Έλληνας Γεώργιος (Έγκλειστος ποιητής),

Ο Έλληνας Γεώργιος υπήρξε έγκλειστος ποιητής/ αγωνιστής κατά την διάρκεια της κράτησής του στις φυλακές την περίοδο 1955-1959. 


http://www.sigmalive.com/simerini/news/212995/oi-poiites-ton-fylakon-kai-ton-kratitirion

file:///C:/Users/Win7/Downloads/mitroon%20agoniston%20EOKA%201955-1959%20tomos%20H%20(4).pdf

Η γυναίκα με τα μαύρα: Ποιητική Συλλογή του Μάριου Αγαθοκλέους εκδοθείσα το έτος 2003

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

Όλα λοιπόν μπορεί να συμβούν.

Και να ‘μαι που την συνοδεύω
τη γυναίκα που έχω ποθήσει πιο πολύ
στο σκοτεινό δωμάτιο.

Μαύρο πέπλο της καλύπτει το πρόσωπο
και μαύρο φόρεμα το κορμί.

Είναι η χήρα των απάντων.

Τι θα ήμουν και ‘γω αν δεν την γνώριζα
παρά ένας απών των αισθημάτων μου
ανυποψίαστος την απουσία μου.

Τώρα οι λεπτομέρειές της
μου υγραίνουν τις νύκτες
κι ο πόθος μου αδειάζει το μυαλό.

Στο αύταρκες Ένα κατατείνω.
Ούτε Κερύνεια, ούτε Αμμόχωστος.

**

Η ΑΝΕΛΕΗΤΗ

Στα πόδια σου
κατάθεσα τον εαυτό μου
και συ
αδικαίωτο με αφήνεις.

Η δικαιοσύνη σου
είναι σκληρή
και τιμωρεί
όποιον σε ποθεί
χωρίς την άδειά σου.

Στην κόλαση καταδικάζεται
του ανικανοποίητου
να γράφει
γελοίο κέρδος
ποιήματα

για σένα;

**

3 ποιήματα της Μαρούλλας Πανάγου

Η ΞΩΤΙΤΖΙΗ

Ερκεται τακτικά στον νου μου τζιαι μοιάζει σαν το ξωτικό
Τζιαι καθη νύχτα τυρανιά με σαν ανεράδα, σαν στοισιό
τζιαι κράζει με ...., Το γέλιον της τζιαι της μμαδκιάς της θάλασσα
σε τζιείνην την κορμοστασιάν φαίνεσται μου παλάβιασα
'Μεινίσκω γιώνι ξηστικός τζιαι στην θωρκάν της βόβωσα
τζι ούτε ναν λόον να της πώ, ούτε που το εξόρτωσα.
Μα'νι το όρομαν γλυτζιήν, Θέ μου τζιαι νάταν βολετό
να' τουν να την εξαναδώ τζιαι με φτερά 'τουν να πετώ.
Σαν την οσιάν της να γενώ τζιαι μέσα στην αγκάλην της
που έρωταν να ξηψυχώ τζι ήτουν να πώ “χαλαλιν της”,
Τζιήρτεν το φως της ημερούς σηκώθηκα τζιαι λάμνισα
μέμπα τζιαι βρώ αναπαμόν, αφ ούτις ενε κάμμησα.
Τζι επιαχα στράτες τζιαι στενά τζιαι μονοπάθκι'ακαθθερά
ππέρκιμον ξαναμπλάσω της να γιάνει τούτος ο σεβτάς
πο'σιει που τότες κάβκουμαι τζιαι πιον εν αναπαύκουμαι
σαν να τζιαι μάγια μού καμεν να μεν ηβρίσκω αμάντα
όμως γλυτζιής εν ο καμός της,τούτη αγάπη εν για πάντα
Να κόψω μούτιν εγ γενέται τζι οτι τζι αν θέλετ' εσείς πέτε.
Για μέναν μόνο τζιείνη ένι τζι' άλλη καμιά εμ μπόν της μοιάζει
σαν τον πελλόν τον έρωτάν της θέλω,τζιαι τρώμαι το μαράζι

***

ΜΕ ΔΙΧ'ΑΓΑΠΗ ΓΑΜΟΣ

Στον γάμο το θεμέλιον πάντα ναν ' η αγάπη
Χαλά σαν δεν την έσιει ,ακόμα τζιαι παλάτι

Ο γάμος διχ' αγάπην εν κόλαση σωστή
Βάσανο στην ψυσιήν σσου , πον έσιει τελειωμή

Τζι 'αν σου λαλούν εν νάρτει πάντα στην υστερκά
Γιενιέται η αγάπη κατα παρατζιελιά ;

Για τούτον την καρκιά σσου ποττέ να μεν προδώσεις
Ακουτην αμ 'μεν θέλεις πικρά να μετανώσεις.

Αφελα τότες να 'νει να πείς έκαμα λάθος
άμα που την ζωή σσου εν ναν απόν το πάθος

Με δίχα την αγάπην χαράν εμ πον θα βρίσκεις
μέρα μμε την ημέραν ,θα αρκοπεθανίσκεις.

Ακρώστου τζιαι τα μμάδκια άννοιξε τα τωρά
τζιαι με θαρρείς παιξίμιν πως εν η παντρειά,

***

Η ΤΕΛΕΙΩΜΉ

Η κάθε μέρα της σιωπής βάλλει τζιαι το καρφίν της
φτάννει για μας λιοβούττημαν τζι ο ήλιος πάει να δύσει
Μάρμαρον η υπομονή ξηντλήστιτζιεν που σένα
τα φκιώρα της αγάπης μας εγύραν μαραμένα
Αύριον θα ξεράνουσιν τζιαι πιον εν ξαναθούσιν
Η βρύση εν μπου ξέρανεν να ξαναποτιστούσιν
Τελειώσασιν τα ψέμματα ώρα για την αλήθκια
Να γιάνει μόνον καρτερούν τούτη η πληγή στα στήθκια
Λάμνε λαλώ σου στο καλόν, μεν μου ξανακοντέψεις
Με τες δικές μου τες ευτζιές όπου ξαναρτζιηνέψεις
Το τί γυρεύκεις, που καρκιας , εύκουμ'εγιω , μακάρι
Να τόβρεις όπου τζιαι να πάς με του Θεού την χάρη.
Για μέναν πιον μεν αρωτάς, ξέχωρα παρπατούμεν
Τζιαι άλλοσπως εμείς οι δκυό τα πράματα θωρούμεν

ΜΑΡΟΥΛΛΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

3 ποιήματα της Δέσπω Πηλαβάκη

Σιωπηλη η θλιψη βουβο το κλαμα
πως ν ακουστει του πονου η κραυγη
Θελει τεχνη πολλη να τα καταφερεις
Αλλα εκεινο το χαμογελο πως φωναζει
και ακουεται στην ακρη του κοσμου
Πρεπει να περασεις πολυ πονο
για να μαθεις να κλαις με χαμογελο
πρεπει να κλαψεις παρα πολυ
για να στεγνωσουν οι πηγες των δακρυων
πρεπει να θαψεις καθε χαρα
για να μπορεις να χαμογελας τοσο ομορφα
Δεν ξερω πως με νικησε
το σιωπηλο κλαμα σου
και με κρατα αιχμαλωτη το χαμογελο
των θλιμμενων ματιων σου

***

Σαν μια ανασα σεργιανιζεις στα πνευμονια μου
και παιρνω ζωη απο σενα
Εισαι η μερα που γεννιεται
μετα απο καθε δυση και ζω το ονειρο
Αληθινο το καθε τι μαζι σου χωρις προσποιηση
και ζωντανευουν τα οσα χασαμε
με τη χαρα να κοβει βολτες εκει που κλαψαμε
Πυρετος στο αιμα το αγγιγμα σου πονουν οι φλεβες
φωτια μ αναβουν τα δυο σου ματια
Βημα το βημα σε σενα τρεχω
μονον εκει με οδηγα η καρδια
Οπου κι αν παω μπροστα μου εισαι
ενα πανυψηλο βουνο πως να ξεφυγω
Μια φυλακη σκοτεινη η ζωη
μακρυα απο σενα δεν βλεπω
Αναπνοη μου και αιμα και ζηση μου

***

Τα παιδικα μου ονειρα
εφιαλτης και θανατος
Στα παραμυθια που ακουγα
θλιβερο το τελος
Μονο μαυρο σκοταδι
η δικη μου ζωη

ΤΗΣ ΜΥΡΟΦΟΡΑΣ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Στο σταυροδρόμι συνάντησα
τη Μυροφόρα της οργής
και της οδύνης,
τη μάνα του.
Με βρήκε λαβωμένο πουλί,
να τρέχω μακριά από δω.
«Με πας πιο κάτω»;
«Σε πάω όπου θες».

Οι δρόμοι κάπου τελειώνουν,
τα σύνορα πολιορκεί η θάλασσα
και γύρω ακούγονται μόνο ριπές
από εκτελέσεις αιχμαλώτων.

Αλίμονο!
Με όρισαν πριν να υπάρξω,
το μπόι μου μετρήσαν σε χρυσό
και με πουλάν στις αγορές
του κόσμου.
Η μνήμη ξεκούρδιστη λατέρνα,
βουλιάζει στην άσφαλτο..
Κι η γη μου,
κατάσπαρτη σταυρούς
από κενοτάφια ηρώων.

«Γεια σου, στο καλό».

Φεύγοντας κοιτάχτηκα στον καθρέφτη
και διάβασα τις χαραματιές στο κούτελο:
«α-γνο-εί-ται η τύ-χη της».

+Μυροφόρα: η μάνα του πεντάχρονου αγνοούμενου Χριστάκη

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ / Μαγγανή Χρυστάλλα

Άλλους κώδικες
δεν μπορώ να στείλω
στους θεούς μου. 
Σ' αυτή την έρημο
ποθώ ν' ακούσω ρήματα
που κυλάνε στα ποτάμια
Τα μάτια ν' ανοίξω
και να κλάψω σαν τυφλός
στο φως
Να πατήσω το χορτάρι
και να νιώσω
χιλιάδες νεκρούς να δακρύζουν
από έρωτα
Ν' αγναντέψω το φεγγάρι
και να ιδώ μύρια
πετάγματα πουλιών
να χρυσίζουν στη νύχτα

Τότε θα χαράξω σήματα
στο σούρουπο
και θα φτιάξω
από ήλιο και αίμα
λέξεις αγάπης.

ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ / Πενταράς Νίκος

Από γλάρος
να καλημερίζω την κάθε μέρα σου
μέχρι τα πιο κρυφά της ακρογιάλια
και σπουργίτι
κουρνιασμένο τα βράδια στα κλαδιά της
να την καληνυχτίζω
βρέθηκα τώρα
καράβι στον βυθό
κυνηγημένο απ’ τον ουρανό σου
αλλά δεν πνίγομαι
- μ' ακούς;-
δεν πνίγομαι
γιατί χρόνια πολλά
προτού να με γνωρίσεις
ήμουν χελιδονόψαρο
και διαθέτω βράγχια.

(από την ποιητική συλλογή "ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ", 2015)

ΑΠΤΕΡΟΣ ΛΥΠΗ: Ποιητική Συλλογή του Μάριου Αγαθοκλέους εκδοθείσα το έτος 2012

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Αδέξιες σκέψεις
μονοδρομούν τη λογική μου

«Σε είδα όνειρο» της ψιθυρίζω,
«σαν βούττημαν ήλιου.

Σκόνη και πλήθος
να οδηγούνται αμετακλήτως
στα ψηλόλιγνα δένδρα.

Ήσουν κι εσύ εκεί
κλαίουσα.»

Το μαύρο ταιριάζει
σε αυτούς που το σκέφτονται.


**

Καθότανε στην άκρη της και αυλάκωνε κύκλους στους υγρούς κόκκους. Του φώναζε "Τι κάνεις;" Λες και δεν ήξερε πως του λείπει και η λύπη του είναι χωρίς φτερά

**

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗ

Κτίζεις αυθαίρετα
χωρίς όρια
στο μυαλό μου.

Ανεξιχνίαστη στο χάρτη
ανεντόπιστη στη μνήμη.

Κι όμως υπάρχεις.

Οι ήχοι στο λουτρό σου
υπερχειλίζουν
και ως ιδρώτες πυρετού
διαμορφώνουν το σώμα μου.

Καταφθάνουν ειδικοί
με προϊστορικά εργαλεία
να σε οριοθετήσουν
στα λευκά μου σύνορα.

Παταγωδώς αποτυγχάνουν
κι εγώ απελπισμένος
τους φωνάζω,

«Ανίκανοι,
την αφήνετε χωρίς όρια
να με τρομάζει τις νύχτες;»

Ελευθερίου Χριστάκης(Έγκλειστος ποιητής),

Ο Ελευθερίου Χριστάκης υπήρξε έγκλειστος ποιητής/ αγωνιστής κατά την διάρκεια της κράτησής του στις φυλακές την περίοδο 1955-1959. 


http://www.sigmalive.com/simerini/news/212995/oi-poiites-ton-fylakon-kai-ton-kratitirion
http://www.mixanitouxronou.com.cy/categories/istoria/i-thriliki-apodrasi-tis-eoka-apo-tis-filakes-tis-kerinias-se-16-lepta-pos-kataferan-na-xegelasoun-tous-anglous-desmofilakes/

Γιώρκας Πασχάλης Έγκλειστος ποιητής)

Ο Γιώρκας Πασχάλης, υπήρξε έγκλειστος ποιητής/ αγωνιστής κατά την διάρκεια της κράτησής του στις φυλακές την περίοδο 1955-1959. 

http://www.sigmalive.com/simerini/news/212995/oi-poiites-ton-fylakon-kai-ton-kratitirion

Θάνατος σε ανοικτή ζώνη: Ποιητική Συλλογή του Μάριου Αγαθοκλέους εκδοθείσα το έτος 2018

ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΑΤΕΙΑ

I
Τη μάνα μου
θα μπορούσα να την κλείσω
σ’ ένα γυάλινο κλουβί
και να αφιερώσω την υπόλοιπη μου ζωή
στα δικά της θελήματα.

II

Το χέρι σου μάνα
γεμάτο ρόζους
και σαν με χαϊδεύεις
βαθιά με πληγώνεις.

**

ΙΚΕΣΙΑ

Εμένα που ταπεινά σου προσφέρω
τα ποιήματα μου
ελέησέ με
χάρισέ μου
μια στιγμή στην αιωνιότητα
μια λεπτομέρεια του κορμιού σου
και σώσε με
από τη φρικτή δουλεία της γραφής.

Αγαθοκλέους Μάριος (μικρή αναφορά)

Ο Μάριος Αγαθοκλέους γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1948. Ήταν ένας από τους εκδότες του περιοδικού  "Η ΑΜΑΞΑ" 

Ποιητικές Συλλογές:

• 1983: Εολίθια 
• 1988: Ηδονοβλεψίας
• 2012: Άπτερος λύπη
• 2003 Η γυναίκα με τα μαύρα 
• 2018 Θάνατος σε ανοικτή ζώνη 

Το παράπονο / Αγαθοκλέους Μάριος

Τα φώτα που τρεμοσβήνουν στο βάθος,

οπωσδήποτε δεν είναι η «Νήσος τις έστι»,

όπως θα την αναγνώριζαν αμέσως

οι ευφυείς φιλόλογοι

και οι ευτραφείς κτηματομεσίτες.

Όμως το παράπονο που επιπλέει

στις λίμνες των ματιών,

είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

Γιατί δεν είναι μόνο τα συρτάρια

που έχουν γεμίσει μυστικά,

είναι και το σώμα που αλλάζει.

Όταν θα ξανασυναντηθούμε

στο τέλος αυτού του λειμώνα στο νησί,

η ανομβρία θα μου έχει σκληρύνει τις παλάμες

και θ’ αποφύγω να σε χαϊδέψω τρυφερά.

Έγκλειστος / Αγαθοκλέους Μάριος

Αυτά θα τα κρατήσω για μένα.

Σ’ ανθρώπου μάτι δε θα εκτεθούν

μα προπαντός σ’ ανθρώπου λογική.

Γι’ αυτό και δε με βλέπουν που τ’ απλώνω,

τις νύκτες χωρίς φεγγάρι,

στο σκοτεινό μου δωμάτιο.

Κανένας άλλος ας μην πληρώσει

γι’ αυτά που έφταιξα, πάρεξ εγώ.

Διπλοκλειδώνω λοιπόν από μέσα

κι ανοίγω στον τοίχο τα μάτια μου.

Ο ΑΚΡΟΑΤΗΣ / Αγαθοκλέους Μάριος

Τα μάτια της 
τεράστιες λίμνες
καθρέφτιζαν τα πάντα.

Κι εγώ;
Κι εγώ στην άκρη τους καθόμουνα 
ακούγοντας μια μπάντα.