Τρία Ποιήματα του Νίκου Πενταρά

Φύλαξε την κάθε λέξη μου
κι απομόνωσε την ηχώ της
για να ’ρχεται
σαν φως
σαν χρώμα
και σαν άρωμα
της λυχναφής την ώρα
- την ώρα τη δικιά μας -
το τρυφερό της χάδι
να σου δίνει.


**

 
Μπλέχτηκε στο πληκτρολόγιο το Φως
και στην οθόνη του υπολογιστή μου
λάμπανε οι στίχοι μου
καταγράφοντας το θρόισμα της ανάσας σου
την ηχώ του γέλιου σου
και τις γαλάζιες στιγμές των ονείρων σου
στους απέραντους ουρανούς της αγάπης μας.
Αυτό το ποίημα Εσύ το έγραψες
μέσα από τη δική μου ύπαρξη.

***

 
Καθώς βραδιάζει κι έρχεται
κατά που λεν οι ποιητές
της λυχναφής η ώρα
που η ψυχή ενδύεται
τον πιο επίσημο μανδύα της
το φως της παρουσίας Σου
φιλικό και αλληλέγγυο
ακόμη σεργιανά
βάφοντας με το γιασεμί του χρώμα
το σταχτόπανό μας ουρανό.

Στην κόρη μου / Πιλλάς Αντώνης

 Να με θυμάσαι μες στο φως του θέρους

με τα τυφλά πουλιά

Που θα χτυπούν το φωτισμένο τζάμι σου΄ 

Άσε τα λόγια μου και τα τραγούδια μου

Κράτησε τη σιωπή μου

χρυσό ποτάμι από το φως των άστρων,

Χρυσό υφαντό 

Για να σε ντύνει 

Μες στους ακόπαστους ανέμους

Και χαμογέλα

Μες στη δόξα των πραγμάτων, 

Με το βήμα σου αντιγράφοντας

Το πέταγμα των πουλιών, 

Σβήσε τα λόγια μου και κράτησε από τη θύμησή μου μόνο

Το έντρομο χάδι απ’ του Θεού τον ίσκιο.

Και καλημέρισε βαθιά το φως

  Μέσα στην απουσία μου.

Απουσία / Πιλλάς Αντώνης

Όταν νυχτώνει αυτή η αδειανή καρέκλα βγαίνει μονάχη στην αυλή μας. 
Ύστερα ανεβαίνει στο φεγγάρι.
Κάπου βαθιά φρίσσουν 
φυλλώματα σκοτεινιασμένου δάσους
δακρύζουν άστρα έως την αυγή.

Περιδιάβαση / Πιλλάς Αντώνης

Σαν ίσκιος άλλου κόσμου πέφτει πάνω στα όρη η σιγή, σαν ίσκιος περιφέροντας στην ερημιά έως του αμίλητου ουρανού την άκρη την παιδική φωνή σου τη χαμένη.

Ποια σκέψη μυστική του Θεού να ‘χεις κλεμμένη, φτωχό πουλί που φτερουγάς εκεί πάνω απ’ την καινούργια χλόη, πριν φύγεις παίζοντας με τη στερνή του ήλιου αχτίδα, ποιο μυστικό του Θεού, κι εσύ μές στην ιερατική γαλήνη πιο στιλπνό, μοναχικό μου, εξαίσιο ρόδο;

Εμένα ο θάνατος ο θάνατος βιάζει
κι αλλού το χαμογέλιο σου,
αλλού η λάμψη σου η λιανή χαράζει.

Κάθε που πεθαίνει ένα παιδί / Πιλλάς Αντώνης

Ο Θεός προστάζει κάθε τόσο να κατέβει στον Άδη ένα παιδί, ν’ ανάψει φως καθάριο, να σύρει σιγαλά στο καρπερό σκοτάδι του τη μήτρα της καρδιάς μέσ’ απ’ του κόσμου την εξαίσιαν αδικία. Η αυγή στα χείλη της να φέρει πτερωτή, πανάρχαια σάλπιγγα με όσα τραγούδια δεν προφτάσαμε να πούμε, να ιδεί μές στη ψυχή μας πόση απόμεινε μήτρα στοργής και θέση ποια
για τ’ Όνειρο, το εκτεθειμένο δάκρυ.

