Γιατί η ομορφιά
η κάθε ομορφιά
πρέπει να έρχεται με όλα τα χρώματά της.
Το φως χαμηλώνει, αλλά μόνο για να χωρέσει
σωστά στην επόμενη μέρα.
Την ώρα εκείνη, λοιπόν,
ο ήλιος βασίλευε πετώντας τις τελευταίες σπίθες του.
Καίγονταν παλιά σενάρια
αταίριαστοι ρόλοι.
Τους κοίταζα, καθώς μια θάλασσα κρατούσε το κορμί μου
σε κυματισμό θαυμαστικού.
Οι δυο τους μες στην υγρή αλμύρα
αβοήθητοι όπως μικρά παιδιά
που μόνο το καλό θέλουν να περιμένουν.
Εκείνος, με την ηλικία της σοφίας.
Εκείνη, με το καύκαλο των χρόνων στην πλάτη.
Κι όταν την κράτησε στα χέρια μες στη θάλασσα
αυτή —την αγάπη της νιότης—
με το ζαρωμένο πρόσωπο, τη φλεβίτιδα,
κρυφές και φανερές παθήσεις της ύπαρξης,
τα σημάδια από το δάγκωμα χαμένου παραδείσου...
Την ώρα εκείνη —θα ορκιζόμουν—ένας άγγελος
βγήκε από τον βυθό και έγραψε μια καινούργια ζωή
για εκείνους
μα πιο πολύ για μένα.
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου (Ιούλιος 2025)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου