Μάννα / Κωνσταντίνος Κυπριανού / Ηλίας Μητρόπουλος

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗς ΕΛΠΙΔΑΣ: Η Ποιητική Συλλογή του Μιχαλάκη Γ. Τσαππαρίλα εκδοθείσα το 2017 από τις εκδόσεις : Μικρόκυκλος, αποτελεί μια καλαίσθητη έκδοση που κοσμείται

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

από τους πίνακες των παιδιών του Έλενας και Ανδρέα καθώς και της Ντέμπη Σμιθ, όπως ο ίδιος αναφέρει σε ευχαριστήρια σημείωση στην αρχή του βιβλίου. 

Η Ποιητική συλλογή χωρίζεται σε τρία μέρη:

α. Πρώτο: Δέκα τραγούδια Αγάπης

β. Δεύτερο: Της ζωής , της Φύσης και του Πολέμου

γ. Τρίτο: Τέσσερα Τραγούδια Αδελφικά

  Ουσιαστικά τριάντα ένα (31) ποιήματα βλέπουν το φως του ήλιου, ορισμένα από τα οποία είναι από τα πρωτόλεια ποιήματα του ποιητή.  Ο Μιχαλάκης Τσαππαρίλας με χαρακτηριστική ευαισθησία προσπαθεί να μας μεταφέρει στον κόσμο του, όπως αυτός αποτυπώνεται μέσα από μνήμες, εικόνες, προβληματισμούς, χαρές και πίκρες. Τον απασχολούν σίγουρα, ο έρωτας, η ίδια η ζωή σε όλες τις εκφάνσεις, η φύση, ο πόλεμος και τα αποτελέσματα των ανθρωπίνων παρεμβάσεων. Ερωτήματα ξεπηδούν από το παρελθόν, το χθες είναι παντού παρών, συνυπάρχουν μέσα στα ποιήματα της αγάπης, αναζητούν την αλήθεια, στέκονται με σεβασμό απέναντι στους αποχωρισμούς, αναμνήσεις ξυπνούν αναζητώντας πάντα μια χαμένη ευτυχία. Κάποια από τα ποιήματα, φέρουν τον τίτλο αγαπημένων προσώπων ( Της Έλενας, Της Μαρίας και του Κωνσταντίνου) 

   Στον αγώνα του με τις λέξεις ο ποιητής συνθέτει τη ζωή που πεθυμά και ονειρεύεται θεωρώντας τον άνθρωπο άνθρωπο και μέσα από τη μοναξιά τη δική του αλλά και των άλλων, αναζητά και γιατί όχι επιδιώκει τη γαλήνη. Λέει χαρακτηριστικά: ...Τη βρήκα μες στο κάμπο την ώρα που γεννιόταν ο ήλιος... Παρόντες οι εμβληματικές μορφές της μάνας και του πατέρα, ενώ σημαντική θέση κατέχει η πατρίδα Κύπρος. Και στο βάθος της γραφής η αιωνίως ποθητή Ιθάκη. Το τέλος ενός άδοξου ή δοξασμένου ταξιδιού, το τέλος του συνεχούς αγώνα. 

  Στην Ποιητική Συλλογή : Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗς ΕΛΠΙΔΑΣ ο αναγνώστης δεν θα αναζητήσει μάταια απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Ο Ποιητής προσφέρει καθαρό λόγο, χωρίς ίχνος δυσνόητων νοημάτων και τα συμπεράσματα είναι απλά, όσο απλή είναι και η ανάγνωση των ποιημάτων.  Διαύγεια ποιήσεως. Αρχή και τέλος ένας Κύκλος. Ο Κύκλος της ζωής όπου όλα υπάρχουν σε ένα γαϊτανάκι με μια νοσταλγική ανθρώπινη διάθεση. 

  Ο Ποιητής ενδεχομένως έχει πολλά να πει και άλλα περισσότερα να γράψει. Κραυγάζει στο ποίημα: ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ: Ας πούμε την αλήθεια/ Τέλειωσαν πια τα ψέματα/ οι παιδικές δικαιολογίες.... Ευχής μας, η αλήθεια ως συνοδεία ζωής να είναι η παντιέρα που θα οδηγήσει αυτόν και την ποίησή του στην Ιθάκη. Εκεί που ο ίδιος καλεί τον Ποσειδώνα να κυλήσει το καράβι και να τον οδηγήσει:

..Θεοί βοηθήστε ένα άμοιρο πιστό 

Ποσειδώνα κύλησε μου το καράβι

Φούσκωσε τα πανιά της ζωής μου 

Οδήγησέ με στη πολυπόθητη Ιθάκη. 

****

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ

Τι θέλεις; 

Να ρίξω τον ήλιο 

για να δώσω στον κόσμο 

τη δική σου τη λάμψη;

Τι θέλεις;

Να σκοτώσω τ΄ αστέρια

για να μην έχεις αδέλφια;

Τι θέλεις;

Να φέρω μπροστά σου 

τη γη. τη σελήνη, το σύμπαν;

Τι θέλεις;

Για πες μου τι θέλεις; 

για να δεις πως σε θέλω!

σελ: 15

***

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Καθισμένος στο βράχο

ατενίζω τη πλατειά θάλασσα.

Ένα καράβι με προσμένει 

για το μεγάλο ταξίδι.

Μόνος εγώ καπετάνιος

Μόνος εγώ επιβάτης του. 

Θα βάλω πλώρη 

για το άγνωστο. 

Τιμόνι η ψυχή μου. 

Πανιά η καρδιά και ο νους. 

Ψηλά στο κατάρτι

ένα λάβαρο:

"ΑΓΩΝΑΣ"

σελ: 27

***

ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ

Ξεκινήσαμε πιασμένοι χέρι- χέρι 

για ν΄ ανεβούμε εκεί ψηλά στο φως.

Ένα αστέρι μας φωτίζει.

Θα φτάσουμε στη κορφή 

για μας,

για τους γονείς μας, 

για την Πατρίδα. 

σελ: 42

Ο Κύκλος της Ελπίδας: Ποιητική Συλλογή του Μιχαλάκης Γ. Τσαππαρίλα εκδοθείσα το 2017 από τις εκδόσεις : ΜΙκρόκυκλος

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ

Τι θέλεις; 
Να ρίξω τον ήλιο 
για να δώσω στον κόσμο 
τη δική σου τη λάμψη;
Τι θέλεις;
Να σκοτώσω τ΄ αστέρια
για να μην έχεις αδέλφια;
Τι θέλεις;
Να φέρω μπροστά σου 
τη γη. τη σελήνη, το σύμπαν;
Τι θέλεις;
Για πες μου τι θέλεις; 
για να δεις πως σε θέλω!

σελ: 15

***

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

Καθισμένος στο βράχο
ατενίζω τη πλατειά θάλασσα.
Ένα καράβι με προσμένει 
για το μεγάλο ταξίδι.
Μόνος εγώ καπετάνιος
Μόνος εγώ επιβάτης του. 
Θα βάλω πλώρη 
για το άγνωστο. 
Τιμόνι η ψυχή μου. 
Πανιά η καρδιά και ο νους. 
Ψηλά στο κατάρτι
ένα λάβαρο:
"ΑΓΩΝΑΣ"

σελ: 27

***

ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ

Ξεκινήσαμε πιασμένοι χέρι- χέρι 
για ν΄ ανεβούμε εκεί ψηλά στο φως.
Ένα αστέρι μας φωτίζει.
Θα φτάσουμε στη κορφή 
για μας,
για τους γονείς μας, 
για την Πατρίδα. 

σελ: 42

Μιχαλάκης Γ. Τσαππαρίλας (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Μιχαλάκης Γ. Τσαππαρίλας γεννήθηκε το 1947 στην Αμμόχωστο. Σπούδασε ιατρική στη πόλη Κρασνοντάρ της Ρωσίας. Ασχολείται με την λογοτεχνία από τα νεανικά του χρόνια. Ασχολείται ποιήματα, διηγήματα, μεταφράσεις, επιστημονικά και πολιτικά άρθρα. 

Ποιητικές Συλλογές

Ο κύκλος της Ελπίδας / Μικρόκυκλος/ 2017 

Το τέλος / Κυριάκος Χριστοφίδης

Χαρές και γέλια δεν ακούονται παιδιών
μήτε φωνές σε παιδικής χαράς τον τόπο,
γοές ακούω μοναχά
και κλάματα δύστυχων ανθρώπων.
Στο μονοπάτι των Κενταύρων έχω βρεθεί
που όλα γύρω ειν’πια χρωματισμένα
βάτα μ’αγκάθια, φύλακες σκληροί,
κι είναι τα φύλλα δακρισμένα.

Πουλιά τρυγύρω δεν πετούν
ερωτικά παιχνίδια δεν φτι'αχνουν με λουλούδια,
με λύπες βαλθήκαν να στήνουνε χορό,
με καυμούς να φτιάχνουνε τραγούδια.

Είναι κι αυτά μια συντροφιά
της φύσης ανέμελοι τενόροι
τη ζωή μοιρολογάνε με ρυθμό
λες και ειν’του θανάτου κανταδόροι.

Άρχισε πια το δειλινό
σε λίγο φτάνει το σκοτάδι
κι ο ουρανός ροδάλεψε, για δες
και είναι γλυκός σαν χάδι.

Τριγύρω μου όλα τώρα πιά
αρχίζουν πλέον και σκουραίνουν
τα μάτια κλείνουνε σιγά - σιγά
τα βλέφαρα μου νοιώθω να βαραίνουν.

Φθνινόπωρο είναι πιά,
κι η φύση... παλέτα των χρωμάτων
το τέλος είναι πλέον πολύ κοντά
σε λίγο θε’ να ζω, ζωή των αθανάτων.

Αν είν’το τέλος μου αυτό,
την τελευταία μου πνοή αν θε ν’αφήσω
στης Πορταριάς θέλω τα όμορφα στενά,
αντάμα με το φίλο μου,
εκεί να ξεψυχήσω.

Κυριάκος Χριστοφίδης (μικρή αναφορά)

Ο Κυριάκος Χριστοφίδης είναι μηχανολόγος και ζει στην Λεμεσό 

Μοναξιά / Κυριάκος Χριστοφίδης

Ανταμώσαμε πάλι ξανά
σκληρή μου μοναξιά,
παλιά μου ερωμένη.
Βρεθήκαμε ξανά μαζί,
σε μέρη απάτητα και σκοτεινά,
καί οι δυό μας πληγωμένοι.

Το ήξερες από καιρό
πως στα όνειρά μου σ’ απατώ
με άχρωμες παρέες.
Που μου ’χουν κάνει τις στιγμές
αφόρητες και πληκτικές,
παράτες χωρίς συνθήματα, χωρίς σημαίες.

Όμως μια χάρη σου ζητώ
μαζί μου γι’ απόψε λίγο μείνε.
Κι’αν στ’ όνειρο μου πάλι εγώ βρεθώ,
σε κάποιο καταγώγειο να μεθώ,
μ’ απατηλούς συνδαιτημόνες,
συγχώραμε εσύ γι’ αυτό
γιατί σαν άνθρωπος κι’ εγώ
δεν αντέχω άλλο πια
μοναχικούς χειμώνες.

Στο Λευκόνοικο / Αντώνης Π. Αντωνίου

Λευκόνοικον τα πρώτα σου να σου τα πώ κλαμώντα
που 'σες τη σπάστρα τζαι τιμή τζι άλλα πολλά προσώντα.
Εσού που τ' άλλα τα χωρκά είσες μιαν άλλη χάρη,
ήσουν μια αμματόπετρα, της Μεσαρκάς καμάρι.
Εχασες τζείν τα κάλλη σου, γυρεύκεις τα μα πού 'ν 'τα
τζι οι ξένοι εθαυμάζαν σε στους τόπους σου πο 'ρκούντα.
Οσα λαλώ 'ννεν ψέματα τζι ό,τι τζι αν πω σ' αξίζει,
γιατ' όπου βρέσει φαίνεται, τζει που σονίζ' ασπρίζει.
Εχω καμπόσα να σου πω τζι ώρα μου έν λλίη
τζείνος πο 'ρκετουν να σε δει εν εθελεν να φύει.
Που 'θώρεν τζείν την θέα σου μες τες καλές χρονιές σου
που 'σουν κκεφάτον τζι έλαμπαν οι νάκρες τζι οι γωνιές σου.
Ομως τωρά γερήμιασες τζι είσαι μοναξιασμένον
τζι έγινες αναγνώριστον μες το ζουρκόν χωσμένον,
μερόνυχτα περίλυπον, γιατ' είσε σκλαβωμένον
πο 'ναν σκληρόν καταχτητήν αξάγκωνα δημμένον.
Τζι ούτε κανένας ημπορεί κοντά σου να κοντέψει,
μήτε με σαιρετίσματα πιλέ μου να σου πέψει.
Εχασεν τζειν' το άστρον σου την πρωτινήν του λάμψη
μα πάρε λλίην 'πομονήν τζαι πάλ' εννά ξανάψει.
Τζι ούλοι κοντά σου να 'ρτουμε τούτ' η καρκιά ν' αννοίξει
καθένας με τους φίλους του, Τούρκος Ρωμιός να σμίξει,
να 'ρτει χαρά στα σείλη μας, να φύει τούτ' η πλήξη.

Λευκόνοικο / Παρασκευά - Χατζηκώστα Γιώτα

Του χωριού μου
καντούνι λιοπότιστο,
με φούλια και με γιασεμιά
με τις βασιλικιές σου και τ' αγιόκλιμα
πώς σε δέρνουν
της λήθης οι άνεμοι ...
Ο ναός του φωτός ... συντριβάνι,
κυκλοδίωχτος ήλιος,
που τη μοίρα μου τύλιγε
στων καιρών τα μαγνάδια.
Κι' εσύ του κάμπου
σταχόεσσα θάλασσα,
κι' ακούς στα σπλάχνα σου
ροχθίζουν ποτάμι τον Αλέξη,
που σμίγει με αίμα την οργή...
Κι' ο Βασίλης,
ν΄ανηφορίζει στο αίμα μου,
τις νύχτες μ' άστρα μιλιούνια
καθώς τρικλίζω
στα Λεμεσιανά στενά,
ωσάν της ρίζας μυστικός
ζωήρυτος χυμός
που ανεβαίνει
στ' ακροκλώνια.

Γιώτα Παρασκευά - Χατζηκώστα (μικρό βιογραφικό)

Η Γιώτα Παρασκευά-Χατζηκώστα ζει στη Λεμεσό της Κύπρου και είναι φιλόλογος. Έχει δημοσιεύσει ποίηση και πεζογραφία σε περιοδικά λογοτεχνίας.

Έργα της :

•  Συλλογή διηγημάτων: Η γιαγιά η γοργόνα (Λεμεσός 2004). 
• Περσεφόνη Παπαδοπούλου, Ψηφίδες ζωής, εκδόσεις «Εν Τύποις», Λευκωσία, 2006 (με πρόλογο του τ. Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή κ. Γεώργιου Μπαμπινιώτη) . 
•  «Ένα νέο αστέρι στον ουρανό» 2008.

Διακρίσεις:

• Βραβείο στον Α΄ και Β΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό διηγήματος «Αντώνης Σαμαράκης» (2001 και 2003). 
• Βραβείο Ενώσεως Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης (Union of European Writers) στο 9ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης 2009-2010 
• Έπαινο από την Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών Κύπρου στην ποίηση (Λογοτεχνικά Βραβεία 2005) και στον διαγωνισμό ποίησης του 25ου Συμποσίου Ποίησης Πατρών (2005). 
• Το βιβλίο «Ένα νέο αστέρι στον ουρανό» βραβεύτηκε από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου το 2008.

Μαρία Παχίτη (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία στις 6 Οκτωβρίου 1978. Έχει ασχοληθεί με την συγγραφή διηγημάτων, ποίησης, θεατρικών και παιδικών παραμυθιών. Βραβεύτηκε σε πολλούς Πανελλήνιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς καθώς και σε διαγωνισμούς θεατρικών έργων και παραμυθιών.

