Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ / Πλατρίτη Ζ. Δέσπω

Ο απροσδιόριστος κρότος
σώπασε απότομα τα κελαϊδητά.
Ήταν καθαρά θέμα ανεπάρκειας αθανασίας.
Φάνηκε αμέσως.

Κι αυτές οι Περσείδες στην μέση
αόρατες αν  λίγη υγρασία τις εναγκαλιστεί.
Τόσων χρόνων τροχιές
να καταλήγουν σε διάττουσες πτώσεις
αστραπιαίας λάμψης.

Τί άσμα κύκνων θα το λέγαμε
τι αναλαμπή συνείδησης…
Το «μην το είδατε» του ποιητή ήταν;
Ήταν κι’ έφυγε;
Ήταν;
Ήταν;

Κι’όλο το ίδιο  πάντα να ψάχνουμε
το πέρασμά τους στον αέρα
ένα άυλο εκτόπισμα
ασήμαντης διάρκειας
όπως εκείνη η εσάρπα
με απολιθωμένη καμπύλη σώματος οικείου
ριγμένη βιαστικά και ξεχασμένη
πάνω σε κομψή πολυθρόνα
αισθησιακής ανταύγειας χρώματος
να με στέλλει λείπουσα
στο τώρα.

2 σχόλια:

  1. Είναι υπέροχο, όπως και η πηγή του. Κι ας δηλώνουμε λοιπόν απούσες στο παρόν μας, η ποίηση είναι ίσως το μόνο μέσο για να έχουμε στιγμές παρουσίας.Μπράβο Δέσπω μου! Περήφανη που είμαι φίλη σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Τόσων χρόνων τροχιές
    να καταλήγουν σε διάττουσες πτώσεις
    αστραπιαίας λάμψης" Το αιώνιο 'γιατί" του ανθρώπου μπροστά στη ματαιότητα και την κυριαρχία του χρόνου...Υπέροχες σκέψεις με λέξεις που λάμπουν και με συντακτικά ευρηματικά παιχνίδια. Συγχαρητήρια, Δέσπω μου! Συνέχισε!!!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή