ΟΙ ΔΕΚΑ (10) ΠΡΩΤΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΣΤΟΝ (Η ΚΥΠΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ 29Η ΘΕΣΗ) *

ΚΑΤΑΤΑΞΗ	ΚΡΑΤΟΣ	ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (ΣΕ ΔΟΛ.)	ΗΠΕΙΡΟΣ
1	ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ	108.951	ΕΥΡΩΠΗ
2	ΝΟΡΒΗΓΙΑ	84.143	ΕΥΡΩΠΗ
3	ΚΑΤΑΡ	74.901	ΑΣΙΑ
4	ΕΛΒΕΤΙΑ	67.778	ΕΥΡΩΠΗ
5	ΕΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ	57.884	ΑΣΙΑ
6	ΔΑΝΙΑ	55.985	ΕΥΡΩΠΗ
7	ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ	55.671	ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
8	ΣΟΥΗΔΙΑ	49.183	ΕΥΡΩΠΗ
9	ΟΛΛΑΝΔΙΑ	46.985	ΕΥΡΩΠΗ
10	ΗΠΑ	46.860	ΑΜΕΡΙΚΗ

·         ΣΤΟΙΧΕΙΑ 2010: ΠΡΙΝ Της ΕΠΟΧΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΤΕΙΧΕ ΤΗΝ 29 ΘΕΣΗ ΜΕ 28.854 ΔΟΛ. ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΩΣ ΕΠΟΜΕΝΗ 30^Η ΘΕΣΗ ΜΕ 28.610 ΔΟΛ.

ΤΟ 2011 το ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΤΑΤΑΞΗ	ΧΩΡΑ	ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΗΠΕΙΡΟΣ
1.	ΚΑΤΑΡ	88.222	ΑΣΙΑ
2.	ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ	81.466	ΕΥΡΩΠΗ
3.	ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ	56.694	ΑΣΙΑ
4.	ΝΟΡΒΗΓΙΑ	51.959	ΕΥΡΩΠΗ
5.	ΜΠΡΟΥΝΕΙ	48.333	ΑΣΙΑ
6.	ΗΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ	47.439	ΑΣΙΑ
7.	ΗΠΑ	46.860	ΑΜΕΡΙΚΗ
8.	ΧΟΝΓΚ  ΚΟΝΓΚ	45.944	ΑΣΙΑ
9.	ΕΛΒΕΤΙΑ	41.949	ΕΥΡΩΠΗ
10.	ΟΛΛΑΝΔΙΑ	40.973	ΕΥΡΩΠΗ

•             ΣΤΟΙΧΕΙΑ 2011: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΡΙΣΗ  ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΤΕΙΧΕ ΤΗΝ 31 ΘΕΣΗ ΜΕ 28.960ΔΟΛ. ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΩΣ ΕΠΟΜΕΝΗ 32Η ΘΕΣΗ ΜΕ 28.696ΔΟΛ.

ΤΟ 2011  Ο ΦΟΡΕΑΣ CIA World Factbook (ΑΜΕΡΙΚΗ) ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΤΑΤΑΞΗ	ΧΩΡΑ	ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΗΠΕΙΡΟΣ
1	ΚΑΤΑΡ	145.300	ΑΣΙΑ
2	ΛΙΧΤΕΣΤΑΙΝ	122.100	ΕΥΡΩΠΗ
3	ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ	81.800	ΕΥΡΩΠΗ
4	ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ	69.900	ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
5	ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ	62.200	ΑΣΙΑ
6	ΝΟΡΒΗΓΙΑ	59.100	ΕΥΡΩΠΗ
7	ΤΖΕΡΣΕΙ	57.000	ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
8	ΚΟΥΒΕΙΤ	51.700	ΑΣΙΑ
9	ΜΠΡΟΥΝΕΙ	50.300	ΑΣΙΑ
10	ΗΠΑ	47.400	ΑΜΕΡΙΚΗ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΕΙΧΕ ΤΗΝ 31 ΘΕΣΗ ΜΕ 30.500 ΔΟΛΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗ ΕΝΩ Η ΚΥΠΡΟΣ ΤΗΝ 48^Η ΘΕΣΗ ΜΕ 21.000.

