ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ /Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Πώς να διαβάσεις την ψυχή,σεντούκι κλειδωμένο,
εμπειρίες,συναισθήματα ,στα τρίσβαθα της κρύβονται,
εκεί και αποκοιμιούνται και κάπου- κάπου,
σαν θές ξεχνιούνται!
Βιώματα αναπόσπαστα,κομμάτια της ζωής μας,
μπορεί νάναι χαρούμενα,μπορεί και νάχουν λύπη,
Χαρά,θυμός,πόνος,θλίψη νούμερα ταυτότητας,
της κλειδωμένης της ψυχής μας!

Τα μάτια ο καθρέφτης της ψυχής,
που σαν κατάματα κοιτάξουν,
απ´το πυθμένα της ψυχής,όλα τα συναισθήματα,
στην επιφάνεια της λίμνης βγάζουν!

Για κοίταξε κατάματα μέσα στις δύο λίμνες,
θολό το δάκρυ σαν θα δείς,κρύβεται πόνος στην ψυχή,
σκύβεις στη γή το βλέμμα,
να πνίξεις ότι σε πονεί!

Για κοίταξε κατάματα,μέσα στις δύο λίμνες,
η λάμψη το χαμόγελο,θα στείλουν άλλο σήμα,
πώς λόγια και φλόγα τών ματιών,
ταυτίζονται με όλη την ειλικρίνεια!
Στα μάτια τα καθαρά ,τα ξάστερα,
τ´ανείπωτα τα λόγια,παίρνουν μορφή,
τότε μπορείς να τα διαβάσεις σαν μια απλή γραφή!

Τα μάτια ο καθρέφτης της ψυχής,
βγάζουν στην επιφάνεια,συναισθήματα κάθε λογής
λόγια που ξεστομίζονται,ψέματα η αλήθεια,
τα μάτια ο πιο δυνατός επικυρωτής!

Όποιος έχει το χάρισμα τα μάτια να διαβάζει,
τότε έχει το χρυσό κλειδί την ψυχή να ξεσκεπάζει!

ΑΝΟΙΞΗΣ ΝΥΧΤΕΣ / ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

γέμισε η νύκτα μυρωδιές
και χίλιες αναμνήσεις
μνήμες που δεν κατάφερες
στο χρόνο να νικήσεις

μνήμες που γεννηθήκανε
θύμησες που γεννιούνται
την άνοιξη που τα πουλιά
το γυρισμό θυμούνται

άνοιξης νύκτες θεϊκές
νύκτες μου μυρωμένες
με του έρωτα τ αρώματα
γλυκά πλημμυρισμένες

μια φαντασίωση γλυκιά
γεμίζει την ψυχή σου
του έρωτα τα χρώματα
γεμίζουν την ζωή σου

άνοιξης νύκτες θεϊκές
γεμάτες αναμνήσεις
στιγμές γεμάτες χρώματα
γεμάτες συγκινήσεις

ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΓΗ / Χρυσταλέννη Σταύρου

Με τις χούφτες μαζέψαμε τα κομμάτια
του σπασμένου ονείρου μας
στήσαμε  γύρω μας ερείπια με μόνη τη βροχή 
και τον ήλιο να γδέρνει 
τη σιωπή 
πάνω στην άσπρη πέτρα.

Ήταν τόσο ωραίος ο φόβος μέσα στα μάτια σου!
Ένα φόβος χωρίς φωνή και πρόσωπο,
μια μαβιά ηχώ
να βασανίζει τη φαντασία, 
μια λαχτάρα να πεθαίνει 
μες στα αδειανά λυπημένα χέρια σου. 

Δεν έμεινε τίποτα να τραγουδήσουμε!
Ακούω το βήμα μου, 
ηχώ
να με κτυπά καταπρόσωπο
σαν τη βροχή
το πρόσωπο της πέτρας
σαν τον αγέρα ανάμεσα στα μπανανόφυλλα
ξεσκίζοντας σε λεπτές κλωστές
αισθήματα.

