Κάποτε θα΄ρθει... / Ανδρέου Ειρήνη

Καλημέρα, μάς γνέφει ο ήλιος από ψηλά
κι όσα μας είπε το φεγγάρι μυστικά κι ονειρεμένα,
τα πήρε φεύγοντας κι εμείς εδώ στα χαμηλά
μετράμε ήλιους και φεγγάρια κι όνειρα χαμένα...
.
Καλημέρα ,χαμογελάει ο ήλιος από ψηλά
κι ελπίδα στην καρδιά μας ξεχειλά και προσμονή
και λαχταρούμε κάτι άγνωστο και η ζωή κυλά,
μας προσπερνά, μα εμείς το καρτερούμε να φανεί..

Καληνυχτα ...κάπου στο δρόμο θα΄χει ξεχαστεί
με κάποιου άλλου την ψυχή πήγε να παίξει..
Μα που θα πάει,; Κάποτε, λέω, κάποτε θα' ρθεί
και αύριο καινούργια πάλι μέρα θε να φέξει.

Από το βιβλίο  " Φτου μας με αγάπη"

Μαριονέτα / Ανδρέου Ειρήνη

Πώς περάσανε τα χρόνια
και δεν πρόλαβα να ζήσω..
συρματοπλέγματα με ζώναν ...
αλήθεια, τι να νοσταλγήσω;

Οι πίκρες πιο πολλές απ' τις χαρές
κι αυτές συνήθως ψευδαισθήσεις.
Τις επλαθα τις πιο πολλές φορές
χωρίς αγάπη πώς να ζήσεις ;

Τα άσχημα τα έκανα ωραία
αντί να τα ποδοπατήσω
και στο φινάλε έφτασα μοιραία
το είναι μου στο έλεος ν αφήσω.

Πυγμή δεν είχα το ξέρω έφταιξα
μιας μαριονέτας τον ρόλο έπαιξα..
με χόρευαν και παρακολουθούσα
τους θεατές που όλο γελούσαν..

Κόβονται ξάφνου τα σκοινιά
σωριάζομαι στον πάτο..
τσάκισα σαν την καλαμιά
και τ' όνειρο φευγάτο...

Χίλια κομμάτια κόπηκα
σκορπίστηκα στ' αγέρι
μονάχη μου σηκώθηκα
χωρίς ούτ' ένα χέρι..

Τα μάζεψα, τα κόλλησα
και στάθηκα στα πόδια..
δάκρυ το χώμα πότισα
και φύτρωσε με ρόδα..

Ρόδα ψυχής, ρόδα καρδιάς
ρόδα ευωδιασμένα
το διάβα μου έστρωσαν μεμιάς...
πέτρα στα περασμένα...

Εκεί βαδίζω σταθερά
και όχι κρεμασμένη
σ' αρρωστα, μίζερα μυαλά
ψυχής και σάρκας πορωμένης....

Απόσπασμα απ το βιβλίο  "της ψυχής μου τα κομμάτια"..

Όσο ανθίζουν μυγδαλιές / Ανδρέου Ειρήνη

Mια πρέζα γύρη έκλεψα απ' την Άνοιξη
με λίγο νέκταρ απ' τους ανθούς της
και στο Φθινόπωρό μου τ' άπλωσα 
να διώξω τις ρυτίδες της ψυχής μου
(ίσως και του προσώπου μου.. ίσως..)
Μια πεταλούδα ειρωνικά υπομειδίασε
φλερτάροντας με νάζι ρόδινο ανθό,
γλυκό κι ωφέλιμο να έφτιαχνε καρπό..
Κύκλος είν' η ζωή πεταλουδίτσα μου .
Κάποτε άνθιζα και κάρπιζα κι εγώ....
Τώρα μαζεύω όση Άνοιξη μπορώ
μες στην ψυχή μου να κρατήσω
πριν έρθει ο Χειμώνας με τις μπόρες
και με ρυάκια βαθιά την αυλακώσει...
Πάντα μάζευα και θα μαζεύω γύρη
απ' τις Άνοιξες για να΄χω τους Χειμώνες.
Τι νόμισες, πως κάτω θα τα βάλω;
Εμ, δεν με ξέρεις καλά πεταλουδίτσα..
Ξέρεις πόσοι Χειμώνες με γονάτισαν ,
πόσες φορές μαρκώσαν τα φτερά μου,
πόσες φορές σε νάρκη έπεσα βαθιά
που της ψυχής μου σκορπιστήκαν οι ανθοί
κι ατρύγητοι σαπίσαν οι καρποί της,
γίναν τροφή στα τρωχτικά τ΄αηδιαστικά
που τρών αλήθειες και ψυχές μα και ζωές......
Ξέρεις πόσες φορές πέθανα κι αναστήθηκα;
Μα ....
Όσο ανθίζουν μυγδαλιές
παιδάκι εγώ θα μείνω
τρυγώ τη γύρη απ' αυτές
και τις ρωγμές μου κλείνω..

Μην πάψεις να χαμογελάς / Ειρήνη Ανδρέου Από το βιβλίο της " Φτου μας ..με αγάπη "

Έμαθα να χαμογελώ
ακόμα και στον πόνο
πετροβολώ σαν τον τρελό
τον άτιμο τον χρόνο.

Κι' ας με σημάδεψε κι αυτός
και φίλοι και δικοί μου
ειν' το χαμόγελο γιατρός
βάλσαμο στην ψυχή μου.

Μόνος γεννιέσαι εις τη γη
και μοναχός σου φεύγεις
μα ότι σε πνίγει στη ζωή
διώξτο! Μακριά να φεύγεις!

Μην πάψεις να χαμογελάς
και ας σε φαρμακώνουν
και τα "ΓΙΑΤΙ"σου να ξεχνάς.
Σαράκια που σκοτώνουν!!!!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.. Ω Χώμα που 'σουν άσπιλο.... / Ανδρέου Ειρήνη

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
το μάτι του μας κλείνει
στην πλάση σκόρπισε το φως
κι όλα στο χθες τ΄αφήνει.

Κι αν σύννεφα τον απειλούν
θα παίξει το κρυφτούλι
έτσι οι μέρες του κυλούν
και κάτω αφέντες , δούλοι.

Σαν τι να κάνει και αυτός
για φως μόνο πασκίζει
να δώσει ελπίδα στο φτωχό..
τη μοίρα ποιος ορίζει;

Ένα κυκλάμινο δειλά
ανθίζει στην αυλή μας
κι άλλα προσμένουν κει ψηλά
στην ματωμένη γη μας.

Ψηλά στον Πενταδάκτυλο
σχεδόν μισό αιώνα ..
ω χώμα που' σουν άσπιλο
κι όλοι σε καμαρώναν,

τώρα οι τούρκοι σε πατούν
και τα κυκλάμινα σου
Μέσ' τις ρωγμές σου καρτερούν
να δούνε τα παιδιά σου

τριγύρω τους να παίζουνε
να διώξουν την ντροπή σου...
Ως πόσο θα σ' εμπαίζουνε
και ξένοι και δικοί σου.......

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
στης Κύπρου μας τα μέρη
όμως τον σκιάζει ο εχθρός
με μισοφέγγαρο κι αστέρι......

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
στης Κύπρου μας τα μέρη
μα όσο τον σκιάζει ο εχθρός
'Ανοιξη δεν θα φέρει....

Πλάνε μου νου / Ανδρέου Ειρήνη

Δύσβατος ο δρόμος των καλών και των αθώων
σπαρμένος με ζιζάνια, παράσιτα κι αγκάθια..
Το χώμα αναταράζεται απ' τις κραυγές ηρώων ,
προνομιούχοι της ζωής της γης τα κατακάθια.

Πλάνε μου νου σαν τι θαρρείς πως κάνεις στη ζωή σου
που την αλήθεια διαλαλείς σε ένα κόσμο ψεύτη ;
Μες σε ντουβάρια χάνεται και σβήνει η ποίηση σου,
πλούτη και δόξες και τιμές πάνε στον κάθε κλέφτη.

Γράφε γι' αγάπες κι έρωτες, για ηδονές που αρέσουν,
γι' αστέρια και χρυσόσκονες , δεν βλέπεις πως "πουλάνε";
Κάλμαρε πια κι αν έρθουνε φέσι να σου φορέσουν
ράντισ΄ το με χρυσόσκονη κι όλα "καλά" θα πάνε.

