Γράμμα στη Νεσιέ / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

" Η δική μου η πατρίδα έχει χωριστεί στα δυό

Ποιό από τα δυό κομμάτια 

Πρέπει νάγαπώ;"

Ροδοπέταλα ξεχύθηκαν μες την ψυχή μου Νεσιέ
Πεσκέσι μιάς αγάπης που δε γευτήκαμε,
Μιας φιλίας που δεν την ζήσαμε.
Ακούω τη φωνή σου Νεσιέ,
Μελωδικά την φέρνει το δροσάτο αέρι
Από το ίδιο άλλοκομμάτι της πάτριας γης.
Πίστεψε με Νεσιές,
Η καρδιά μου δεν χωρίζεται στα δυό.

[Να σκέπτεσαι] / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Να σκέπτεσαι

Οταν 

τα καράβια

που σαλπάρουν κοιτάς,

να σκέφτεσαι

πόσα παίρνουν

στις αποσκευές τους,

αλλά 

προπάντων

να σκέφτεσαι

πόσα αφήνουν

πίσω τους.

Η Φλόγα / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Φλόγα, κόκκινη

σαν το αίμα που ρέει

                στις φλέβες μας

όπως το κρασί που πίνουμε.

H φλόγα σιγοκαίει

κι’ η ελπίδα

καθάριο νερό που αναβλύζει

από τα σπλάχνα της γης.

οι νεκροί μας / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

«Όταν τα βράδια απομένουμε μόνοι

μάς επισκέπτονται πρόσωπα αγαπημένα.

Πρόσωπα που ταξίδεψαν

μαζί μας χρόνια πριν.

Mιλάμε γι’ αυτά

που ζήσαμε μαζί τους

μα προπάντων

γι’ αυτά που θα δημιουργούσαμε

αν ήταν κοντά μας.

Τους μιλάμε για τις αγάπες μας,

για το κρασί που μας αρέσει

να πίνουμε με τις παρέες μας.

Τους ζητάμε να μας πουν

τη γνώμη τους για ένα σωρό

πράγματα που κάνουμε.

Τους ρωτάμε τι κάνουν

πού θα ήθελαν να πάνε...

H ώρα περνά χωρίς να το

καταλαβαίνουμε

χωρίς να προλαβαίνουμε να τα πούμε

όλα.

Και οι αγαπημένοι μας νεκροί

φεύγουν και πάλιν για τον κόσμο της

σιωπής.»

Γράμμα στη μάνα μου / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Μάνα,
Από καιρό έλεγα να σου γράψω,
Να σου έλεγα για χίλια δυό πράγματα.
Εδώ στη ξνητειά,ατέλειωτες οι στιγμές που σε ΄χω ανάγκη.
Πήρα να σε ζωγραφίσω με το γλυκό σου πρόσωπο
Δακρυσμένα μάτια
Σκασμένο στα χείλια χαμόγελο
"Μάνα μαυροντυμένη".
Μάνα
Κλαίς ακόμα
Σιωπηλά κάτω από τις φωτογραφίες
Των δυό παιδιών σου,
Κρατάς ακόμα αδειανές τις δυό καρέκλες
Στο τραπέζι;
Ψέματα σου είπαν
Πως χάθηκαν.
Δεν τα βλέπεις;
Την πόρτα σου κτυπούν.
Στο σκοτάδι δεντα βλέπεις;
Δυό αστέρια αγκαλιασμένα
Δείχνοντας σε μας την ορθή πορεία.

Ξενομανία / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Τη θέση του δοντιού που πέφτει,

την γεμίζουμε μ’ ένα δόντι χρυσό

και στο βραδυνό μας περίπατο,

δεν βγαίνουμε χωρίς χρυσά δακτυλίδια,

πανάκριβα σκουλαρίκια

και ρούχα ξενικά.

ο Γάμος / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Nτύθηκες τόσο όμορφα,

το πρόσωπο σου λάμπει από χαρά.

H μάνα πρόβαλε πρώτη να σου δώκει την ευχή

κι’ ο πατέρας να σε ευλογήσει.

Ύστερα, ένα-ένα τ’ αδέλφια μας,

πρόβαλαν στη σειρά,

δύο λευκές σκιές,

σε ασπάστηκαν, σου δώκαν την ευχή

και τραγούδαν μαζί μας την Eιρήνη.

Ποίηση / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Kραυγές του πόνου

και της αγωνίας,

θύμησες που προφητικά

ελλοχεύουν μέσα μας άγρυπνες.

Στημένο παιγνίδι / Παπαλαζάρου Νεόφυτος

Tο ανήσυχο πλήθος βουίζει

και ο ρουφιάνος καρτερικά καπνίζει το τσιγάρο του.

«Έπραξε στο ακέραιο

το καθήκον του».

Πέτυχε ο «δικός του» να εκλεγεί

σε ανώτερα πόστα

κι’ ας το γνωρίζουν όλοι

πως το παιγνίδι ήταν στημένο από την αρχή.

Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου /Στέλιος Στυλιανού

«Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου
κάθε φορά που την χτυπά το κύμα
Και να βρίσκεις εκεί συνέχεια καινούριους ανθρώπους
που αρκεί μόνο να μοιράζονται
την ίδια διαδρομή
ως τη μόνη περιουσία
τη μόνη δύναμη
τη μόνη χαρά που προκύπτει
Και να ΄ναι αυτό
κάθε είσπραξη και οφειλή
το μόνο δόσιμο
που είχαν ποτέ τολμήσει να φανταστούν
Και τον κόσμο
αυτόν τον κόσμο που μας ανήκει»
Και έβαλες το χέρι πάνω απ΄τα μάτια και κοίταξες μακριά
«Να το κύμα που γεννήθηκε η Αφροδίτη» και χαμογέλασες
«Να το άστρο που μας φωτίζει» και γύρισες εκεί το βλέμμα
Μα ήταν λουλούδι και έψαξες να το βρεις
κι έτσι γύρισες ξανά χαμηλά το βλέμμα
Σου είπα… «βιάζομαι»
Μου ‘πες… «μη μιλάς, θέλω ν΄ακούσω»
Σου είπα… «είμαι γυμνός»
Μου ΄πες… «μην ντρέπεσαι, είσαι αντίκρυ στον ήλιο»

 ποιητική συλλογή: ¨Ελένη¨, Στέλιος Στυλιανού, εκδ. Κέδρος, 2016

Το δείπνο / Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου

Πάντα έρχεται η ώρα για το δείπνο
Έχει σημασία τι θα στρώσει κανείς για βράδυ
Σε τι εν τέλει θα προσευχηθεί
Έχει σημασία σε τι θα σηκώσει το ποτήρι της ανάγκης
Άσπρο πάτο
ή άσπρη ζωή;

"Χειμερία Ζάλη" , εκδόσεις Μανδραγόρας

ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ / Κωνσταντίνου Δέσποινα

Το σπυρί έσκασε σκίζοντας
τη σάρκα του ροδιού
κι η γέρισσα η συκιά μάζεψε τα ζουζούνια
που συνωστίστηκαν εκεί κάτω
στην ξομπλιασμένη ποδιά της Μεσαορίας
ν' αρμέξουν τον ήλιο που έτσουζε στην κληματαριά.
Εκείνη,
που εγκατέλειψαν
οι διωγμένοι νοικοκυραίοι
χρόνους πολλούς πίσω
με το σταφύλι μισοφαγωμένο στο στόμα.
Κι ήρθε και φέτος η μέρα
που γιόρταζε η Αγιά Μαρίνα και το χωριό.
Και τη γιορτάζει ακόμη.

Για όσους αντέχουν την πανήγυρη,
οι ψαλμωδίες καταφτάνουν
απ' τη σκλαβωμένη πολιτεία
και τα περίχωρά της
από δυο χορούς.
Τον έναν τον αφουγκράζονται
μοναχά οι μυημένοι,
άηχος ήχος
και ψαλμουδιά άψαλτη
που βγαίνει απ' τη Αγιά Βαρβάρα,
τον Άγιο Αντρόνικο
κι απ' τον Αι-Γιώργη του Αλωνιού.
Τον άλλο τον ακούνε πιο πολλοί,
σιγανά όμως και θλιμμένα,
έτσι όπως έρχεται
απ' την Παναγιά της Τραχειά,
τον Αι- Γιώργη τον Τερατσιώτη,
την Αγιά Θεοδώρα
και τον Αι- Βλάση.

O ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ / Mαρούλλα Πανάγου

Αγάπη σαν μου σύντηχαν
τα δκυο γλυτζιά σου μμάδκια
κρύφαν του έρωτα φωδκιάν
μα του καμού παλάδκια
Επήραμ με σε μακρυνά
δικά τους μονοπάδκια.

Τον ύπνομ μου τον έχασα
στην αμμαδκιά την πρώτην
τζιαι το γλυτζιήν το γέλειο σου
Αχ! την καρκιά μμου τρώτην
βρίσκει με πάντα ξυπνητό
σαν έρτει το ξηφώτιν

Που τότες που τ'αμμάδκια σου
ειπα μμου αγαπώ σε
οπου δκιαβώ τζι όπου σταθώ
φαίνεστέ μου θωρώσε
τζι αν με σσε κάμω ταίρι μου
εννα να χαθώ χαρώ σε.

Μεσ την καρκιά μμου έμπηκες '
τζι έμεινες κλειδωμένη
μα μιαν κουβένταν ελ λαλεις
μεινίσκεις μουλλωμένη
ομως τα μμαδκια σου λαλούν
πως μ'αγαπάς καημένη

μα θελω που το στόμα σσου
να μου το μολοήσει
οτι τζιαι σου διχως εμεν
ενι μπορεις να ζήσεις
τζι οπως εγιώ σε αγαπω
μ'εσιεις τζι εσου αγαπήσει

Τότες εν να μαστιν τα δκυό
σαν τα πεζούνια τ'άσπρα
θα φτάννει η αγάπη μας
στον ουρανον τζιαι στ'αστρα
τζι ο έρωτας μας εν ν'αθκιει
σαν γιασεμί στην γλάστρα.

