ΜΟΡΦΕΣ ΣΜΙΛΕΜΕΝΕΣ * /Ιωάννας Παπαντωνίου

Στο βλέμμα η ασάλευτη αλμύρα...

Ανάστημα δίχως δεκανίκια....

Αγάλματα...

Ακολουθούμε τα μαρμαρωμένα σας χνάρια

στους πρόποδες του αμμόλοφου...

Γλυπτά σας είπαν, μα η ακινησία σας

δε στάθηκε αρκετή τους γλάρους ν’ αποδιώξει...

Σιωπηρά ατενίζετε...

Καταγράφετε τους ίσκιους στη βουβή σας πολιτεία.

Παρουσίες μετράτε, νεκρών και ζώντων.

Ένδυμά σας το ατάραχο λευκό,

εκείνο το δίχως ζάρες και χαρακιές ερώτων,

δίχως τα μανικετόκουμπα των ημερών

να το βαραίνουν...

Κι αν είναι τα ερωτήματά σας

αναπάντητα για τους περαστικούς

συνένοχη η Σφίγγα...

Εκεί πλάι στις επιγραφές

κείτεται η ακαμψία του κόσμου...

Βυθίσαμε τ’ αγριολούλουδα στις ρωγμές σας.

«Ζητείται κηπουρός...»,

γράψαμε στις μικρές μας αγγελίες...

Σαφής ήταν ο περιορισμός των λέξεων...

Είπαμε ν’ αποφύγουμε τις πτώσεις,

κυρίως τις κλητικές...

Δεν ανταποκρίθηκε κανείς...

Η εκκρεμότητα ακρωτηριασμένη,

μια προτομή...

Αφέθηκε στην άμμο...

*2025 στον Πανελλήνιο διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού έλαβε το Γ΄ Βραβείο ποίησης σε ελεύθερο στίχο

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ / Γιαπάνης Μάρκος

 

Κάποιες φορές,
κλαίω
για ’κείνο
το ποδοπατημένο
λουλούδι

κι άλλες,
για μένα
που
το πάτησα.

ΑΝΕΜΟΛΟΥΛΟΥΔΟ/ Γιαπάνης Μάρκος

 

Ανεμολούλουδο παράξενο, πρωτόγνωρο λουλούδι,
άνθος του απατηλού καημού,
ποιο θρόισμα κατοικεί στα σέπαλά σου;

Ανεμολούλουδο, που φέρεις το τόξο της αυγής στο μέτωπό σου
και ανοίγουν τα πέταλά σου, σαν το τριαντάφυλλο της μοίρας,
θα ’ρθω να σε θαυμάσω, καθώς θ’ ανθίζεις το πρωί.

Ανεμολούλουδο, ντυμένο τη θάλασσα και το χιόνι των βουνών,
καρπός της ευωδιάς σου ο παφλασμός των εαρινών κυμάτων,
φωνή σου το κάλεσμα των καλοκαιρινών πουλιών.

Ανεμολούλουδο, που βλασταίνεις στο γαλάζιο χώμα τ’ ουρανού
κι είν’ οι αχτίνες του ήλιου μίσχος σου,
πλησίασε να σε μαδήσω να δω αν μ’ αγαπάς.

Ω, Ανεμολούλουδο, ηλιότροπο και ντροπαλό,
πικρή κι ανέλπιδη ευχή μου ήλιος μικρός να γινόμουν,
να ελπίζω ακόμα πως μπορώ να σ’ αγαπώ

FEUERNACHT \ Μάρκος Γιαπάνης

 FEUERNACHT

Κάποιες φωτιές

δεν είναι

για να ζεσταίνεσαι

κοντά τους.

Κάποιοι καπνοί

δεν θα γίνουν

ποτέ τους

σύννεφα.

Εγώ, ο Άνθρωπος, Μάρκος Γιαπάνης (εκδ. Γερμανός 2023)

ΖΩΗ / Οικονομίδου Όλγα

Δέντρα βουβά, μοναχικά

Δέντρα γυμνά, καθάρια

Δέντρα υψωμένες προσευχές

Δέντρα γυναίκες δοτικές

Δέντρα θλιμμένοι ποιητές

Δέντρα υπέροχες σιωπές

Κάθε ψυχή ένα δέντρο

Όλη η ζωή ένα δέντρο.

LIFE

Trees speechless, lonely

Trees naked, unspoiled

Trees rising prayers

Trees generous women

Trees forlorn poets

Trees wonderful silences

Each soul a tree

The whole life a tree.

Olga Economidou

Μια κηδεία επιτυχημένη / Τσελεπή Ειρήνη

 

Ουρά στεκότανε το πλήθος

κι αδημονούσε να τελειώσει η ορθοστασία.

Πότε πότε συνομιλούσαν,

πού και πού χαμογελούσαν, αλληλοχαιρετιόντουσαν,

κι ο αποθαμένος ακίνητος, νηφάλιος, κι αυτός αδημονούσε το μεγάλο του ταξίδι ν' αρχινούσε...

Οι συγγενείς ξεχνιόντουσαν και στο πλήθος χαμογελούσαν.

Χειραψίες και φιλιά, συλλυπητήρια που μοιάζαν κάπου κάπου με συγχαρητήρια.

Ουρά στεκότανε το πλήθος.

Μπροστά μπροστά οι επίσημοι,

πιο πίσω καλοντυμένοι, προσεγμένοι κι όχι ασήμαντοι προσκεκλημένοι.

Μια κηδεία καθωσπρέπει.

Καθ' όλα αξιοπρεπής και πολύ πετυχημένη!

Μοναδική εξαίρεση ο παπάς, που μόνος του έψελνε ο φτωχός,

πού εστίν ο άργυρος και πού ο χρυσός...

Τ Α Δ Ε Λ Τ Α / Βοσκαρίδης Πάμπος

Δαίμων

εκ του δαίω

ο εστί μεθερμηνευόμενο μοιράζω

Δαίμων

ο νέμων τι μέλλει γενέσθαι ενί εκάστω

Νέμων

εκ του νέμω

εξ ου νομή και νόμος

Δαίμων

εν άλλοις λόγοις ο υπέρτερος

ο καθορίζων το μοίρασμα

τη μοίρα των ανθρώπων

ποιοι και πώς θα μοιραστούν

τον πόνο, τη φθορά

τα λάφυρα ωσαύτως

Πανδαιμόνιο

το σπίτι των δαιμόνων

Δέει, δέομαι σοι, Δαίμων

δως ημίν ευδαιμονία τήσδε πανδημίας

ήτοι

έντρομος εκλιπαρώ σε άρχοντα

για δίκαια κατανομή αυτής της πανδημίας