ΜΟΡΦΕΣ ΣΜΙΛΕΜΕΝΕΣ * /Ιωάννας Παπαντωνίου

Στο βλέμμα η ασάλευτη αλμύρα...

Ανάστημα δίχως δεκανίκια....

Αγάλματα...

Ακολουθούμε τα μαρμαρωμένα σας χνάρια

στους πρόποδες του αμμόλοφου...

Γλυπτά σας είπαν, μα η ακινησία σας

δε στάθηκε αρκετή τους γλάρους ν’ αποδιώξει...

Σιωπηρά ατενίζετε...

Καταγράφετε τους ίσκιους στη βουβή σας πολιτεία.

Παρουσίες μετράτε, νεκρών και ζώντων.

Ένδυμά σας το ατάραχο λευκό,

εκείνο το δίχως ζάρες και χαρακιές ερώτων,

δίχως τα μανικετόκουμπα των ημερών

να το βαραίνουν...

Κι αν είναι τα ερωτήματά σας

αναπάντητα για τους περαστικούς

συνένοχη η Σφίγγα...

Εκεί πλάι στις επιγραφές

κείτεται η ακαμψία του κόσμου...

Βυθίσαμε τ’ αγριολούλουδα στις ρωγμές σας.

«Ζητείται κηπουρός...»,

γράψαμε στις μικρές μας αγγελίες...

Σαφής ήταν ο περιορισμός των λέξεων...

Είπαμε ν’ αποφύγουμε τις πτώσεις,

κυρίως τις κλητικές...

Δεν ανταποκρίθηκε κανείς...

Η εκκρεμότητα ακρωτηριασμένη,

μια προτομή...

Αφέθηκε στην άμμο...

*2025 στον Πανελλήνιο διαγωνισμό των Πνευματικών Οριζόντων Λεμεσού έλαβε το Γ΄ Βραβείο ποίησης σε ελεύθερο στίχο

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ / Γιαπάνης Μάρκος

 

Κάποιες φορές,
κλαίω
για ’κείνο
το ποδοπατημένο
λουλούδι

κι άλλες,
για μένα
που
το πάτησα.

ΑΝΕΜΟΛΟΥΛΟΥΔΟ/ Γιαπάνης Μάρκος

 

Ανεμολούλουδο παράξενο, πρωτόγνωρο λουλούδι,
άνθος του απατηλού καημού,
ποιο θρόισμα κατοικεί στα σέπαλά σου;

Ανεμολούλουδο, που φέρεις το τόξο της αυγής στο μέτωπό σου
και ανοίγουν τα πέταλά σου, σαν το τριαντάφυλλο της μοίρας,
θα ’ρθω να σε θαυμάσω, καθώς θ’ ανθίζεις το πρωί.

Ανεμολούλουδο, ντυμένο τη θάλασσα και το χιόνι των βουνών,
καρπός της ευωδιάς σου ο παφλασμός των εαρινών κυμάτων,
φωνή σου το κάλεσμα των καλοκαιρινών πουλιών.

Ανεμολούλουδο, που βλασταίνεις στο γαλάζιο χώμα τ’ ουρανού
κι είν’ οι αχτίνες του ήλιου μίσχος σου,
πλησίασε να σε μαδήσω να δω αν μ’ αγαπάς.

Ω, Ανεμολούλουδο, ηλιότροπο και ντροπαλό,
πικρή κι ανέλπιδη ευχή μου ήλιος μικρός να γινόμουν,
να ελπίζω ακόμα πως μπορώ να σ’ αγαπώ

FEUERNACHT \ Μάρκος Γιαπάνης

 FEUERNACHT

Κάποιες φωτιές

δεν είναι

για να ζεσταίνεσαι

κοντά τους.

Κάποιοι καπνοί

δεν θα γίνουν

ποτέ τους

σύννεφα.

Εγώ, ο Άνθρωπος, Μάρκος Γιαπάνης (εκδ. Γερμανός 2023)

ΖΩΗ / Οικονομίδου Όλγα

Δέντρα βουβά, μοναχικά

Δέντρα γυμνά, καθάρια

Δέντρα υψωμένες προσευχές

Δέντρα γυναίκες δοτικές

Δέντρα θλιμμένοι ποιητές

Δέντρα υπέροχες σιωπές

Κάθε ψυχή ένα δέντρο

Όλη η ζωή ένα δέντρο.

LIFE

Trees speechless, lonely

Trees naked, unspoiled

Trees rising prayers

Trees generous women

Trees forlorn poets

Trees wonderful silences

Each soul a tree

The whole life a tree.

Olga Economidou

Μια κηδεία επιτυχημένη / Τσελεπή Ειρήνη

 

Ουρά στεκότανε το πλήθος

κι αδημονούσε να τελειώσει η ορθοστασία.

Πότε πότε συνομιλούσαν,

πού και πού χαμογελούσαν, αλληλοχαιρετιόντουσαν,

κι ο αποθαμένος ακίνητος, νηφάλιος, κι αυτός αδημονούσε το μεγάλο του ταξίδι ν' αρχινούσε...

Οι συγγενείς ξεχνιόντουσαν και στο πλήθος χαμογελούσαν.

Χειραψίες και φιλιά, συλλυπητήρια που μοιάζαν κάπου κάπου με συγχαρητήρια.

Ουρά στεκότανε το πλήθος.

Μπροστά μπροστά οι επίσημοι,

πιο πίσω καλοντυμένοι, προσεγμένοι κι όχι ασήμαντοι προσκεκλημένοι.

Μια κηδεία καθωσπρέπει.

Καθ' όλα αξιοπρεπής και πολύ πετυχημένη!

Μοναδική εξαίρεση ο παπάς, που μόνος του έψελνε ο φτωχός,

πού εστίν ο άργυρος και πού ο χρυσός...

Τ Α Δ Ε Λ Τ Α / Βοσκαρίδης Πάμπος

Δαίμων

εκ του δαίω

ο εστί μεθερμηνευόμενο μοιράζω

Δαίμων

ο νέμων τι μέλλει γενέσθαι ενί εκάστω

Νέμων

εκ του νέμω

εξ ου νομή και νόμος

Δαίμων

εν άλλοις λόγοις ο υπέρτερος

ο καθορίζων το μοίρασμα

τη μοίρα των ανθρώπων

ποιοι και πώς θα μοιραστούν

τον πόνο, τη φθορά

τα λάφυρα ωσαύτως

Πανδαιμόνιο

το σπίτι των δαιμόνων

Δέει, δέομαι σοι, Δαίμων

δως ημίν ευδαιμονία τήσδε πανδημίας

ήτοι

έντρομος εκλιπαρώ σε άρχοντα

για δίκαια κατανομή αυτής της πανδημίας

ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ / Αθηνά Τέμβριου, «Μετάβαση»

Είναι μακρύ το πέρασμα προς την αυλή.

Μέχρι να το διαβείς,

οι φωνές των παιδιών χάνονται

στους κίτρινους τοίχους.

Μέρες και χρόνια χρειάζονται,

για να κτίσει κανείς περάσματα.

Με της τύχης το γύρισμα,

έχει κανείς δωμάτιο προς το φως

ή δίπλα στην πιο κοντινή πόρτα.

Κάθε πρωί οι λέξεις δεξιά και αριστερά

θυμίζουν όσα γίνονται ή όσα

θα έπρεπε να γυρίσουν το χρόνο

με τις ψυχές ξεχασμένες σαν ίσκιους

στα ζεστά μάρμαρα.

Έχει Αγάπη … δεν το ξέραμε ίσως,

μεσ’ την Άγνοια μαθαίνει κανείς

να αδιαφορεί.

Κάθε τοίχος όμως, κάθε γωνιά,

κάθε ανοιχτό παράθυρο

έχει ένα πέρασμα προς τη γη,

μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο,

λέει ο ποιητής.

Έτσι πιστέψαμε …

Ούπω καιρός / Μαυρομάτης Γιώργος

(αφιερωμένο σ’ ένα ιμερόεν νέφος)

Χελιδόνι μου

τι είναι αυτό το μαύρο Χ

που απέθεσες επάνω στην προσωπογραφία μου;

Τόσο πολύ μού κάθισε, επάνω στην καρδιά μου,

που φαίνομαι σαν επικηρυγμένος αντάρτης.

Χελιδόνι μου

τι είναι αυτό το μούντζωμα,

που άφησες με μαύρο κάρβουνο

επάνω στην ψυχή μου, την έρμη,

ωσάν να σού ‘φταιξα, πετροχελίδονό μου.

Τώρα πιά κολυμπάω σε μια λίμνη ατέρμονη

χαμένο χρυσόψαρο. Τώρα πια ένας άσπρος

κύκνος, υπερίπταται της οροφής του ήλιου

ως να θέλει να μού κάνει παρέα.

Χελιδόνι μου

επάνω στη στέγη με τα κεραμίδια

άπλωσε σελαγίζουσα, μητέρα αμόλυντη,

η μορφή του έρωτα.

