Αποκλειστική ενασχόληση

Όταν σμιλεύεται ένα ποίημα
δε γράφεται τίποτα καινό στο νου
κανένας στίχος δε γεννιέται
ούτε μύθος
ούτε θρήνος.
Οι λέξεις που διαλέγεις μαλακώνουν
για να ζυμωθούν
για να πονούν λιγότερο.
Η θέση που ορίζεις για το ανάμεσα ή το περίπου
είναι αυθαίρετη
και η δειλία σου κάνει το «και» μεγάλο και τρανό.
Οι περιττές αναφορές ζυγώνουν
και γελούν με το χρόνο που αφιέρωσες
κυρίως για τον τίτλο.

Αύριο ίσως

Ίσως κάποτε μπορέσω
να παραβιάσω την αυτάρκεια των ενδυμάτων
και να εισέλθω πανηγυρικά
στο βαθύτερο μέσα σου. Το δέρμα
έχει πολλές εισόδους. Σαν το μυαλό.

Δε θα με νοιάζει τότε αν έβαλαν όριο
ηλικίας και πίστεων.
Θα ’ναι μια πολύ ζεστή μέρα
με φως κατ’ επιλογή
και υγρασία ρυθμιζόμενη.
Θα μπω λοιπόν ειρηνικά
με τη σιγουριά της ευτυχίας
που σημειώνει ημερομηνίες και χαρούμενα
αναρριχώμενα μοτίβα.

Σήμερα, αύριο, ποιος ξέρει. Στην άλλη ζωή
ίσως. Με φωτάκια αναμμένα
και φιλικά τραγουδάκια
ανάμεσα στα βήματα ή τις παύσεις.

Προς το παρόν θα κόψω το τσιγάρο
και θα περιμένω. Αύριο βλέπουμε.

Το γυαλί

Σπάει και κόβει τα χέρια σου
κρατάει κρύο το νερό που πίνεις
διατηρώντας τις ασφαλείς αποστάσεις ανάμεσά μας.
Δεν είναι τυχαίο που γίνονται από γυαλί
κτίρια και γραφεία
τραπέζια για φαί
και σχέσεις.

Με την κατάλληλη επεξεργασία γίνεται καθρέφτης.
Σπάει παντού και σε κόβει
κρατάει κρύο το χαμόγελο
διατηρώντας την εγωπάθεια ζωντανή
κι αποσπά την προσοχή από το μέσα μας.

Κάποτε για το γυαλί θα γράψω κάτι.

δηθεν

Ήμουν πάντα αφοσιωμένη στην κυριολεξία
μ’ εμμονή που απογυμνώνει
τις σιωπές
και θρονιάζει την αληθοφάνεια
στο τραπέζι το μεγάλο, το καλό.
Για παράδειγμα.
Αν πετά χαμηλά ένα πουλί
Λέω: πλησιάζει στη γη το φως.
Κι όταν μας απειλεί ο πόλεμος
Λέω: τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Υποψήφιες αγάπες ενίοτε γυρεύουν
αποδείξεις καλής θελήσεως
συγκεκριμένων προδιαγραφών.
Όσα εκατοστά χαμόγελο
τόσες προσκλήσεις για καφέ
πάρτι γενεθλίων ή Χριστουγέννων
εκδρομές με συγγενείς ή φίλους.

Θέλω να ξέρω τι εννοούν.
Ελάτε να πιούμε έναν καφέ μετά δακρύων;
Να φάμε μαζί μη βάλουμε τα κλάματα γιορτή που είναι;
Ή να καθόμαστε πολύ κοντά
να μην ακούγεται ο χρόνος;

Ήμουν πάντα μανιακή της όρασης
τόσο οικειοποιήθηκα τους οφθαλμούς των άλλων.

Στασίνος (μικρή αναφορά)

Ο Στασίνος ήταν Έλληνας αρχαίος επικός ποιητής από την Κύπρο.

Του αποδίδεται η συγγραφή του βιβλίου Κύπρια Έπη, του οποίου σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα από τον Φώτιο στη Μυριόβιβλό του. Το βιβλίο αναφέρει τα γεγονότα πριν τον Τρωικό πόλεμο μέχρι την Ιλιάδα του Ομήρου, αποδίδεται δε και στον Ηγησία, με επικρατέστερο τον Στασίνο.

Σύμφωνα με μια παράδοση, γυναίκα του ήταν η Αρσιφόνη, κόρη του Ομήρου. Ο Όμηρος, επειδή ήταν φτωχός, του έδωσε προίκα το ποίημα Κύπρια έπη. Ο Αδαμάντιος Κοραής στα Άτακτα αναφέρει ότι η Αρσιφόνη ήταν γυναίκα του Ομήρου, γνωστή επίσης ως Αρσινόη.

Κύπρια Έπη (μικρό απόσπασμα)

Ην ότε μυρία φύλα κατά χθόνα πλαζόμεν ανδρών
...... βαθυστέρνου πλάτος αίης.
Ζεύς δε ίδων ελέησε και εν πυκιναίς πραπίδεσσι
σύνθετο κουφίσαι ανθρώπων παμβώτορα γαίαν,
ριπίσσας πολέμου μεγάλην έριν Ιλιακοίο,
όφρα κενώσειεν θανάτου βάρος οι δ' ενί Τροίη
ήρωες κτείνοντο Διός δ' ετελείετο βουλή.

(και σε νεοελληνική μετάφραση Χρ. Ξύδα)

Αμέτρητ' ήταν μια φορά τα πλήθη των ανθρώπων
κι η μάνα Γη απ' το βάρος τους στέναζε και πονούσε.
Ο Δίας τη λυπήθηκε, σοφή έκανε σκέψη
να τη λυτρώσ' απ' το κακό, με πόλεμο, μ' αμάχη,
βάφοντας μ' αίμα άλικο της Τροίας την πεδιάδα.
Έτσ' άναψε το μακελειό, οι ήρωες πεθαίναν,
και του Διός η θέληση με μιας γινόταν πράξη.

Κύπρια έπη (απόσπασμα)

1 Ην ὅτε μυρία φῦλα κατὰ χθόνα πλαζόμενα

Βαθυστέρνου πλάτος αἴης.

Ζεὺς δὲ ἰδὼν ἐλέησε, καὶ ἐν πυκιναῖς πραπίδεσσι

Σύνθετο κουφίσαι, ἀνθρώπων παμβώτορα γαῖαν,

Ῥιπίσας πολέμου μεγάλην ἔριν Ἰλιάκοιο·

Ὄφρα κενώσειεν θανάτῳ βάρος· οἱ δ᾽ ἐνὶ Τροίῃ

῞Ηρωες κτείνοντο. Διὸς δὲ τελείετο βουλή.

4 εἵματα μὲν χροὶ ἕστο τά οἱ Χάριτές τε καὶ Ὧραι

ποίησαν καὶ ἔβαψαν ἐν ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν,

οἷα φοροῦσ᾽ ὧραι, ἔν τε κρόκῳ ἔν θ᾽ ὑακίνθῳ

ἔν τε ἴῳ θαλέθοντι ῥόδου τ᾽ ἐνὶ ἄνθει καλῷ,

ἡδέι νεκταρέῳ, ἔν τ᾽ ἀμβροσίαις καλύκεσσιν

ἄνθεσι ναρκίσσου καλλιρρόου δ᾽ οια Ἀφροδίτη

ὥραις παντοίαις τεθυωμένα εἵματα ἕστο.

5 ἣ δὲ σὺν ἀμφιπόλοισι φιλομειδὴς Ἀφροδίτη

πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας ἄνθεα γαίης

ἂν κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι,

Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη,

καλὸν ἀείδουσαι κατ᾽ ὄρος πολυπιδάκου Ἴδης.

8 Κάστωρ μὲν θνητός, θανάτου δέ οἱ αἶσα πέπρωται·

αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἀθάνατος Πολυδεύκης, ὄζος Ἄρηος.

9 τοὺς δὲ μέτα τριτάτην Ἑλένην τέκε, θαῦμα βροτοῖσι·

τήν ποτε καλλίκομος Νέμεσις φιλότητι μιγεῖσα

Ζηνὶ θεῶν βασιλῆι τέκεν κρατερῆς ὑπ᾽ ἀνάγκης.

