Το παραμύθι τέλειωσε / Καρακόκκινος Ανδρέας

Κλείσε το βιβλίο
το παραμύθι τέλειωσε
η προσμονή χωρίς τέλος
όσοι απομείναμε
μετράμε χαρακιές
στην καρδιά του καλοκαιριού
και γραμμές στην ιστορία
πράσινες, κόκκινες… 
Σκοτάδι. 

Τέλος παράστασης / Καρακόκκινος Ανδρέας

Θα είσαι στα όνειρά μου
σαν ήλιος, σαν φεγγάρι
όταν εγώ θα περπατώ
στο μονοπάτι της άρνησης
φορτωμένος ενοχές
και περιμένοντας ν’ ακούσω
τη θεϊκή εκείνη μουσική
που παίζει η ορχήστρα
στην τελευταία πράξη
της μεγάλης παράστασης.
Κι όταν η μαύρη αυλαία 
σκεπάσει τη σκηνή
τα φώτα θα πάψουν να φωτίζουν
τα όνειρά μου
το ρολόι θα σταματήσει
να μετρά το χρόνο  μου
κι εγώ θ’ αποσυρθώ
στο παγωμένο καμαρίνι μου
να γράψω στο ημερολόγιο
τέλος παράστασης. 

[Έρχεσαι] Καρακόκκινος Ανδρέας

Έρχεσαι 
πρώτη πνοή 
της άνοιξης
χείμαρρος χρυσός
χαμόγελο 
ζεστό 
η ψυχή πεθαίνει 
και ξαναγεννιέται 
σε μια χούφτα 
ευτυχίας. 
Έρχεσαι 
πρώτη πνοή
της άνοιξης 
να χαϊδέψεις απαλά 
το πιο σκοτεινό 
κομμάτι της 
ψυχής 
χαρίζοντας στη λάμψη 
του φεγγαριού 
ένα ατέλειωτο 
μελωδικό 
ερωτικό τραγούδι.  

Την ψυχή σου μην την αναζητάς (απόσπασμα) / Καρακόκκινος Ανδρέας

[…] Σήκωσε την ασπίδα σου 
Αυτή που έφτιαχνες χιλιάδες χρόνια 
λέξη λέξη, στίχο στίχο
και κοίταξε ψηλά
σ’ έναν πλανήτη άλλο,
τον πλανήτη του πρώτου ποιητή.  
[…]

Το πρόσωπο του ποιητή / Καρακόκκινος Ανδρέας

Να δανειστείς το πρόσωπο
του ποιητή
όταν στα χέρια του κρατά 
σφικτά και τρυφερά
το τελευταίο του γραπτό 
σαν το παιδί του το μικρό.
Το πρόσωπο του ποιητή
που λάτρεψε
το γέλιο των παιδιών
το πρώτο φιλί του έρωτα
τη γεύση της ζωής
μ’ ένα χαμόγελο γλυκό
κι ένα λουλούδι. 
Αυτού του ποιητή τα όνειρα 
δε σβήνονται τη νύχτα
γιατί η μοίρα τον έταξε 
με λέξεις να κλείνει τις πληγές
και να χαρίζει το φως.
Θα βρεις το πρόσωπο αυτό 
σ’ έναν καθρέφτη
σαν θα κοιτάξεις βαθιά
ως την ψυχή του μέσα 
ως την ψυχή σου. 

Μια ώρα χαμένη / Καρακόκκινος Ανδρέας

Μια ώρα χαμένη
φτάνει 
να κλέψει το φως
της ανατολής
και ν’ αφήσει τη μαύρη ομίχλη
να ζωγραφίσει τη μέρα.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει 
να κρύψει το Χαμόγελο 
μιας όμορφης κόρης 
που τη λένε Μαρία, Κατερίνα,
Σοφία, Ελένη.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει 
να σκοτώσει τη μέρα
με μια χαρακιά βαθειά
ως την άκρη της Άνοιξης 
και το μίσχο του λουλουδιού.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει/ να σβήσει τη λάμψη των ματιών,
να πληγώσει τον Έρωτα,
να σκοτώσει τη Ζωή.

Λεμονιά στο συρματόπλεγμα / Καρακόκκινος Ανδρέας

  

Η μνήμη λυπημένη

χαράζει τον Ιούλη

βαθιά στις φλέβες του

κι αφήνει ένα δάκρυ

σε ρημαγμένα σπίτια

τυλιγμένα σε αναρριχώμενα

συρματοπλέγματα

και στο άρωμα της λεμονιάς

που περιπλανιέται απορημένο

το γιασεμί μου στην αυλή

θολό μέσα στο χρόνο

ανθοβολεί ακόμα πίκρα

Ο Ιούλης πάντα καίει

του Ανδρέα Καρακόκκινου

Ο Ιούλης πάντα έκαιγε
από τότε που το συρματόπλεγμα
τυλίχτηκε στον ήλιο
και σκίασε αμείλιχτα
το άρωμα των λεμονανθών
το αρχαίο καράβι του Κάστρου
και την άμμο που λαμπίριζε στο λιμάνι
ως το ακρωτήρι με την εκκλησιά

ο Ιούλης πάντα καίει
στη μοναξιά των πέντε λόφων
θαμπώνει τα μάτια μας
κι οι χαραγμένες χούφτες μας
ανοίγουν άδειες από το χώμα της αυλής
που πλάθαμε λάσπη κι όνειρα
και μετρούσαμε τον έρωτα
με κλεμμένα φιλιά.

Ποιητική Συλλογή: Λεμονανθοί στο πέλαγο 2013

[Αύριο θα ’ρθουν] ....Καρακόκκινος Ανδρέας

Αύριο

θα ’ρθουν

με τυμπανοκρουσίες

κρατώντας τα λάβαρα

των δικών τους «Όχι» και «Ναι»

να παρελάσουν χωρίς ντροπή

πάνω στο κουφάρι

μιας χαμένης Δικαιοσύνης

και μιας ξεχασμένης Αξιοπρέπειας.

Αύριο

θα ’ρθουν

με τα δικά τους «Όχι» και «Ναι»

να σβήσουν για πάντα

την Ιστορία που γράφαμε

κάθε πρωί πάνω στις πέτρες

και στους τοίχους

τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα.

Αύριο

θα ’ρθουν

χωρίς ντροπή...

Το σχήμα της ντροπής / Άντρια Γαριβάλδη

Κείνο το μισοφέγγαρο 
που δίχως όνειδος απλώνεται στον Πενταδάκτυλο

Κείνο το μισοφέγγαρο
που σαν θεριό
λυσσομανά σαν έρθει το ξημέρωμα

Κείνος ο Κέρβερος 
που θριματίζει των παιδιών μας τα όνειρα

Γιατί δεν πέφτει απ' το Βουφαβέντο να χαθεί;
Να τσακιστεί στα βράχια
και να μην ξαναφανερωθεί;

Άντρια Γαριβάλδη

ΤΟ ΚΑΜΑΤΕΡΟΝ / Χαράλαμπος Δημοσθένους

Να 'μουν νέος 
Να 'σουν νέα 
να ΄μαστεν εις την Κοντέαν 
όπως τζείνον τον τζαιρόν 
να ΄σιεις τζαι καματερόν 
τζαι πουκά' στην συκαμιάν μας 
με παρέαν τα φιλιά μας 
ν' αναγιώννουμεν σκουλούτζιν 
να γεμώσει το σεντούτζιν 
μ' όμορφα μεταξωτά 
με τα ξόμπλια πλουμιστά 
να 'βρουν προίκαν τα παιδκιά μας 
τζαι να σιέρετ' η καρκιά μας, 
δώρον στα υστερινά μας. 

Συγχώρα με / Χαράλαμπος Δημοσθένους

Παίρνω θάρρος, αγάπη μου, μιαν χάρην να ζητήσω
στο στήθος σου τζείν' τον σταυρόν θέλω να τον φιλήσω.
Επολοήθην τζι είπεν μου αν εν' για τον σταυρό μου
εν ' τον Γριστόν που προσκυνάς που έχω ως Θεόν μου.

Εποταυρίστηκα τζαι εγιώ φίλησα τον σταυρόν της
τζιαι κάτω μέρου ύστερα πάνω στον θησαυρόν της.
Έκαμα λάθος ο φτωχός, συγχώρα με, Χριστέ μου,
ήταν μαγνήτης που τραβά τζιαι βράχους, πίστεψέ μου! 

Το Όρομαν / Χαράλαμπος Δημοσθένους

Εψές εθώρουν όρομαν πως ήμαστιν αντάμα
'που την χαράν μου την πολλήν εγύρισεν μου κλάμα.
'Σφόντζησες μου τα δάκρυα τζι είπες μου "Μή κακόν σου!"
τζι εγλύκανες το κλάμαν μου στα σιείλη, στον λαιμόν σου.

Εφίλουν σε τζι εφίλας με καπάλιν μές στο στόμαν,
ύστερα γείραμεν χαμαί, η γή εγίνην στρώμαν.
Γυρόν μας είσιεν ομορκιές
που 'σμίαν με τες μυρωδκιές, λογιών λογιών τα φκιόρα.
'Που πάνω μας ο ουρανός
τζαι το φεγγάριν σαν φανός, ευλοημένη η ώρα.

Εκράτουν σε σφιχτά σφιχτά, φοούμουν μέν σε χάσω.
Κόρη! Με τα ορόματα, πέ μου, εν να περάσω; 

Από την Ποιητική Συλλογή:  ΠΟΙΗΜΑΤΑ - 1998 

Η ΒΡΥΣΗ / Δημοσθένους Χαράλαμπος

Μέσα σε δάσος δροσερόν, πουκάτω σ΄έναν πεύκον 
ηύρα την βρύσην πόθελα, την βρύσην που γυρεύκω. 
Γρόνια τζαι γρόνια τζαι τζαιρούς ΄γύρευκα τούντηνβρύση 
τζι ήβρα την τζαι θαρρεύτηκα η δίψα μον΄να σβήσει. 
Ηύρα την μά γελάστηκα γιατ΄έν ήτουν για μένα 
τζι έκρουζα όπως κρούζουσιν που δίψαν τα σπαρμένα! 
Η βρύση , κόρη, σου ν εσού τζι ακρώστου μου χαρώ σε, 
όσον τζιαν μ΄έκρουζες εσού, εγιώ πάλε αγαπώ σε. 

Χαράλαμπος Δημοσθένους (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Χαράλαμπος Δημοσθένους, γεννήθηκε στην Κοντέα στις 11 Απριλίου  το 1917.

Υπήρξε ψάλτης, λαϊκός ποιητής και τραγουδιστής. Ασχολήθηκε με τη γεωργία και την κηπουρική. Μετά την Τουρκική εισβολή διέμενε για ένα χρόνο στη Λάρνακα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στα Μαντριά της Πάφου. Απεβίωσε στις 17 Φεβρουαρίου του 2011.   

Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Μιχάλη Μόζορα και τραγουδήθηκαν από το  Μιχάλη Ττερλικκά στο ψηφιακό δίσκο με τίτλο «Στες Άκρες της ψυσιής μου».

Ποιητικές συλλογές. 

• 1989 «Ποιητική αλληλογραφία Παύλου Λιασίδη και Χαράλαμπου Δημοσθένους» η οποία επανεκδόθηκε το 1995 
• 1998  «Ποιήματα».

πηγή: 

α. http://www.kontea.org/index.php/el/politismos/anthropoi-tvn-grammatvn-kai-ton-texnvn/charalambos-dhmosthenous

β. http://cyprusvoice.forumup.gr/post-6062-cyprusvoice.html