Έτσι που πέφτει το σκοτάδι,
με τόσο γρήγορο ρυθμό
που μου σκεπάζει τα μάτια,
δεν προφταίνω να μαζέψω τις αποσκευές μου∙
δεν προφταίνω να καθαρογράψω
την απολογία μου∙
καλά καλά δεν προφταίνω να φορέσω
το κατάλληλο κοστούμι μου.
Πώς μπορώ με τόση προχειρότητα
να παρουσιαστώ μπρος στον Κριτή μου;
Μου χρειάζονταν τουλάχιστο κάποιο
λογικό περιθώριο, μια κάποια προετοιμασία,
μια ψυχολογική βάση να στηρίξω
τα πόδια μου,
μια καμπάνα να μου σφυρίξει στ’ αυτί
το μέγα μήνυμα,
όχι μεταθανάτια μ’ αυτή την υποκριτική
σοβαρότητα να με συνοδέψει
μ’ ανάξιους θρήνους και κλαυθυρισμούς!
ΕΚΔΟΣΗ: 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου