το Δ΄ μέρος της Ποιητικής Συλλογής : Στιγμές Αλκυονίδες
της Αγγέλας Καιμακλιώτη
Εγώ: Πορεύομαι
από χθες δίχως στάση. Τις παύσεις αποφεύγω, τα διάκενα, τα ενδιάμεσα. Υπάρχω εν
πορεία, διατελώ εν ενεργεία, εν οδώ. Αν τολμήσω μιαν ανάσα, αν σταματήσω, τα
σκαλοπάτια θα με κατεβάσουν ή θα με ανεβάσουν σε παράδεισο ή κόλαση. Θα μ' οδηγήσουν σε πορείες κυλιόμενες, σκάλες
πτυσσόμενες, σε λαβυρίνθους ηδυπάθειας. Ζητώ επιλογή: Σ' έναν παράδεισο αν θέλω
να κατέβω -ποιος αποκάλεσε την κάθοδο αμαρτία;
Εσύ: Υπάρχεις
και άρχεις και αργείς και καταργείς και καταργείσαι. Είναι μια μικρή πλαγιά
χιονισμένη. Εσύ την επινόησες. Απ' το τσιμέντο ξεπροβάλλουν γιασεμιά και
γαρδένιες. Με περιμένεις εκεί στη μέση της σκάλας. Η σιωπή προσθέτει σκαλοπάτια
στον αέρα που δονείται εκκωφαντικά. Η κάθοδος μεγαλώνει, η άνοδος μεγαλώνει. Η
είσοδος, η έξοδος, η οδός. Όλα μαζί συνονθύλευμα. Αφετηρία και τέρμα και
διαδρομή. Απλώνεις το χέρι με οδηγείς. Πού; Αγνοείς. Αγνοείς κι αγνοείσαι.
Εμείς: Κρατάμε
σφικτά ο ένας τον άλλο στη μέση της σκάλας . Χαμένοι δεσμώτες. Ηλεκτροφόρα
καλώδια γαρδένιας και γιασεμιών μας τυλίγουν. Ηλεκτρικές εκκενώσεις ανθοφορούν
στις καρδιές μας. Ανεβαίνουμε. Ανεβαίνουν μαζί μας οι μικρές κόκκινες ανάσες.
Κατεβαίνουμε. Οι γαρδένιες κατεβαίνουν μαζί μας. Δίπλα το ασανσέρ χρονοβαγόνι
χωρίς χάρτη πορείας. Ένα - Μηδέν - Υπό το μηδέν – Στάση.
Είναι μια
μικρή χιονισμένη πλαγιά. Εσύ την επινόησες.
Εκεί παγώσαμε
το χρόνο στα σκαλοπάτια.
Ελεύθερη πτήση
Το φιλί
χέρια φτερά
ελεύθερη πτήση
Η αγάπη
αγγέλων οδός
ψυχών χορός
Τα σώματα
ανάδυση
στον ουρανό
κατάδυση στο
γαλανό
Ελεύθερη πτώση
Κράτα με
Σε κρατώ
Σήκωσέ με ψηλά
Πιο ψηλά
Μαζί σου
Πετώ
***
Έκπτωτος
Άγγελος
Εκεί στην άκρη
τ' ουρανού
αραιωμένη
ύπαρξη
μέσα στο
σύννεφο
γκρίζος
μετέωρος
βρόχινος
διψασμένος
Το χέρι
γαντζωμένο στον Ήλιο
Η ψυχή βυθισμένη στη θάλασσα
Εκεί κι εδώ
Έκπτωτος
Άγγελος
Ούτ' εκεί ούτ'
εδώ
Έκπτωτος Ξένος
Υποψία φτερών
ελαφραίνει
τους ώμους σου
Υποψία καρδιάς
βαραίνει
το στήθος σου
Έκπτωτος Άγγελος
Εσύ
Εσύ μου
Έχω φυλάξει τα
φτερά μας
**8
Εποχές
Κι ύστερα οι
εποχές εναλλάσσονταν τυχαία
Άνοιξη
φθινόπωρο χειμώνας
φθινόπωρο, φθινόπωρο
Το καλοκαίρι
θνησιγενές και αγνοούμενο
στο περιθώριο
της ζωής μας πεταμένο
με στρώματα
δειλίας σκεπασμένο
περίμενε της
κρίσεως την ώρα
Κι εσύ
κρατούσες στο χέρι τα βιβλία και μου ' λεγες
για τη δροσιά
του νοτισμένου χώματος
τη ζεστασιά
του διχασμένου σώματος
Έπειτα η αγάπη
ακατάσχετα φυλλορροούσε
Ο έρως ο
αειθαλής κιτρίνιζε κι αιμορραγούσε
κι ενώ
συνέβαινε η άνοιξη για αιώνες
μας βρήκε το
φθινόπωρο μοναχικούς θαμώνες
Φόρεσε η
καρδιά διπλό πουκάμισο
χάλασαν οι
καιροί στο ενδιάμεσο
Μια ελπίδα
φόνισσα, λευκό μαχαίρι
με χιόνι
σκότωσε το καλοκαίρι
***
Μελαγχολία
Άχρωμη και πικρή
πολύχρωμες
αλήθειες συνοδεύει
βουβή κι
ανέκφραστη ερινύα
η μελαγχολία
Μουντζούρες
επιτήδειες
Ακρωτηριασμοί
των αισθήσεων
Άχρωμη αύρα
ουδέτερη
Μνήμη αιχμηρή
Κι εσύ στο
μαύρο και στο κόκκινο ανάμεσα
κάτω από κείνη
την τεράστια πανσέληνο
μετέωρος στον
ίλιγγο
μιας μονόχρωμης πολυχρωμίας
Έπειτα
υποχωρούν τα χρώματα
εξαφανίζονται
τα ονόματα
Άχρωμη νηνεμία
Ουσίας απουσία
Μελαγχολία
***
Ανάκριση
Μιαν αύρα
μια γαλήνη
αναπολώ
ίσως ανάμνηση
ή όνειρο
Σίγουρα για να
πω δεν ξέρω
Μα ρίγος νιώθω
όταν τα μάτια
σου
το σώμα μου
ανακρίνουν
δίχως οίκτο
Φαντάσου να
φαινόταν κι η ψυχή μου
***
Ζήτημα
προτεραιοτήτων
Να μου το
'λεγες
έστω μία φορά
καθαρά
Δίχως εκείνο
το
ληξιπρόθεσμο
το ατελέσφορο
το ανέξοδο
άλλοθι
του
"θέλω, αλλά δεν μπορώ"
Να μου το
'λεγες
έστω μία φορά
καθαρά
Δίχως εκείνο
το μίζερο
το αψυχολόγητο
το
απροσδιόριστο κάτεργο
του
"θέλω, αλλά δεν μπορώ"
Να μου το
'λεγες
έστω μία φορά
καθαρά
Να σου πω κι
εγώ
πως
"μπορώ, όμως δε θέλω πια"
***
Ονειροπληξία
Να αποφεύγεται
καλύτερα
η γείωση
ονείρων
εν μέσω βροχής
και καταιγίδων
Εξαιρετικά
επικίνδυνο
εγχείρημα
Αλεξικέραυνα
είναι τα όνειρα
μόνο των
καλοκαιρινών διαδρομών
***
Πιθανότητες
Ανάμεσα στο
πιθανό
και το απίθανο
πιθανολογείται
ο έρωτας
άπειρες
οι πιθανότητες
λάθους
καθώς στη
θεωρία
των παιγνίων
οι ενδιάμεσες
αποδράσεις
εκμηδενίζονται
ως
απλά
ενδεχόμενα
στατιστικώς
ασήμαντα
***
Το δέντρο της
ζωής
Χορεύει το
δέντρο της ζωής κι εσύ μαζί του
Τη μελωδία
άκουσε μάθε το βηματισμό
Ξύπνα και
φύτρωσε
Γίνε φύλλο
κλαδί
γύρη στα πόδια
της μέλισσας
Γίνε καρπός
προς βρώσιν και τέρψιν
Γίνε δέντρο
Άσε τον άνεμο
να σε μαστιγώσει
να σε λυγίσει
Τη βροχή να σε
ξεπλύνει
να σε
ξεδιψάσει
Το χιόνι να σε
παγώσει
να σε λευκάνει
Τον ήλιο να σε
ζεστάνει
να σε
μεγαλώσει
Άκουσε
επιτέλους τη μελωδία
Μάθε τα βήματα
και χόρεψε
μαζί του
Κοίτα στην
ομορφότερη σκηνή
το δέντρο της
ζωής χορεύει
Σε περιμένει
***
Το κάδρο
Φως σκοτεινό
ο μαύρος
πάνθηρας
βλέμμα βαθύ
σε κάδρο
βελούδινο
πάνω στον
άσπρο τοίχο
στο εφηβικό
του στρώμα απέναντι
Τα βράδια στ’
όνειρό του
ζωντανεύει το
αγρίμι
αίμα και σάρκα
μάταια γυρεύει
Πεινασμένο
επιστρέφει
κάθε πρωί
πίσω στο κάδρο
Κι εκείνος
μόνος πια συνεχίζει
να υφίσταται
ως πάνθηρας σε
κάδρο
Ένα μαύρο, βελούδινο αιλουροειδές
περήφανο μα
λαβωμένο
Κάποια βράδια
βέβαια
ο πάνθηρας
επιστρέφει
κι αυτός
τον
αφήνει να κατασπαράξει
την καρδιά του
όχι από φόβο
ούτε απ’ αγάπη
Από οίκτο
***
Καλοκαιρινό
φθινόπωρο
Στο Φάρο είναι
ακόμα καλοκαίρι
στην άμμο
περπατούν
χωρίς
προορισμό ζευγάρια
χέρι με χέρι
Παιδιά χτίζουν
παλάτια, κάστρα
δίχως πόρτες
και παράθυρα
με γέφυρες
όμως
και διαδρόμους
ημερολόγια
ονείρων
καρδιές
ονόματα
γραμμένα κι
άγραφα
Το γαλανό
είναι ακόμα γαλανό
το άσπρο,
άσπρο
η θάλασσα,
θάλασσα
Το γκρίζο
αφορά
μόνο τα
σύννεφα
και κείνους
που δηλώσαν
γέροι.
***
Τέλος
Θα κρατήσω για
πάντα στο κέντρο μου
το ουράνιο
τόξο που μου χάρισες
να βάφω τις
αναμνήσεις και τα όνειρα
Ήλιε μου
Και θα
φαντάζομαι πως ταξιδεύεις μαζί μου
μέχρι το τέλος
της διαδρομής
εκεί που
τελειώνουν τα ψέματα
Θα ονειρεύομαι
πως φτάνεις μαζί μου
στη χώρα του
"κάποτε" εκεί που διαγράφονται
όλες οι
προηγούμενες διαδρομές
Στα
σταυροδρόμια και στα ξέφωτα της ουτοπίας
εκεί που όλες
ελπίδες γίνονται βροχή και χιόνι
στα χέρια σου
Ήλιε μου
