Αν της Ελένης Τυρίμου

Αν ήμουν Λουλούδι πάντα
θα μύριζα.
Αν ήμουν δέντρο,
θα έριχνα ρίζες βαθιές.
Αν ήμουν βράχος
Θα γινόμουν πινακας,
να ζωγραφιζει
η θάλασσα.
Αν ήμουν πουλί θα πετούσα
ακούραστα.
Μα άνθρωπος είμαι
Από νερό και χώμα
προσπαθώντας
στην ζωή να βάλω
Χρώμα
Για κακιά και μίσος
τσουβάλι δεν έχω
ταπεινά και αθόρυβα
προχωράω αντέχω.
Άνθρωπος είμαι
τον κύκλο μου κάνω,
τα χέρια απλώνω
να κερδίζω, να χάνω.

Φασγάνου Δίχα : Ποιητική Συλλογή της Νάσας Παταπίου

http://www.lykionellinidon.org.cy/likeio/userfiles/documents/Nasa_Patapiou_fasganou_dixa.pdf

Η ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Νάσα Παταπίου

Έχω ένα περιβόλι μαγικό
Περιφραγμένο
Το ορέγονται πολλοί
Και τριγυρνούν απέξω
Μα δεν τολμούν να μπουν
Έχει εξωτικά φυτά
Και τους τρομάζουν
Εκπέμπει ευωδιές μεθυστικές
Τους προκαλεί λιποθυμία
Άλλωστε στερούνται φαντασίας
Και επιπλέον
Δεν φαντασιώνονται στον έρωτα
Έχω ένα περιβόλι μαγικό
Περιφραγμένο
Η μάλλον μια σχολή
Να διδαχθείς να μάθεις
Αν είσαι έτοιμος γενναίος
Έλα στο περιβόλι αυτό
Για να σε ξεναγήσω
Πως απ' το τίποτα
Γεννιέται η Ιστορία
Και από τον λεπτεπίλεπτο μου μίσχο
Θέλεις δεν θες θα ανθοφορήσεις.

Παραμυθία / Παταπίου Νάσα

Απ΄ τις πληγές τις αμυχές 
το αίμα τρέχει
Τότε σαν το μικρό παιδί 
Σπαράζω 
Και χαράζω 
Στους τοίχους
Ονόματα χαμένων
Σκοτωμένων
Αγνοουμένων
Νεκρών αδελφών
Συμμαθητών
Και απόντες άπαντες
Να με παρηγορήσουν 
Ο Νίκος ο συμμαθητής μου
Που τον ψάχνουν οι δικοί του
Και η μάνα του τρελάθηκε
Ο αγνοούμενος Συνέσιος
Που ο πατέρας του πεθαίνοντας
Ψιθύριζε
Συνέσιε Συνέσιε
Και πού των ισχυρών η σύνεση. 

Το φωνήεν σώμα, 1988

Παναγή Ειρήνη (μικρή αναφορά)

Από τα μαθητικά της χρόνια ασχολήθηκε με την ποίηση. Συνεργάστηκε με περιοδικές εκδόσεις στην Κύπρο και εργάστηκε ως Δασκάλα στη πόλη της Λευκωσίας. Έργο της βρίσκεται διάσπαρτο σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. 

Εξέδωσε την Ποιητική Συλλογή: Μνήμες τη νύχτα. 

[ΈΦΥΓΕΣ...] / Παναγή Ειρήνη

Έφυγες με την ψυχή γεμάτη πίκρα χωρίς να μάθεις πως 
                                                          ήσουν ένα παράθυρο στη ζωή μου
κι εγώ, σφίγγοντας τα παγωμένα χέρια μου  το ένα μέσα 
                                                          στο άλλο
έπαιρνα καθημερινά τα μυνήματα που μού  ΄στελνες στους 
                                                          κόκκινους φακέλλους της λύπης σου
σαν το μεροκάματο που δούλεψε ο πατέρας κι όταν ήρθε 
                                                          η ώρα να  πληρωθεί 
είχε φύγει λυπημένος γιατί πέθαινε τη στιγμή που όλα 
                                                          είχαν στραφεί στο καλύτερο.........

[Τα όνειρά μου μεγαλώσαν] / Παναγή Ειρήνη

[..]

Τα όνειρά μου μεγαλώσαν.
Μαγαλώσαν τα δένδρα.
Μεγαλώσαν τα παιδιά.
Μονάχα εγώ έμεινα μικρή κι άσημη πάντα
εγώ κι η αγάπη. 
Η θάλασσα- σώπα, σώπα. Είναι δύσκολο να σου μιλώ 
                                                                          για τη θάλασσα.

το δάκρυ / Παγιάση - Κατσούρη Ντίνα

Δεν θα αφήσω
να πέσει αυτό το δάκρυ.
Δεν πρέπει
να πέσει αυτό το δάκρυ.
Θα το κανακέψω
θα του τάξω λαγούς με πετραχήλια
θα του υποσχεθώ τα μύρια όσα
φτάνει να συγκρατηθεί
να αφήσει τους παραλογισμούς
και τις υστερίες.
Μα τέλος πάντων
ένα δάκρυ θα πρέπει να έχει
και λίγη αξιοπρέπεια.

Η άλλη όψη του ποδοσφαίρου / Παγιάση - Κατσούρη Ντίνα

Δεν το μετάνιωσε ποτέ
Ο Ερίκ Καντονά
που προπηλάκισε έτσι
τον αναιδή οπαδό
με τις ρατσιστικές προθέσεις.
Μα ούτε και ο Ζινεντίν Ζιντάν
για την κουτουλιά
που έδωσε στον Ματεράτσι
για τα αήθη υπονοούμενα.
Μέσα όμως
από αυτήν τη σκληράδα
ξεπήδησε κατά έναν περίεργο τρόπο
μια απίστευτη
και ανεπανάληπτη ευαισθησία
που δεν θα υποπτευόσουν
σε καμιά περίπτωση
πως κρυβόταν
πίσω από μια πάσα,
ένα χατ τρικ και ένα πέναλτι.

Αθηνά Τέμβριου (βιογραφικό)

Η Αθηνά Τέμβριου έκανε σπουδές στα Λογιστικά στο Λονδίνο και κατόπι σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Γλώσσα στο State University of New York at Stony Brook στις Η.Π.Α. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο University of Sussex στο Ηνωμένο Βασίλειο, με κύριο θέμα τη λογοτεχνία της αγγλικής και της ιταλικής αναγέννησης. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου, μέλος του ΠΕΝ, του Συνδέσμου Ηνωμένων Εθνών Κύπρου και του Συνδέσμου Χαρισματικών Παιδιών Κύπρου. Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, Της Πατρίδας και της Νιότης (1997), Μετάβαση (2009). και Ανάμεσα στους Ήχους. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γερμανικά. Είναι καθηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας και Γλώσσας σε ιδιωτικό σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης. Επίσης έχει αρθρογραφήσει ως δημοσιογράφος και ασχολείται με μετάφραση λογοτεχνίας. 

Βραδινή ‘λεπτομέρεια’ / Τέμβριου Αθηνά

Ανάμεσα στα μπαράκια,
τη μουσική, τον θόρυβο
και τα περίεργα μάτια,
ο Μορφέας στο στενό πεζοδρόμιο
καθιστά τους περαστικούς
παρείσακτους. Μια γριά
τυλιγμένη στις φθαρμένες
κουβέρτες μιας εποχής
παραμένει ατάραχη, γραφική.
Θα σκόνταψε κάπου ανάμεσα
στα σοκάκια του κόσμου και στης
νιότης το ξεχασμένο πέρασμα.

Τώρα, δίχως τον φόβο του “φαίνεσθε”,
του τέλους και της ανάγκης,
ενδίδει στα κλειστά βλέφαρα της σιωπής,
αγνοώντας το παλιό σπίτι
με τα ξύλινα, σφαλισμένα παράθυρα,
και τις γκρίζες σκιές π’ αδείλιαστα κυματίζουν
σαν φαντάσματα στο βυθό των ονείρων.
Γνωρίζει καλά, πως η πόλη δρασκελά
το κατώφλι της, κάθε βράδυ,
και πως κάποιες ρομαντικές ψυχές
νιώθουν πως απλά κλείδωσε
μες στο έρημο σπίτι την ξάγρυπνη μοναξιά της.

Ποθητές πατρίδες / Νίκος Βραχίμης

Θα ’ρτει μια μέρα

να μας γιατρέψει

τις αγιάτρευτες πληγές,

μια μέρα θα ’ρτει

κάποια καινούργι’ αγάπη

Με δάκρυα πολλά θα μας ξεπλύνει

και θα μας φέρει

της μετάνοιας τον εξαγνισμό.

Ποθητή πατρίδα!