Στο πένθος / Πιλλάς Αντώνης

Ο έρωτάς σου είναι στο πένθος
που γέμει αστερισμών
και ελαιώνων ίσκιους
χώρες λευκές για θερισμό
μικρά στεφάνια ουρανικά, που χέρια
βέβηλα απομακρύνουν.
Στο πένθος είναι ο έρωτάς σου
πάνω από βουλιαγμένες θάλασσες του πόνου,
ήπια λάμψη ολόγοργη
που βγάνει ανθούς και κρίνα
κάτωθε και πλησίον του σταυρού.

Στίχοι του Αντώνη Πιλλά

....Ω ν’ άδειαζα
απ’ την καρδιά μου το σκοτάδι,
τα χέρια μου απ’ το κάθε μάταιο βάρος
και σαν πουλιά ορφανά να τα ύψωνα σε Σένα!



....

πυκνώνει ο χρόνος
και τις παρουσίας σου
το δέντρο μόνο ορθρίζει.


....


η κάθε αναβολή
είναι μαστίγωμα του ανέμου.
 

Τα αεροδρόμια ρυπαίνουν*

Του Σταύρου Χατζησάββα

 Στην Κύπρο λειτουργούν δυο διεθνή αεροδρόμια, της Λάρνακας και της Πάφου. Διεθνώς, είναι αποδεδειγμένο, ότι έργα τουριστικών υποδομών όπως είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια κ.α. αναβαθμίζουν το προσφερόμενο τουριστικό προϊόν των χωρών, αλλά και τις ίδιες τις περιοχές μέσα στις οποίες οικοδομούνται.

Τέτοια έργα ενισχύουν την τουριστική ανάπτυξη, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, καθώς και πολλαπλά άλλα παράπλευρα οικονομικά οφέλη. Ο Πρόεδρος και Βουλευτής Οικολόγων Γιώργος Περδίκης μετέφερε στην Βουλή των Αντιπροσώπων, σε αρκετές περιπτώσεις το αίτημα των κοινοτήτων και των δήμων που συνορεύουν με το αεροδρόμιο Λάρνακας για αντισταθμιστικά μέτρα και κίνητρα ανάπτυξης. Το αίτημα αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως υπερβολικό. Μια πιο προσεκτική μελέτη όμως το καθιστά απολύτως δικαιολογημένο.

Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής των πολιτών, τα σπίτια των οποίων, είτε γειτνιάζουν με τα αεροδρόμια, είτε βρίσκονται κάτω από αεροδιαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης  είναι τεράστιες.

Θα πρέπει δήμοι και κοινότητες που επηρεάζονται αρνητικά από αυτές τις συνθήκες να οργανωθούν και να διεκδικήσουν κάποια αντισταθμιστικά μέτρα από τις αρμόδιες αρχές των αεροδρομίων. Οι κοινότητες και οι δήμοι θα μπορούσαν να επωφελούνται με κάποια μικρή έστω, οικονομική χορηγία ως αντιστάθμισμα της έντονης οχληρίας τόσο σε ρύπους από τα αεροπλάνα, αλλά και από τους έντονους θορύβους κατά τις απογειώσεις και προσγειώσεις των αεροπλάνων, καθ’ όλη την διάρκεια του 24ώρου. Πρόκειται για μια αξίωση απόλυτα κατανοητή και δικαιολογημένη.

Βέβαια κανένα αντισταθμιστικό μέτρο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υγεία των πολιτών. Γι αυτό θεωρώ ότι το καλύτερο αντισταθμιστικό μέτρο, είναι, η διαχειρίστρια εταιρεία των αεροδρομίων Λάρνακας και Πάφου, μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής της εταιρικής εικόνας και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, να προχωρήσει άμεσα σε λήψη μέτρων ώστε να μειωθεί η ηχορύπανση από τη λειτουργία των αεροδρομίων της.

