Στο Περιστέρι / («Ήλιος και Άνεμος», Αθηνά Τέμβριου)

Σαν σ’ άφησαν ελεύθερο, δεν συνέβη κάτι σπουδαίο.
Απλά, σε κυνήγησαν ως έδεσμα.
Σ’ άλλα μέρη σε αφανίζουν σταδιακά,
μην σκορπίσεις τον θάνατο, όπως τα τρωκτικά
σε άλλες εποχές κι εγώ που φοβόμουν, χάρηκα.

Κατά καιρούς σε αναμένουν
από συνήθεια, ελπίζοντας πως φτερουγίζεις
μαζί μ’ επιθυμίες κι ονείρατα.
Όπως όταν δένανε στα ισχνά σου πόδια
ανθρώπινο μήνυμα και ταξίδευες
ώρες και μέρες.

Τα Θεία μηνύματα πως τα μετέφερες
παραμένει μυστήριο
για απομυθοποίηση ή για έρευνα
διδακτορικού φοιτητή.
Τα λευκά περιστέρια μονάχα,
τα άλλα φέρουν κακούς οιωνούς.

Κρύβεις στο φτέρωμα σου πνεύμα θεού,
κι ας μη το γνωρίζεις.
Όταν οι άνθρωποι έγραφαν ιστορία
θα πετούσες αγέρωχο μες στο γαλάζιο
και σ’ αναγνώρισαν μονάχα αυτοί
που έβλεπαν μέσα απ’ τα σύννεφα.

Το κλαδί ελαίας, δίχως ανάσα,
το μεταφέρεις αδιαμαρτύρητα, να ανασάνει η γης.
Ο άνθρωπος το χρέος το κληροδοτεί στη φύση,
απλουστεύει το δύσβατο πέρασμα της ψυχής
και τις στιγμές που πεθαίνει, οραματίζεται
να φύγει ανάλαφρος ωσάν λευκό περιστέρι.