Ποίηση

Πόσες φορές δε σ’ άφησα να γεννηθείς ποίηση.

Πόσες φορές σ’ έκρυψα

να μη βρεθείς αντικριστά με τη σκέψη,

από εγωισμό,

τον φόβο μην πονέσω

καθώς οι στίχοι καρφώνονται σαν πρόκες στην ψυχή.

Φόρεσα το προσωπείο της ευτυχισμένης ζωής

και σ’ απαρνήθηκα

μην καταλάβουν οι άλλοι πως οι συναντήσεις μας

εξομολογούνται όλα τα μισά της ζωής.

Μη δουν τη μυστική αλήθεια.

Τίμημα

Φοβάμαι,

που έμελλε να πορεύομαι

στα μονοπάτια των ποιητών,

να βλέπω τη ζωή μ’ άλλα μάτια

απ’ εκείνα του κόσμου.

Πονάει η κάθε μέρα, πονάει…

Η γυναίκα με την μπούρκα

Τα μάτια της κοίταζαν χαμηλά,

βρήκε το χερούλι απ’ το κάγκελο και το ’σπρωξε

μα δεν ήταν μόνο αυτό που μας χώριζε.

Πέρασε μέσα διακριτικά,

όσο μπορούσε με την κλαδωτή της μπούρκα.

Φοβόταν να με αντικρίσει

έτσι της έμαθαν από παλιά

μα η επιμονή μου την έκανε να με κοιτάξει.

Χαμογέλασα.

Πάγωσε.

Δεν ανταπόδωσε.

Άφησε τα παιδιά της και έφυγε.

Και ένιωθα στον αέρα τις βρισιές

για το χαμόγελο που στερήθηκε,

για το χαμόγελο που φοβάται

πως θα χάσουν τα παιδιά της.

"Τα Άνθη του Φωτός" εκδ. Αρμίδα.2014

Οι μέρες τ’ Αυγούστου [Ημέρα Δέκατη Όγδοη---Ημέρα τριακοστή πρώτη]

Ημέρα Δέκατη Όγδοη

Πέρασα μέσα από τα ερείπια.

Αλήθεια πόσοι πιστοί θα πέρασαν

εκείνη την πόρτα πρωτοσκέφτηκα.

Τώρα το μόνο που είχε απομείνει

ήταν η πέτρινη καμάρα…

Φύγαμε γρήγορα,

σαν τον χρόνο που δεν χαρίζεται.

Ρομαντική η φθορά του τοπίου

μα η πόλη γιόρταζε

και μας καλούσε.

Ημέρα Δέκατη Ένατη

Σκέφτομαι τις μέρες που πέρασαν

κι αυτές που είναι να ’ρθουν.

Το βλέμμα μου στους δρόμους

το προσπερνούν χιλιάδες

και γω το ίδιο κάνω.

Κάναμε στάση όπου νιώθαμε όμορφα…

Δεν ξέρω,

ίσως αυτή την άποψη

έπρεπε να ’χαμε και για τη ζωή.

Ημέρα Εικοστή

Το βράδυ κοιμόσουν και σε φίλησα.

Το ’ξερα πως θα μας χώριζαν

οι τόποι κι χρόνοι.

Κρίμα, σε τούτη τη σκοτεινή γη

ένα δικό μου φωτεινό πλάσμα

έμελλε να ζει, να μεγαλώνει,

να ονειρεύεται…

Κυρίως, μακριά από μένα.

Ημέρα Εικοστή πρώτη

Η αναμονή του αποχωρισμού δύσκολη.

Με περιμένουν τόσα

κι αφήνω άλλα τόσα πίσω μου.

Η πανσέληνος δεσπόζει απ’ το παράθυρό μου.

Ανταλλάζουμε βλέμματα,

της λέω τα μυστικά μου.

Υπόσχεται πως το ίδιο πιστά,

με την πλήρωση των ημερών

θα ξανάρθει να με βρει.

Ημέρα Εικοστή Δεύτερη

Κάθε που επιστρέφω απ’ τα ταξίδια

η απουσία σου

βασανιστικά αισθητή.

Ήσουν ο πρώτος λόγος του γέλιου μου.

Ήσουν ο πρώτος σταθμός.

Ήσουν όλα όσο με δένανε με την Ιθάκη μου.

Ημέρα Εικοστή Τρίτη- Ημέρα Τριακοστή

Ημέρες προσγείωσης.

Ημέρες σιωπής.

Έτσι γευόμουν πάντα τις επιστροφές.

Ημέρα τριακοστή πρώτη

Θεέ μου να ’ταν οι μέρες τ’ Αυγούστου διπλές

να προλαβαίναμε να χαιρετήσουμε τις αγάπες του καλοκαιριού,

να εκπληρώναμε το ανεκπλήρωτο,

να ζούσαμε τα φεγγάρια αγκαλιά δυο φορές.

Να μην μας έβρισκε ο Σεπτέμβρης τόσο γρήγορα

σε αδειανά σεντόνια με τ’ άρωμα του καλοκαιριού…

Οι μέρες τ’ Αυγούστου (Δέκατη Τέταρτη,Δέκατη Πέμπτη, Δέκατη Έκτη,Δέκατη Έβδομη)

Ημέρα Δέκατη Τέταρτη

Πολλή η σκοτεινιά τούτου του τόπου,

ο Θεός τους αδίκησε

δεν ξόδεψε όσο φως αναλογούσε.

Ημέρα Δέκατη Πέμπτη

Οι νύχτες τ’ Αυγούστου

παίρνουν ένα χρώμα απ’ τα μάτια σου.

Μα θα χαθούν κι αυτά,

μέσα στις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.

Ημέρα Δέκατη Έκτη

Περνούν οι εικόνες

Μπροστά απ’ τα μάτια μου

και μέσα σ’ αυτήν την εναλλαγή

του πρασίνου, της πέτρας και του γκρίζου

καταλαβαίνω πως είμαι ξένος

σε τούτο τον τόπο.

Ημέρα Δέκατη Έβδομη

Φώναζαν στους δρόμους

γι’ αυτό που μαστίζει όλους μας

αυτή την εποχή.

Για την εξαθλίωση του ανθρώπου,

για τους αριθμούς

που υπολόγισαν με τεχνάσματα

για τον καθένα μας.

Φώναζαν με πάθος

κι εμείς απλά τους κοιτάζαμε.

Περιμέναμε να περάσει το πλήθος

για να μπούμε στον απέναντι δρόμο.

Τουλάχιστον εμείς οι ποιητές,

ας μιλάμε με ειλικρίνεια.

Οι μέρες τ’ Αυγούστου ( Ενδέκατη, Δωδέκατη και Δέκατη Τρίτη)

Ημέρα Ενδέκατη

Πάλι εσύ στους στίχους μου.

Η ψευδαίσθηση της ευτυχίας

που ψάχνω χρόνια.

Ξέρω πως είναι ανώφελο,

τώρα αναμένω την επιστροφή.

Τη σιωπή στο βλέμμα σου

που δεν κατάφερα να φιλήσω

θα την ταξιδέψω μαζί μου,

θα φωλιάσει στους στίχους μου.

Ημέρα Δωδέκατη

Είδα δυο χέρια γερασμένα

μέσα απ’ το αυτοκίνητο.

Ανήκαν σε μια κυρία

που με δυσκολία κινιόταν.

Τότε κατάλαβα

πως είναι ανώφελο

να φοβόμαστε το θάνατο

όταν υπάρχει το ενδεχόμενο

των γηρατειών.

Ημέρα Δέκατη Τρίτη

Οι παιδικές φωνές δεν μου ’χαν λείψει,

ήταν μέρος της ζωής μου.

Αυτές όμως είχαν τη μαγεία της αγάπης

στον αντίλαλό τους.

Η αγκαλιά καθώς σε περιμένουνε

είναι απόδειξη

πως όσο μακριά κι αν βρέθηκαν τα μάτια μας,

δεν άφησαν τον χρόνο που πέρασε

να λησμονήσει όσα κτίσαμε.

Οι μέρες τ’ Αυγούστου (Έβδομη, Όγδοη, Ένατη και Δέκατη)

Ημέρα Έβδομη

Δεν μου έμελλε να παραδοθώ,

γι’ αυτό δεν έκανα να φύγω.

Παρέμεινα.

Τι κατάρα Θεέ μου οι φόβοι…

Το τίμημά τους, η ίδια η ζωή.

Ημέρα Όγδοη

Πως βασιλεύει στις καρδιές των ανθρώπων

η μάνα γλώσσα…

Πάντα όταν γαμογελάνε οι άνθρωποι

στη γλώσσα τους μιλάνε.

Ημέρα Ένατη

Το παιδικό της χαμόγελο

με ανάγκασε σχεδόν, να χαμογελάσω.

Μετά χαθήκαμε σαν συνηθίζεται

στις πρωινές διαδρομές

των επιβατών.

Ημέρα Δέκατη

Τούτο το Αυγουστιάτικο πρωινό

θυμήθηκα εσένα αγαπημένη.

Σε συναντούσα παντού στις μέρες μου,

κάθε που αντίκριζα την ομορφιά.

Κάνει ψύχρα έξω.

Ένιωσα το δέρμα μου

σαν νιώθω την ψυχή μου

μετά από κάθε δικό σου ταξίδι.


* Πίνακας του Στέφανου Νεάρχου

Οι μέρες τ’ Αυγούστου (πέμπτη και έκτη)

 Ημέρα Πέμπτη

Ανάμεσα στου ήχους,

μονάχα ανάμεσά τους

θυμόμουνα πως τελικά

χαμογελάνε οι άνθρωποι.

Είναι τόση η φθορά των πεζοδρομίων

ενώ οι πλατείες φέρνουν κοντά τους ανθρώπους

μέχρι το χειροκρότημα.

Μετά ο καθένας και πάλι στο πεζοδρόμιό του.

Ημέρα Έκτη

Ανούσιες συζητήσεις,

που οδηγούν στο τίποτα.

Μια απ’ τις μέρες

που οδηγούν όλο και πιο κοντά

στο χάος.

Οι μέρες τ’ Αυγούστου ( Τρίτη και Τέταρτη )

Ημέρα Τρίτη

Το νιώσαμε κι δυο στα βλέμματά μας,

γι’ αυτό ήταν ανώφελες οι λέξεις.

Το πρόσωπό σου απόψε φωτιζόταν υπέροχα

μα δεν μπορούσα να το αγγίξω.

Με το φως της μέρας θα σε ξανάβλεπα,

Μέχρι τότε θα μεσολαβούσε η νύχτα…

Μετά τον γυρισμό,

δεν ξέρω αν θα μας ένωνε μέρα ξανά.

Ημέρα Τέταρτη

Κενή μέρα,

δεν είδα τα μάτια σου.

Περίεργο,

ούτε ηλιοβασιλέματα είδα

τόσες μέρες εδώ

κι είχα τόση ανάγκη

ένα ηλιοβασίλεμα σήμερα.

Χάθηκα για λίγο

σ’ ένα πράσινο πάρκο.

Εγώ, οι σκέψεις μου, η δικιά σου σκέψη…

Οι μέρες τ’ Αυγούστου ( πρώτη και δεύτερη )

Ημέρα Πρώτη

Χτυπούσε την πόρτα μου ο έρωτας

μα δίσταζα.

Θα έμενε αδοκίμαστος κι αυτός.

Ούτε σε ξένη γη

δεν μπορούσα να τον φιλέψω.

Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο

μετά την τελευταία στάση του λεωφορείου

χωρίς να τη σκεφτώ.

Φοβόμουν μην την ονειρευτώ

και ξεκινήσει ο μήνας

μ’ αρώματα και καρδιοχτύπια

που θα χαθούν μες στον Σεπτέμβρη.

Νεκρούς έρωτες μέτρησα πολλούς,

δεν ήμουν πρόθυμος να μνημονεύσω άλλον ένα.

Ημέρα Δεύτερη

Θόρυβοι...

Αλήθεια πόσο απέχουν οι θόρυβοι

από τις μελωδίες;

Τώρα ξέρω.

Απέχουν τόσο, όσο οι έρωτες

από τους ανυπεράσπιστους έρωτες...

Ανδρέας Τιμοθέου: ……..ο ποιητής γεννιέται μέσα από μια βασική πληγή που τον συγκλονίζει, ώστε να ’ρθει αντιμέτωπος με το χάρισμά του

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Τον γνωρίσαμε στον χώρο των γραμμάτων το 2011, μέσα από την Ποιητική συλλογή «Για μια στιγμή και μια αιωνιότητα» η οποία απέσπασε και το Α΄ βραβείο στον 4ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος. Η ποίησή του διακρίνεται από ένα ποταμό συναισθημάτων και από μια διαρκή προσπάθεια να εξάγει από τα βάθη της ψυχής όλα εκείνα τα σπουδαία, τα υπέροχα της ανθρώπινης ύπαρξης και να τα κάνει στίχους, ποίηση. Το 2013  μαζί με την κα Μαρία Δαπόλα επιχειρούν μία κοινή έκδοση, ουσιαστικά μια  συλλογή Αποφθεγματικής Ποίησης με τίτλο: «Όλα αυτά που θα ’θελα να ξέρεις». «Τα άνθη του Φωτός» αποτελούν ένα σταθμό σ΄  ένα ταξίδι, όπου «….η ποίηση βρίσκει αντίκρισμα,  καθώς αγγίζει αυτά που νιώθουμε, καθώς γίνεται πραγματικά δική μας μέσα απ΄ τον κάθε στίχο» όπως αναφέρει κάποια στιγμή ο ίδιος.

·   Κύριε Τιμοθέου καλησπέρα σας: Σαν αφορμή για να σας ζητήσω αυτή την συνέντευξη ήταν η παρουσίαση της 3ης σας Ποιητικής συλλογής: Τα άνθη του φωτός, πριν από λίγο χρονικό διάστημα. Σε αυτή την ποιητική σας συλλογή, θεωρώ ότι οι προβληματισμοί σας για τη ζωή και τον θάνατο αλλά και πιο συγκεκριμένες ανησυχίες πάνω στην αδικία, την δικαιοσύνη γιγαντώνονται. Θα θέλαμε να αναφερθείτε στα ποιήματα που συνθέτουν «τα άνθη του φωτός»

Καλησπέρα και σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Η ποιητική συλλογή «Τα Άνθη του Φωτός» εκδόθηκε φέτος σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Αρμίδα και παρουσιάστηκε στην Πύλη Αμμοχώστου και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας από ξεχωριστούς συντελεστές, τους οποίους και πάντα θα ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μου έδειξαν. Τα Άνθη του Φωτός χωρίζονται σε πέντε ενότητες-θεματικές: «Στίγματα φωτός», «Στο φως της αγάπης μας», «Πορτρέτα», «Η Αυλαία του Έρωτα» και «Νέα Γη». Αναφορικά με τα ποιήματα που συνθέτουν τη συλλογή, πραγματεύονται διάφορα θέματα, μα κυρίως θα μπορούσα να πω, πως όλα περιστρέφονται γύρω από τη ζωή και το θάνατο.  Πιστεύω πως η ζωή και ο θάνατος είναι τα βασικότερα θέματα που απασχολούν την τέχνη καθώς είναι θέματα συνδεδεμένα απόλυτα με το ανθρώπινο στοιχείο. Ζωή είναι ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η φύση, η επαφή με το Θείο, οι μεγάλες ιδέες, η κάθε δημιουργία που τιμά την τέχνη, ό,τι μας περιβάλει και ό,τι νιώθουμε... Θάνατος, πέραν απ’ τον βιολογικό που μας πληγώνει, είναι η κάθε είδους ασχημία, η μοναξιά και ο αγώνας που κάνει ο καθένας για να την ξεπεράσει, οι πόλεμοι, οι αδικίες, τα αποσαθρωμένα συστήματα και η κάθε είδους εκμετάλλευση. Τον ίδιο το θάνατο μεταφέρουν οι άνθρωποι που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν. Θάνατος είναι ο κενός χρόνος, οι αδειανές ψυχές, η φιλαυτία που μας εκκενώνει σιγά-σιγά κάθε ανάγκη να πλησιάσουμε τους άλλους, για να τους γνωρίσουμε και μέσα από αυτούς να γνωρίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς…

· Διαβάζουμε ότι η συλλογή αφιερώνεται «Στη γιαγιά μου Κατερίνα, για το φως της χαράς που μου πρόσφερε, για τα σημάδια που άφησε στην ψυχή μου χαραγμένα με ευλάβεια και αστείρευτη αγάπη.» Θα πρέπει να ήταν πολύ δυνατή η σχέση που είχατε με την γιαγιά σας και πολύ αξιόλογος άνθρωπος.

Έχετε δίκιο, η σχέση ήταν πολύ δυνατή, ήταν σχέση ζωής και ένωσης ψυχών. Στη γιαγιά μου χρωστώ πολλά μα κυρίως την καθοδήγησή της στην αναζήτηση της αλήθειας, της υπέρβασης και της ομορφιάς. Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως η ομορφιά διδάσκεται, και η γιαγιά μου, κέντησε μέσα μου την ομορφιά με ευλάβεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όσο ζω θα την έχω μαζί μου, γιατί ανάμνησή της είναι κάθε εικόνα ομορφιάς που συναντώ και θα ’θελα να τη ζήσω μαζί της. Στο πρόσωπό της γιαγιάς καθρεφτιζόταν η δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης, αυτής της συγκλονιστικής εμπειρία αγάπης που τόσο δύσκολα συναντάμε και αν αυτό γίνει μια φορά στη ζωή μας, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όλη την υπόλοιπη. Η χαρισματική της υπόσταση έμελλε να γίνει βίωμα και τρόπος ζωής που θα καθόριζε τη δική μου πορεία. Η γιαγιά μου υπήρξε ο άνθρωπος που μου έδωσε εκείνα τα εφόδια, ώστε να μην αποδεχθώ πολλές πτυχές της μοίρας μου και να ψάξω για το πεπρωμένο μου. Αποφάσισα να της αφιερώσω αυτό το βιβλίο, γιατί πέραν απ’ το γεγονός ότι υπήρξε η βασικότερη πηγή έμπνευσής μου, είχα έντονη την επιθυμία να επενδύσω στην μνήμη αυτής της γυναίκας, γιατί για όσο αυτό το βιβλίο θα αντέχει στο χρόνο, η αγάπη μας θα ζει κι ας μην είναι κανείς απ’ τους δυο μας εδώ για να τ’ αποδείξει… Να γιατί γράφω. Γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος, γράφει ο  μεγάλος Ελύτης.

·  Το 2013 εκδίδεται η ποιητική συλλογή «Όλα αυτά που θα θελα να ξέρεις» σε συνεργασία με την ποιήτρια Μαρία Δαπόλα. Προσωπικά αυτού του είδους τις συνεργασίες δυσκολεύομαι να τις κατανοήσω, επειδή μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεχωρίσω ποιος έγραψε τι, αλλά κυρίως το ύφος του κάθε ποιητή. Το λέω αυτό ανεξάρτητα από την αξία τόσο των ποιημάτων, όσο και των ποιητών/τριών. Πως προέκυψε εκείνο το βιβλίο, η συνεργασία. Ποια ανάγκη το δημιούργησε;

Μπορώ να καταλάβω τον προβληματισμό σας, ο οποίος και σε μένα τον ίδιο θα γεννιόταν αν είχα απέναντί μου ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Μάλιστα ήταν και από τις συχνότερες ερωτήσεις που δεχθήκαμε από τον κόσμο που βρέθηκε στις παρουσιάσεις του βιβλίου και όχι μόνο. Το εγχείρημα μου φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο με οποιονδήποτε άλλο εκ των υστέρων, γι’ αυτό και καταλαβαίνω τον ουσιαστικό ρόλο της χημείας αλλά και της όμορφης φιλίας που έχουμε με τη Μαρία για τη δημιουργία αυτού του βιβλίου. Η συνεργασία προέκυψε έπειτα από πρόταση της Μαρίας, όταν είχε πάθει κάποιο ατύχημα και καθηλώθηκε για κάποιο διάστημα στο κρεβάτι. Για την ίδια ήταν ένας τρόπος να διατηρήσει την ζωντάνια που την χαρακτηρίζει αλλά και για μένα μια φοβερή ευκαιρία να γνωρίσω έναν άνθρωπο, που έμελε να γίνει φίλη ζωής. Μέχρι τότε γνώριζα μονάχα το σύζυγό της, φίλο και καθηγητή μου κ. Παύλο Δαπόλα, ο οποίος είχε αναλάβει τη φιλολογική επιμέλεια της πρώτης μου συλλογής και έπειτα των υπολοίπων.  Η συγγραφή της συλλογής κράτησε όσο και η αποκατάσταση της Μαρίας, περίπου ενάμισι χρόνο. Συναντιόμασταν πάντα στο σπίτι της και γράφαμε, μας προβλημάτιζαν τα ίδια πράγματα μα και όσες φορές παρουσίαζε ο καθένας μας κάτι διαφορετικό, αποτελούσε για τον άλλο μια πρόκληση να σκεφτεί και να νιώσει μαζί με τον άλλο ένα μέρος του κόσμου του. Στον πρόλογο του βιβλίου γράφουμε: «Το βιβλίο αυτό ήταν η πραγματοποίηση ενός κοινού ονείρου. Η παράλληλη συγγραφή του προέκυψε από την ανάγκη να μοιραστούμε μαζί σου πράγματα που ακούσαμε, διαβάσαμε, ζήσαμε και μάθαμε μιας και είχαν τη δύναμη ν’ αλλάξουν ένα κομμάτι της ζωής μας, να μας κάνουν να δούμε κάπως αλλιώς τα πράγματα και ν’ ανοίξουν δρόμους για το μέλλον. Πρόκληση αποτέλεσε η απόδοση αυτών των μηνυμάτων με μια λογοτεχνική θωριά για τα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας. Οι λέξεις πήραν μορφή απ’ τις ψυχές μας και προσπαθήσαμε να εκφράσουμε κάτι όμορφο κι αληθινό…». Υπήρξε μια εξαιρετική συνεργασία την οποία πάντα θα θυμάμαι με αγάπη. Η Μαρία πλέον είναι μέρος της ζωής μου και από τους πιο δικούς μου ανθρώπους.

·        Είστε ένας νέος ποιητής της μεγαλονήσου. Έχετε αποσπάσει διακρίσεις για την ποίησή σας. Πόσο ικανοποιητικά μπορείτε να διαχειριστείτε την επιτυχία στον χώρο των γραμμάτων;

Οι διακρίσεις που έχω αποσπάσει υπήρξαν και ένα κίνητρο για να προχωρήσω στην έκδοση της ποίησής μου, σχετικά νωρίς ηλικιακά. Λειτούργησαν για μένα όπως ακριβώς και η γνωριμία μου με ποιητές του νησιού και της Ελλάδας, που διάβασαν την ποίησή μου και με συμβούλευσαν με ξεχωριστή αγάπη, τους οποίους και ευχαριστώ. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για επιτυχία, αλλά για το ξετύλιγμα της ποιητικής μου ταυτότητας που έτυχε αποδοχής και αυτό ναι, μου δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Άλλωστε δεν νομίζω να μπορούμε να μιλάμε για «επιτυχία» με τους σημερινούς της όρους, όταν μιλάμε για ποίηση. Η ποίηση για μένα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της συνάντησής μου με το πεπρωμένο μου. Τη ζω καθημερινά με το πρώτο χάραγμα της μέρας, στα μελαγχολικά μου απογεύματα, στα βράδια που δεν μ’ αφήνουν οι στίχοι ήσυχο, στα δάκρυα που χαρίζω στη μνήμη της γιαγιάς μου κάθε που τη θυμάμαι, στους ρυθμούς της ζωής, στους έρωτες, στις φιλίες, στις αγάπες, στις αποφάσεις μου. Καταβάλλω βέβαια το τίμημα για το χάρισμα που αξιώθηκα, αγωνίζομαι για την ψυχή μου, και όσο αγωνίζομαι τόσο πιο αυθεντικά γράφω, προσπαθώντας να ανακαλύψω τον κόσμο μου. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος και δεν θα σας πω πως τον διάλεξα από θάρρος. Τον διάλεξα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή, τον διάλεξα διότι είχα ανάγκη να τον επιλέξω. Ήταν θέμα επιβίωσης. Αυτό είναι για μένα η ποίηση. Ζήτημα ζωής και θανάτου.

·        Πως ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την ποίηση. Τι στάθηκε ως αφορμή;

Πιστεύω πως ο ποιητής γεννιέται μέσα από μια βασική πληγή που τον συγκλονίζει, ώστε να ’ρθει αντιμέτωπος με το χάρισμά του και από εκείνη τη στιγμή βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια, όπως γράφω και σ’ ένα μου ποίημα. Για μένα η πληγή που δημιούργησε ο φόβος της απώλειάς της γιαγιάς μου στα δεκατρία μου χρόνια, γέννησε ένα διαφορετικό κόσμο μέσα μου, ένα κόσμο στον οποίο η ποίηση ήταν απαραίτητη. Αυτή η πληγή, ήταν αυτή που με έκανε ποιητή και έτσι η γιαγιά μου υπήρξε η αρχή της ποίησης μέσα μου. Η αγάπη της ήταν η πρώτη ύλη για το πνευματικό μου ταξίδι.

· Ο ποιητής γεννιέται με κάποιο θείο χάρισμα ή μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από σκληρή δουλειά; Ποια η άποψή σας;

Κάθε είδους δημιουργία, κάθε είδους τέχνη προϋποθέτει το θείο χάρισμα. Βέβαια η σκληρή δουλειά είναι αυτή που έρχεται να το αναδείξει όπως του αξίζει και να το μεταφέρει στο χρόνο. Και τα δύο είναι απαραίτητα για τη δημιουργία. Το χάρισμα εξαντλείται χωρίς σκληρή δουλειά, αλλά και η σκληρή δουλειά από μόνη της δεν σου δίνει το χάρισμα. Και οι δύο αυτές καταστάσεις σε οδηγούν σε αποτελέσματα μετριότητας.

·   Στον χώρο της ποίησης η Κύπρος έχει να επιδείξει σπουδαίους δημιουργούς, τόσο στα περασμένα χρόνια αλλά και στους τωρινούς χρόνους. Θεωρώ όμως ότι οι παρακαταθήκες που μας άφησαν οι προκάτοχοι ποιητές, περιέχουν ασήκωτα φορτία πνευματικής αξίας. Με τι δυνάμεις θα αντέξουμε; Πως θα ανταπεξέλθουμε και πως θα συνεχίσουμε;

Ξέρετε,  πιστεύω πως αυτή σας η ερώτηση θα μπορούσε να διατυπωθεί και σε ένα άλλο νέο ποιητή, έπειτα από εκατό χρόνια προβάλλοντας τις ίδιες ανησυχίες, και το λέω αυτό γιατί είναι μέσα στη φύση των δημιουργών να ανησυχούν για το παρόν και κυρίως το μέλλον. Θα αντέξουμε και θα συνεχίσουμε, όπως άντεξαν και συνέχισαν τόσες και τόσες γενεές, καταστάσεις που τοποθετημένες σε ιστορικό πλαίσιο υπήρξαν και πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές. Σίγουρα μας βαραίνει η παρακαταθήκη των προηγούμενων δημιουργών και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτήν, μα η ποίηση που δεν είναι άλλη απ’ την ίδια τη ζωή έχει πάντα τον τρόπο της να επιβιώνει. Δανείζομαι το λόγια του ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη, που διατύπωσε όταν κλήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ Λογοτεχνίας: «Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ’βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι' αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν' αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία».

·        Ο ποιητής εμπνέεται για να γράψει. Εσείς από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;

Όπως έχω προαναφέρει θεωρώ πως ο ποιητής βλέπει μ’ άλλα μάτια από εκείνα του κόσμου. Αυτά τα μάτια αρνούνται κάθε ασχημία και διακρίνουν την ομορφιά μέσα στα απλά και καθημερινά πράγματα που πολλές φορές περνούν απαρατήρητα. Για τον ποιητή υπάρχουν ερεθίσματα παντού, που μιλούν στην ψυχή του και τον καλούν να γράψει. Ο ποιητής για μένα ανήκει στον κόσμο, είναι ένα επαναστατημένο πολιτικό ον που προσπαθεί να μείνει ασυμβίβαστο μέσα στην δύνη των χρόνων που ζει, οραματιζόμενος έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο που θα τον χαρακτηρίζει η ισορροπία με το Θείο, τον συνάνθρωπο και τη φύση. Μέσα από την άρνηση στο δεδομένο και στην μορφή του πρόσκαιρου που ζούμε, προκύπτει η έμπνευση. Για μένα βασικά θέματα της έμπνευσής μου υπήρξαν η ζωή και ο θάνατος όπως τα ανέλυσα προηγουμένως και από αυτά πιστεύω πως θα συνεχίσω να αντλώ και στη συνέχεια.

·           Και να η κοινή ερώτηση. Τελικά τι ορισμό θα δίνατε στην ποίηση; Τι είναι ποίηση για εσάς;

Μια κοινή ερώτηση, που δεν θα λάβει ποτέ μια κοινή απάντηση ακόμα κι αν ερωτάτε το ίδιο άτομο σε διαφορετικούς χρόνους. Κάπου είχα διαβάσει πως ο ορισμός της ποίησης θα δοθεί όταν θα γραφτεί το τελευταίο ποίημα και μου άρεσε. Τόλμησα να δώσω έναν ορισμό στην πρώτη μου συλλογή και θα τον μοιραστώ μαζί σας: «Μέσα απ’ τη μουσική της ψυχής του ανθρώπου γράφει κανείς ποίηση. Η ποίηση είναι στιγμές πλημμυρισμένες από συναίσθημα που η ψυχή προστάζει να πάρουν μορφή, μια μορφή που αντιπροσωπεύει κάτι ξεχωριστό, μια μορφή δημιουργημένη πότε με απερίγραπτη χαρά και χαμόγελο και πότε με δάκρυ και πόνο. Η ποίηση βρίσκει αντίκρισμα καθώς αγγίζει αυτά που νιώθουμε, καθώς γίνεται πραγματικά δική μας μέσα απ’ τον κάθε στίχο. Η ποίηση χαμογελά σαν καταφέρει ν’ αγκαλιάσει τις ψυχές μας με αγάπη και μας κρατήσει συντροφιά για όσο εμείς αποφασίσουμε να τη φιλοξενήσουμε».  Αυτό είναι για μένα ποίηση, η τέχνη μέσα από την οποία αντλούμε όλοι μας, η τέχνη για την οποία καλείσαι να καταβάλεις τίμημα για να την ακολουθήσεις είτε ως αναγνώστης είτε ως δημιουργός.

·        Παρ’ όλο που είστε νεότατος θα υποστήριζα ότι οι νέοι της εποχής μας, δεν ασχολούνται ούτε με την ποιητική τέχνη ούτε (ακόμα χειρότερα) με την ανάγνωση της ποίησης. Ποια η άποψή σας. Σε τι οφείλεται αυτό;

Θεωρώ πως το κοινό της ποίησης ήταν πάντα λίγο, γιατί όπως είπα και πιο πάνω έχει το τίμημά της η ποίηση. Γενικά ο πνευματικός αγώνας του καθενός είναι προσωπική υπόθεση στην οποία καμία επέμβαση δεν μπορεί να γίνει πέρα από μια ουσιαστική καθοδήγηση, που θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι και η σημαντικότερη επιδίωξη της παιδείας μας. Η ποίηση, οι τέχνες, όπως και κάθε τι το αληθινό σε καλεί ελεύθερα να το ζήσεις αν σε εκφράζει. Την τελευταία περίοδο συνάντησα πολλούς ανθρώπους που κάνουν φοβερές προσπάθειες για να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν κάτι καλό σε άλλους τομείς της τέχνης. Άλλοι πάλι ασχολούνται με την ποίηση, αλλά δεν έχουν το θάρρος να προχωρήσουν στην έκδοση της δουλειάς τους. Οι δύσκολες εποχές που διανύουμε έδωσαν τροφή στους ανθρώπους με καλλιτεχνικές ανησυχίες γι’ αυτό και είμαι αισιόδοξος για τη συνέχεια.

·        Τελειώνοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω για το πρόβλημα κατοχής της Κύπρου και την σχέση του με την ποίηση. Επηρέασε και γράφτηκαν ορισμένα από τα σπουδαιότερα ποιήματα της Κυπριακής Ποίησης. Εσάς σας έχει εμπνεύσει;

Πράγματι, αυτή η πληγή γέννησε σπουδαίους στίχους και σπουδαίους ποιητές που έγραφαν από αληθινό πόνο για εκείνη την τραγική περίοδο αλλά και για τη δύσκολη συνέχεια. Καθώς προέρχομαι από οικογένεια προσφύγων, άκουσα και γνώρισα πολλά για εκείνη την περίοδο στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Μεγάλωσα με τη νοσταλγία της γιαγιάς και του παππού να μου γνωρίσουν τους τόπους τους, πράγμα το οποίο και έγινε, κάτω από συνθήκες που μας επιτράπηκε. Το γεγονός αυτό με έκανε να γράψω για όσα με προβλημάτιζαν γύρω από την τραγωδία του νησιού και στην πρώτη και στην τρίτη μου συλλογή. Εύχομαι η ποίησή μας τα επόμενα χρόνια, να αντλεί τα θέματά της από την επανένωση και την λύτρωση τούτου του τόπου.

·     Ευχαριστούμε από καρδιάς κύριε Τιμοθέου για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης ……………………

Δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω και εγώ για την τιμή που μου κάνατε, για τον χρόνο που μου δώσατε και για τις τόσο εύστοχες ερωτήσεις που με βοήθησαν να ξετυλίξω τις σκέψεις μου. Σας εύχομαι καλή συνέχεια και πάντα να έχετε την ίδια αγάπη για την ποίηση και τους ποιητές του τόπου. 

Καιόμενη πόλη

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι!

Έλεγε και ο ποιητής

Ψάχνωνα βρω την αλήθεια μέσα στο ψέμα.

Ψάχνω να βρω το δίκιο μέσα στην αδικία.

Ψάχνω να βρω το φως μέσα στο σκοτάδι.

Ψάχνω να βρω την ειλικρίνεια μέσα στην υποκρισία.

Ψάχνω να βρω τον έρωτα 

μέσα στις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων.

Κι όσο ψάχνω, καίγομαι.

Μα ο καθένας το βραχνά του ξέρει.

Και γέρνω και φεύγω  διψασμένος.

από την συλλογή: Για μια στιγμή και μια αιωνιότητα

Ερωτικό

Νιώθω τόσα για σέν ακαι τι να πρωτογράψω...
Είσαι ο ήλιος μέσα στη νύχτα.
Είσαι η Άνοιξη μέσα στο χειμώνα.
Είσαι η ζέστη μέσα στο κρύο.
Είσαι η φλόγα μέσα στην παγωμένη μου καρδιά.
Είσαι η χαρά μέσα στη λύπη.
Είσαι το φως μέσα στο σκοτάδι.
Είσαι ο έρωτας που άφησα να μεγαλώσει μέσα μου,
που δε μ΄ αφήνει να βρω λόγια να σ΄ τον περιγράψω.....
Ίσως να φτάνει το " σ΄ αγαπώ".