φεῦγε γὰρ οὐδ᾽ ἔθελεν μιχθήμεναι ἐν φιλότητι

πατρὶ Διὶ Κρονίωνι· ἐτείρετο γὰρ φρένας αἰδοῖ

καὶ νεμέσει· κατὰ γῆν δὲ καὶ ἀτρύγετον μέλαν ὕδωρ

φεῦγεν, Ζεὺς δ᾽ ἐδίωκε· λαβεῖν δ᾽ ἐλιλαίετο θυμῷ

ἄλλοτε μὲν κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης

ἰχθύι εἰδομένην, πόντον πολὺν ἐξορόθυνεν,

ἄλλοτ᾽ ἀν᾽ Ὠκεανὸν ποταμὸν καὶ πείρατα γαίης,

ἄλλοτ᾽ ἀν᾽ ἤπειρον πολυβώλακα. γίγνετο δ᾽ αἰεὶ

θηρί᾽ ὅσ᾽ ἤπειρος αἰνὰ τρέφει, ὄφρα φύγοι νιν.

15 αἶψα δὲ Λυγκεὺς

Τηΰγετον προσέβαινε ποσὶν ταχέεσσι πεποιθώς.

ἀκρότατον δ᾽ ἀναβὰς διεδέρκετο νῆσον ἅπασαν

Τανταλίδου Πέλοπος, τάχα δ᾽ εἴσιδε κύδιμος ἥρως

δεινοὶς ὀφθαλμοῖσιν ἔσω δρυὸς ἄμφω κοίλης,

Κάστορά θ᾽ ἱππόδαμον καὶ ἀεθλοφόρον Πολυδεύκεα.

νύξε δ᾽ ἄρ᾽ ἄγχι στὰς μεγάλην δρῦν.

16 οὐκ ἀπ᾽ ἐμοῦ σκεδάσεις ὄχλον, ταλαπείριε πρέσβυ;

17 οἶνόν τοι, Μενέλαε, θεοὶ ποίησαν ἄριστον

θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἀποσκεδάσαι μελεδῶνας.

18 Ζῆνα δὲ τὸν [θ᾽] ἔρξαντα καὶ ὃς τάδε πάντ᾽

ἐφύτευσεν

οὐκ ἐθέλει νεικεῖν· ἵνα γὰρ δέος ἔνθα καὶ αἰδώς.

19 οὐκ ἐφάμην Ἀχιλῆι χολώσειν ἄλκιμον ἦτορ

ὧδε μάλ᾽ ἐκπάγλως, ἐπειδὴ μάλα μοι φίλος ἤην.

20 τῷ δ᾽ ὑποκυσαμένη τέκε Γοργόνας, αἰνὰ

πέλωρα,

αἳ Σαρπηδόνα ναῖον ἐν ὠκεανῷ βαθυδίνῃ,

νῆσον πετρήεσσαν.

---

[1] Η Νέμεση, κόρη της Νύχτας, προκάλεσε τον ερωτική επιθυμία του Δία, ο οποίος την κατεδίωξε. Για να του ξεφύγει άλλαζε συνέχεια μορφές, ώσπου έγινε χήνα. Τότε ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε ε κύκνο και ενώθηκε μαζί της. Η Νέμεση γέννησε ένα ωό, που το βρήκαν βοσκοί και το έδωσαν στην Λήδα. Από το ωό αυτό γεννήθηκαν η Ελένη και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης.

[2] Οι Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, έκλεψαν τα κοπάδια του Λυγκέα και του Ίδα, των γιών του Αφαρέα. Οι δυο παθόντες τους συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω, και τότε ο Ίδας σκότωσε τον Κάστορα. Στην συνέχεια όμως ο Πολυδεύκης σκότωσε τον Ίδα και τον Λυγκέα. Ο Δίας χάρισε στου Διόσκουρους την αθανασία, στην οποία εναλλάσσονταν οι δύο αδελφοί, την μία ημέρα ο ένας και την άλλη ο άλλος.

από: http://eleysis69.wordpress.com

Κύρπια έπη (απόσπασμα)

1 ἦν ὅτε μυρία φῦλα κατὰ χθόνα πλαζόμεν΄ αἰεὶ
<ἀνθρώπων ἐπίεζε> βαρυστέρνου πλάτος αἴης͵
Ζεὺς δὲ ἰδὼν ἐλέησε καὶ ἐν πυκιναῖς πραπίδεσσι
κουφίσαι ἀνθρώπων παμβώτορα σύνθετο γαῖαν͵
ῥιπίσσας πολέμου μεγάλην ἔριν Ἰλιακοῖο͵
ὄφρα κενώσειεν θανάτωι βάρος. οἱ δ΄ ἐνὶ Τροίηι
ἥρωες κτείνοντο͵ Διὸς δ΄ ἐτελείετο βουλή.
4 εἵματα μὲν χροῒ ἕστο͵ τά οἱ Χάριτές τε καὶ Ὧραι
ποίησαν καὶ ἔβαψαν ἐν ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν͵
οἷα φέρουσ΄ ὧραι͵ ἔν τε κρόκωι͵ ἔν θ΄ ὑακίνθωι͵
ἔν τε ἴωι θαλέθοντι ῥόδου τ΄ ἐνὶ ἄνθεϊ καλῶι
ἡδέι νεκταρέωι͵ ἔν τ΄ ἀμβροσίαις καλύκεσσιν
αἰθέσι ναρκίσσου καλλιπνόου. ὧδ΄ Ἀφροδίτη
ὥραις παντοίαις τεθυωμένα εἵματα ἕστο.
5 ἣ δὲ σὺν ἀμφιπόλοισι φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη
πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας ἄνθεα ποίης
ἂν κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι͵
Νύμφαι καὶ Χάριτες͵ ἅμα δὲ χρυσέη Ἀφροδίτη͵
καλὸν ἀείδουσαι κατ΄ ὄρος πολυπιδάκου Ἴδης.
8 Κάστωρ μὲν θνητός͵ θανάτου δέ οἱ αἶσα πέπρωται͵
αὐτὰρ ὅ γ΄ ἀθάνατος Πολυδεύκης͵ ὄζος Ἄρηος.
9 τοὺς δὲ μέτα τριτάτην Ἑλένην τέκε θαῦμα βροτοῖσι·
τήν ποτε καλλίκομος Νέμεσις φιλότητι μιγεῖσα
Ζηνὶ θεῶν βασιλῆϊ τέκε κρατερῆς ὑπ΄ ἀνάγκης·
φεῦγε γὰρ οὐδ΄ ἔθελεν μιχθήμεναι ἐν φιλότητι
πατρὶ Διὶ Κρονίωνι· ἐτείρετο γὰρ φρένας αἰδοῖ
καὶ νεμέσει· κατὰ γῆν δὲ καὶ ἀτρύγετον μέλαν ὕδωρ
φεῦγε͵ Ζεὺς δ΄ ἐδίωκε -λαβεῖν δ΄ ἐλιλαίετο θυμῶι-
ἄλλοτε μὲν κατὰ κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
ἰχθύι εἰδομένην πόντον πολὺν ἐξοροθύνων͵
ἄλλοτ΄ ἀν΄ Ὠκεανὸν ποταμὸν καὶ πείρατα γαίης͵
ἄλλοτ΄ ἀν΄ ἤπειρον πολυβώλακα· γίγνετο δ΄ αἰνὰ
θηρί΄͵ ὅσ΄ ἤπειρος πολλὰ τρέφει͵ ὄφρα φύγοι νιν.
15 αἶψα δὲ Λυγκεὺς
Τηΰγετον προσέβαινε ποσὶν ταχέεσσι πεποιθώς.
ἀκρότατον δ΄ ἀναβὰς διεδέρκετο νῆσον ἅπασαν
Τανταλίδ<εω> Πέλοπος͵ τάχα δ΄ εἴσιδε κύδιμος ἥρως
δεινοῖς ὀφθαλμοῖσιν ἔσω κοΐλης δρυὸς ἄμφω͵
Κάστορά θ΄ ἱππόδαμον καὶ ἀεθλοφόρον Πολυδεύκ<εα>·
νύξε δ΄ ἄρ΄ ἄγχι στὰς μεγάλην δρῦν < >
16 οὐκ ἀπ΄ ἐμοῦ σκεδάσεις ὄχλον͵ ταλαπείριε πρέσβυ;
17 οἶνόν τοι͵ Μενέλαε͵ θεοὶ ποίησαν ἄριστον
θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἀποσκεδάσαι μελεδῶνας.
18 Ζῆνα δὲ τόν τ΄ ἔρξαντα καὶ ὃς τάδε πάντ΄ ἐφύτευσεν
οὐκ ἐθέλει νεικεῖν· ἵνα γὰρ δέος͵ ἔνθα καὶ αἰδώς.
25 οὐκ ἐφάμην Ἀχιλῆϊ χολωσέμεν ἄλκιμον ἦτορ
ὧδε μάλ΄ ἐκπάγλως͵ ἐπεὶ ἦ μάλα μοι φίλος ἤην.
32 τῶι δ΄ ὑποκυσαμένη τέκε Γοργόνας͵ αἰνὰ πέλωρα͵
αἳ Σαρπηδόνα ναῖον ἐν ὠκεανῶι βαθυδίνηι
νῆσον πετρήεσσαν.
33 νήπιος͵ ὃς πατέρα κτείνας παῖδας καταλείπει.
38 φύρετο δ΄ ἄλφιτα
40 ἔπλεον εἰς Σκῦρον Δολοπηίδα

Νάντια Στυλιανού (βιογραφικά στοιχεία)

Η Νάντια Στυλιανού γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και στο Πανεπιστήμιο Jean Moulin III της Λυόν. Το 1997 αποκτά μεταπτυχιακό τίτλο (με διάκριση) ύστερα από διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήμιo Paul Valery του Μονπελιέ με θέμα: "Ο έρωτας στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη". Μαθήτρια στο Γυμνάσιο Ακρόπολης Λευκωσίας εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή: Γαλαξίες, η οποία τιμάται με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποιήσης Νέου Λογοτέχνη του Υπουργείου Παιδείας.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ / Σταυρίδης Φοίβος

Να φοβάστε την άλλη σκιά

που δεν σας ακολουθεί

που δεν κρατιέται

στον επιμελημένο περίγυρο της παρουσίας σας

Παίρνει κάποτε το προβάδισμα και

με την ανάλογη κλίση του φωτός

προδίδει το αληθινό παράστημά σας∙

τη συναντάτε κάποτε να περπατά

αντίθετα με σας

και διερωτάστε ποιο  παιγνίδι παίζεται

αναθυμούμενοι

ίσως με κάποια διάθεση να συγχωρήσετε

ίσως με κάποια υπαναχώρηση  από τις αρχές σας

πρόσωπα που θα ’ταν καλύτερα να τα είχατε ξεχάσει.

Κι ακόμα

πιο πολύ να φοβάστε την άλλη σκιά

όταν στ’ αστεία μπλεχτεί με την απλή σκιά που σας ακολουθεί

και σας στερήσει την δυνατότητα

ν’ αναζητήσετε

πιθανότερο σύνορο ελευθερίας.

ΠΟΡΕΙΑ / Σταυρίδης Φοίβος

Πετάξτε το χαμόγελο   και προχωρείτε.

Έν, δυο. Το τέλος έρχεται μ’ ένα κουδουνάκι

όπως τον παλιάτσο που ακούτε να ’ρχεται, να ’ρχεται

και περιμένετε το κωμικό του πρόσωπο

και φοβάστε το πληγωμένο του πρόσωπο.

Ποιος σας έπεισε να φορέσετε

τούτο το αστείο σκουφί της βεβαιότητας;

Πετάξτε,   είπα, το  χαμόγελο και προχωρείτε.

Έν, δυο. Το τέλος έρχεται με την οδύνη της βεβαιότητας

ένα μερμήγκι που γλίστρησε μέσα στον κόρφο

κι όπου νάναι θα το πιάσουν τα δάχτυλα

να το λιώσουν  με βεβαιότητα. Έν, δυο.

Ποιος σας γέλασε μ’ ένα αγκάθι ξεγνοιασιάς

με μιαν αναδρομική υπόσχεση καλοσύνης;

Έν, δυο. Το τέλος έρχεται

όνειρο δίχως αρχή

νύχτα δίχως τέλος.

