Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

Χρόνος / Άθως Χατζηματθαιου

Όταν μιλάει η κάρδια
η ψυχή
οι αισθήσεις δεν ψαχουλεύουν
τις λεπτομέρειες,
που ‘ίσως να κτίζουν το ιδανικό,
αλλά ζουν αυτό που ξυπνά μέσα τους
χωρίς ενδοιασμούς
Χωρίς αναστολές
Οι στιγμές δεν επαναλαμβάνονται...
η ζωή φεύγει
και πρέπει να φροντίζουμε να παίρνουμε από αυτή
ό,τι όμορφο έχει να μας δώσει...
η γεύση της ζάχαρης είναι εξίσου γλυκιά
όπως κι α ν την γευτείς.....
είτε σε ένα γλυκό,
είτε σε ένα καφέ,
είτε σε δυο χείλη που ποθούν το φιλί
είτε σε κορμιά που λαχταρούν το χάδι του ερώτα .
Δεν υπάρχει αύριο...δεν υπάρχει τώρα, πριν, μετά...
ο χρόνος σταματά σε ότι επιθυμούμε..

Παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του λογοτέχνη Ibrahim Aziz, Το αίμα της μνήμης

Πραγματοποιείται  την Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου 2018, ώρα 7.30 μ.μ.,παρουσίαση της συλλογής διηγημάτων του λογοτέχνη Ibrahim Aziz, Το αίμα της μνήμης

στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (πρώην Οθωμανική Τράπεζα, Πλατεία Βασιλέως Παύλου).

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου

και διοργανώνεται από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας,

σε συνεργασία με την Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού»

και τον Πολιτιστικό Όμιλο «Ανάδραση».

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Χαιρετισμοί:

-Ανδρέας Βύρας, Δήμαρχος Λάρνακας

-Αντρέας Τιμοθέου, Πρόεδρος Πολιτιστικής Κίνησης «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού» 

-Αγγέλα Καϊμακλιώτη, Αντιπρόεδρος της Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου

Παρουσίαση του βιβλίου από τον Κώστα Κατσώνη, φιλόλογο-λογοτέχνη

Ανάγνωση αποσπασμάτων από τον ηθοποιό Ανδρέα Μελέκκη 

Αντιφώνηση από τον συγγραφέα Ibrahim Aziz

Μουσικό πρόγραμμα από τη Δέσποινα Κωνσταντίνου

ΔΕΞΙΩΣΗ

Παρουσίαση προγράμματος: Χρυστάλλα Καλλένου, ηθοποιός-θεατρολόγος

Ιάσωνας Σταυράκης (μικρό βιογραφικό)

Ο Ιάσωνας Σταυράκης Ο Ιάσωνας Σταυράκης γεννήθηκε στην Πάφο το 1982 και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Συνεργάζεται με εφημερίδες, λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες, όπου κατά καιρούς δημοσιεύει ποιητικά και πεζά κείμενά του. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και της Εταιρίας Λογοτεχνών Πάφου., Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με την Ποιητική Συλλογή  Delirium Tremens. 

Ποιητικές Συλλογές:

- Το τσίρκο των στοχασμών / 2012

-Απόπειρες Υψώσεως του Ψ/ 2013

- Μηδέν Γραμμάρια / 2014

- Το κέλυφος και το χώμα 

- Delirium Tremens. 

“Το τσίρκο των στοχασμών”, Ποιητική Συλλογή του Ιάσωνα Σταυράκη / Εκδόσεις “Ακτίς”, Λεμεσός, Κύπρος 2012

Το τσίρκο

Το τσίρκο παρουσιάζει
γυναίκες με τρία κεφάλια
μονόφθαλμους κουρείς
τη μοναξιά των ποιητών
κι άλλα τέρατα της τέχνης…

***

Χωρίς αστερίσκο

Θα με βρείτε στις παραπομπές
στη βίβλο της βλακείας.
Θα στέκομαι ανάμεσα στους ανάξιους
με σκισμένα τα γόνατα και χωρίς αστερίσκο.
Θα με προσπεράσετε σαν όλους εκείνους
που καθώς ανέβαιναν το περιθώριο
τους κατάπιαν τα όνειρά τους.

***

Οριστική απώλεια

       Στον Γιώργο Νικήτα

Υπέροχη θέα απ΄την κόγχη του γκρεμού.
Χαμηλό βαρομετρικό
οι λέξεις βυθίζονται σαν κοτρόνες στο χάος.
Πρέπει να βάλω τάξη στη σιωπή μου.
Η ερωμένη μου με αποχαιρετά.
Το ίδιο θα νιώσεις κι εσύ
όταν καταλάβεις
πως δεν υπάρχει μονοπάτι
για να βρεις τον εαυτό σου
μα για να τον χάσεις παντοτινά.

***

Χρονική αντικατάσταση

Η χρονική αντικατάσταση του γράφω.
Γράφω.
Έγραφα.

Και θα συνεχίσω να πεθαίνω
σε υπερσυντέλικους
αορίστους
μέλλοντες συντελεσμένους.

***

Το σκοτεινό πραξικόπημα

Θα ηγηθεί του σκοτεινού πραξικοπήματος
και θα ανατρέψει τον εαυτό του.
Όπως και κάθε εξουσία
που θέλει τον κόσμο της
μίζερο
ανέλπιδο
καχεκτικό…

Θα ηγηθεί της εσωτερικής επανάστασης
και σαν καταφέρει
θα ακρωτηριαστεί.

***

Αποδημία

Έβλεπε το θάνατό του
και κρυμμένος στο ασκί της αυτογνωσίας
ψηλαφούσε τους άλαλους ανεμοδείκτες
που συνόδευαν την ψυχή του.
Τα μάτια έσβηναν νωχελικά
σαν σπαρμένες κοιλάδες
πάνω στις άγριες θάλασσες της σιωπής
και η φαντασία αποδήμησε εις άπειρον
στ’ όνομα της ελευθερίας.

***

Η σπείρα

Κάποτε σκέφτηκα να χειρουργήσω τον πόνο
που κρύβει κάτω απ’ το στήθος του ο κόσμος.
μα δεν βρήκα εντόσθια παρά μονάχα
τη σπείρα της μοναξιάς.

***

Η άνοιξη


Κάνε γρήγορα,
φώναξε η σκανδάλη.
Περίστροφο οπλισμένο
στροβιλίζει του αντίχειρα
τη σιωπή.

Τα μυαλά του χειμώνα
σκορπίστηκαν
στου μολυβιού το σκοτάδι
κι ο πατέρας της ποίησης
δίνει στον χάρο πνοή.

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος,
φωνάζουν στους δρόμους.
Μα η άνοιξη λιβάνι μυρίζει
τέτοια πουτάνα εποχή.

Μαρία Μελετίου / Μικρή αναφορά

Η Μαρία Μελετίου γεννήθηκε το 1963 στη Λευκωσία.  Κατάγεται από την Κακοπετριά.  Αποφοίτησε από το GC School of Careers  το 1982 με άριστα.  Από το 1983 εργάζοται στην ΄Ενωση Δήμων Κύπρου σαν Λειτουργός.  Κύρια ενδιαφέροντά της, η φύση, ο χορός, η ποίηση και ο εθελοντισμός.

  

Δεν έφυγες ποτέ / Μελετίου Μαρία

Δεν μπόρεσα να σου πω γεια

Δεν σε αποχαιρέτισα γιαγιά

Σαν να μην έφυγες ποτέ  για μένα

Στην καρδιά πάντα σ’ έχω φυλαγμένα

Σαν μπήκαμε μέσα στο  Ναό

Δάκρυα ασταμάτητα σωρό

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω

Ούτε και να το εξηγήσω

Στο γυρισμό αμέσως έμαθα

πως έφυγες και τότε κατάλαβα

την ώρα που ήμασταν στην Εκκλησιά

Ήταν η ώρα που μας έλεγες γειά …

Αρχόντισσα / Μαρία Μελετίου

Μεγάλη αρχόντισσα κυρά στου αρχοντικού την πόρτα

Στέκεται και σιγοτραγουδά τραγούδια που αγγίζουν την καρδιά

Μιλούν για πίκρες και καημούς, χαρές αλλά και κλάμα

Πόσες αλήθειες κρύβει η ζωή σε όλους μας  είν’   θαύμα

Καλούς λόγους στο στόμα της γλυκιά που ειν η φωνή της

Πουλί θαρκιέσαι στο κλαδί που κελαηδεί μαζί της

Το πρόσωπό της γελαστό ζεστή καρδιά για όλα

Θαρρείς τζαι βλέπω την  τωρά αληθινή εικόνα

Πέρασες δύσκολα γιαγιά μέσα στη ζωή σου

Φουρτούνες, κύματα ψηλά ζώσαν το κορμί σου

Αγέρωχη όμως στάθηκες κόντρα σε κάθε ρέμα

Ποτέ σου δεν πτοήθηκες καθάριο είχες βλέμμα

Μεγάλες πίκρες σου δωσε η ζωή  ασήκωτα τα βάρη

Πάλαιψες όμως σαν θεριό που αντέχει με καμάρι

Στάθηκες βράχος και άντεξες στα τόσα τα κτυπήματα

Περήφανη και όρθια στης θάλασσας τα κύματα

΄Οσα και αν γράψω είναι μικρά μπροστά στην ύπαρξή σου

Αρχόντισσα ήσουν κι κυρά και καθαρή η ψυχή σου

Πάντα  με ένα χαμόγελο απάντηση στης πίκρες

Και ένα τραγούδι από καρδιάς για όλους πάντα είχες

Να’ σιεις καρκιάν / Μαρία Μελετίου

Να’  σιεις καρκιάν  να’  σιεις ψυσιή

Σ’  αυτού του κόσμου τη ζωή

Γιατί τίποτε άλλο δεν αξίζει

Παραμόνο η Αγάπη που σ’ αγγίζει

Στα πλάσματα δόθηκε καρδιά

Σαν του πουλιού ζεστή φωλιά

Για να αγαπούν να συγχωρούν

Τίποτε μέσα τους να μην κρατούν

Θα δεις ελεύθερος  τότε θα ζεις

Φτερά θα νοιώθεις στο κορμί

Γιατί  περαστικός είσαι και συ

Σαν  πουλί που ψάχνει άλλη γη

Για ένα σου χαμόγελο / Μαρία Μελετίου

Η γη μου φαίνεται μικρή κι η θάλασσα μια στάλα

Να τη διαβώ  για να σε δω και να βρεθούμε αντάμα

Στο  προσωπάκι σου να δω χαμόγελο να λάμπει

Κι αν σβήσει ο ήλιος μονομιάς εμένα δεν  με νοιάζει

Φτάνει ένα σου χαμόγελο να φέξει όλη η πλάση

Να ανθίσουν  οι αμυγδαλιές η άνοιξη να φθάσει

Μόνο χαρές και γέλιο η ζωή σου μέσα να’ χει

Γιατί αξίζει σου χρυσό σαν του Μαϊού το στάχυ!

Θείο θέλημα / Μαρία Μελετίου

Μέσα στου μυαλού μας τη σκέψη

Υπάρχουν πράγματα πολλά καθημερινά

Κι αν  ένα δάκρυ είναι έτοιμο να τρέξει

Κι αν  αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνουν  όλα αυτά

Θυμήσου μπροστά στου θεού τη Σοφία

Ο νους του ανθρώπου αδύναμος να εξηγά

Μην προσπαθείς να καταλάβεις τα θεία

Εμπιστεύσου το θείο θέλημα απλά.

Θησαυρός / Μαρία Μελετίου

Πίσω από κείνο το βουνό κάποιος κρυμμένος θησαυρός

 ο Πενταδάκτυλος στέκεται  απόρθητος ψηλός φρουρός

χρόνια  πολλά να κρύβει  αυτό το μυστικό  καλά

Να μην το βλέπει η καρδιά να κλαίει και να μοιρολογά

Σαν  το διαβείς  όμως και  δεις από κει ψηλά

Διαμάντια, ζαφείρια και ρουμπίνια, μεμιάς όλα τα ξεχνάς

Το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού

Το πράσινο του βουνού το χρώμα του πορτοκαλιού

και τα άνθη της ελιάς της λεμονιάς

να μυρίζεσαι και να μοσχοβολάς

αχ  πόσο η ψυχή να αντέξει άλλο δεν μπορεί

Κερύνεια μου δικιά μας πότε θα ξαναγινείς;