από το βιβλίο  “Φτου μας... με αγάπη” 

ΤΩΡΑ / Ανδρέου Ειρήνη

Η πιο όμορφη μέρα η πιο όμορφη ώρα είναι το ΤΩΡΑ
κάνε ένα σάλτο από τον πάτο, στου ήλιου τη χώρα.
Τρύγα το μέλι της πιες το κρασί της να ζαλιστείς
τα χέρια άπλωσε τον κόσμο αγκάλιασε θεός κι εσύ.

Κι αν κάποια ρόδα έχουν αγκάθια μην φοβηθείς
χαρά και πόνος γέλιο και κλάμα ειν' της ζωής.
Κόσμος πεθαίνει, κόσμος γενιέται, η γης αλλάζει.
Το μόνο σίγουρο είναι το ΤΩΡΑ και σου φωνάζει.

Μην πεις ποτέ σου πως όλα τέλειωσαν σαν ανασαίνεις
σε μια στιγμούλα μπορείς να κλείσεις χίλιους αιώνες
Το ΤΩΡΑ άρπαξε γερά κράτησε το και δες τον ήλιο .
Κι αν βασιλεύει , ζησ' την μαγεία , κάνε τον φίλο.

Την άλλη μέρα ξανά θ΄ανατείλει και να' σαι εκεί
όσα δεν έζησες να σου χαρίσει , γιατρός στην πληγή.
Μόνο το ΤΩΡΑ μην σου ξεφύγει, τα πάντα ειν' αυτό .
Όλη η ζωή μας στιγμές του ΤΩΡΑ, ζωή Σ ΑΓΑΠΩΩΩΩΩΩΩ!!!

Σε κάτι χαμηλοσπιτα / Ανδρέου Ειρήνη

Σε κάτι χαμηλόσπιτα παλιά και ταπεινά θέλω να ζήσω...
εκεί που σε κερνάν καφέ, νερό, μ ένα γλυκό του κουταλιού.
Σε πέτρινα δρομάκια νοσταλγώ ξυπόλητη να περπατήσω
τον πρώτο έρωτα τον ανεκπλήρωτο να ξαναφέρω εις τον νου.

Δεν θέλω ανθρώπους ψεύτικους που ψεύτικα αρώματα φοράνε
κι αφ' υψηλού σε βλέπουν πίσω απ τα μαύρα, τ΄ακριβά τους τα γυαλιά....
κι αν σε παλάτια ζουν και στη χλιδή, μέσα στο βούρκο κολυμπάνε
και με τη σάρκα αγαπούν και τις αξίες με το χρήμα τις μετράν

Σε κάτι χαμηλόσπιτα παλιά και ταπεινά θέλω να ζήσω
εκεί που οι άνθρωποι δεν θέλουνε λεφτά για να σου πουν μια καλημέρα.
Μιά όαση ζητώ, ένα ποτάμι, ένα δέντρο ν΄ακουμπήσω...
λίγη δροσιάααααα λίγη ψυχήηηηη λίγη καρδιάαααα μαράθηκα στη ξέρα!!!

Από το βιβλίο  Φτου μας...με αγάπη 

ΞΥΠΝΑ Ραγιά / Ανδρέου Ειρήνη

Έφτασε η ώρα της σιωπής, πια τι να πεις
που ένα μπουρδέλο την πατρίδα καταντήσαν
της ηδονής και της κοιλιάς δούλοι παχιοί 
στο σβέρκο του φτωχού σαν βδέλλες εκολλήσαν.

Για να ξεφύγεις απ' το λούκι δεν μπορείς
πολιτικάντηδες σου βάλαν τη θηλιά.
μπουρλότο θέλει η βουλή κι εσύ μαζί
που σε κουρεύουν, σε πηδάν κι ούτε μιλιά.

Φίμωτρα σου φορέσανε σε δέσαν στα τσιγκέλια
μα εσύ νομίζεις πως σε ντύσαν μασκαρά.
Γυρνάς σε καρναβάλια, χορεύεις τσιφτετέλια
κουνιέσαι στο ρυθμό τους και παλαμάκια σου βαράν.

Βολεύτηκες εκεί σε μια θεσούλα
γλείφοντας κόμματα, παλιό το σκηνικό
έχεις ταυτότητα, σαν το αρνί με βούλα
δούλος στο σύστημα, ραγιάς κανονικός.

Ο τόπος γέμισε με ξένους κάθε ράτσας
και τα παιδιά σου παν να ζήσουν μακριά
και η τιβί κσθημερίς σου κάνει πιάτσα
κι ότι σκουπίδι στο πουλά ,ΞΥΠΝΑ ραγιά!

Ζόμπι σε καταντήσανε, σε ψέκασαν καλά
παίζεις τον ρόλο σου τον ζεις μες στο πετσί σου.
σου μάθανε το μάθημα μα πρόσεξε καλά
μην γίνεις δήμιος στο ίδιο το παιδί σου.

Η κατάρα του ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Κατάρα έχει ο ποιητής να ψάχνει χίλιους τρόπους
να μετατρέψει μάχεται, τα τέρατα σ΄ ανθρώπους.
Σε μια γωνιά μονάχος του με ξίφος το στυλό του
μ' αυτό ματώνει μοναχά το στήθος το δικό του.

Γδέρνει χαρτί, γδέρνει ψυχή ,αναπαμό δεν βρίσκει
μες στο σκοτάδι ψάχνει φως, ψάχνει την Θεία δίκη.
Πείτε μου που' ναι ο Θεός , τι φταίνε τα παιδάκια
και λεν πως τα αγάπησε, τα θέλει γι' αγγελάκια ;

Μόνο σαν έρθει το κακό στην πόρτα μας νοούμε
γιατί τα ξένα τα παιδιά γρήγορα τα ξεχνούμε.
Τα δύστυχα σαν ξεψυχούν τον ουρανό κοιτάζουν
Θεό δεν βλέπουν πουθενά, όσο και αν τον κράζουν.

Τ΄ακούει μόνο ο ποιητής κι η οργή του είναι μεγάλη
π΄ αντί αγάπη να' χουνε έχουν του Χάρου αγκάλη.
Στα μαύρα τα μεσάνυχτα αρπάζει το στυλό του
και κυνηγά τα τέρατα, σαν φταίξιμο δικό του.

Αν και το ξέρει μέσα του πως είναι ουτοπία,
Λερναίες Υδρες μάχεται και δίποδα θηρία,
θαρρεί πως με την ποίηση ο κόσμος θα σωθεί
κι αν όχι, το' χει τάξιμο μαζί του να χαθεί.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.. / Ανδρέου Ειρήνη

Ω Χώμα που 'σουν ασπιλο....

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
το μάτι του μας κλείνει
στην πλάση σκόρπισε το φως
κι όλα στο χθες τ΄αφήνει.

Κι αν σύννεφα τον απειλούν
θα παίξει το κρυφτούλι
έτσι οι μέρες του κυλούν
και κάτω αφέντες , δούλοι.

Σαν τι να κάνει και αυτός
για φως μόνο πασκίζει
να δώσει ελπίδα στο φτωχό..
τη μοίρα ποιος ορίζει;

Ένα κυκλάμινο δειλά
ανθίζει στην αυλή μας
κι άλλα προσμένουν κει ψηλά
στην ματωμένη γη μας.

Ψηλά στον Πενταδάκτυλο
σχεδόν μισό αιώνα ..
ω χώμα που' σουν άσπιλο
κι όλοι σε καμαρώναν,

τώρα οι τούρκοι σε πατούν
και τα κυκλάμινα σου
Μέσ' τις ρωγμές σου καρτερούν
να δούνε τα παιδιά σου

τριγύρω τους να παίζουνε
να διώξουν την ντροπή σου...
Ως πόσο θα σ' εμπαίζουνε
ακόμη κι οι δικοί σου.......

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
στης Κύπρου μας τα μέρη
όμως τον σκιάζει ο εχθρός
με μισοφέγγαρο κι αστέρι......

Ο ήλιος βγήκε λαμπερός
στης Κύπρου μα τα μέρη
μα όσο τον σκιάζει ο εχθρός
'Ανοιξη δεν θα φέρει....

https://youtu.be/cws34acWfUc

[Κατάρα έχει ο ποιητής..]΄/ Ανδρέου Ειρήνη

Κατάρα έχει ο ποιητής να ψάχνει χίλιους τρόπους
να μετατρέψει μάχεται, τα τέρατα σ΄ ανθρώπους.
Σε μια γωνιά μονάχος του με ξίφος το στυλό του
μ' αυτό ματώνει μοναχά το στήθος το δικό του.

Γδέρνει χαρτί, γδέρνει ψυχή ,αναπαμό δεν βρίσκει
μες στο σκοτάδι ψάχνει φως, ψάχνει την Θεία δίκη.
Πείτε μου που' ναι ο Θεός , τι φταίνε τα παιδάκια
και λεν πως τα αγάπησε, τα θέλει γι' αγγελάκια ;

Μόνο σαν έρθει το κακό στην πόρτα μας νοούμε
γιατί τα ξένα τα παιδιά γρήγορα τα ξεχνούμε.
Τα δύστυχα σαν ξεψυχούν τον ουρανό κοιτάζουν
Θεό δεν βλέπουν πουθενά, όσο και αν τον κράζουν.

Τ΄ακούει μόνο ο ποιητής κι η οργή του είναι μεγάλη
π΄ αντί αγάπη να' χουνε έχουν του Χάρου αγκάλη.
Στα μαύρα τα μεσάνυχτα αρπάζει το στυλό του
και κυνηγά τα τέρατα, σαν φταίξιμο δικό του.

Αν και το ξέρει μέσα του πως είναι ουτοπία,
Λερναίες Υδρες μάχεται και δίποδα θηρία,
θαρρεί πως με την ποίηση ο κόσμος θα σωθεί
κι αν όχι, το' χει τάξιμο μαζί του να χαθεί..

Μιας ‘Ανοιξης κυκλάμινο / Ανδρέου Ειρήνη

Σαν το κυκλάμινο στα ροζ ντυμένη,
μες σε μια πέτρα η καρδιά μου αφημένη.....

Στα ροζ ντυμένη στα χαλάσματα γυρνώ,
την πρώτη αγάπη μου με πόνο αναπολώ.
Βράδια ατέλειωτα πνιγμένη στα φιλιά,
που μου ψιθύριζες με πάθος, μ’ αγαπάς.

Ήτανε Ανοιξη θυμάμαι και σ’ αγάπησα πολύ…
η πλάση μύριζε λεμονανθούς και γιασεμί
κι ένα κυκλάμινο δειλά είχε ανοίξει
μέσ ’ απ’ την πέτρα διάλεξε ν ανθίσει.

Στα ροζ ντυμένη στα χαλάσματα γυρνώ
στις αναμνήσεις μού απόμεινε να ζω.
Μιας Ανοιξης κυκλάμινο που δεν ανθίζει πια
τα χρόνια πέρασαν μα Ανοιξη καμιά.

Σαν το κυκλάμινο στα ροζ ντυμένη,
μες σε μια πέτρα η καρδιά μου αφημένη.

*εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία
απ’ την Τούρκικη εισβολή του 1974
όταν ένα 20χρονο αγόρι ανέβαινε με λεβεντιά
τα βουνά της Κερύνειας να «κατατροπώσει
τον εχθρό» ενώ μια νεαρή κοπέλα απέμεινε
«μιας Ανοιξης κυκλάμινο που δεν ανθίζει πια" μετά που ταυτοποιήθηκαν τα οστά του....

από το βιβλίο της Ειρήνης Ανδρέου :  Φτου μας....με αγάπη

Τούτος ο κόσμος δεν πάει άλλο / Ανδρέου Ειρήνη

Τούτος ο κόσμος δεν πάει άλλο....
Θεέ μου γκρέμισ' τον, φτιάξ' τον ξανά.
Για την αγάπη Σου δεν αμφιβάλλω 
όμως τον κάναμε.... γυαλιά καρφιά.

Φτιάξ' τον ξανά μα όχι με λάσπη.
Πάρε τα δάκρυα πάρε το αίμα
πάρε τα ψίχουλα, και φτιάξε αγάπη
μοίρασ΄την δίκαια, μην κάνεις ψέμα.

Ένα κομμάτι για τον καθένα ,
δεν σου ζητάω Θε' μου πολλά.
Χρόνια παλεύω με μία πένα
τούτος ο κόσμος δεν πάει καλά.

Τούτος ο κόσμος ζει μες το ψέμα
και μες στην λάσπη του κυλιέται
κι όποιος ενάντια πάει στο ρέμα
από τον όχλο πετροβολιέται.

Κλείνει τ ΄αυτιά σε πόνου κραυγές
και το συμφέρον του μόνο κοιτάει...
χολή και ξύδι κερνά τις πληγές
πατά σε πτώματα και προχωράει.

Τούτος ο κόσμος ζει μες στο ψέμα,
Θεέ μου γκρέμισ' τον φτιάξ' τον ξανά.
Βγαλ' το ΕΓΩ που στάζει αίμα...
Θε' μου παιδάκι μην κλάψει ξανά!

Από την εισαγωγή του βιβλίου μου " Φτου μας με αγάπη"

Αν νιώθεις ξένος.. / Ειρήνη Ανδρέου

Κι αν νιώθεις ξένος σε τούτο τον κόσμο
κι αν νιώθεις ξένος σε τούτη τη γη
κι ούτε να κλάψεις μπορείς σ'ενα ώμο
κι αναρωτιέσαι το πώς και γιατί ....

Κι αν βλέπεις γύρω σου ανθρώπους πολλούς
μα νιώθεις πιο μόνος και κάπως αλλιώς
ντύσου την μάσκα τους να μοιάζεις μ' αυτούς
μπας και σε πουν ' της γειτονιάς τον τρελό..'

Κι αν νιώθεις ξένος στην κλίνη σου απάνω
και δίπλα σου κάποιος που βλέπεις καιρό
κι όλοι τριγύρω σου ένα ψεύτικο πλάνο
αταίριαστος νιώθεις σ ένα πάζολ θαμπό...

Αγωνίζεσαι χρώμα να βάλεις στο πάζολ
να βρεις μια γωνιά να τρυπώσεις κι εσύ
σαν βλέπεις με φόβο της κλεψύδρας το βάζο...
κι αφήνεις την σκόνη σε κάθε ρωγμή....

Πετάς και μαζεύεις της ζωής τα κομμάτια
κολλάς τα σπασμένα όπως όπως ν' αντέξεις
γελάς σαν παλιάτσος και βάφεις τα μάτια
τον στερνό σου τον ρόλο καλείσαι να παίξεις..

Ειρήνης Ανδρέου / μικρή αναφορά

Η Ειρήνη Ανδρέου κατάγεται από την Λευκωσία  όπου και διαμένει. 

Έχει εκδώσει :

(2016)	Φτου μας... με αγάπη, Όστρια Βιβλίο
(2012)	Της ψυχής μου τα κομμάτια, Εκδόσεις Επιφανίου

Η ίδια στο βιβλίο της : Φτου μας με αγάπη περιγράφεται ως ακολούθως

Δεν είμαι τίποτα σπουδαίο, μια "τρελή" οικοκυρά
που κόβει τ’ άδικο με ρίμα και μπαλτά
«σ’ τούτη τη γή που οι «λογικοί» την καταστρέψανε
και με κουμπιά και αριθμούς αλλάξαν τις καρδιές τους»

Γεννήθηκα σ’ ένα νησί, που ματωμένο κείται.....
ξένοι μα και δικοί του το μοιράσαν δυστυχώς.
Μ’ ενός λεπτού σιγή μπροστά του να σταθείτε.
Ευαγόρες κι Αυξεντίου δώσαν το αίμα τους γι’ αυτό.
Κι ύστερα φτύστε μας καθόλου μην ντραπείτε ,
προδότες ,μιζαδόροι αλωνίζουν τώρα δω.
Λόγους ωραίους στο «ΦΤΟΥ ΜΑΣ» δεν θα βρείτε
διπλώματα και μάστερ δεν πήρα δυστυχώς.
Οργή και πόνο και πληγές μέσα θα βρείτε,
αστέρια και φεγγάρια δεν ξέρω να υμνώ.
Ρήτορες, κόλακες ,αλλού ψάξτε να βρείτε.
Χιλιάδες οι «Αϊλάν», για ηδονές θα σας μιλώ;
Ντόπρα σας μίλησα κι αν κάποιοι ενοχληθείτε
«με…αγάπη» θα σας πω, πως γυρίζει ο τροχός.
Και φτύστε με και μένα, διόλου μην ντραπείτε,
κουσούρια κι αμαρτίες κουβαλώ ένα σωρό
μα της ψυχής μου την κραυγή κατέθεσα εδώ .

Γράμμα από την Κύπρο , στους αδελφούς μας στην Ελλάδα !!!! της Ειρήνης Ανδρέου

Γράμμα μου ζήτησαν να γράψω από την Κύπρο
να ακουστεί στους αδελφούς μας στην Ελλάδα
μα δεν τολμώ ούτε τα πλήκτρα να αγγίξω
μην πιάσουνε φωτιά στην πρώτη αράδα....

Κι αρχίσουν φλόγες να πηδούν, νεκροί να βρίζουν,
ξίφη , μαχαίρια οι λέξεις να γενούν,
να με πονούν, να με ματώνουν να με σκίζουν,
σταυροί χιλιάδες από μπρος μου να περνούν.

Η Κύπρος να δακρύζει απ' τον σταυρό της
που οι Αττίλες την καρφώσαν χρόοονια τώρα
κι αίμα, νερό , ζητούν να δουν απ' το πλευρό της
καραδοκούνε με την λόγχη απ' ώρα σ' ώρα...

Νύχτες ατέλειωτες ξαγρύπνησα να γράφω
ίσως μερέψω τα θεριά και τα φαντάσματα.
Δεν έμαθα αυτόγραφα ΕΓΩ να υπογράφω
μα υπογράφανε οι Μάνες στα οδοφράγματα..............

Ανάξια νιώθω μπρός τους, ότι κι αν γράψω
συγγνώμη απ 'όλους μας, μ' ενός λεπτού σιγή ...
Στην αγκαλιά σας μοναχά θέλω να κλάψω...
στον ίδιο Γολγοθά αδέλφια μου βαδίζουμε μαζί....

Πρωτομαγιές , Πρωταπριλιές / Ειρήνη Ανδρέου

Ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς ιδεολόγους
κι ένα φτύσιμο γερό σ' όλους τους "γυρολόγους".
Οι ιδεολόγοι αξιών και δίκιου πρωτοπόροι
οι "γυρολόγοι" αηδιαστικοί , αγύρτες, μισθοφόροι.

Μα κάπου μπερδευτήκανε όλα σ' αυτόν τον τόπο
τον κάθε ανάξιο τιμούν, τον κάθε καιροσκόπο.
Πρωτομαγιές, Πρωταπριλιές, Άνοιξες σκοτωμένες
παιδιά που θυσιάστηκαν για ιδέες προδομένες.

Αργίες και τριήμερα , ταξίδια κι εξορμήσεις
άντε και κάποια στέφανα ,λόγοι και στόμφου ρύσεις.
Άρχοντες δουλοπάροικοι το σύστημα αιώνια
και η Πατρίδα στον σταυρό σχεδόν μισό αιώνα ..

Κανένας πια δεν απεργεί παρ' ολη την ξεφτίλα
λαλίστατοι στ΄ανούσια , μούγκα στην κατρακύλα.
"Ωχαδελφέ και φάγε πιες" γι αυτό πιάσαμε πάτο
βγαίν' η Πατρίδα στο σφυρί μα εβίβα κι άσπρο πάτο

Μισώ τις νύχτες / Ανδρέου Ειρήνη

Νύχτες ατέλειωτες , ξάγρυπνα μάτια
του ρολογιού μετρούν τις ώρες
κι εκεί μπροστά στα σκαλοπάτια 
σέρνουν χορό του πόνου οι κόρες...

Οι αναμνήσεις σαν ερινύες
στον χρόνο πίσω μακριά με πάνε
και της ψυχής μου οι κηλίδες
από τα βάθη τους ξυπνάνε.

Μισώ τις νύχτες, γιατί δεν ξέρω
ίσως η μοίρα μου το' χει γραμένο
στο σκότος στίγμα βαρύ να φέρω
ανεξερεύνητο μου πεπρωμένο.

Κι αν κάποια βράδια 'ρθει ο Μορφέας
με συμπονέσει και μ' αγκαλιάσει
ένας εφιάλτης κακούργος , τέρας
απ' τον λαιμό με ζήλια τον αρπάζει.

Φεύγει ο Μορφέας αλαφιασμένος
κι αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι
κλαίω βουβά και τον μισω με σθένος
κι εύχομαι να μην με ξαναπάρει.

Χίλιες φορές να είμαι ξύπνια
τους εφιάλτες δεν τους μπορώ
για της ψυχής μου φταίνε την γύμνια
αφ' ότου ήμουνα μια στάλα μωρό.

Κάποια κοκόρια την μέρα κράζουν
άλλη μια νύχτα επί τέλους φεύγει
και τ' αποτσίγαρα σωρό, στοιβάζουν
την πυραμίδα κι ο ήλιος φέγγει......

Από το βιβλίο " Της ψυχής μου τα κομμάτια"

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου

Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.

Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.

Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.

Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...