προσφυγικό α / Σταυρίδης Φοίβος

Έχουμε ξεπεράσει το όριο της υπομονής

τώρα πλέουμε καθώς καράβια σε ανοιχτές

θάλασσες

μόνοι μέσα στην απλωσιά∙ βόηθα καρδία

αν πρέπει να οροθετήσουμε τη μοναξιά-μας

χωρίς τη γη, χωρίς τα σπίτια-μας

που δεν ακολουθούν το δεδομένο σχήμα,

βόηθα να κρατήσουμε το μάτι καθαρό

για τον εχθρό και για το φίλο,

για την επιβουλή της νύχτας

τη χούφτα τρυφερή φωλιά για το μαχαίρι.

ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ W.W. / Σταυρίδης Φοίβος

Στον Νάσο Βαγενά

Τόσοι πολλοί μαζεύτηκαν να σε καλωσορίσουν

και το δωμάτιο δε χωρεί-

Οπλοστάτες κυνηγοί

αδρανείς οικόσιτοι

μεταξουργοί, φανοποιοί, επικοντιστές

καλόγηροι πυρομανείς με τη σφραγίδα

νεκρού ιχθύος στο μέτωπο

αυτοσχέδιοι ονειροσυλλέκτες

διαλογείς συννέφων

μελαχρινά κατοικίδια και άλλα πτηνά

του κάτω κόσμου

περιστασιακοί εκδρομείς

μεταπράτες αισθημάτων

φίλοι παλιοί της ανατολής κι άλλοι

επίστρατοι του δρόμου

- άκουσα κι άλλοτε τα βήματά τους.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΦΥΤΟ / Σταυρίδης Φοίβος

Αυτοί που μοιάζουν με φυτό

κυκλοφορούν σχεδόν ακίνητοι στον ίδιο τόπο

αδιάφοροι σε υπολογισμούς

ξένοι σε πάθη από την τριβή του πλήθους

φορούν παπούτσια μαλακά που δεν χαράζουν

το χώμα όπου πατούν∙

αυτοί που μοιάζουν με φυτό

δεν υπογράφουν στίχους ούτε ζωγραφίζουν,

ποτέ δεν τραγουδάνε με φωνή που ακούεται.

Μια νοσταλγία με ενώνει πάντα (μικρό απόσπασμα) /Σιακκαλή Μαρία

Σε κάθε φωλιά αφήνω ένα κομμάτι μου.

Για να έχω πάντα

 ένα λόγο να γυρίζω

και ένα λόγο για να φεύγω πάλι.

Μια εγώ και μια οι άλλοι με εξορίζουν

Σε κάθε φωλιά αφήνω ένα κομμάτι μου. / Για να έχω πάντα / ένα λόγο να γυρίζω / και ένα λόγο για να φεύγω πάλι. / Μια εγώ και μια οι άλλοι με εξορίζουν - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/168765/dyo-nees-poiitries-mia-ek-kai-mia-tk-mazi#sthash.NAxDbV9o.dpuf

Σε κάθε φωλιά αφήνω ένα κομμάτι μου. / Για να έχω πάντα / ένα λόγο να γυρίζω / και ένα λόγο για να φεύγω πάλι. / Μια εγώ και μια οι άλλοι με εξορίζουν - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/168765/dyo-nees-poiitries-mia-ek-kai-mia-tk-mazi#sthash.NAxDbV9o.dpuf

Σε κάθε φωλιά αφήνω ένα κομμάτι μου. / Για να έχω πάντα / ένα λόγο να γυρίζω / και ένα λόγο για να φεύγω πάλι. / Μια εγώ και μια οι άλλοι με εξορίζουν - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/168765/dyo-nees-poiitries-mia-ek-kai-mia-tk-mazi#sthash.NAxDbV9o.dpuf

Σε κάθε φωλιά αφήνω ένα κομμάτι μου. / Για να έχω πάντα / ένα λόγο να γυρίζω / και ένα λόγο για να φεύγω πάλι. / Μια εγώ και μια οι άλλοι με εξορίζουν - See more at: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/168765/dyo-nees-poiitries-mia-ek-kai-mia-tk-mazi#sthash.NAxDbV9o.dpuf