Τώρα καρδιά δεν έχεις σου κόψαν την πνοή

παιδιά δεν έχεις σ’ αφήσαν μοναχή

Μα τι και αν σου κλέψαν τη ζωή  και σου πήραν τη ψυχή

τα κυκλάμινα  ακόμα ανθίζουν οι πορτοκαλιές μυρίζουν

Όλα προσμένουν την ώρα και τη στιγμή  που θα λυτρωθείς

Και μαζί με το Χριστό σύντομα και  συ θα αναστηθείς

Nαι, θα’ ρθει η στιγμή που θα γυρίσουν τα παιδιά σου

Και ξανά θα ανοίξει η καρδιά σου  …

Το ταξίδι της προσφυγιάς / Αναστασία Κατσώνη

Βγήκαμε στον δρόμο

και πήραμε το τρένο για τη δύση,

γιατί ο ήλιος βασίλεψε πια

κι ο ορίζοντας δεν θα ροδίσει.

Ατενίζοντας για λίγο την ανατολή,

μείναμε έντρομοι

για το ταξίδι μας στη δύση.

Αναποφάσιστοι

ξεκινήσαμε για το ταξίδι μας,

το άμοιρο ταξίδι μιας μοίρας πικρής,

με τη θλίψη στην ψυχή

και την πίκρα στα χείλη...

Ποίημα της Παναγιωτού συζύγου του Γεωργίου Σάββα Ζέλβα

Που να βρω τόσο ν σίδερον
την θάλασσαν να ζώσω
νάρτω ποδδάτε γιόρκο μου
εγιώ να σανταμώσω

Γιώργο μου που να σιέρεσαι
γιόρκο μου που να ζήσεις
να βοηθήσει ο πλάστης μου
στην Κύπρο να γυρίσεις

Ποτέ σου δεν το έθελες
Γιόρκο μου να με αφήσης
αλλά ήτουν της τύχης μου
γραφτόν στα μαύρα να με ντήσεις


Σελ 82 στο βιβλίο : Το Μιτσερό στους αγώνες του Έθνους της κας Μάρως Θ. Σωφρωνίου

Δώδεκα καλοκαίρια και άλλα ποιήματα (απόσπασμα) / Λογγίνος Παναγή / Ποιητική Συλλογή που εκδόθηκε το έτος 2011

Το πράσινο μαχαίρι

Έσκυψα μέσα στην κοιλιά μου
Άκουγα κάτι παράξενα χάχανα
Φόρεσα το ανάστροφο μου πρόσωπο
Και χώθηκα στο στήθος μου
Που ένα βαρύ πράσινο μαχαίρι έκαιγε
Θαρρείς πως θα φυτρώσει
Είπα στον διπλανό
Είχε ένα αυτί σαν τούμπανο
Και το βαρούσε όταν χαιρόταν
Σε θυμάμαι φόρτωνες στα νιάτα σου βαπόρια
Τώρα στον πυρετό
Θα γεννηθώ μάνα θ’ αναστηθώ
Κοίταζε με μάτια παιδιού
Δηλαδή πουλιού
Στο χώμα σφάδαζε η εγκυμονούσα κόρη
Κι είπα πάλι θα γυρίσουν οι καιροί
Το αυτί βάραγε και γέλαγε
Η καρδιά αδημονούσα
Φτερούγισε λίγο
Ύστερα πέταξε μακριά
Μια μέρα θα σε βρω
Η φωνή εχτύπησε το στήθος μου
Αναχωρώ

Το χάλκινο δάκρυ

Πάνω στο τραπέζι είναι ένα χάλκινο δάκρυ
Ο τεχνίτης είναι κάτω από το τραπέζι
Βαθύς αργός ποταμός ανασαίνει
Κάτω από το γέροντα μεταλλουργό
Και πιο πέρα από τον ποταμό
Το μέγα κήτος περιμένει
Μα αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά
Στο χάλκινο δάκρυ
Επάνω σε κάτι σαν γυαλί
Διαθλάται ακόμη ο ουρανός
Και η πρώτη στεγνή θάλασσα
Φέρνει πίσω τα νερά της
Και σα να τραγουδάνε μακριά τα θηρία
Γι’ αυτό ο γέροντας χορεύει
Επάνω στο τραπέζι
Στο αυτί του οι ήχοι των μετάλλων
Έχουν αναστήσει όλους τους νεκρούς
Που χρόνια κείτονταν
Κάτω από το τραπέζι