Το ότι έχει υποβαθμιστεί αισθητά, η ποιότητα ζωής, η υγεία ακόμα και ασφάλεια όλων των κατοίκων των περιοχών που έχουν οικοδομηθεί τα δυο αεροδρόμια είναι γεγονός. Με την παραχώρηση κάποιων αντισταθμιστικών μέτρων (είτε υπό το καθεστώς οικονομικής χορηγίας, είτε με την δημιουργία πάρκων, παιδότοπων σε γειτονιές, δήμων και κοινοτήτων) από την διαχειρίστρια εταιρεία των αεροδρομίων, αυτόματα  οι αρχές τις τοπικής αυτοδιοίκησης, θα έχουν την δυνατότητα να δώσουν με τη σειρά τους  επιπλέον κάποια αντισταθμιστικά οφέλη στους πολίτες. Όπως για παράδειγμα την μείωση τοπικών φόρων και φόρων ακίνητης περιουσίας.

Σταύρος Χατζησάββας

Επαρχιακός Γραμματειακός Λειτουργός Οικολόγων Λάρνακας

Χωρκάτης

Αντζουλής:

Είντα ’ν που σάζουσιν, ολάν,

πάλε μέσα στην Σκάλαν,

είντα ’κοψεν η τζεφαλή

τι σκέδια εβκάλαν;

Ξέρεις πως αρκινήσασιν

να σάζουσιν την πόλιν,

τζι εν να την τζινουρκώσουσιν

όπως θέλουσιν όλοι;

Χωρκάτης:

Στραβάραν μες στα μμάδκια σου

εν να την τζινουρκώσουν,

ούτε τους δρόμους εν να δεις

ποτέ σου να τους στρώσουν.

Ο Δήμαρχός μας, μάνα μου,

ούλην την προσοχήν του

έβαλεν για το σπίτιν του

που δκια τζαι την ζωήν του.

Ούλους τους δρόμους έκοψεν

τριγύρω του σπιδκιού του,

ούλον δικόν του ’εν ενί

μισόν του α[δ]ερφού του.

Σεβτάς του έπεσεν πολύς

για να κάμει παλάτι,

έτσι του εκατέβηκεν

τζαι το ’ριψεν στ’ αμμάτι.

Που αν κατα[γ]υρέψουσιν,

ετζείνο ’κόμα θέλει,

κανέναν όμως ’εν κόφτει

ούτε κανέναν μέλλει.

Ά[δ]ε ωραία έρκεται

να πιάσουσιν λιβέριν,

φκιάρκα τζαι τσάππες, μάρτελλους,

πολλοί χτίστες στο σιέριν,

τζαι ν’ αρκινήσουν χάλασμαν

’που του Αλιμονάκη,

τζαι ράμμαν να τραβήσουσιν

μέσα στο παζαράκι.

Τότε να δείτε ομορκιάν

πον’ να ’σει το παζάρι,

να στέκουν ούλοι να θωρούν

τζαι να κάμνουν καμάριν.

Που την Αγγλο-Εζύψιαν

να στέκεται κανένας

τζαι ώς το Τουρκοπάζαρον

να βλέπει έναν-έναν.

Ιδού σχέδιον, φίλε μου

Δήμαρχε, που την Σκάλαν,

που ιντζενιέρηδες καλοί

ποτέ τους ’εν εβκάλαν.

Όι θέλεις το σπίτι σου

που βρίσκεται στην μέσην

να το κάμεις ανάχτορον

ούλοι γι’ αυτό να λέσιν.

Άφησ’ το σπίτι νακκουρίν

τζαι ρέξε που τους δρόμους,

να δεις βουνάρκα χώματα

να νώσεις τζαι τους βρόμους.

πηγή: https://larnaka.wordpress.com/2010/01/

Η λύση του Κυπριακού Προβλήματος βρίσκεται στα κιτάπια της Ιστορίας

Διάβασα με πολύ προσοχή το άρθρο του πολύ καλού δημοσιογράφου- αναλυτή Κου Ανδρέα Παράσχου στην εφημερίδα Καθημερινή της Κύπρου και στην στήλη που διατηρεί: Πολιτείες Ανθρώπων με τίτλο: Ποιοι φοβούνται τη λύση (τη λύση του Κυπριακού προβλήματος βεβαίως) Αφού κάνει έναν ενδιαφέρον πρόλογο σχετικά με αυτούς που με διάφορες επισημάνσεις προσπαθούν να θέσουν εμπόδια στην επίλυση του προβλήματος αναφέρει συγκεκριμένα (η αρίθμηση των λόγων είναι δική μου) :

«….Προσωπικά έχω λύσει το Κυπριακό καθότι έχω ήσυχη τη συνείδησή μου πως έκανα και κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για την πατρίδα μου.

