ΓΕΓΟΝΟΣ / Πενταράς Νίκος

(Εμπνευσμένο το ποίημα από τον Νικόλα Καλλή, πρόσφυγα από την κατεχόμενη Κυθρέα, που πέθανε με τον καημό της επιστροφής, όπως και τόσοι άλλοι πρόσφυγες.)

0 γερο-Νικολής, που χρόνια,
σ' ασβεστοκάμινα και σε νταμάρια
αντάλλαζε τις μέρες της ζωής του
με πέτρες και χαλίκια
κατάφερε να στήσει το νοικοκυριό του
στη ράχη του βουνού - του Πενταδάκτυλου.

Τραβούσε μονορούφι τη ρακή του
και με το μέτωπο
- που πάνω του χαράχτηκαν
οι πέντε κόγχες του βουνού,
του Πενταδάκτυλου -
σημάδευε τον ουρανό
πολύ συγκινημένος.
Μ' αυτό δεν κράτησε πολύ
γιατί μια μέρα κάποιοι ξένοι
του πήραν με το ζόρι το νοικοκυριό
και δίχως να του δίνουν εξηγήσεις
τον σπρώχνανε, τον σπρώχνανε
μέχρι που τον πετάξανε σε βάραθρο.
Τώρα μετρά τις αναμνήσεις του
στο κομπολόι του χάντρα τη χάντρα
κοιτάζοντας τον Πενταδάκτυλο
και καρτερά για να γενεί το θάμα...
Μα κάθε μέρα που κυλά
είναι στη μνήμη του μια μαχαιριά
γιατί τα κτίρια που κτίζονται
κι οι πολυκατοικίες
του κρύβουνε σιγά-σιγά τον Πενταδάκτυλο…

(από την ποιητική συλλογή "Η ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ", 1988)

[Σε φιλώ] / Πενταράς Νίκος

Σε φιλώ
στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
με τη σειρά Βορράς, Νότος, Ανατολή, Δύση
και πάλι απ’ την αρχή
τέσσερις εποχές το χρόνο

σε ταξιδεύω
πάνω σε τέσσερις ρόδες για ευστάθεια
τέθριππο καλοτάξιδο
ν’ αποτυπώνει τις στιγμές σου
σε τετραχρωμία

σου γράφω
κουαρτέτα και για τα τέσσερα είδη εγχόρδων
της συμφωνικής ορχήστρας
βιολί, βιόλα, βιολοντσέλο, κόντρα-μπάσο

σου προσφέρω
τα τέσσερα πρωταρχικά στοιχεία
νερό, αέρα, γη, φωτιά
να φτιάχνεις το δικό σου κόσμο
όχι γιατί είμαι προληπτικός
με τον αριθμό τέσσερα,
αλλά γιατί σε γνοιάζομαι
και θα μπορούσα
για ’σένα
να τετραγωνίσω ακόμα
και τον κύκλο.

(από την ανέκδοτη ποιητική  σύνθεση "ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ")

ΚΑΤ’ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ / Πενταράς Νίκος

Όσο μετά τη βροχή
το ουράνιο τόξο
στεφανώνει τη μουσκεμένη γη 
και άγγελοι
σκουπίζουν τα δάκρυα
απ’ το κατώφλι τ’ ουρανού
όλο κι ένα πλατύ χαμόγελο
θ’ αστράφτει
στο πρόσωπο της μέρας.

ΤΑΞΙΔΙ / Πενταράς Νίκος

Καράβι φορτωμένο
ανέμους χρόνια
θάλασσες μνήμες
όνειρα γλάρους και καταιγίδες
ταξιδεύω

κάβοι μαχαίρια
φτερά σε καρχαρίες
φάροι φανάρια
σε λιμανιών φιέστες
διακοσμητικά

ψαριών παθήματα
που δεν τους γίνονται ποτέ μαθήματα

κι όμως
επιμένω να ταξιδεύω
κι εξακολουθώ να λέω
τον κάβο κάβο
και το φάρο φάρο.

Συλλογή: "Σε φόντο φθινοπωρινό", 2015

ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ / Πενταράς Νίκος

Άτι ατίθασο η σκέψη
στα χείλη μου άνοιξε πανιά
ήχοι και λέξεις
που ποτέ δε φώναξε κανείς
λικνίζονται σαν φλόγες
στα πελαγίσια μάτια σου
όπου οι μέρες μου μακριά τους
βραδιάζουν νύχτες νοσταλγίας.

ΟΛΑ ΤΗΣ ΑΝΘΟΦΟΡΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΑ / Πενταράς Νίκος

Στο κάλεσμα της ανθοφορίας
ό, τι έχει σχέση με το φως
δηλώνει πάντοτε παρόν,
χωρίς να λογαριάζει
καταποντισμούς πετάλων
ή των σκουληκιών
μελλοντικές υπόγειες διαδρομές
στη σάρκα του καρπού.

Όλα της ανθοφορίας δύσκολα
μα γίνονται
χωρίς κανένα δισταγμό
χωρίς κανένα όφελος προσωπικό.

Σελίδες ξεκομμένες από βιβλία
για να μελετήσεις τη ζωή
και να γνωρίσεις την αθανασία
δεν υπάρχουν άλλες
από τα πέταλα των λουλουδιών.

ΨΩΜΙ: Παρουσίαση του βιβλίου του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη στο Μουσείο Καλαμουργικής στον Δήμο Λιβαδίων την 27 Ιουλ 2018

Στον ιδιαίτερο χώρο του Μουσείου Καλαμουργικής του Δήμου Λιβαδίων πραγματοποιήθηκε την 27η Ιουλ 2018, η παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα κ Χρίστου Τσιαήλη το "ΨΩΜΙ". Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη, η αίθουσα κατάμεστη, το παρόν έδωσε και ο ίδιος ο Δήμαρχος κος Μάριος Αρμένης,  χαρακτηριστικό όχι μόνο του ενδιαφέροντος που δείχνουν οι κάτοικοι του Δήμου για τα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου τους, αλλά κυρίως της προσοχής που προκαλεί το βιβλίο του κ Τσιαήλη. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους και οι ποιήτριες Αθηνά Τέμβριου, Όλγα Ρουβήμ, Ειρήνη Σιδερά. 

Το Βιβλίο ΨΩΜΙ του κ. Χρίστου Τσιαήλη είναι ένα ....βιβλίο που θέτει των άνθρωπο ενώπιον των φόβων του από την καταπίεση που αισθάνεται μέσα στο χαώδες σύστημα της σύγχρονης κοινωνίας. 

Τον Συντονισμό της όλης Εκδήλωσης είχε: η Μαρίνα Σαβεριάδου (Ποιήτρια και Συγγραφέας Θεατρικών έργων) 

ενώ για το βιβλίο μίλησαν οι: 

• Ερατώ Ιωάννου (Συγγραφέας) και ο 
• Δημήτριος Γκόγκας (Ποιητής) 

• Αποσπάσματα από τρία διηγήματα διάβασε η Μαριλένα Αχιλλέως (Ηθοποιός) 

Τέλος, ο ίδιος ο συγγραφέας προέβη σε αντιφώνηση, απαντώντας συγχρόνως σε ερωτήσεις του κοινού, που είναι αλήθεια συμμετείχε στην επιτυχία της παρουσίασης.

Λοιπά στοιχεία του βιβλίου: Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΤΣΗ 2017

Η Μουσικο-ποιητική παράσταση αφιερωμένη στα 90 χρόνια από τον θάνατο του Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Λάρνακας, την 22 Ιουλ 2018. Μια "καθήμενη" παράσταση πέρα από τις συμβατές εικόνες που ενισχύει τον πολιτισμό μας

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Αγαπητοί φίλοι της ιστοσελίδες αυτή καλησπέρα σας.

Οι θαμώνες του Μεσαιωνικού Κάστρου της Λάρνακας, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την Κυριακή 22 Ιουλίου 2018 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Λάρνακας 2018 μια Μουσικο-ποιητική παράσταση αφιερωμένη στα 90 χρόνια από τον θάνατο του Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Στην απαγγελία των Ποιημάτων  ακούσαμε την καταξιωμένη ποιήτρια Αγγέλα Καιμακλιώτη και τον Μάριο Παπαδόπουλο, ενώ την επιμέλεια και την ευθύνη της αφήγησης είχε ο Τρίαρχος Τριάρχου. Η απόδοση των μελοποιημένων Ποιημάτων του Κώστα Καρυωτάκη έγινε από το Φωνητικό Σύνολο του Πολιτιστικού Συνόλου: «Διάσταση» υπό την διεύθυνση της Αντριάνας Σεργίδου.  Τραγούδια ερμήνευσαν οι σολίστες Κώστας Πετρίδης,  Άντρια Θεοδώρου και Κατερίνα Παράσκου, ενώ στο πιάνο ήταν ο Αντώνης Πολυκάρπου.

    Ο κόσμος για μια τέτοια δύσκολη παράσταση ήταν αρκετός και μάλιστα κάτω από ένα πύρινο μισοφέγγαρο. Και η παράσταση χαρακτηρίζεται δύσκολη καθώς όταν ακούει κάποιος ότι θα απαγγελθεί ποίηση, εάν δεν γνωρίζει την ουσία της ποίησης, δύσκολα θα καθίσει σε μια καρέκλα με μια βεντάλια ή ένα κομμάτι χαρτί για να δροσίζεται και να ακούσει απαγγελίες ποιημάτων ακόμα και εάν πρόκειται για ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Από αυτή την άποψη η παράσταση θα πρέπει να χαρακτηριστεί και επιτυχημένη αφού κατόρθωσε να προσελκύσει κόσμο μέσα στο καυτό κατακαλόκαιρο. Δεν τον τρόμαξε εξάλλου και η φωνή του Χότζα από το διπλανό Τζαμί, όταν ακούστηκε για μια στιγμή. Ψιλά γράμματα,. Ο καθένας την δουλειά του!

      Ο Σκηνοθέτης της παράστασης πάντως πρωτοτύπησε. Μας έδωσε μια εικόνα καθήμενης στατικής χορωδίας, καθήμενων ακίνητων συντελεστών που φορώντας μαύρα/ σκούρα ρούχα και άσπρα πουκάμισα συμμετείχαν σε ένα φιλολογικό μνημόσυνο. Δεν το γράφω αυτό με ειρωνική διάθεση. Το αντίθετο. Όμως όταν δημιουργείς μία Μουσικό-ποιητική βραδιά αφιερωμένη σε ένα ποιητή που χάθηκε με αυτοχειρία πριν από 90 χρόνια, το κάνεις για να υμνήσεις το έργο του και να μας δώσεις πληροφορίες για τη ζωή του. Ο ύμνος θέλει κίνηση και ειδικά κίνηση επί σκηνής. Εκτός και εάν περιγράφεις ένα μοιρολόι. Με αυτά τα λόγια δεν θέλω να υποβαθμίσω την αξία της συγκεκριμένης παράστασης. Εξ΄ άλλου τα υλικά της ήταν τόσο μα τόσο αξιόλογα.

        Πως να μην εξάρεις την παρουσία της αξιολογότατης ποιήτριας Αγγέλας Καιμακλιώτη και την προσπάθειά της να αποδώσει δίνοντας ρυθμό τις ποιήσεις που απήγγειλε, Πώς να μην πεις ότι απόλαυσες την μεστή ρευστή μουσική γεμάτη παλμό φωνή του Μάριου Παπαδόπουλου στις απαγγελίες του, Πώς να μην πεις ότι χάρηκες τις αποδόσεις των τραγουδιών από τους σολίστες, Πώς να μην σταθείς στην παρουσία της νεαρής τραγουδίστριας Κατερίνας Παράσκου,  Πώς να μην παραθέσεις την εκτίμησή σου για την δουλειά της κας Αντριάνας Σεργίδου, Πώς να μην εκθειάσεις την εκτίμησή σου αλλά κυρίως τον θαυμασμό για την υπέροχη παρουσία του Φωνητικού Συνόλου «Διάσταση» και Πώς να μην επισημάνεις την πολύ καλή προσπάθεια του Ανδρέα Κίτση που προφανώς είχε την ευθύνη για το βίντεο που παρακολουθούσαμε καθ  όλη την διάρκεια της παράστασης,  Πως να μην επισημάνεις στα θετικά σημεία της παράστασης τον Τρίαρχο Τριάρχου στην αφήγηση αλλά και τον Αντώνη Πολυκάρπου στο πιάνο! 

          Όμως θα ήταν ανολοκλήρωτη η όλη κριτική εάν δεν σταθεί κάποιος στα μικρά ή μεγάλα λάθη, στα θεωρητικά ή στα πρακτικά λάθη που εντοπίζονται σε μία τέτοια ομολογουμένως άξια παράσταση, με την δικαιολογία ότι στέφθηκε απλώς με επιτυχία. Και θα ξεκινήσουμε με την καθήμενη στάση των ποιητών που απήγγειλαν ποίηση. Η ποίηση αγαπητοί μου φίλοι δεν είναι στατική. Η ποίηση είναι ζωντανή ανά τους αιώνες για αυτό και η ποίηση τόσο σπουδαίων ποιητών όπως του Κώστα Καρυωτάκη στέκεται επίκαιρη και μας δονεί συνεχώς καθώς τα χρόνια περνούν. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε τους απαγγέλοντες   όρθιους, ώστε με την δεινότητα τους, τον πλούτο των φωνών τους, να μας παρασύρουν στο μουσικό ταξίδι που αναμέναμε. Όπως και τον αφηγητή! Περιμέναμε το Φωνητικό Σύνολο  να στέκεται ως …χορωδία επί της σκηνής και να γεμίζει με την παρουσία της, την εικόνα που σχηματίζονταν μπροστά μας. Περιμέναμε να δούμε την μαέστρο όρθια να διευθύνει τους χορωδούς όπως την έχουμε θαυμάσει ως τώρα. Αν αυτού η θέση της ήταν σχεδόν μη υπαρκτή επί της σκηνής. Περιμέναμε ένα βίντεο με μεγαλύτερη διάρκεια και όχι αποσπάσματα από μία τηλεοπτική σειρά και ένα υλικό που επαναλαμβανόταν συνεχώς και ακατάπαυστα. 

Η παράσταση ως «όλον» μας άφησε μία γλυκόπικρη γεύση. Ο σκηνοθέτης έδωσε την δική του οπτική  και μόνο από την πλευρά αυτή, να το δει κανείς του αξίζουν συγχαρητήρια. Εξάλλου ήταν ένα δύσκολο θέμα για ένα κοινό που συνήθως «πιάνεται» «εξαπίνης» Μας δόθηκε μια Μουσικό- παράσταση διαφορετική από τις μέχρι τώρα συμβατές εικόνες που είχαμε. Και το γεγονός αυτό με όσες διαφορές και κενά μας κάνει να εντοπίζουμε άλλο τόσο ανεβαίνει στον τιμάριθμο των σχετικών παραστάσεων,  η αξία της. Γιατί μέσα και από τέτοιου είδους ανατρεπτικές και μη συμβατές παραστάσεις εμβολιάζεται και ενισχύεται ο πολιτισμός.

Τελειώνοντας το χειροκρότημα που δόθηκε από όλους στο τέλος της παράστασης από τους θεατές και από εμένα προσωπικά, δεν έκρυβε παρά την γενικότερη ειλικρινή ικανοποίηση. (το επισημοποίησα προκαλώντας με ερωτήσεις) 

[Αποκαΐδια] / Μαρούλλα Πανάγου / Ποίηση Χαίκού

Αποκαΐδια

Στάχτες παντού και θρήνος

μεγάλος πόνος

 *

Πως μετριέται

ο αζύγιαστος πόνος ;

τόσης απώλειας ;

*

Την παρηγοριά

πως να νοιώσει η καρδιά;

που χθες χαιρόταν;

*

Σήμερα μαύρος

ουρανός .Χωρίς

 ξανά λάμψης φως;

Το ΑΓΓΕΙΟ ΜΕ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη εκδοθείσα το έτος 1973

http://k-charalambides.com.cy/wp-content/uploads/2015/04/%CE%A4%CE%9F-%CE%91%CE%93%CE%93%CE%95%CE%99%CE%9F-%CE%9C%CE%95-%CE%A4%CE%91-%CE%A3%CE%A7%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91-LOW.pdf

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ / Χαραλαμπίδης Κυριάκος

Πρώτον βραβείον εις τον νεκρόν.

Δεύτερον βραβείον εις τον ημιθανή.

Τρίτον βραβείον εις τον ζώντα.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Τρίτον βραβείον είς τον εργαζόμενον.

Δεύτερον βραβείον εις τον ημιαπασχολούμενον.

Πρώτον (όμαδικον) βραβείον εις την αποχήν.

(Και πάλιν Κύριε ελέησον, ως ανωτέρω).

Δεύτερον βραβείον εις τον ημίκυρτον.

Πρώτον βραβείον εις τον κυρτόν.

Τρίτον βραβείον εις τον ευάγωγον.

Πρώτος επιλαχών ο ευσταλής –

προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των ιθυνόντων

τη μοίρα της αστείας ζωής.

1969

Κυριάκος Χαραλαμπίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο ποιητής για τον οποίο έγραψε ο Παπατσώνης « ζωογονεί την μαρασμένη και ασθενούσα νεοελληνική Ποίηση. Της ξαναδίνει με το πρέπον δέος το μεγάλο της ηθικό θεμέλιο, έναν νέο και σφριγηλόν Ουμανισμό», γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο (1940- Άχνα ) Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου στην Αθήνα και ειδικεύτηκε σε θέματα ραδιοφωνίας στο Μόναχο. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και για τρεις δεκαετίες στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, απ’ όπου αφυπηρέτησε ως Διευθυντής Ραδιοφωνίας.

Τρεις συλλογές του τιμήθηκαν με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Κύπρου - 

• Το Αγγείο με τα Σχήματα (1974), 
• Αχαιών Ακτή (1978), 
• Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (1983). 
• η συλλογή Θόλος πήρε το 1989 το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και 
• η Μεθιστορία, το 1996, το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Ελλάδας. 

Το 1997 κυκλοφόρησε (μετάφραση και εισαγωγή του ίδιου) το βιβλίο Ρωμανού του Μελωδού : Τρεις Ύμνοι (Βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας). Το 1998 ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης τιμήθηκε με το Έπαθλο Καβάφη στην Αίγυπτο. Το 2003 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2006 του απονεμήθηκε το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς Τεύκρου Ανθία – Θοδόση Πιερίδη. Το 2007 τιμήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία με το Αριστείο Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών.

Έργο

• Πρώτη Πηγή, Αθήνα, 1961.
• Η άγνοια του νερού, με πρόλογο Τάκη K. Παπατσώνη, Ίκαρος: Αθήνα, 1967
• Το αγγείο με τα σχήματα, Λευκωσία, 1973.
• Αχαιών Ακτή, Λευκωσία, 1977; 2η έκδοση, Άγρα: Αθήνα, 2003.
• Αμμόχωστος Βασιλεύουσα, Ερμής: Αθήνα, 1982; Άγρα: Αθήνα 1997
• Θόλος, Ερμής: Αθήνα, 1989; 1991; Άγρα: Αθήνα, 1998.
• Μεθιστορία, Άγρα: Αθήνα, 1995; 2000.
• Δοκίμιν, Άγρα: Αθήνα, 2000.
• Αιγιαλούσης Επίσκεψις, Άγρα: Αθήνα, 2003.
• Κυδώνιον Μήλον, Άγρα: Αθήνα, 2006.

Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από τον Χρυσόστομο Σταμούλη, τον Νότη Μαυρουδή, τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη, τον Μάριο Τόκα, τον Σάββα Σάββα, τον Μάριο Μελετίου και τον Γιώργο Καλογήρου.

http://k-charalambides.com.cy/?page_id=17

ΑΡΧΗ ΙΝΔΙΚΤΟΥ / Χαραλαμπίδης Κυριάκος

Τι είναι ο Πνυταγόρας όλοι ξέρουμε
ή θα μπορούσαμε να μάθουμε
(της Σαλαμίνας λένε που ήταν βασιλιάς).
την Πνυταγόρου όμως, τη μικρή του Πνυταγόρου
ανάμεσα Τίμιο Σταυρό και Αγία Ζώνη,
την ξέρω εγώ και μόνο εγώ. Αλίμονο σε μένα:
Ζηλεύω τις ποντίκες τουτουνού του δρόμου,
τ' αδέσποτα σκυλιά, τους άγριους γάτους
που ερχόμενοι Ακροπόλεως και κατεβαίνοντας
οδό Πεντέλης και Ιλαρίωνος εκβάλλουν
στην Πνυταγόρου μου - καλότυχα παιδιά!

Ήθελα νά 'μουνα η ποντίκα του σπιτιού μου,
τ' αδέσποτο σκυλί που μπαίνει στην αυλή μου
κι ο άγριος γάτος που ανοίγει ψυγείο
να βρει το ξεχασμένο του κοτόπουλο.

Και νά 'μουνα το φίδι κι η τσουκνίδα,
το δέντρο που ξεράθηκε, η σπασμένη πόρτα,
πόθος ελίχρυσος που σκοτωμένος πέφτει
να κοιμηθεί σε δίχτυα της αράχνης.

Ο ΗΛΙΟΣ / Χαραλαμπίδης Κυριάκος

Όταν ο ήλιος με τις ασπροκίτρινες αχτίνες του
έπεσε πάνω στα γουρούνια, είδε με χαρά του
πώς το καθένα είχε πόδια τέσσερα.
δυό για να γράφει, δυό να περπατά
κι όλα μαζί για να κοιμάται μες στη λάσπη του.

Ο ήλιος είναι θησαυρός ατίμητος:
Σε κάτι τέτοια ξεδιπλώματά του
αγγίζει τη χορδή του ζώου μ' αγάπη.
Και δε φοβάται θάνατο - ακόμα κι αν του πεις
"ήλιε, για να 'μαστε καλοί συντρόφοι, βγάλε τρεις
αχτίνες σου",
μετά χαράς θα κάνει ότι θελήσεις.
Ή αν του ξαναπείς "ακόμα πέντε αχτίνες σου
πέταξε στο ποτάμι, κόψε απ' το στεφάνι σου
σαράντα δυό διαμάντια", θα το κάνει.
Γιατί είναι ήλιος, κι ήλιος δεν πονηρεύεται.

Μονάχα σαν του πεις "και τώρα, ήλιε, σβήσε",
θα καταλάβει τι έκανες και θα σε λιώσει.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΛΟΓΟ / Χαραλαμπίδης Κυριάκος

Κάποιες φορές με βλέπουνε καβάλα στ' άλογό μου
επάνω από τον ουρανό της Λευκωσία.
Τρέξε να δεις, μου λέγουνε. Κι εγώ δε βλέπω.

Όμως μια μέρα σαν κι αυτή - παράξενο! - είδα
τούτο που λέγανε. Και μη νομίσεις
πως σου μιλώ για πήγασους και τα τοιαύτα.
’λογο ήτανε γερό και στιβαρό
χωρίς φτερά και μ' ένα χαλινάρι
χοντρό σαν το χαλάζι - εγώ που ουδέποτε
σ' άλογο ανέβηκα και να καλπάζω.

Κάνω να χαιρετήσω από τη γη μου
τον ουρανόσταλτο εαυτό μου - τέτοιος βλάκας
στην οικουμένη άλλος δε γεννήθηκε.
Γιατί ο πού μ' άλογο περήφανο άγρευε
το χώρο πάνωθέ μου, αγριοπέταλη έρχινε
ματιά και χαλασμένη. συντρομάχτηκα.

Όσο τα πάνω μου να πάρω, ν' ασηκώσω
λίγο την όψη μου και την ψυχή μου
ξανακυκλώνει με και μ' αγγελόσκιαζε
σειώντας σακί σαν κνούτο
που 'χε φεγγάρι μέσα του ή φουσκωμένον ήλιο

Αλλά κι εγώ τους άλλους παραβλέποντας
πού τον επευφημούσαν με μαντίλια
κι αρνιά παχυμερά και κροταλήματα
παίρνω απ' του βάλτου ένα καλάμι και το κάνω
σάμπως σε γιόστρα - φοβερό κοντάρι -
κι όπως με πλεύριζε τρυπώ τ' ασκί
γκρεμίζω τ' άλογό του.

Αν ήσουν μάνα κι έβλεπες θα σπαρταρούσες
τον ήλιο που ξεφούσκωνε θρηνώντας
και τον παλικαρά σου που χωρίς
εκείνο τ' άλογό του το 'βαζε στα πόδια.

Όμως τον πρόλαβα μπροστά στο βασιλιά
και μια και δυό τον ξετελειώνω - να μη λένε
ότι με βλέπουνε καβάλα στ' άλογό μου
επάνω από τον ουρανό της Λευκωσίας.