Εκεί κατοικεί

από καταβολής κόσμου

ο Θεός μου,

και το ρημαγμένο καράβι

της ανταρσίας

άνοιξε τα καινούργια του

τότε πανιά

για τα ευλογημέν’ ακρογιάλια σου.

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Β΄Βραβείο στον 7ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 

του ΕΠΟΚ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων)  

Ήταν δεκαοχτώ χρονών κι είχε μια έφεση στα γράμματα.
Κι όμως, δεν έγραψε ούτε ένα στίχο, κρατώντας το τουφέκι του.
Ήταν στίχος και κείνο, μονάχα πιο πικρός.
Τραγούδι μέσα στους άλλους ήχους του υμνημένου Ιούλη.
Χαμένο στο ρίγος του πολέμου, Χαμένος και αυτός.
Όχι περισσότερο από ένα κίτρινο φύλλο θλιμμένου Φθινοπώρου.

Ήταν δεκαοχτώ χρονών κι όπως φάνηκε αμνός στον Γολγοθά,
έτσι και χάθηκε. Σαν αμνός που φάνηκε στο Γολγοθά,
με τη καρδιά του πλημμύρα των ανθρώπων.
Άσπρος σαν σύννεφο πάνω στον αγέρα. Τον πήρανε, κάπου βαθειά στης Ανατολής,
Κει που το χώμα ρουφάει το χώμα. Το στραγγίζει.
Διαδόθηκε ότι ζούσε. Μονάχα αυτός γνώριζε, πως πέθανε.
Το αίμα του βάφει κόκκινα τα κυπαρίσσια στα ξένα χώματα.
 Μέσα στον τρόμο, καβάλα στη ανδρική ανατριχίλα.
Ο ήλιος του καρφώθηκε στο πρωινό. Ακίνητος για χρόνια.
Τα χρόνια με τι βαραίνουν; Με πόνο, με δάκρυ, μ΄ ελπίδα;

Σ΄ ένα πελώριο κλουβί. Εκεί χάθηκε. Δεν ήταν ποιητής ψέλλιζε.
Μουσκεμένος έσβηνε σιγά, σιγά, όπως η θράκα της Άνοιξης.
 Μασώντας τους στίχους του, ίσα στον Πενταδάκτυλο, ίσα στον Όλυμπο.
Τόσο ψηλός που ήταν. Και την ανάσα του που ΄γινε καπνός και μύριζε λιβάνι .
Ποιος θα τη μοσχομύριζε; Η αδελφή, η μάνα, η πικρή αγαπημένη.
Απογοήτευση στα έγκατα. Οι ρίζες αναταράσσονται.

Ήτανε δεκαοχτώ χρονών. Ήτανε ποιητής.
«Δεν είμαι ποιητής. Δεν είμαι ποιητής» Επαναλάμβανε ως το μαστίγιο καψάλιζε το δέρμα
Εγώ όμως ήξερα : «Ποιήματα δεν έγραψε πλην αυτά της αγάπης και της Ειρήνης»
Είναι αγνοούμενος Ποιητής. Αρνείται, γιατί φοβάται.

Θέλω τη μάνα μου. Να βλέπω ένα λυχνάρι στα μάτια της.
Θέλω ένα μνήμα. Τη σιγουριά του θανάτου. Να έχω μια σκέπη χώμα.
Να ξέρει η μάνα μου, να γνωρίζουν τ΄ αδέλφια μου οι ποιητές.
Το δάκρυ τους στη γη μας τι ποτίζει; Οράματα και στίχους.

Είσαι τρανταφυλλιά / Συμεού Λ. Ζαχαρίας

Είσαι τρανταφυλλιά του Μά’ με τα τραντάφυλλά σου 

τζιαι μου ’χεις κάψει την καρτιάν που μπλέχτηκα μιτά σου

Τα νιάτα δεν τα χόρτασα / Ζαχαρίας Λ. Συμεού

Τα νιάτα δεν τα χόρτασα, τα γεραδκιά με φτάσαν 
τζι έχω τζιεγκιές πά’ στο κορμίν, καταπαντού με σκάσαν. 
Σαν τα λουλούδκια μοιάζουμεν όπως την ανεμώνα 
π’ ανθίζει μες στην άνοιξη, μα δεν φτάννει σιειμώναν. 

Ετσά προχτές γεννήθηκα, σήμερα είμαι γέρος. 
Σαν το σιτάριν μέστωσα όταν κοντέψει θέρος. 
Έτσι είναι ο άδρωπος, έν’ ’λλίη η ζωή του. 
Προτού τα νιάτα του χαρεί ξεβαίννει η ψυσιή του.