Andro I: Μύθοι και ιστορίες: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Αντωνίου (έτος 2019)

Περιγραφή

«Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει
Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό
Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση
Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό

Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη
Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό
Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι
Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ

Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη
Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή
Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι
Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί

Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει
Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ
Είν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει
Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό

Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο
Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί
Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω
Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί»

**

H πικρή αλήθεια

Ο χρόνος επικίνδυνα άρχισε να περνά

Κι η κόρη, όπως όλοι μας, επήρε να γερνά

Και μόνο μία σκέψη στο νου της πια γυρνά

‘’Τι θ’ απογίνω’’

Ο ξυλοκόπος γέροντας τής έλεγε συχνά

‘’Εκείνος που αγάπησες δεν θα ‘ρθει πια ξανά!’’

Κι εκείνη του απάνταγε με λόγια ειλικρινά

‘’Δεν τον αφήνω’’

Μα όμως γίνεται η ζωή βαριά, πολύ βαριά

Κι η κάθε μέρα μοναξιάς πονά σαν μαχαιριά

Δεν άντεχε πια μόνη της χωρίς παρηγοριά

Και είπε ‘’φτάνει!

Είναι αβάσταχτο πολύ το βάσανο αυτό

Κι αφού να είμαστε μαζί δεν ήτανε γραφτό

Θα βρω ένα άλλο ν’ αγαπώ και να τον παντρευτώ

Κι ας μη μου κάνει’’

Και βρήκε κάποιον πλούσιο και όμορφο πολύ

Που ‘ταν από οικογένεια σπουδαία και καλή

Και μια αγάπη άρχισε αμφίβολη, δειλή

Μα ήταν κάτι

Μέρα στη μέρα έγινε η αγάπη δυνατή

Και [η] κοπέλα ξέχασε εκείνον τον ποιητή

Κι η μνήμη του ολότελα πια είχε ξεχαστεί

Σαν μια απάτη

Και η αγάπη ρίζωσε και έβγαλε κλαδιά

Σαν μια γερή και δυνατή, ψηλή βελανιδιά

Κι απέδωσε γλυκούς καρπούς, τρία μικρά παιδιά

Τρία αγόρια

Και η κοπέλα ένιωσε χαρά και θαλπωρή

Τον ποιητή σταμάτησε πια να τον καρτερεί

Και βρήκε αυτό που έψαχνε, κι ας πέρασαν καιροί

Μια παρηγόρια

Ανδρέας Αντωνίου (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Ανδρέας Αντωνίου γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη και μένει μόνιμα στη Λευκωσία. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα είναι η Μεταφυσική, η Αισθητική και η Φιλοσοφία της Τέχνης. Παράλληλα ασχολείται με την συγγραφή. Έχει βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει δημοσιεύσει ποιήματά του σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Η  ποιητική συλλογή "Τα Μάτια της Aelun" τιμήθηκε με το  Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη για το έτος 2016.

Ποιητικές Συλλογές:

• "Το Φως και το Σκοτάδι" (Nova Atlantis, 2010, ebook), 
• "Ο Ποιητής και το Φεγγάρι" (I-Write, 2012) και 
• "Τα Ματια της Aelun" (Οδός Πανός, 2016),
•  Andro I: Μύθοι και ιστορίες / Βακχικόν / 2019

Μυθιστόρημα:  

• "Το Παρελθόν Ενός Συγγραφέα" (Εκδόσεις Πηγή, 2015).

Αμερικάνου Ανθή

Η Αμερικάνου Ανθή είναι ποιήτρια

Ποιητικές Συλλογές

- Μεταμεσονύχτιοι στοχασμοί 2

Θέμης Αλασιώτης (μικρή αναφορά)

Ο Αλασιώτης Θέμης είναι ποιητής

Έργα του:

Πρόσω και Ολοταχώς / 2019

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ 2019) ΚΥΠΡΟΥ

http://enimerosi.moec.gov.cy/archeia/1/ypp10560b

Κατάλογοι Ποιητών και Ποιητριών της Ελλάδας και της Κύπρου

https://katalogoipoiton.blogspot.com/

Το προφανές / Παναγιώτης Θεοδώρου

Κάποιες φορές ο δολοφόνος

είναι αυτός που σου λέει το

ένστικτό σου·

κάποιες άλλες όχι.

Μα τις πλείστες φορές είναι το προφανές·

ο ίδιος σου ο εαυτός.

Το σπίτι του Θεού / Αδάμου Ηλιάδα

Σπίτι που καταυγάζεις κάθε λύπη

Τόσο φως δεν αντέχεται

Πείσμωσες με τους ανθρώπους

Και υλοτομείς κυπαρίσσια.

Στον περίγυρό σου τώρα

Κηπουργούνται άυλα άνθη

Φυτρώνουν λευκά κυπαρίσσια

Τώρα καλείς τον καθένα

Να γίνει ουρανοφοίτης στα ακροκέραμά σου

Τώρα μπορεί ο καθένας να αλώνει φως

αιώνιο!

Στην Κική Δημουλά / Βίκτωρος Αλεξία

Πρέπει οι άνθρωποι να πεθαίνουν για να θαυμαστούν...
κι αυτό όσο κρατάει η ανατολή,
κι όσο η δύση.

Ένα μερόνυχτο δε χαραμίζουμε σε μεγαλεία και θαύματα που μας φανερώθηκαν,
πριν η αιωνιότητα των ηρώων
στερέψει εκείνη την ημέρα.
Με ανοιχτά τα μάτια καρτερούμε αγγέλους που μπορεί να μη μας αδειάσουν και ποτές...

Οι άγγελοι
ξέμειναν
από παιδιά και από γέρους.
Μόνο ποιητές έχουν πια στο ανύψωμα κρεμασμένους.

Λένε πως αν θέλεις να μάθεις / Λαμπής Γιάννος

Λένε πως αν θέλεις να μάθεις
πρέπει να μελετάς τους τάφους,
ακόμα λένε πως τη νύχτα ξυπνούν οι θύμησες
και πως η ημέρα είναι η θηλή της λησμονιάς,
ποιανού Θεού μισθωμένος τα λέει όλα αυτά
εγώ δεν ξέρω
δεν ξέρω καν να διαβάζω μα ούτε και να γράφω,
σταλάζω μόνο κάτι κόκκινες σταγόνες
πάνω σε λευκό χαρτί
κι όταν βάλω και μια σταγόνα θλίψης
αρχίζουν τότε να σαλεύουν και να ηχούν,
κι ο ήχος τους μοιάζει με σπασμούς οργασμού
ή μαρτυρικού θανάτου
κι είμαι συνέχεια στην αρχή κάποιου ονείρου
που ζω μέσα του, μέρα και νύχτα,
είμαι συνέχεια σ’ ένα λιβάδι, ίσως όμως
και στον κήπο κάποιου νοσοκομείου, δεν ξέρω στ’ αλήθεια
γιατί οι τόποι μαρτυρίου, μου είναι πλέον όλοι ίδιοι,
στο λαχάνιασμα όμως του τελευταίου ανηφοριού
ψηλαφίζω τις επιγραφές,
δεν τις προλαβαίνω όμως ποτέ μου
γιατί οι λέξεις αρρωσταίνουν
κι απ’ τις κρύες πλάκες αιμορραγούν.

ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΟΝΕΙΡΩΝ / Πενταράς Νίκος

Πλούσια και φέτος
η συγκομιδή ονείρων
που οι ονειροκαλλιεργητές
σε τσουβάλια και πανέρια
στοιβαγμένα
τα μεταφέρουν στα ονειροτριβεία
για την εξαγωγή φρούδων ελπίδων
προς βρώσιν και πόσιν
των δούλων τους.

Ανάμεσα σε δυο γυάλινα σπίτια η νύχτα σέρνεται/ Γεωργίου Εύα

Ανάμεσα σε δυο γυάλινα σπίτια η νύχτα σέρνεται.
Πότε στο ένα πότε στο άλλο.
Ακούραστος ο καθρέφτης σου γνέφει κάθε φορά πως κάτι πλησιάζει.
Δεν λογαριάζει κανένα κρύο
Κάτι σαν ανταρσία μέσα στην ζοφερή νύχτα
Αντανακλά ο,τι χαλά την σιγαλιά της
και σπέρνει στην ψυχή πόνο..
Σταγόνες ξεθωριασμένης μνήμης κυλάνε ανενόχλητες
Πέπλο πυκνής ομίχλης πλανιέται
μα ξεγελά η σκιά των αειθαλών
Αμφίβολος αγέρας στην περιπλάνηση
πιο πέρα τσακίζει την γαλανόλευκη
Σώπασε το μισό και κείτεται...
Μόνο φαντάσματα βλέπουν κατάματα την αλήθεια
Είναι που το ξημέρωμα αργεί τόσο..

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ / Μαρούλλα Παναγου

Πως μπορεί να κοιμάται;
Λες και τίποτε δεν ταράζει
τον λευκό του τον ύπνο
Σαν παιδί
Γιατί στον ξύπνιο του
το δοιώχνει;
Η ζωή μάλλον φταίει
που πρόωρα μεγάλωσε
και τό 'χει προ πολλού χάσει
Το παιδί!!!!!!
Που πίστευε στ' αστέρια
Το σκότωσαν εκείνοι
που στην παιδική αφέλεια
είχε χαρίσει την καρδιά του
Ομως στον ύπνο του
το ανταμωνει και πάλι
και μαζί ταξιδεύουν
στα εξωπραγματικά όνειρά του
που έμειναν για πάντα όνειρα

[Τριαντάφυλλια μου] / Αθως Χατζηματθαίου

Τριαντάφυλλια μου
της αυλή μου στολίδι
μικρουλα σε φύτεψα
εκεί
σε μια γωνίτσα
μια
σπιθαμή μόλις πάνω απ'τή γη
κι αγάπη μου
σε ρίζωσε
και φούντωσες
και άνθισες
και φτερούγισαν
πεταλούδες
στα ανθισμένα τριαντάφυλλα
κι οι μέλισσες γεύτηκαν
τα μυρωμένα φιλιά τους
κόκκινα της φωτιάς
σαν χείλη βελούδινα
στο σώμα της άνοιξης
τριανταφυλλιά μου
αέναο φως των ονείρων.μου.

[Απροσδόκητη η κάθε προσδοκία] / Παπαγεωργίου Αδελαίδα

Απροσδόκητη η κάθε προσδοκία
Υπέρβασης των ορίων
Του λόγου της πράξης των θέλω
Που έπνιξαν τις πραγματικές μου ανάγκες
Κολυμπώ μέσα στην πληθώρα της ύλης
γυμνή και πεινασμένη
Αχόρταγη ανικανοποίητη
η λάμια της ηδονής
Λιγοστοί όσοι κατάφεραν να δαμάσουν
όσοι τόλμησαν να χαλιναγωγήσουν
τις εξάρσεις του νου τους
Άγιοι όσοι δεν πεθύμισαν ποτέ τίποτε
Μα τα έδωσαν όλα στον βωμό της αγάπης