Ταναφόρμια: Ποιητική Συλλογή της Περατικού Κοκαράκη Μαρίας / Λευκωσία 2003

Αιγαίoυ Παραθύρι

Ανoιγμένo στo Αιγαίo παραθύρι

αντικαθρέπτισμα της Κύπρoς

στις μυρωδιές στoιχισμένων κoχυλιών

πoυ βoυίζoυν αίνo ελληνικό

Βασιλικό

Θυμάρι

στη γη πoυ ξαπλώνει στo γαλανό τoυ αιγαίoυ

π΄ ανoίγει αγκαλιά στo γλαυκό τoυ oυρανoύ

σε φως λαμπυρίζoν B ρίγoς δημιoυργίας

Σάλπιγγα ειρήνης

Αραξoβόλια νησιά τoυ Αιγαίoυ στα νερά ριγμένα

Φλoγερή καρδιά πανί στη σκoύνα

Ατρόμητη ψυχή ψαράδων τoυ Αιγαίoυ

Πoτήρι κόκκινo κρασί σε πανηγύρι Αγίων

υψωμένo στην ευχή της Επιστρoφής

Κιoύλι της Κερύνειας

Λαλέδες της Λάπηθoς

Λεμoνανθός τoυ Καραβά

Ανθός πoρτoκαλιoύ της Αμμόχωστoς

Νησιά Αιγαίoυ μητραδερφά oμoγάλακτα

oμoφρόσυνα oμόπoνα

Ίδια αρώματα στην πνoή τoυ αγέρα

Φασκόμηλo

Μαντζoυράνα

Ελληνική μικρή καρδιά τoυ Αιγαίoυ

Δισκoπότηρo Θείας Κoινωνίας

πoυ θα μεταλάβει την Επιστρoφή

**

Γένοιτο κατά το ρήμα σου

Ψυχή παραδομένη στη θέληση Θεού

Ελευθέρωση

Ανάπαυση

Κατατρεγμός θλίψης και πόνου

Καταπόνημα δημιουργίας το έργο

Ταπείνωση

Εξερεύνηση

Ευθύβολος αναλογισμός πόθου

Ανάπαυσης απώλεια

Περιπλάνηση στον επικαλεσμό αγάπης

Φθορά

Εκλογίκευση αναζήτησης του αδιεξήγητου

Προσφορά θεϊκή η υπομονή

Κι ο έρωτας

Γέφυρα για του Θεού τη συνάντηση.

**

Της ποίησης

Νοηματοδότηση ζωής

ενσάρκωση επικοινωνίας

η ποίηση

Σπονδή στο χάραμα

ανεφάνισμα στην αμφιλύκη

…

Σεμνυνέται στο αντιφέγγισμα

αναδύεται στο λαμπύρισμα

Παιχνίδι κατάκτησης

Στους ακτινοβολούντες

Αστέρες και γαλαξίες

η ποίηση.

Αγυρτείες: Ποιητική Συλλογή της Περατικού Κοκαράκη Μαρίας / Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2001

Τεμαχισμένη Πατρίδα


Μοιρασμένη πατρίδα, πληγιασμένες οι λεμονιές
παραμελημένα τα κιονόκρανα, αφρόντιστα τα μνημεία,
μαραζωμένα τα τρεχούμενα νερά
αδειασμένα με τη βία τα σπίτια
Αθέλητη εγκατάλειψη!
Σιγοκλαίω!
Διχοτομημένη πατρίδα,
αποκαμωμένες οι πορτοκαλιές,
ραγισμένες οι εκκλησιές,
κακοφορμισμένες οι μαρμαροκολόνες
νεκρωμένα τα νερά, πληγιασμένα τα σπίτια.
Αγανακτισμένα τα λουλούδια.
Αθέλητη εγκατάλειψη!
Αμμόχωστος – Σαλαμίνα
Κερύνεια – Μπέλλα-Πάις.

**

Ανάπλους¹

Δυσκολεύομαι
να προσδιορίσω την ηχώ των βημάτων σου,
τους κτύπους της καρδιάς σου,
στιγμές-στιγμές σαν τούτη
που χάνομαι στην ανθοφορούσα Αμμόχωστο,²
που σκαρφαλώνω στη λεμονιά της Λαπήθου,³
που κρύβομαι στα κύματα του Mare-Monte.

Και συ,
προσφέρεσαι στις προσδοκίες μιας ελιάς,
που παιχνιδίζει στους λευκούς ανθούς,
αργότερα στον πράσινο καρπό της,
που επεκτείνεται σε αυτοσχέδιο όνειρο
προσοδοφόρας νεανικής θέλησης...

Και συ,
Στρέφεσαι προς το Γιούχτα⁴.
Αφήνεσαι στους θάμνους του Έρωντα⁵
Χάνεσαι στα απόκρημνα του Ψηλορείτη.

¹ Ανάπλους: ο πλους αντίθετα με το ρεύμα του ποταμού.

² Αμμόχωστος: Τουρκοκρατούμενη πόλη από το ’74.

³ Λάπηθος: Τουρκοκρατούμενη κωμόπολη της Κερύνειας. Mare Monte: ξενοδοχείο στην

παραλία του Καραβά.

⁴ Γιούχτα: βουνοκορφή της Ίδης με το σχήμα του προσώπου του Δία.

⁵ Έρωντας: θάμνος, που φυτρώνει στον Ψηλορείτη.

**

Απόγεια αύρα 

Η ζωή κυοφορεί πάντα ομορφιές
Φτάνει να ξέρεις να τις ανακαλύπτεις
Φτάνει να ξέρεις να τις αδράξεις
Μέτοχος στο αμάλθειο έριο σιωπηρά, ήρεμα, γαλήνια
Χωρίς αλαζονείες και κομπασμούς.