ΠΟΙΗΣΗ ΧΑΪΚΟΥ (Κυπριακή διάλεκτος)

 Η αγάπη σου

Ομορκιά στ'ορομά μου.

Καλωσόρισες !!!!!!

Αγάπησά σε

μόλις σε πρωτοείδα

μαγική μέρα

ήρτεν η χαρά

του έρωτα σαν το φώς

Ηλιος λαμπερός

Ονειρεύτηκα

δκυό ψυσιές ένα κορμί

θάμμαν αγάπης

Πάντα οι δκυό μας

στα καλά στα άσιημα

αγαπημένοι

Τούτον αγάπη

μόνον ζητώ στην ζωή.

Πάντα μιτά σου .

ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ι

Άφησες στην άσπρη άμμο 
το σχήμα του κορμιού σου. 
Δέθηκε η φωνή σου 
στην παγωνιά της παραλίας.
τα μάτια σου γίναν αστέρια χειμερινά 
και τα μαλλιά σου φύκια. 
Άφησες το φεγγάρι στην παραλία
κι οι γλάροι δε θα φοβούνται πια τη μοναξιά. 

ΙΙ

Θα ξαναγυρίσω
θα ξαναμαζέψω τη μελαγχολία της παραλίας
και το κλάμα των άστρων, 
να μαζέψω τα σκόρπια κομμάτια του γέλιου σου......
Θυμούνται άραγε οι γλάροι τ΄  όνομά σου;
Θα ξαναγυρίσω ν΄  αγαπήσω την ερημιά, 
να μαζέψω τον ήχο των βημάτων σου
και τη σπασμένη γραμμή του κορμιού σου. 
Θα σε πλάσω ξανά
μ΄  ότι ξεχάσαμε πάνω στην άμμο. 


ΙΙΙ

Φύτεψα στην άμμο 
την αγάπη που έπλασα με λάσπη
και κομμάτια ξεχασμέν΄ από τον ήλιο.
Φύτεψα στην άμμο
μια χούφτα μυστικά.
Ίσως εκεί ν΄ ανθίσει ένα χαμόγελο.

VI

Δεν είσαι για τους ανθρώπους
παρά η γραμμή του ήλιου 
πάνω στη θάλασσα, 
παρά η σκόνη που σηκώνει ο άνεμος.
Όμως για μένα και την άμμο
είσαι η ζωή!

ΕΥΠΛΟΙΑ / Τουμάζου Ανδρούλα

Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου

στο ευρύ σου στέρνο

- πόσο μ' αρέσει -

ονειροδόχη πλεγμένη με φως φεγγαριού

και γαλάζια κλωστή

σε διάφανους ήχους αφάνειας και

προσμονής

πλουμισμένη με πολύσημα επίθετα

παράσημα ονόματα

νανουρίζεις τις προσδοκίες μου

επί των υδάτων

Κάθε νύχτα ακουμπώ το όραμά μου

στο ευρύ σου στέρνο

- πόσο μου λείπει -

λίμνη αρμυρή η ψυχή και το σώμα μου

δίχα σου

Ανοίγω την πόρτα της θάλασσας

Ζωντανεύω τους ίσκιους

Ζωντανεύουν καρδιές στοιχειωμένες

στους προμαχώνες καθώς μάχονται

σαρακηνοί στις επάλξεις

ήλιος κι αέρας

Κάθε νύχτα σ' ακολουθώ

πρωραίο της εύπλοιάς μου έμβλημα

Εξάγγελε της μέρας

Ακουμπώ σε σπασμένες αψίδων δεήσεις

σε ικεσίες παλίντονων τόξων

Αναζητώ διαβάσεις ελπίδων

πελεκημένες ατλαντίδες πέτρες

ουράνιου θόλου

ζωηφόρους νεκρών θαλασσών

Κάθε νύχτα τα απελεύθερα χέρια μου

σκόνη από πλάκες ιερού συλημένου

μαζεύουν

στο σπίτι του εχθρού μου τη ρίχνω

αρά

ξορκισμό του κακού

τις τυμβώρυχες ώρες που όσοι

με αλυσίδες δεμένοι

ανυποψίαστοι της Αθανασίας

ψάχνουν θησαυρό ν' αποσπάσουν

από σπλάχνα λεοντόθυμα

Όσοι δίχως φτερά φυλακίζουν

με φωτιά και με σίδερο το όνειρο

Ίδια η μοίρα ανθρώπων και τόπων

Εν δυνάμει -το ξέρεις- θα βρίσκεται

η αγάπη

στο ακριβότερο μόριο της κρυστάλλινης

ουσίας μου

κι ας χρειαστεί έτη φωτός αμέτρητα

να φτάσει

στον γαλαξία της αναγέννησής της

[Είμαστε οι νεκροφόρες..] / Τάσος Γιώργος

Είμαστε οι νεκροφόρες των δικών μας σορών.
Τώρα που κοντεύουμε τις βρύσες, 
πια δε θα διψούμε, 
πια δεν έχουμε τέρμα, 
δεν έχουμε οδηγό. 
Οι σοροί μας διευθύνουνε τις νεκροφόρες τους 
μόνες τους 
και γυρεύουν μιαν εύξεινη πόλη 
να μας υποδεχτεί. 

ΜΥΣΤΑΚΟΥ ΘΗΤΕΙΟΝ

Πως καταδέχτηκε η άρπα σου, δίχορδη, διπλοπρόσωπη 
για Μούσα έτσι να χαίρεται και να γαυριά βαρβαρική;

ΤΩΡΑ....... / Φυλακτού Τάκης

Τώρα που η φυση λουλουδίζει 
και τ΄ αγεράκι παιχνιδίζει. 

Που τιτιβίζουνε στα κλώνια
τα  χελιδονια και τ΄ αηδόνια.

Και βασιλεύει ένα γιορτάσι 
πάνω από πέλαγα και δάση. 

Κι έχει η ελπίδα μου φουντώσει, 
όλα στη γη μ΄ έχουν προσώσει.

Τώρα που πρόσμενα ν΄ αρχίσει 
η ζωή κι η νύχτα να ροδίσει

Και που είχα τόσα καρδιοχτύπια, 
θρηνάω ανάμεσα σ΄ ερείπια. 

ΕΤΣΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Εσύ που στο χαρτί 
την πολιτεία κυβερνούσες
με σχήματα  και λέξεις 
κι είχες ωραία γραφή ποιητική προέχταση 
κι όλοι εμείς μικρά ερπετά 
της καθημερινής τροχαίας
λεξικογραφηθήκαμε " Οι ένοχοι" 
στο δειλινό του Ιούλη.
Μα πάντα ως είναι ευσεβώς 
το παραπάτημα συμβαίνει.
Μιλάμε για τις καταστάσεις
που μας έρχονται κριτές 
και για Δημοκρατία.

ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ

Να μην θαρρείς δεν σ'αγαπούσα

απλά μας χώρισε η ζωή

Την κάθε μέρα σε ζητούσα

τι κι αν δεν είμαστε μαζί

Μην το θαρρεις σ' έχω ξεχάσει

ακόμα κλαίει η καρδιά

τί κι αν εγώ σε έχω χάσει

πάντα η δική μου συντροφιά

Κάθε πρωί η πρώτη σκέψη

σε σέν'αγάπη μου γυρνά

κι η κάθε μια δική μου λέξη

στην θύμηση πάει ξανά.

Όμως δεν ήτανε να γίνει

κι ο πόνος στην καρδιά βουβός

το μόνο πού χει απομείνει

ο καημός σαν αδελφός .

Όμως χαλάλι σου καρδιά μου

τι κι αν πονώ καθημερνά

καλά να είσαι έρωτά μου

κι η κάθε μέρα που περνά

Τις αναμνήσεις συνδαυλίζω

ξύνω συνέχεια την πληγή

ξέρω δεν έχω να ελπίζω

μα η αγάπη ακόμα ζεί.

Να ξέρεις πάντα σε θυμάμαι

κι η νοσταλγία μου γλυκιά

όταν ξυπνώ κι όταν κοιμάμαι

παντοτινή μου συντροφιά

Aμήχανον κάλλος (απόσπασμα) / Νικολάου Θεοδόσης

Kαι τι θα γίνει με τον Aνθέμιο Kαλοκαίρη;

Aν λογαρίασουμε το έτος που βγήκε μες στον κόσμο

Xωρίς αμφιβολία μέσα στην πιο παλιά γενιά ταξινομείται

Όμως από το χρόνο που κάνει την ουσιαστική του παρουσία

Στη νέα γενιά των ποιητών συναριθμείται.

Mεσήλιξ με γκρίζα μαλλιά και γκρίζα σκέψη

Aναπαλαιώνει τα καινούρια κι ανανεώνει τα παλιά

Aλλά μέσα στο έαρ των εφήβων, μέσα στα τερετίσματα των ρόδων

Aκούεται η φωνή του αν όχι βέβαια παράφωνη

Oπωσδήποτε όμως κάπως ξένη.

Ακούρσευτες Καρκιές (απόσπασμα) / Χασάπης Χριστάκης

  

Θέλω νερόν του τόπου μου να πιω να ξιδιψάσω

τζι’ έναν κλωνίν ας εν ξερόν που κάτω του να πνάσω

μιαν πέτραν του προσσιέφαλον τζιαι μιαν πορκάν παλλούρες

να ππέφτω τζι’ ας μου σσιήζουσιν την πέτσαν λούρες λούρες.

Θέλω να δω ώσπου λαχτώ, τζι’ ο νους ώσπου κραθκιέται

της νύχτας το φεγγάριν του την ώραν που γεννιέται

άνενοιας να χασμουρηθώ τζιαι να ποτατσαρώσω

να τζιυλιστώ στο χώμαν του τη γην να νεκατώσω.

Να μυριστώ την άγνην της μιαν καλυφούν να στήσω

σκαμνιά αναδριτζιέτινα τζιαι τάβλαν ν’ αρκινήσω

τζι’ ας εύρω χαλαμαντουρκές, τζι’ ας έν ούλλα χαλάστρα

κανεί με τζαι ο νήλιος της, του ουρανού της τ’ άστρα.

Στην προσφυγιάν εστέρκωσα, σε σιέρισσα χωράφκια

όι κοντά σου μάνα μου να μεν κάμω παλάθκια,

στην ράσιην του χωμάτου σου πον’ οι παθκιές μου πάνω!

εν κάτι το αφύσικον μακρά σου να πεθάνω.

Στο θέλω κάμνω θέλησιν, στο θέλω δυναμώννω

δρατζιάζω με την σκέψιν σου, τζιαι στον Θεόν μας μώννω,

μέραν καλή να μεν γευτώ τζιαι στο λαμπρόν να δώσω

λουμένος του κριμάτου σου αν μεν σε λευτερώσω.

[Έθελα να ‘μαι στο ντουνιάν] / Χασάπης Χριστάκης

Έθελα να ‘μαι στο ντουνιάν ο πρώτος μες τους πρώτους

ας εν τζιαι δεύτερος Θεός στη γη για τους αδρώπους.

Τη δύναμη του Ηρακλή, την ομορκιάν του Πάρη

ατέλειωτην υπομονήν, γινάτιν του καμήλου,

του Οδυσσέα πονηρκάν, να μεν μου λείπει χάρη,

φωνήν γλυτζιάν σειρηνωτήν, κλώσμα τ’ ανεμομύλου.

Τούτα αν τα ‘χα στην ζωήν εν είσιεν να γυρτίζω

με θάνατον τζι’ ούτ’ έρωταν να μεν ηττανατίζω.

Μ’ αφού στα σιέρκα τσιάττισεν ο Πλάστης μου να πιάσει

Τουν’ το καλούπιν το ζαόν τζιαι να με καλουπιάσει

π’ αντίς την γνώσιν τζιαι το φως έδωκεν μου στραβάραν,

 ήνταν να κάμ’ ο γέρημος;  Ρίβκω το στην πελλάραν.»

Το πείραμα

(ελάχιστο απόσπασμα)

«Κι όταν έφτασαν στο γραφείο, η καρδιά τους σταμάτησε απότομα τον τρελό χορό.

Τα μέλη τους πάγωσαν.

Η ψυχή τους εκράγηκε σε χιλιάδες ψυχίδια.

Όλα φαίνονταν πάλι χρωματιστά.

Και πάνω στο γραφείο, μέσα σε μια κόκκινη λίμνη,

μέσα από τα γραφτά τους,

ξεφύτρωσε μια μεγάλη ανθισμένη πασχαλιά, κατακαλόκαιρα».