Γι’ αυτό αρνούμαι πια να μπαίνω στο λογική του κάθε επιτήδειου ή και κοινωνικο-πολιτικά αναλφάβητου. Έτσι χωρίς φόβο και πάθος, επισκέπτομαι την άλλη μισή μου πατρίδα όσο έχω μέρες για να θαυμάζω τα κάλλη της ή και να απολαμβάνω τη συντροφιά φίλων μου Τουρκοκυπρίων.

Τα κάνω όλα αυτά διότι δεν φοβάμαι τη λύση, αφού

1.       δεν έχω εγκληματήσει ώστε να προκαλέσω κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και εισβολή ξένου στρατού στην πατρίδα μου. Απεναντίας, αντιστάθηκα παρά το νεαρό της ηλικίας μου, στο πραξικόπημα το ’74.

2.       Δεν φοβάμαι τη λύση γιατί δεν έβαψα τα χέρια μου με αίμα αθώων γυναικόπαιδων,

3.       δεν δολοφόνησα συνανθρώπους μου επειδή με διέταξε η όποια ΕΟΚΑ Α’ ή Β’ ή ΤΜΤ ή ο όποιος πολιτικός ή κληρικός διατηρούσε παράνομες ένοπλες ομάδες και θεωρούσε ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι αναλώσιμες.

4.       Δεν έβαλα βόμβες, ούτε σύλησα εκκλησίες και τζαμιά ούτε κήρυξα το μίσος από άμβωνες και μπαλκόνια.

5.       Δεν λεηλάτησα περιουσίες συμπατριωτών μου. Δεν έκανα κανένα αγνοούμενο, ορφανό ή πρόσφυγα.

6.       Δεν έκανα καριέρα, κοροϊδεύοντας συγγενείς νεκρών και αγνοουμένων.

7.       Δεν κρύφτηκα πίσω από την ατιμωρησία, σκαρφαλώνοντας σε κομματικά αξιώματα.

8.       Δεν είμαι διαπλεκόμενος, φοροφυγάς, ούτε έκλεψα ποτέ το δημόσιο.

9.       Δεν φοβάμαι τη λύση γιατί θέλω να απαλλαγεί ο τόπος από το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία. Γιατί επιδιώκω να υπάρχει λογοδοσία στις πράξεις των κρατικών, πολιτικών και κομματικών αξιωματούχων. Γιατί θέλω να με κυβερνούν οι άριστοι, οι νέοι άνθρωποι του τόπου μας που τώρα διαπρέπουν στο εξωτερικό, αρνούμενοι να επιστρέψουν σε μια πατρίδα που ο κάθε τζιτζιφιόγκος από τζάκι ή το κάθε κομματικό τσιμπούρι μπορούν να πνίξουν την Κύπρο στη χρεοκοπία ή και στο αίμα προκαλώντας ξανά νέες τραγωδίες.

10.    Δεν φοβάμαι τη λύση γιατί πιστεύω ότι ο μετασχηματισμός της Κύπρου από μια χώρα μίζερη και χρεοκοπημένη σε μια σύγχρονη κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε είδους μισαλλοδοξία και ρατσισμό, σε μια χώρα όπου θα πρωταγωνιστούν η παιδεία, η τεχνολογία και ο πολιτισμός, αποτελεί τον μονόδρομο της σωτηρίας μας.

Δεν θα σταθώ στο πρώτο χρόνο που χρησιμοποιεί ο δημοσιογράφος. Αντίθετα θα υποστηρίξω ότι τα λόγια αυτά, οι λόγοι που υποστηρίζει  θα μπορούσε και ίσως να είναι οι λόγοι καθενός από εμάς, του κάθε Κύπριου πολίτη.  Λόγοι φυσικά για την ανασύνταξη ενός σύγχρονου κράτους και όχι λόγοι για την λύση του Κυπριακού προβλήματος. Διότι άραγε ποιος θα πιστέψει ότι η επίλυση ενός χρόνιου προβλήματος εισβολής με όλα εκείνα τα στοιχεία που είτε ξεχάστηκαν, είτε επιμελώς τίθενται στο περιθώριο (αγνοούμενοι, προσφυγιά, καταπάτηση περιουσιών κτλ) θα φέρει στο φως και ένα αψεγάδιαστο κράτος; Ένα κράτος όπου:

1.       Θα εξαλειφτεί  η διαπλοκή, η φοροδιαφυγή και η κλοπή του Δημοσίου

2.       Θα απαλλαγεί ο τόπος από το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία

3.       Θα υπάρχει λογοδοσία στις πράξεις των κρατικών και αξιοκρατία

4.       Θα μηδενιστεί η εκμετάλλευση των προβλημάτων των αγνοουμένων και όσοι ευθύνονται για το 74 θα δικαστούν, θα παραδοθούν στη δικαιοσύνη και όσοι πραγματοποίησαν καριέρες πάνω στο πόνο ενός λαού θα εξαφανιστούν;

Νομίζω ότι δικαίως ο δημοσιογράφος περιγράφει όλα τα κακά της Κυπριακής Δημοκρατίας ως βασικά αίτια μιας  χώρας μίζερης και χρεοκοπημένης και ευελπιστεί ότι με τη λύση θα καταστεί η Κύπρος  «… σε μια σύγχρονη κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε είδους μισαλλοδοξία και ρατσισμό, σε μια χώρα όπου θα πρωταγωνιστούν η παιδεία, η τεχνολογία και ο πολιτισμός, αποτελεί τον μονόδρομο της σωτηρίας μας»

Νομίζω όμως πως δεν είναι αυτοί οι λόγοι που θα πρέπει να βασιστεί κάποιος για την επίλυση του άλυτου Κυπριακού Προβλήματος. Θεωρώ πως εάν διδαχτούμε από την ιστορία και αναλύσουμε τα σχετικά εδάφιά της θα κατορθώσουμε να εύρουμε ξεκάθαρα τη λύση. Εξάλλου οι συνυπάρξεις διαφορετικών εθνών και λαών δεν ευοδώθηκαν στο ρου της Ιστορίας. Το αντίθετο. Δημιούργησαν εν καιρώ νέες εντάσεις και πάθη.

Συμφωνώ , ότι ο κάθε ηγέτης έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δίνεται μέσα στο χρόνο. Πάντα όμως φέρει και την ευθύνη των επιλογών του.

Πρόποσις Χρ. Κουππά

     

                         κατά το γεύμα της 31 Δεκεμβρίου 1897

                                  στην Εμπορική Λέσχη

                    Ομογενείς! Σας χαιρετώ με πάλλουσαν καρδίαν,

                    Και απευθύνω προς Υμάς ευχήν θερμήν, μυχίαν

                    Όλοι να ζήσετ’ ευτυχείς, κι όσα επιποθείτε

                    Στο Νέον Έτος εύχομαι να τα αξιωθείτε.

                    Ήτο πικρόν το παρελθόν, ω αδελφοί, στο Έθνος

                    Τηρείται μέχρι σήμερον εις την καρδιάν το πένθος

                    Και η Πατρίς μέχρι του νου εκ των πληγών σφαδάζει

                    Των δε Ελλήνων η καρδιά εισέτι αιμοστάζει.

                    Ενθέρμως λοιπόν εύχομαι ταχέως ν’ ανακύψει,

                    Να δοξασθεί, την συμφοράν στ’ ανάθεμα να ρίψει.

                    Να αναλάμψει η χαρά στο γένος των Ελλήνων

                    Να επανέλθει η εύκλεια των χρόνων μας εκείνων.

                    Άρα, υπέρ του Έθνους μας την πρόποσιν προτείνω

                    Στην θέλησιν του Ποιητού την τύχην του αφήνω.

                    Το Έθνος μας προώρισται, ω αδελφοί, να ζήσει

                    Ούτω το θέλει ο Θεός, και θα ευδαιμονήσει.

πηγή: https://larnaka.wordpress.com/2008/12/

Ποίημα του Χρ. Κουππά

Τω φιλτάτω μοι φίλω κ. Δημ. Μαριδάκη

επί τη απελεύσει αυτού

Να γράψω θέλεις φίλε μου στίχους στο λεύκωμά Σου

αλλά μοι είνε δύσκολον δια να στιχουργήσω

να αναφέρω επαρκώς τα προτερήματά Σου

της Σης καρδίας τας χορδάς δια να συγκινήσω.

Φίλος είσαι ειλικρινής με ευγενείς τους τρόπους

και Καλλιτέχνης άριστος, σπανίας ευγλωττίας

εφ’ ω τυγχάνεις προσφιλής εις όλους τους ανθρώπους

μύστης δε έκτακτος, δεινός, ταχυδακτυλουργίας.

Είμαι καγώ Δημόσθενες! είς εκ των θαυμαστών Σου

αγάπην τρέφω δια Σε, συμπάθειαν μεγάλην

δι’ ο, στην τάξιν έχε με των φίλων των πιστών Σου

Και ήδη αποχαιρετών Σ’ ανοίγω την αγκάλην.

Προσφέρων Σοι τον ασπασμόν

με της φιλίας σεβασμόν

Φωνών Σοι πολλά Χαίρε!

Φίλε, πιστέ Εταίρε!

πηγή: https://larnaka.wordpress.com/2011/06/

Το πέτρινο σπίτι με τα περιστέρια

Μέσα στο πούσι
έρχεται από πολύ μακριά
δίχως στέγη,
με τα περιστέρια στο γείσο -

είναι το ξυπόλυτο παιδί
με τη σπασμένη φυσαρμόνικα
που περνάει στον δρόμο,

είναι το πέτρινο σπίτι με τ' άδεια
δωμάτια κι οι παράξενες αγελάδες
που έχουν μετακινηθεί
μέσα στην ομίχλη

είναι τα παράθυρα χωρίς
πλαίσιο στο πέτρινο σπίτι
με τα περιστέρια στο γείσο,

είναι το παιδί που δεν βλέπει
με τη φυσαρμόνικα
χωρίς ήχο -

απαγορεύεται η μουσική
και το εμβατήριο της θλίψης
έτσι καθώς διασχίζει τον δρόμο
με το πέτρινο σπίτι
ο μικρός Ζαχαρίας
μόλις δύο ετών,

ενθάδε κείται
στο κοιμητήριο Ριζοκαρπάσου.

[Οι νεκροί βρομούσαν...]

Οι νεκροί βρομούσαν από ‘να
μίλι μακριά, ήταν ανελέητο
το τελευταίο καλοκαίρι —
τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων
τις στέγες των σπιτιών.
Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους
μπάσαν τους νεκρούς απ’ την πίσω
πόρτα στον Άη Γιάννη,
δεν τους χωρούσαν, λέει, τα φέρετρα.
Κι ο πιτσιρικάς — πήχτρα το αίμα
στα ρούχα του — άνοιγε λάκκους,
τον χτυπούσε ο ήλιος ανελέητα
στους κροτάφους στη μνήμη
βαθιά ως το μέλλον.

Τον ήξερες αλλιώτικα
τον κυπριώτικο ήλιο,
θεία Μαρίνα, την αυγή
με τα περιστέρια στους ώμους.

           (Σχεδόν μηδίζοντες, 1977)

Ανάσταση Μνήμης

Της Κύπρου

Ανάσταση μνήμης.
Η σπίθα πόσο περίεργο,
σβήνει από την λήθη. 

Μάνα, άμε στο πηγάδι.
Η Ιστορία ξεβράζει,
νερό, αλάτι, κόκκαλα. 

Πατέρα, σήμερα
ξεχορτάριασα το μνήμα.
Τσιγκέλωσαν στα χέρια μου οι σημαίες. 

Αδελφέ, τουφέκι η γλώσσα
στον ώμο σου φώλιασε.
Η Ειρήνη σπαρταράει. 

Μουγγή Πατρίδα,
σκίζω τα βουνά, σαν τα στήθη μου.
Ν΄ακουστεί η φωνή μου.