ΨΑΧΝΩ / Αθως Χατζηματθαίου

Ψάχνω μια αγκαλιά
Δυο γλυκά φιλιά
μια ανάσα ψάχνω ένα χάδι
Κι ένα ουρανό
‘Ήλιο φωτεινό
Για να βγω απ ΄ το μαύρο το σκοτάδι

Ψάχνω ένα φιλί
Μια ανατολή
Μια αυγή ξανά να ξημερώσει
Ένα φως γλυκό
Πάθος μαγικό
Στην καρδιά και πάλι να φουντώσει

Ψάχνω να σε βρω
Περά, εκεί κι εδώ
Μες στης μοναξιάς μου τα δρομάκια
Έλα σα φωτιά
Μέσα στη νυκτία
Να σε πιω να σβήσουν τα φαρμάκια.

ΕΥΧΗ ΚΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ / Πανάγου Μαρούλλα

'Ητανε μια παρηγοριά
ότι με είχες στην καρδια
Μα βάρυνε ο ουρανός
μοιραία ήρθε ο χωρισμός
το όνειρο γκρεμμίστηκε
λες κι η καρδιά δανείστηκε
Λίγη χαρά που έζησε
σαν αστραπή αναβόσβυσε
Τώρα θυμάμαι τα παλιά
κι η γκρεμμισμένη μας φωλιά
Γεμάτη απ' την ανάμνηση
“γιατί” χωρίς απάντηση
Ήτανε μια παρηγοριά
μι'ανάσα και μια ομορφιά
Να ξέρω ότ' ήσουν εκεί
κι η κάθε μέρα Κυριακή
Τώρα σ' ευχή παρακαλώ
ότι για σένα είν' το καλό
στον νέο δρόμο σου να βρείς
κάθε χαρά της Κυριακής.
Ναν η ευτυχία περισσή
χαμόγελο κι ανάστασή

Ο Θεός ψηλά ας κρίνει / Ανδρέου Ειρήνη

"Πώς χάθηκε ολάκερος ο κόσμος απ' τη γη ",
με πόνο τον καθρέφτη ρωτά μία μορφή....
Για χρόνια ξεχασμένη από παιδί, σκυλί, 
τάχα θα την θυμούνται σαν θα 'ναι πια νεκρή;

Κανείς μια καληνύχτα, ούτε μια καλημέρα.....
την πόρτα της εκτύπησε μονάχα ο αγέρας..
Βήματα πάνε κι έρχονται μα άνθρωπος κανείς,
στέρεψε και το δάκρυ της και πια δεν ωφελεί.

Γιατί αν δεν το νιώθουνε κοντά της να βρεθούν
καμμιά αξία δεν έχουν τα λόγια που θα πουν..
Στην σιωπή πια άραξε , στην θλίψη αργοσβήνει
και αν αυτό της άξιζε ο Θεός ψηλά ας κρίνει.

απ' την συλλογή
"Ανθρώπων εργα" 

εμπνευσμένο απο συνομιλία με κάποιο ηλικιωμένο πρόσωπο...

ΕΡΩΤΑ / ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

Αθάνατε έρωτα
πόσο μικρή η αντίσταση
μπροστά στην δύναμή σου .
Ευλογημένος όποιος σε νοιώσει
Όποιος μπορέσει να δώσει τα πάντα
για σένα
Αθάνατε έρωτα
η καρδιά σε ευχαριστεί
για ότι ένοιωσε
Ευγνωμονεί το πέρασμά σου
που έδωσε σκοπό στην ζωή .
Αθάνατε έρωτα
η καρδιά σ'αγκαλιάζει
κι ας μην γευτεί ποτέ την ηδονή σου

[Φύλλα κεντάει και ρόδα ] Χαραλαμπίδης Άγις

Φύλλα κεντάει και ρόδα
όλη τη νύχτα η φύση‧
πρώτη σε τέχνης μαστοριά
τους θησαυρούς που φτιάχνει
στον κόσμο απλόχερα σκορπά 
χωρίς διάκριση καμιά.

Χαικού του Άγη Χαραλαμπίδη

Για δες ομορφιά!
Σε χαράδρ’ απόκρημνη 
μη με λησμόνει!

[Μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις] ΔΕΣΠΩ ΠΗΛΑΒΑΚΗ

Μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις
στο ταλαιπωρημένο μυαλό
με οδηγούν στο κενό
Προσπαθώ να μαζέψω τις λέξεις
μα τρομαγμένα πουλιά
πετούν χάνονται
Πώς να τραγουδήσω τη χαρά
πώς να περιγράψω τον πόνο
Ανέμελα παιδιά
στη γειτονιά που μεγάλωσα
κρατούν γερά τη μνήμη
Ψάχνω να βρω το μετά
Λες και δεν έζησα ποτε
Ήθελα να σας πω
ένα ωραίο παραμύθι σήμερα
Δέν τα κατάφερα
Συγχωρέστε με

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ / Κατσώνης Κώστας

Ο ποιητής,

ένα ποτήρι ξέχειλο

από την πίκρα του κόσμου,

ένα σήμαντρο

που θ’ακούγεται πάντα

στις στράτες των ανθρώπων

πότε σιγότερα κι αλαργινά,

κιι άλλοτε με κλαγγιές και με γιούχα,

στο ίδιο πάντα μετερίζι.

καθώς τον ήλιο

που αυγαταίνει το αύριο.

ΑΤΙΤΛΟ / Κατσώνης Κώστας

Μες  στην απλότητα των στίχων

διαβάζουμε τη σύνθεση του  κόσμου.

ΔΕΙΛΙΝΟ / Κατσώνης Κώστας

Ωδή στη ζωή,

ωδή και στον θάνατο.

Συμφωνία μεθούσα

στο χορό των πνευμάτων.

Συμφωνία δακρύουσα

στη μελαγχολία των κριμάτων.

Δειλινό,

αδέρφι μου.

/ Κατσώνης Κώστας

Άνθρωπε,

όταν οι ώρες σημάνουν μεσάνυχτα,

Μη θυμάσαι πια όσα έχουν περάσει.

΄Οπου να’ναι

χαράζει μια μέρα καινούρια.

ΜΠΟΡΕΙ / Κατσώνης Κώστας

Σαν νυχτώνει,

άνοιξε ένα παράθυρο στη σκέψη σου

κιι ακλούθα το φως του.

Πού ξέρεις;

Μπορεί να σωθείς.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ / Κατσώνης Κώστας

Ας παραμένουν τα όνειρα,

ας μην υλοποιούνται.

Ας απαλύνουν τους πονεμένους

οι προσδοκίες οι ανεκπλήρωτες.

Τουλάχιστον όσοι μπορούν και κάνουν όνειρα

μπορούν και να ζούνε.

Διαφορετικά,

το κακό θα’ταν με τη ζωή.

Διαφορετικά,

το κακό θα’ ταν για τη ζωή.

Για τον θάνατο θέμα δε θα’μπαινε πια.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΣΟΥ / Κατσώνης Κώστας

Στις νυχτωμένες στράτες των ονείρων,

αντάμα με την περιδιάβαση της ξαγρύπνιας

παραμονεύει ο θάνατος.

Γλυκόπικρος, διαφεντευτής

καθοδηγός μικρών πλασμάτων.

Της μπόρεσης ξολοθρευτής

και καταλύτης των ελπίδων.

Μα συντροφέψου τον

κι υποταγή ποτέ καμιά μη δίνεις.

Οι ώρες είναι λεύτερες

κι ο πολυφώτης ήλιος

προσμονή σου κι όνειρό σου.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΖΗΣΗΣ / Κατσώνης Κώστας

Εδώ που τύχαμε να ζούμε αφορεσμένοι,

Εδώ που τύχαμε ν’ακλουθάμε

τις πατημασιές κάποιων αοράτων ονείρων

φτιαγμένων σε κάποιες νυχτιές

όπου ο ύπνος μάς έλαχε καλός.

Εδώ που οι αμυγδαλιές δε μας πρόδωσαν ποτές

και τα σπουργίτια μάς καλημερίζουν κάθε αυγή

χωρίς προσποίηση ή τυποποιημένα χαμόγελα.

Εδώ που ο ήλιος

αναλύει κάθε μέρα τη χαρά του

σε πύρινες και φωτεινές ηλιακτίδες.

Εδώ που η αγάπη κρατάει στο χέρι κεραυνό

κι ο θυμός των ανέμων περιορίζεται

στη λεηλασία των φύλλων και των χωμάτων,

κι αν προδομένοι απ’τους ανθρώπους,

έχουμε τουλάχιστον τη δικαίωση

της αντίστασης.