Γυμνό βουνό,
που στάθηκες πάνω στ΄ ακροδάκτυλα
να φτάσεις ένα γυμνό ουρανό
και χάθηκες στο πρώτο σύγνεφο!
Αυτή η γη θα μας νικήσει, 
αυτή η παλιά γη, η Γή μας.
Σ΄  αυτά τα χώματα θα παραδοθούμε!
Σ΄  αυτά τα χώματα έχουμε μπερδευτεί
ένα κομμάτι της καρδιας μας, 
ένας ήλιος ολόχρυσος σα δάκρυ. 

Λώρος Φαντάζης (βιογραφικό)

Ο Λώρος Φαντάζης, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κώστα Κλεοβούλου, γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1910 και απεβίωσε το 1992. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1928-1937) και από το 1939  που επέστρεψε στη γενέτειρά του,  άσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Πολύ νωρίς  άρχισε να δημοσιεύει συνεργασίες του σε διάφορα έντυπα της Αθήνας και στη συνέχεια της Κύπρου, ενώ εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε με την κριτική, τη θεατρική επιθεώρηση  και τη μετάφραση έργων αρχαίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Έργα του: 

• Οι διθύραμβοι της μελωδοπλάνταχτης άρπας 1931 
• Δίχως κανένα τίτλον, 1932 
• Σονέττα 1984 
• Μινιατούρες Ποιήματα
• Το χρονικό μιας ζωής : Ποιήματα

Κώστας Καρυωτάκης / Φαντάζης Λώρος

Έλεγος η ζωή, το σθένος, το άσμα,

ωστόσο και της σάτιρας ανθός.

Απ’ την αγέλη ευρύτατο το χάσμα,

ένας παρίας άγρυπνος κι ορθός.

Ο γόος των θεμάτων του το φάσμα,

γι’ αυτό χύνει το δάκρυ του ο κανθός

Δεν διαρκεί το πένθος ένα κλάσμα,

καθώς είναι κι ο πόνος βοηθός.

Κραυγή με πεισιθάνατο ένα χρώμα,

της ύλης της φθαρτής ο σαρκαστής.

Απτός λύτης στο πρόβλημα το χώμα.

Αυτόχειρας κι ας ήταν τόσο νέος

της Μούσας ο καλός τής πιο μεστής,

με τον σταυρό και ποιος ο Κυρηναίος

 =================================

*έλεγος, ο/ ελεγεία, η:

λυρικό ποίημα με θρηνητικό

χαρακτήρα. Στους στίχους αυτούς, ο ποιητής αναφέρεται στην τελευταία ποιητική συλλογή του Κ. Γ. Καρυωτά κη (1896-1928) Ελεγεία και Σάτιρες(1928).

*παρίας, ο: που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας

*γόος, ο:  θρηνητική και σπαρακτική κραυγή.

* κανθός, ο: το σημείο στο οποίο ενώνονται τα βλέφαρα

(μετωνυμικά εδώ: το μάτι)

* πεισιθάνατος: που προτρέπει σε θάνατο

*Αναφορά στον Σίμωνα τον Κυρηναίο, ο οποίος κλήθηκε

να σηκώσει τον σταυρό του Ιησού. Εδώ υπονοείται η

απουσία οποιουδήποτε βοηθού ή στηρίγματος

Αθήνα / Φαντάζης Λώρος

Προσκυνητής και πάλι στην Αθήνα,

στης Αττικής το φως το εαρινό,

κόρος στου νόστου του άγριου την πείνα,

ακόμη κι ένα τάμα ταπεινό.

Πλοίο κι ο μπλάβος πόντος, η καρίνα,

τέλος σ’ ένα ταξίδι μακρινό,

που της καρδιάς ξερίζωσε τη σφήνα

μέσα σ’ αυτού του φέγγους τον κρουνό

Μάρμαρα, που δεν σπίλωσαν αιώνες

πέρα στα θεία μάκρη τ’ ουρανού

κι η δέηση που υψώνουν οι κολόνες.

Γύρω σπέρνει τις ρίζες της η πόλη,

με σφρίγος πρωτομάστορα δεινού

κι εδώ κι εδώ ζητάς αραξοβόλι

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ / Ψαρά Συμεού Παντελής (Ποιητάρης)

Ως πόν’ τ’ αμμάθκια μ’ ανοιχτά τζιαι μπορώ τζιαι κρατώ σφιχτά

την πέννα μου τζιαι γράφω,

τες ρίζες μο΄ ‘ννά μαλλαχώ, ώσπου να πάω να βρεθώ

σσόσιειλα που τον τάφον.

Γιατ’ έν’ γερή κληρονομιά πον έπλασεν άλλην καμνιάν

ρίζαν σαν την δική μας

τζιαι δέτε οπόσιει ζωγραφκιάν στα κάλλη τζιαι στην ομορκιάν

εν έσιει πά’ στην γην μας.

Η Κύπρος έν΄ελληνική τζι οι σπήλιοι μαρτυρούν τα

τζιαι κόβκει που την ξενιθκιάν τζι εν λοαρκάζει όσα δκια

τζι έρκουνται τζιαι θωρούν τα.

Ρωτώ σας ούλλους που γυρόν τούτην την γην που σγάφφουν

χαμαί πά’ στα πατώματα που φεύκουσιν τα χώματα

πκοιαν γλώσσαν έν’ που γράφουν.

Έτσι προιτζιόν που ήβραμεν ο κόσμος αζουλεύκει

τζι εμείς χαλούμεν τα που μιας τα κάλλη της κληρονομιάς

ο νους μας πον δουλεύκει. Τζι ούλλη η γη ν’ αναυρτεί, πάλε που μέσα ‘νν΄ ακουστεί

η Ρωμιοσύνη έν ρίζα,

πόν’ που τες πρώτες ξακουστή τζι αντίς νερόν να κρατηστεί

γαίμαν την εποτίζαν.

Η Ρωμιοσύνη έν’ άρκαστης π’ όπου δικλήσεις έσιει,

τσαλαπατάς τον πους ιλλιεί, μα έντζ’ αρκεί, πάλε πολλιεί έτσι σαν μεν ιβρέσιει.

Φαίδρος Καβαλλάρης: (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε το 1950 . Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Λονδίνο ενώ παράλληλα παρακολούθησε μουσική.  Ασχολείται και με τη ζωγραφική και την ποίηση.

Το 1987 εξέδωσε το βιβλίο ΄Ετη Φωτός.

Συνέθεσε πολλούς κύκλους τραγουδιών που βασίζονται σε έργα κυπρίων ποιητών όπως ο κύκλος Κυπριακή Τραγωδία του Τεύκρου Ανθία, Κυπριακή Συμφωνία, του Θεοδόση Πιερίδη, Τα ΄Ονειρα σου αίμα μου του Δώρου Λοίζου, Της Ελευθερίας και ο Μιγάδας ΄Αγγελος του Λεύκιου Ζαφειρίου.

Έργα του παρουσιάστηκαν σε συναυλίες στο Λονδίνο, Γερμανία, Πεκίνο, Τόκιο, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού

μπορείτε να διαβάσετε σχετικά : http://www.cymic.org.cy/easyconsole.cfm/page/c_profileviewer/c_id/7/lang/el

Περισσότερα για τον Φαίδρο Καβαλλάρη στο παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.cymic.org.cy/easyconsole.cfm/page/c_profileviewer/c_id/7/lang/el

Ρένος Πρέντζας (μικρή αναφορά)

 Ο Ρένος Πρέντζας γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1945. Αγωνιστής, συνδικαλιστής, πολιτικός, δάσκαλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στα «ΝΕΑ», αλλά και αργότερα ως αρχισυντάκτης του «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ» και των «ΠΡΩΙΝΩΝ ΝΕΩΝ».Υπήρξε μέλος για δύο και πλέον δεκαετίες του Πολιτικού Γραφείου της ΕΔΕΚ και βουλευτής Λευκωσίας μεταξύ 1991 και 1996. Απεβίωσε στις 20 Νοεμβρίου του 1998.