Έργα της :

• H  συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Σενάρια Ζωής",  2006
• Το θεατρικό Έργο «Παράταιροι Κόσμοι» κυκλοφόρησαν σε βιβλίο το Δεκέμβριο του 2008, από τις εκδόσεις «Άνευ».
• Το παραμύθι «Το σκανδαλιάρικο Αστεράκι», Δεκέμβριος 2009, Εκδόσεις Κυπριακής Εθνικής Επιτροπής Unesco

Κύπρος το Μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης ... της Μαρίας Παχίτη

Μαγνάδι αχλής εσκέπασε τ’ ολόγιομο φεγγάρι
και ιαχές φρικιαστικές σκορπούσε ο αγέρας
την ώρα π’ αναδύθηκε η κόρη η πανώρια
κρατώντας στην παλάμη της τ’ Ονήσιλου την κούτρα.
Με πέλματα ακάλυπτα και βλέμμα εξημμένο,
βαρύθυμα διέσχισε το σώμα της πατρίδας
-μετρώντας τραύματα βαθιά, μνηστήρων σιχαμένων-
κι αφορισμούς θανατερούς συνέθετε η ψυχή της.
Στις παρυφές κόρφου τραχύ απόπληχτη εστάθη
κι ατένισε σ’ ακρώρεια αιμόφυρτο Δεσμώτη ˙
λαό που, αιώνες, λύτρωση κι ανασασμό γυρεύει.
Δακρυρροούσα έπεσε στης Γης της την αγκάλη
κι όρκο βαρύ κατέθεσε στο ματωμένο χώμα:
«Τη Λευτεριά γοργά θα βρω και πίσω θα την πέμψω
κι όσους μακριά την έστειλαν μεμιάς θα ξεπαστρέψω!»

Cafeteria / της Μαρίας Παχίτη

Θέλω να παραγγείλω
ένα
όνειρο γλυκό,
ένα
όνειρο μέτριο
ή
έστω,
ένα
όνειρο σκέτο,
μα εν τέλει
παραγγέλνω
ένα cappuccino.

Ιώ, άνθρωποι / Παχίτη Μαρία

Με συντροφιά το σούρσιμο του γεραιού χιτώνα,
και στήριγμα το άχαρο κορμί λιγνής μαγκούρας
μες στους αιώνες διάβηκες, τρανέ συ Συνωπέα,
του Δία γόνε εκλεκτέ και του ανθρώπου οίστρε.
Φέροντας λύχνο αγλαό υπό το φως του ήλιου,
στην πολυσύχναστη έρημο βουβά οδοιπορούσες,
έχοντας χείλη άνυνδρα και βλέμμα οργισμένο.
Έναντι πλήθος ειδεχθές, τα ζωντανά κουφάρια
αγόγγυστα εξέτιαν της ζήσης τους το κρίμα
- δέσμια ως ήταν φαεινών και στέρφων οραμάτων,
άμοιρες φύτρες στο βωμό στημένων αθυρμάτων -
και πλήθος οι ταφόπετρες που υψώνονταν τριγύρω.
«Ιώ, άνθρωποι!» κραύγασες κι αχνά χαμογελώντας
ύψωσες με απόγνωση την ξύλινη σου ράβδο,
το θαύμα σου, πασκίζοντας, εμπρός σου να ορθώσεις,
ω, δύστυχε, αέναε μοναχικέ διαβάτη…

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΧΩΡΟΥ: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μιχαηλίδη εκδοθείσα το 2000

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Τις νύχτες κοιμάμαι σε φέρετρα κι όμως
πάντα ξυπνάω αθάνατος. Τη μέρα
σκάβω λάκκους μεγάλους

για μικρόψυχα σώματα

1990

***

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Όταν κοιμάται γυμνή
κορμί πανσέληνο
ομορφαίνει ο ύπνος της, φωτίζεται
ευωδιάζει γιασεμί το ερωτικό της όνειρο

Όταν ονειρεύεται γυμνή
φωνές παιδιών γεμίζουν το δωμάτιο
μικρές απύθμενες φωνές που όλο ξεμακραίνουν
γίνονται θλίψη από ρεμπέτικα παλιά
ηλεκτροσόκ της μνήμης

όταν κοιμάμαι
και
την ονειρεύομαι
γυμνή

1991

***

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Τελειώνω και απέρχομαι.
Γονατισμένος
με μέλλον τυφλό
και κωφάλαλη σκέψη
στιγματισμένος από εχθρούς
και πρώην φίλους
ή
απλώς
περίλυπος
να σέρνω διαρκώς λαχα-
νιασμένος πτώματα λέξεων
από ποίημα
σε ποίημα

από βιβλίο
σε βιβλίο

1990