα / Τέμβριου Αθηνά

Αυτή η πόλη ξυπνάει νωρίς,
τραγουδάει στους ανθρώπους του
πριν το αποφασιστικό χαμόγελο του ήλιου.
Ακούει κανείς τα βήματα λίγο πριν το ξημέρωμα,
όταν τα όνειρα προδίδουν το γέλιο,
δάκρυα ή ψευδείς συναγερμοί για την ένταση του
ακόλουθοι. Κανείς δεν κοιμάται περπατώντας ή τολμά να το κάνει
μπες στον ξεριζωμό των ψευδών εμφανίσεων.
Τα μυαλά είναι μαγεμένα πολύ πριν
Η νύχτα έπεσε. Μόνο ένα αεράκι θυμίζει
τι βρίσκεται μέσα σε μια νυσταγμένη συνείδηση,
και η θάλασσα μουρμουρίζει όταν σιωπή
φέρει άλμπατρος στους γυμνούς του ώμους

Παπαϊακώβου Μάγδα (μικρό βιογραφικό)

 Η λαική ποιήτρια  Μάγδα Παπαϊακώβου γεννήθηκε στις 30 Μαίου 1957. Κατάγεται από την κοινότητα Σύγκραση Αμμοχώστου.  Μετά την τουρκική εισβολή του 1974  εγκαταστάθηκε στην Κοφίνου. Αποφοίτησε από επαγγελματική σχολή.  Ασχολείται με την ποίηση  τα τελευταία χρόνια και πηγή έμπνευσης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Δεν έχει εκδώσει κάποια ποιητική συλλογή. 

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ. ΧΑΡΤΖΙΑ-ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Σμιλεύει ο πόθος την ψυχή,
άγρυπνη η νοσταλγία,
βρίσκει τον δρόμο που τραβά,
στην γή μας την Αγία!

Πετά και φτάνει η σκέψη μου,
σ´αυτό το σταυροδρόμι,
πού οδηγεί στις ρίζες μου,
των δυό χωριών μου οι δρόμοι..

ΧΑΡΤΖΙΑ γράφει δεξιά,
δείχνει η πινακίδα,
αναπτερώνει ηθικό,
αναγεννιέται ελπίδα!

Αριστερά η κατεύθυνση,
δείχνει στον Αϊ Γρόση,
μακάρι να λευτερωθεί,
ώσπου να ξημερώσει.

Δύο όμορφα χωριά,
δίπλα δίπλα κτισμένα,
μέσα σ´ένα παράδεισο,
στο πράσινο λουσμένα.

Στα πόδια τους η θάλασσα,
προσκέφαλο τα δάση,
η όμορφιά απέραντη,
κανείς δεν θα ξεχάσει.

Πάντα στην σκέψη τριγυρνούν,
θύμισες ,αναμνήσεις,
όσα έζησα αξέχαστα,
μου φέρνουν συγκινήσεις.

Η μπότα του κατακτητή,
κρατάει σκλαβωμένα,
σαράντα έξι χρόνια στη σκλαβιά,
βαριά είναι λαβωμένα.

Τα πεύκα πάντα στην θέση τους,
μα τα πουλιά θρηνούσιν,
και στις φωλιές τους κάθονται,
πάντα μοιρολογούσιν.

Τρομάξανε άπ´το κακό,
και δεν κελαηδούσιν,
απο κλαδάκι σε κλαδί,
ανήμπορα πετούσιν.

Η σκέψη βασανιστική,
τα χρόνια προσπερνούσιν,
και οι γονιοί μας φύγανε,
χωρίς να λευτερωθούσιν.

Τον δρόμο της επιστροφής,
πάντα θα λαχταρούμε,
άσβεστη την ελπίδα μας,
πάντα θα την κρατούμε!

Ό κηπουρός / Παπαϊακώβου Μάγδα

Σέ μιά γωνιά τού κήπου σου, νά είμουν φυτεμένο, ένα λουλούδι ταπεινό, αλλά ευτυχισμένο. Νά έβγαινες κάθε πρω'ί', νά έρθεις νά μέ φροντίσεις, νά μέ χα'ι'δέψεις απαλά, εμένα νά ποτήσεις. Νά κάτσεις εκεί δίπλα μου, νά μού γλυκομιλήσεις, νά μού χα'ι'δέψεις τά κλωνιά, απαλά νά μέ σκαλίσεις. Δέν θά ζητήσω τίποτε, μονάχα νά σέ βλέπω, εσύ νά πηγενοερχέσαι, κι εγώ νά επιβλέπω. Καί έτσι όπως σέ βλέπω, στό κήπο νά κλαδεύεις, ή καρδιά μου νά πονά, εσένα νά ζηλεύει. Δέν θέλω τά χέρια σου, λουλούδια άλλα νά αγγίζουν, νά τά χα'ι'δεύεις τρυφερά, καί τήν καρδιά μου νά ραγίζουν. Δικός μου νά σέ κηπουρός, εμένα νά φροντίζεις, σ' όποιο λουλούδι καί νά πάς, σ' μένα νά γυρίζεις. Γιατί εγώ σέ αγαπώ, γιά αυτό καί θά φροντίζω, όταν περνάεις δίπλα μου, γιά σένα νά ανθίζω.

Ό θυμός / Παπαϊακώβου Μάγδα

Όταν θυμώσεις σοβαρά, κάποιος σού έχει φταίξει, κάποιος σού φέρθηκε σκληρά, πρέπει νά επιλέξεις. Σκέψου τά λόγια πού θά πείς, άνθρωπο μήν πληγώσεις, γιατί θά παρεξηγηθείς, καί θά τό μετανοιώσεις. Στό.πόνο σου καί στό θυμό, φεύγουν τά λόγια σφαίρες, καί δέν μαζεύονται μετά, ούτε σέ χίλιες μέρες. Ότι καί νά σού είπασει, λόγια καί σέ πληγώσαν, νοιώθης απογοήτευση, βαθειά σέ μαραζόσαν. Μήν τά βάλεις υπόψιν σου, καί θές νά ανταποδώσεις, καί μέ τό ίδιο νόμισμα, εσύ γιά νά πληρώσεις. Κάτι θά πείς κάτι θά πεί, ή έντασει μεγαλώνει, καί νοιώθεις ότι πνίγεσαι, καί σέ αναστατώνει. Τά πάντα εσύ απέφυγε, γιά νά έχεις ησυχία, στάθου είς στό ήψος σου, νά νοιώσεις ευτυχία.

Τί είναι ή αγάπη / Παπαϊακώβου Μάγδα

Όλα τά άστρα τού ουρανού, εγώ νά κατεβάσω, στά πόδια σου νά τά άπλωνα, καρδιά μου μήν σέ χάσω. Τό χέρι νά μού άπλωνες, σφυχτα νά μέ κρατήσει, νά νοιώσω τήν αγάπη σου, ποτέ νά μήν μ'αφείσεις. Νά βλέπω νά χαμογελάς, νά είσαι ευτυχισμένος, καί ότι κι' άν γίνει στήν ζωή, σέ μέν νά είσαι δωσμένος. Λόγια πικρά νά μήν.μού πείς, ούτε καί γώ γιά σένα, καί νά περνάμε στήν ζωή, πάντα ευτυχισμένα. Μήν μού αρπάζεις τήν χαρά, πού εσύ μού χεις χαρίσει, γιατί είναι σάν νά πέθενα, ή καρδιά μου θά ραγίσει. Μαζί νά προχωρίσουμε, κρατόντας χέρι χέρι, στό δρόμο πού χαράξαμε, γαλήνη νά μάς φέρει.

Γεράματα / Παπαϊακώβου Μάγδα

Τά νιάτα μας τά όμορφα, πού πήγαν καί χαθήκαν, σάν αστραπή περάσανε, καί εξαφανιστήκαν. Σιγά σιγά γεράσαμε, ασπρίσαν τά μαλιά μας, καί αρχίσαν πόνοι στό κορμή, πού τά αθρητικά μας. Χωλιστερόλη πίεση, ζάκχαρα κι' άλλα τόσα, τούν το κορμή πεδεύκουντο, τά γηρατειά προδόσαν. Νοιώθεις τά πάντα νά βαρούν, απάνω στό κορμή σου, καί δίχως χάπια δέν η ζής, είναι ή διαδρομή σου. Τά γηρατειά τά γέριμα, τόν άνθρωπον αλλάζουν, τόν κάνουν αργοκήνητο, τήν κατάντια τους κοιτάζουν. Ώ τζιέ τό φώς τών αμαδκιών, τζιέ τζίηνο λιανίσκη , ανακούφισει είς τά λιαλιά, ό γέροντας ηβρίσκει. Εφημερίδα νά μπορεί, λίον γιά νά δκεβάσει, νάκκο γιά νά ποσκολιστή, τήν ώρα νά περάσει. Άχ νά ήταν νά γυρίζασειν τά νιάτα λίον πίσω, τούτες τις γλυτζιές τίς ομορκιές, νά τίς ή ξανά ζήσω.