Βιβλία: 

Επιμόρφωση Ενηλίκων / 1995

Η συνδικαλιστική Ελευθερία / 1997

περισσότερα: 

https://www.inewsgr.com/147/edek-ekdilosi-mnimis-kai-timis-gia-ton-reno-prentza-pics.htm

http://www.mam.com.cy/el-gr/publishers/?PublisherId=2264

Τα βραβευθέντα Ποιήματα του 1ου Ποιητικού Διαγωνισμού των "Φίλων της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού"

Α΄Βραβείο

ΡΟΠΗ / Στέλλα Μιλτιάδου

Καταπνίγεις τα λόγια σου.

Και μέσα σε αυτό το ατελείωτο ανείπωτο

σπαρταράει το νόημα.

Παλεύει να ειπωθεί.

Χώνεις το νόημα όσο πιο βαθιά.

Σβήνεις κάθε υποψία

βίαια ποδοπατώντας τα ίχνη της υπόνοιας.

Το νόημα αναβλύζει καυτό απ’ το βλέμμα σου.

Μα η φωνή που ξεστομίζεται

-σα μόνη της,

χωρίς να την ορίζεις

ρέπει αλλού

και μπλέκεται μεσ’ την οχλοβοή …

γιατί το απέναντι δεν το αντέχεις.

***

Β΄ Βραβείο

ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ 2017 / Χριστιάνα Καμένου

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε μια Άνοιξη.

Έτσι απλά,

για να συνωμοτήσουμε μαζί της.

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε ένα φως

για να λοξοδρομήσουμε μια φορά

από τα κουμπωμένα πλαίσια

αυτού του νησιού

από τα προδιαγεγραμμένα και αλογάριαστα

αυτά πλαίσια

που κάποια στιγμή πρέπει να διασπαστούν.

Και εμείς εδώ

απλά περιμέναμε να αλλάξει επιτέλους

γύρω μας το χρώμα,

να διανύξει το φως μια επιπρόσθετη θέση.

Έτσι απλά,

σαν κάλυψη ή προκάλυψη

του φόβου αυτής της δικαιολογημένης ανασφάλειας

για αυτή την αλλαγή.

Και εμείς εδώ

απλά ενδέχεται

να σωπαίνουμε και να ακροαζόμαστε

τον ήχο που διατείνεται την ελπίδα

τον ήχο που διασπάει επιτέλους

αυτή την επί χρόνια συγκροτημένη δομή.

Και εμείς εδώ

απλά περιμένουμε αυτή τη συνωμοτούσα

Άνοιξη

για το τι επίκειται να φέρει, να επιφέρει

ή να επαναλάβει σε αυτό το νησί

που όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει

με την ιστορία του.

***

Έπαινος

ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ / Παύλος Ανδρέου

Αφιλόξενο σκοτάδι,

κουβαλάς ένα βασανιστικό απομεινάρι,

ανήμπορη σκιά,

πληγωμένη από ένα βέλος ξαφνικά.

Τα βαθιά μυστικά της ψυχής,

θαμμένα σ’ ένα απαραβίαστο χάδι,

οι ορίζοντες των στεναγμών

καίγονται στα ψυχρά κύματα

των περίπλοκων γρίφων της αγάπης.

Με νόμους γραμμένους

στην πέτρα της καρδιάς,

στριφογυρίζει η σκέψη,

σ’ ένα άυλο κάστρο του αέρα,

στα λημέρια του πάθους,

σ’ ένα φιλί του σκότους.

Στα γνήσια εδάφη της ψυχής,

ένα φεγγοβόλο συναπάντημα του νου,

το μελωδικό βασίλειο μοχθεί να θεμελιωθεί,

από χάρη ενός γυμνού νυχτωμένου ονείρου.

Ψέμα που καληνυχτίζει μ’ αγκαλιά,

βαφτίστηκε αλήθεια,

μα έγκλειστη πια

στα δρομάκια της λησμονιάς,

η αγάπη χάνεται παντοτινά.

***

Έπαινος

Η ΕΠΑΙΤΙΣ /Μαρία Κούβαρου

Τραγούδαγε η μάνα μου η γη

το ό,τι σπείρεις θα θερίσεις

Και στο σεκόντο ο πατέρας μου, το σύμπαν,

με νανούριζε με «δούναι και λαβείν»

Κι εγώ, στερεμένη απ’ το δόσιμο

στέκομαι τώρα εμπρός τους -μια επαίτις.

Έχω αδειάσει· δανειστής, με δανεικά επιζώ,

μα

τέρας τυφλό είναι το δίκαιο.

Κι έτσι, ρακένδυτη όπως είμαι,

σέρνομαι και αναμένω

απ’ τα χρωστούμενα,

απ’ τα χρωστούμενα αναμένω επιστροφή.

Στάλα τη στάλα με αφήνει η ζωή

και την αφήνω να μ’ αφήνει,

και όσο στραγγίζει

κι εγώ στραγγίζω.

Στραγγίζω

και αναμένω

δικαιοσύνη.

Μες στο μυαλό μου υπολογίζω

χρωστούμενα, τους τόκους,

και όσα θα είχα για να παίρνω

αν το προνόμιο μας δινότανε

να παίζουμε όλοι ως ίσοι.

Ίσοι προς ίσους. Ίσος προς ίσον. Μα ίσως

ούτε αυτό να μην το μέτρησα σωστά.

Έτσι κατέληξα επαίτις·

και όλο ζητώ

Ζητώ και αναμένω,

Ζητώ, σωπαίνω και αναμένω.

Ζητώ. Γιατί ζητώ;

Πώς απαιτώ να λάβω από τους οφειλέτες μου

όταν κι εγώ η ίδια χρωστώ στον εαυτό μου;

***

Έπαινος

ΛΕΞΕΣΙΝ / Πέτρος Πέτρου

Τώρα τι;

Πρέπει να βρω μονάχα λέξεις να σου πω.

Μα πώς φτιάχνονται οι λέξεις;

Θέλουν αίσθημα κι όνειρα και έρωτες.

Οι άνθρωποι οι δικοί μου

είναι όλοι πλασμένοι από λέξεις.

Μα μαζί σου, λεξιθηρία.

Τις ώρες τις μικρές,

γεύονται την πνοή σου.

Καμία όμως δεν είναι αρκετή για να σε εξιστορήσει,

Καμία να με εξιλεώσει.

Γίνομαι εξίτηλος.

Μα πρέπει να βρω λέξεις να σου πω!

Τα γράμματα του σώματός σου

Οσφρύζεται η ανάσα μου.

Γίνομαι ερωτύλος.

Τελικά, λέξις είν᾽ ἡ ἕλξις …

Στο πάγωμα του χρόνου

ψαχουλεύω τη μορφή σου.

Ψιθυριστά ακούω τάς ἕλξεις μου , ὦ λέξεις

μου:

'Έλα να σ' αγκαλιάσω προτού ξυπνήσω'.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Πού πήγες και θρονιάστηκες κυρά - Κατάθλιψη;
Μπήκες μέσα στην ψυχή και σήμανες την εγκατάλειψη;
Βυθίστηκες από μόνη σου χωρίς να σε καλέσουν,
με άδεια συναισθήματα ,κενό μέσ´την ψυχή.

Νύχτωσε η αν ξημέρωσε,το ίδιο όλα μαύρα,
ο ύπνος είναι ασύλληπτος,σχεδόν όλα τα βράδια.
Στον τοίχο το ρολόϊ,κτυπά,μα θαρρώ σταματημένο,
οι δείκτες του ακίνητοι εκεί αγκυροβολημένο.

Ποιό μαύρο σύννεφο σ´έχει αιχμαλωτίσει;
Ποιά λύπη σε έχει εγκλωβίσει;
και σ´έκανε αδύναμη χωρίς να σου εξηγήσει.
Ποιές αλυσίδες άραγε,σ´έχουν αλυσοδέσει;

Έχεις κλειδώσει,τώρα πια όλες τις αλυσίδες,
έχεις πετάξει τα κλειδιά,και ζείς χωρίς ελπίδες.
Τα χέρια σήκωσες ψηλά,τα μάτια ρίχνεις χαμηλά,
κοίτα μέσ´τον καθρέφτη σου και ζήτησε βοήθεια,
μην κάθεσαι ακίνητος και σούγινε συνήθεια.

Πάλαιψε και εξόντωσε,το ανήμερο θεριό,
που ήρθε και θρονιάστηκε,πριν γίνει το κακό.
Και αν η ζωή είναι δύσκολη,με μαύρες αποχρώσεις,
πάρε παλέτα και χρώματα και φωτεινές θα δώσεις.

Τα θέλω σου,κάνε τα μπορώ,τούς φόβους σου ελπίδες,
και στην ψυχή δώσε το φώς,του ήλιου τις ηλιαχτίδες!
Για σήκωσε το βλέμμα σου,κατάματα για δές,
μέσ´το καθρέφτη κοίταξε,είναι όμορφα,άμα θές.

Σπάσε τις αλυσίδες σου,κυνήγα τα όνειρα σου,
δώσε ελπίδα στην ζωή,με τα όμορφα χρώματα σου!
Μέσ´τον καθρέφτη κοίταξε και ψάξε το παιδί,
ανέμελο και ξέγνοιαστο,
και πάρε το παιχνίδι της ζωής,πάλιν απ´την αρχή.

Πάρτο τιμόνι πιο καλά και κράτα το σφικτά,
γιατί η ζωή είναι μικρή ,γρήγορα μας προσπερνά,
φεύγει η ζωή και χάνεται και πίσω δεν γυρνά!

Διαστάσεις του Χωροχρόνου: Ποιητική Συλλογή του Σωτήρη Π. Βαρνάβα / Εκδόσεις Γαββιηλίδη

ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ

Ήταν ο τόπος μας πηγάδια

ήτανε κυπαρίσσια και ευκάλυπτοι

ήτανε γνώμες που γονιμοποιούσαν οι αιώνες

χειμώνα καλοκαίρι.

Συμφωνημένοι σπόροι

από παγωμένα ημισφαίρια

μας τους μοιράσαν αιφνιδίως σωρηδόν.

Να πιάσουν φως

τους απλώναμε με τη σοδειά μας

Να  πιάσουν ήλιο

τους διαβάζαμε τα γεγονότα.

Σταθήκαμε απάνω τους με τους κουβάδες

ελπίζοντας υγιή να βγάλουν φύτρα

Μικρά ζωύφια μες στο σακί

κανείς δεν πρόσεξε

μεταμορφώνανε το χώμα μας σε γαϊδουράγκαθα.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ

Νερό και πηγάδι αδελφέ μου

δεν είχαμε άλλη έγνοια

παρά για τη στάθμη του

που όλο κατέβαινε

που όλο σκάβαμε τα καλοκαίρια

που όλο μιλάγαμε για ένα υπόγειο ποτάμι.

Θυμήσου αδελφέ μου

τον κουβά με τους βράχους

θυμήσου την τροχαλία

την κραυγή του πατέρα βαθιά

την αστοχία

που στοιχίζει πληγές.

Κι εσύ να υποφέρεις τον πόνο

Σπόρους γλυκείς συκομουριάς

θυμήσου τη μυρωδιά

το καμωμένο χωράφι.

Όταν αδειάσεις αδελφέ μου

να δεις τη γη μας

εκεί όπου τα πράγματα

είναι πάντα

χώμα νερό και πηγάδι

ΟΙΚΙΑΣ  ΔΟΜΙΚΑ

Κάτι απ' το πυρωμένο χώμα

μια φούχτα ελπίδα

κατά που κοίταζαν τα όνειρα

τη ρότα του ήλιου

Κάτι απ’ το ξύλο της εξώπορτας

εκεί όπου αφήσαν τα φτερά

πριν ξεψυχήσουνε τα περιστέρια

Κι ένα κομμάτι πέτρα πήρα απ' την αυλή

εκεί που πύκνωναν οι χτύποι της καρδιάς

σαν φεύγαμε χαράματα για το χωράφι.

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι του

λαξευτή μια πέτρα από ασβεστόλιθο

ή σαν κοιτάζω απ’ την αυλή γυμνό το σώμα του

χάνομαι στις σελίδες της ιστορίας του.

Ρωτούσα τον παππού προτού πεθάνει

τους απωθήσανε έλεγε ως εδώ κάτι κουρσάροι

Σωθήκανε χάρις στη σύσταση του βράχου

προνόμιο δίνοντας στο σπίτι

να εξοβελίζει κάθε τι που αναίτια του επιτίθεται.

Και να ’μαι εδώ ασφαλής κάθε φορά

που υποφέρω από πονοκεφάλους

ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΘΕΛΩ

Καθώς αποδεχθήκαμε πως υπάρχουμε λέξεις

Καθώς αποδεχθήκαμε πως υπάρχουμε χρόνος

ας κάνουμε μιαν αρχή,

να μιλήσουμε θέλω.

Λέω να σου πω πως θέλω να υπάρχεις

λέω να σου πω πως θέλω να υπάρχω

να υπάρχουμε αλήθεια στο ποίημα.

Πάντα θα υπάρχουμε λέξεις

θα εξακολουθούμε να υπάρχουμε χρόνος και σιωπή

από χώμα από γη κι από στάχυ

Κι όσες δε γράφουμε

μια ανάμνηση

υπάρχεις στιγμή και φωτιά

αγωνία

κι όλα τα γράμματα άγχος να μεταμορφωθούνε

υπάρχω

κι όλα τα γράμματα άγχος να μεταμορφωθούνε

υπάρχεις

ωσότου τα χέρια μου

κομμάτι από γη

θα υπάρχω χώμα

και τότε ματιά και φωτιά εσύ

ομοούσια γη

το πρόσωπό σου ποίημα

αιώνια εσύ θα υπάρχεις αγάπη.

Δ ΙΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

Στιγμή να μεταφέρει η γραφή

ό,τι αποθησαυρίζει η σκέψη

από συνειρμό μια ανάμνηση

ή κάποια αίσθηση που ο χρόνος

κατεχράσθη

φλόγα τ’ ανάγλυφου, κανόνες

εχεμύθειας να τηρηθούν

της γης γαλάζια μέρη να γνωρίσεις

ζώσης φωνής απούσης

απώλειες συνεπάγονται

Δέσμες τοπία άφωνα

στη σάκα μεταφέρει ο ταχυδρόμος.

Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Πέρασα απ’ το μαγαζί με καραβόσκοινα

λίγο να πάρω σπάγκο

για το χαρταετό

δυνατοί οι άνεμοι

να κρατηθεί σαν θα πετάξει.

Κάβοι

πολλών λογιών σχοινιά

δένανε τις σκέψεις μου

όπως κι ελπίδες ανθρώπων σε λιμάνια.

– Για πόσα μέτρα μιλάμε;

ρώτησε

– Πάνω απ’ τον ουρανό

κι από το σύννεφο πιο πέρα

ωσότου να χάνεται

η μοναξιά κι η σιωπή

Ωσότου η κλωστή να εξαντληθεί

και μόνος του ο χαρταετός να ταξιδεύει.

                                Σωτήρης Π. Βαρνάβας

                          Διαστάσεις του Χωροχρόνου

                        εκδόσεις Γαβριηλίδης , 2018

Κυριάκος Ευθυμίου (μικρό βιογραφικό)

Ο Κυριάκος Ευθυμίου γεννήθηκε το 1954 στη Λευκωσία. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης στην Αθήνα. Εργάστηκε ως ηθοποιός σε ελεύθερα σχήματα και στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Γράφει ποίηση και θέατρο.

Ποιητικές Συλλογές:

«Κυρτός Αλατοπώλης» (εκδόσεις Εντευκτηρίου)

Άλλα Έργα :

• Το 2005 εξέδωσε τον ψηφιακό δίσκο «Κ. Π. Καβάφης: Ποιήματα», με 50 ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή, σε δική του επιμέλεια και ανάγνωση.
• Τρεις ψηφιακοί δίσκοι με αναγνώσεις από το ποιητικό έργο των Παντελή Μηχανικού, Θεοδόση Νικολάου και Κυριάκου Χαραλαμπίδη (2008)
• Τριπλός ψηφιακός δίσκος με αναγνώσεις ποιημάτων του Κώστα Μόντη (2009).