ΑΦΡΟΔΙΤΗ / Λαμπρίδης Κωνσταντίνος

Ο ΚΡΟΝΟΣ ΑΠΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΣΩΜΑ

ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΑ ΕΡΙΞΕ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ

Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΣΤΗΣ ΠΑΦΟΥ ΤΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

ΑΠ’ ΤΗΣ ΠΑΦΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΑΝ ΘΕΟΙ

ΒΑΛΘΗΚΑΝ ΣΗΜΑΔΙ ΕΚΕΙ

ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

ΑΠ’ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΒΡΑΧΟ Ο ΔΙΑΣ ΕΡΙΞΕ

ΝΑ ΛΟΥΖΕΤΑΙ Η ΘΕΑ ΜΕ ΤΑ ΑΦΡΙΣΜΕΝΑ ΚΥΜΜΑΤΑ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ

ΑΙΩΝΕΣ ΓΕΝΕΣΗΣ, ΑΙΩΝΕΣ,

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

ΑΠ’ ΤΩΝ ΚΥΜΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΦΡΩΝ

ΠΑΝΩΡΙΑ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ Η ΘΕΑ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΧΡΥΣΟΝΤΥΜΕΝΕΣ ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΣΤΟΛΙΣΑΝ

ΜΕ ΑΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΙ

ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΟΡΜΟ ΤΗΣ ΚΡΕΜΜΑΣΑΝ

ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ

ΜΕ ΑΡΜΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΑΝ

ΣΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΙΕΡΟΥΣ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ

ΤΟΝ ΑΓΧΙΣΗ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ Η ΘΕΑ

ΤΟΥ ΠΡΙΑΜΟΥ ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

ΘΕΟΜΟΡΦΟΣ ΣΑΝ ΗΤΑΝΕ

ΠΙΟΤΕΡΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΗΦΑΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΑΔΩΝΙ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΗ,

ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΝΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΑΝ

ΟΠΟΥ ΤΑΜΕΝΟΣ ΗΤΑΝΕ

ΑΠ’ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΤΙΣΕΙ.

το βρήκαμε στη σελίδα: http://www.kypriwnerga.com

ΜΑΝΑ ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΓΙΑ ΡΩΜΙΑ / Λάμπρος Λαζάρου Σάββα

Μάνα Τουρκάλα για Ρωμιά 
τι σημασία έχει, 
ο πόνος μέσα στην καρδιά
την ίδια πίκρα έχει.

Εχάσανε και οι δυο παιδιά, 
λεβέντες, παλικάρια, 
κοπήκανε τα χρόνια τους
σαν δυο ξερά κλωνάρια.

Τον πόνο αν συνηθίσουμε 
όλα αυτά τα χρόνια, 
σημάδι μέσα στην καρδιά
θα μείνει εκεί αιώνια.

Ποτέ τους δεν θα ξεχαστούν 
μέσα από τις καρδιές μας
στην ιστορία θα γραφτούν 
για όλες τις γενιές μας. 

ΤΡΟΟΔΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Καθώς γλιστράς
προς τη θάλασσα
Φωτογράφισε τα φαράγγια
που πέρασες
Σημάδεψε τις κορφές
που ανέβηκες
Αρίθμησε τα πεύκα
που ακούμπησες
Και μην ξεχνάς
Αυτός είναι ο τόπος σου

Κατάστιχο απωλειών / Λαμπής Γιάννος

Ανεκπλήρωτοι έρωτες γεμάτοι αδιέξοδα,
έρωτες που έμειναν στη μέση κι έγιναν παρελθόν,
έρωτες που χάθηκαν στη πορεία της ζωής,
έρωτες κυνηγημένοι, απαγορευμένοι,
έρωτες που κρύβονται,
έρωτες που σβήνουν μόλις δουν το φως της μέρας,
κι άλλοι, γεμάτοι δισταγμό που χάνουν τη χαρά της ολοκλήρωσης,
όλοι καταγραμμένοι στο κατάστιχο απωλειών.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΨΥΧΗΣ. / Πανάγου Μαρούλλα

Γράφω τα λόγια της αγάπης
εκείνα που δεν άκουσες
Ομολογώ τον έρωτά μου
Που χίλια χείλη τον διαβάζουν.
Που χίλια μάτια τον βλέπουν.
Που χίλιες καρδιές τον αισθάνονται
Κανένας δεν είναι που να μην αγάπησε
Κανένας που δεν πόνεσε '
Κανένας που δεν ξενύχτισε στο δάκρυ.
Κυλούσε σιωπηλό,
στον πόνο τον αμίλητο .
Δεν επιτρεπόταν ο καημός του ,
Μοιράζομαι τις σκέψεις
στην κάθε μου γραμμή .
Μοιράζομαι τον καημό
της αδελφής ψυχής.
Ξέρεις ποια είναι .
Ξέρεις για ποιον κτυπάει η καμπάνα
Ξέρεις γιατί!!!!!!!!!!!!
Μα δεν ξέρεις πόσο.
Δεν κατάλαβες πόσο.
Δεν ένοιωσες πόσο.
Το ελαφρυντικό της άγνοιάς σου
σου δίνει απαλλαγή
Σωστή η επιλογή σου
και πίσω η θύμηση στρογγυλοκάθησε
στην άδεια θέση σου.
Μαζί και το τραγούδι
που ύμνησε τον έρωτα
Που ύμνησε την επίσημη αγαπημένη .
Πόση αλήθεια;
Πόση θέληση;
Πόσο κράτησε;

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

Χρόνος / Άθως Χατζηματθαιου

Όταν μιλάει η κάρδια
η ψυχή
οι αισθήσεις δεν ψαχουλεύουν
τις λεπτομέρειες,
που ‘ίσως να κτίζουν το ιδανικό,
αλλά ζουν αυτό που ξυπνά μέσα τους
χωρίς ενδοιασμούς
Χωρίς αναστολές
Οι στιγμές δεν επαναλαμβάνονται...
η ζωή φεύγει
και πρέπει να φροντίζουμε να παίρνουμε από αυτή
ό,τι όμορφο έχει να μας δώσει...
η γεύση της ζάχαρης είναι εξίσου γλυκιά
όπως κι α ν την γευτείς.....
είτε σε ένα γλυκό,
είτε σε ένα καφέ,
είτε σε δυο χείλη που ποθούν το φιλί
είτε σε κορμιά που λαχταρούν το χάδι του ερώτα .
Δεν υπάρχει αύριο...δεν υπάρχει τώρα, πριν, μετά...
ο χρόνος σταματά σε ότι επιθυμούμε..

Παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του λογοτέχνη Ibrahim Aziz, Το αίμα της μνήμης

Πραγματοποιείται  την Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου 2018, ώρα 7.30 μ.μ.,παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του λογοτέχνη Ibrahim Aziz, Το αίμα της μνήμης

στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (πρώην Οθωμανική Τράπεζα, Πλατεία Βασιλέως Παύλου).

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου

και διοργανώνεται από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας,

σε συνεργασία με την Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού»

και τον Πολιτιστικό Όμιλο «Ανάδραση».

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Χαιρετισμοί:

-Ανδρέας Βύρας, Δήμαρχος Λάρνακας

-Αντρέας Τιμοθέου, Πρόεδρος Πολιτιστικής Κίνησης «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού» 

-Αγγέλα Καϊμακλιώτη, Αντιπρόεδρος της Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου

Παρουσίαση του βιβλίου από τον Κώστα Κατσώνη, φιλόλογο-λογοτέχνη

Ανάγνωση αποσπασμάτων από τον ηθοποιό Ανδρέα Μελέκκη 

Αντιφώνηση από τον συγγραφέα Ibrahim Aziz

Μουσικό πρόγραμμα από τη Δέσποινα Κωνσταντίνου

ΔΕΞΙΩΣΗ

Παρουσίαση προγράμματος: Χρυστάλλα Καλλένου, ηθοποιός-θεατρολόγος

Ιάσωνας Σταυράκης (μικρό βιογραφικό)

Ο Ιάσωνας Σταυράκης Ο Ιάσωνας Σταυράκης γεννήθηκε στην Πάφο το 1982 και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Συνεργάζεται με εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες, όπου κατά καιρούς δημοσιεύει ποιητικά και πεζά κείμενά του. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και της Εταιρίας Λογοτεχνών Πάφου., Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με την Ποιητική Συλλογή  Delirium Tremens. 

Ποιητικές Συλλογές:

- Το τσίρκο των στοχασμών / 2012

-Απόπειρες Υψώσεως του Ψ/ 2013

- Μηδέν Γραμμάρια / 2014

- Το κέλυφος και το χώμα 

- Delirium Tremens. 

“Το τσίρκο των στοχασμών”, Ποιητική Συλλογή του Ιάσωνα Σταυράκη / Εκδόσεις “Ακτίς”, Λεμεσός, Κύπρος 2012

Το τσίρκο

Το τσίρκο παρουσιάζει
γυναίκες με τρία κεφάλια
μονόφθαλμους κουρείς
τη μοναξιά των ποιητών
κι άλλα τέρατα της τέχνης…

***

Χωρίς αστερίσκο

Θα με βρείτε στις παραπομπές
στη βίβλο της βλακείας.
Θα στέκομαι ανάμεσα στους ανάξιους
με σκισμένα τα γόνατα και χωρίς αστερίσκο.
Θα με προσπεράσετε σαν όλους εκείνους
που καθώς ανέβαιναν το περιθώριο
τους κατάπιαν τα όνειρά τους.

***

Οριστική απώλεια

       Στον Γιώργο Νικήτα

Υπέροχη θέα απ΄την κόγχη του γκρεμού.
Χαμηλό βαρομετρικό
οι λέξεις βυθίζονται σαν κοτρόνες στο χάος.
Πρέπει να βάλω τάξη στη σιωπή μου.
Η ερωμένη μου με αποχαιρετά.
Το ίδιο θα νιώσεις κι εσύ
όταν καταλάβεις
πως δεν υπάρχει μονοπάτι
για να βρεις τον εαυτό σου
μα για να τον χάσεις παντοτινά.

***

Χρονική αντικατάσταση

Η χρονική αντικατάσταση του γράφω.
Γράφω.
Έγραφα.

Και θα συνεχίσω να πεθαίνω
σε υπερσυντέλικους
αορίστους
μέλλοντες συντελεσμένους.

***

Το σκοτεινό πραξικόπημα

Θα ηγηθεί του σκοτεινού πραξικοπήματος
και θα ανατρέψει τον εαυτό του.
Όπως και κάθε εξουσία
που θέλει τον κόσμο της
μίζερο
ανέλπιδο
καχεκτικό…

Θα ηγηθεί της εσωτερικής επανάστασης
και σαν καταφέρει
θα ακρωτηριαστεί.

***

Αποδημία

Έβλεπε το θάνατό του
και κρυμμένος στο ασκί της αυτογνωσίας
ψηλαφούσε τους άλαλους ανεμοδείκτες
που συνόδευαν την ψυχή του.
Τα μάτια έσβηναν νωχελικά
σαν σπαρμένες κοιλάδες
πάνω στις άγριες θάλασσες της σιωπής
και η φαντασία αποδήμησε εις άπειρον
στ’ όνομα της ελευθερίας.

***

Η σπείρα

Κάποτε σκέφτηκα να χειρουργήσω τον πόνο
που κρύβει κάτω απ’ το στήθος του ο κόσμος.
μα δεν βρήκα εντόσθια παρά μονάχα
τη σπείρα της μοναξιάς.

***

Η άνοιξη


Κάνε γρήγορα,
φώναξε η σκανδάλη.
Περίστροφο οπλισμένο
στροβιλίζει του αντίχειρα
τη σιωπή.

Τα μυαλά του χειμώνα
σκορπίστηκαν
στου μολυβιού το σκοτάδι
κι ο πατέρας της ποίησης
δίνει στον χάρο πνοή.

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος,
φωνάζουν στους δρόμους.
Μα η άνοιξη λιβάνι μυρίζει
τέτοια πουτάνα εποχή.

Μαρία Μελετίου / Μικρή αναφορά

Η Μαρία Μελετίου γεννήθηκε το 1963 στη Λευκωσία.  Κατάγεται από την Κακοπετριά.  Αποφοίτησε από το GC School of Careers  το 1982 με άριστα.  Από το 1983 εργάζοται στην ΄Ενωση Δήμων Κύπρου σαν Λειτουργός.  Κύρια ενδιαφέροντά της, η φύση, ο χορός, η ποίηση και ο εθελοντισμός.

  

Δεν έφυγες ποτέ / Μελετίου Μαρία

Δεν μπόρεσα να σου πω γεια

Δεν σε αποχαιρέτισα γιαγιά

Σαν να μην έφυγες ποτέ  για μένα

Στην καρδιά πάντα σ’ έχω φυλαγμένα

Σαν μπήκαμε μέσα στο  Ναό

Δάκρυα ασταμάτητα σωρό

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω

Ούτε και να το εξηγήσω

Στο γυρισμό αμέσως έμαθα

πως έφυγες και τότε κατάλαβα

την ώρα που ήμασταν στην Εκκλησιά

Ήταν η ώρα που μας έλεγες γειά …

Αρχόντισσα / Μαρία Μελετίου

Μεγάλη αρχόντισσα κυρά στου αρχοντικού την πόρτα

Στέκεται και σιγοτραγουδά τραγούδια που αγγίζουν την καρδιά

Μιλούν για πίκρες και καημούς, χαρές αλλά και κλάμα

Πόσες αλήθειες κρύβει η ζωή σε όλους μας  είν’   θαύμα

Καλούς λόγους στο στόμα της γλυκιά που ειν η φωνή της

Πουλί θαρκιέσαι στο κλαδί που κελαηδεί μαζί της

Το πρόσωπό της γελαστό ζεστή καρδιά για όλα

Θαρρείς τζαι βλέπω την  τωρά αληθινή εικόνα

Πέρασες δύσκολα γιαγιά μέσα στη ζωή σου

Φουρτούνες, κύματα ψηλά ζώσαν το κορμί σου

Αγέρωχη όμως στάθηκες κόντρα σε κάθε ρέμα

Ποτέ σου δεν πτοήθηκες καθάριο είχες βλέμμα

Μεγάλες πίκρες σου δωσε η ζωή  ασήκωτα τα βάρη

Πάλαιψες όμως σαν θεριό που αντέχει με καμάρι

Στάθηκες βράχος και άντεξες στα τόσα τα κτυπήματα

Περήφανη και όρθια στης θάλασσας τα κύματα

΄Οσα και αν γράψω είναι μικρά μπροστά στην ύπαρξή σου

Αρχόντισσα ήσουν κι κυρά και καθαρή η ψυχή σου

Πάντα  με ένα χαμόγελο απάντηση στης πίκρες

Και ένα τραγούδι από καρδιάς για όλους πάντα είχες

Να’ σιεις καρκιάν / Μαρία Μελετίου

Να’  σιεις καρκιάν  να’  σιεις ψυσιή

Σ’  αυτού του κόσμου τη ζωή

Γιατί τίποτε άλλο δεν αξίζει

Παραμόνο η Αγάπη που σ’ αγγίζει

Στα πλάσματα δόθηκε καρδιά

Σαν του πουλιού ζεστή φωλιά

Για να αγαπούν να συγχωρούν

Τίποτε μέσα τους να μην κρατούν

Θα δεις ελεύθερος  τότε θα ζεις

Φτερά θα νοιώθεις στο κορμί

Γιατί  περαστικός είσαι και συ

Σαν  πουλί που ψάχνει άλλη γη

Για ένα σου χαμόγελο / Μαρία Μελετίου

Η γη μου φαίνεται μικρή κι η θάλασσα μια στάλα

Να τη διαβώ  για να σε δω και να βρεθούμε αντάμα

Στο  προσωπάκι σου να δω χαμόγελο να λάμπει

Κι αν σβήσει ο ήλιος μονομιάς εμένα δεν  με νοιάζει

Φτάνει ένα σου χαμόγελο να φέξει όλη η πλάση

Να ανθίσουν  οι αμυγδαλιές η άνοιξη να φθάσει

Μόνο χαρές και γέλιο η ζωή σου μέσα να’ χει

Γιατί αξίζει σου χρυσό σαν του Μαϊού το στάχυ!