Χελιδόνι μου

όλος απόγνωση σε κρένω,

είναι ώρα να πηγαίνεις, πουλί χρυσό

της αποδημίας;

Ούπω καιρός, μού αποκρίνεσαι

και κρύβεσαι μες στα φυλλώματα

και μες στο γάργαρο τρεχάμενο νερό

του ρυακιού σαν γρύλος της σιωπής

μες στην απέραντη σιγή μου.

ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΛΕΞΕΩΝ / Τιμοθέου Ανδρέας

Στον Μιχάλη Ζαφείρη

«Αιώνες είχα να συναντήσω άνθρωπο αξιοπρεπή»

είπε αθόρυβα ο ποιητής

κι έπεσαν οι λέξεις του

στα μωσαϊκά του σπιτιού

σαν ψηφίδες εύθραυστες.

Έπειτα το βλέμμα στράφηκε

σε μέρη γνώριμα,

κυνηγημένα ή ασφαλή

δεν κατάφερα να διακρίνω.

Πόσες ζωές να είχε ζήσει άραγε,

μετά από αυτές, πόσες να καρτερούσε;

Δεν κατάφερα να συστηθώ,

μου ’χε καρφώσει ήδη το παράσημο.

Κατάπια την ώρα

σαν κρύο νερό

και χάθηκα σε λεωφόρους κυκλικές,

όπως αρμόζει άλλωστε

σε κάτι τέτοιες συναντήσεις.

ΛΕΜΟΝΑΝΘΟΙ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά

απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο

στη πλώρη ένα ποδήλατο

άφηνε πεταλιές στο αύριο

κι ο ποδηλάτης στο κατάρτι

αγνάντευε τα βάθη των ονείρων

η θάλασσα λαμπύριζε πράσινη

κι έσμιγε με τις λεμονιές

και τις βιολέτες της αυλής

που σε μεθούσαν άνοιξη.

Στις πίσω σελίδες των βιβλίων

ζωγραφίζαμε με ξυλομπογιές

εικόνες της παιδικής μας φαντασίας

ξεχνώντας την αιώνια αδυσώπητη μοίρα

η αβάσταχτη αρμονία των αρωμάτων

δεν άντεξε στο χρόνο

η γης χαράχτηκε σε δυο κομμάτια

κι εμείς αναζητάμε στίχους

να χτίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα.

"Λεμονανθοί στο πέλαγο" (2013)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ / Θεμιστοκλέους Σταύρος

 

• 

  
  

  
  

  Τα φύλλα αδύναμα να κρατηθούν

  αφήνονται στον αέρα.

  Ο ίσκιος τους

  δεν είναι πλέον απαραίτητος.

  Ομίχλη η ελπίδα.

  Πότε πυκνή, πότε χάνεται.

  Καθάρισε μέχρι το απόγευμα ο καιρός.

  Η μάνα μου παρατήρησε

  την ομορφιά μιας πεταλούδας.

   

  Η ομίχλη δεν είναι ελπίδα τελικά.

  Κι αυτό είναι αρκετό

  για να την καταρρίψω.

Σταύρος Θεμιστοκλέους / Βιογραφικό σημείωμα

 

• 
  

  Ο Σταύρος Θεμιστοκλέους γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου όπου και ζει. Σπούδασε στο Salford University του Manchester Χρηματοοικονομικά και εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία. Παρακολουθεί εδώ και πέντε χρόνια τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της ποιήτριας και δοκιμιογράφου Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου. Ποιήματα και πεζά κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί στην ανθολογία Συν(γ)ραφές, εκδόσεις «Τεχνοδρόμιον» 2018. Αντίστοιχα, πεζό κείμενό του έχει δημοσιευτεί στο κυπριακό λογοτεχνικό περιοδικό «Διόραμα». Η συλλογή «Όρθιες στέκονται μόνο οι μαριονέτες» (εκδόσεις Ρώμη, 2024) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

• 
  
  
  

Ο ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ / Τιμοθέου Ανδρέας

Υπάρχει πλέον

ένα σκεύασμα για όλα.

Το φυτεύω στο σώμα

κάθε που αλλάζουν οι καιροί

για να με σώσει.

Βυθίζει τη νιότη στο κενό

χωρίς αντίσταση

άστρο χαμένο μες στη σάρκα

λάμψη στην άκρη της αφής

τοπίο ακατοίκητο

και τόσο κουρασμένο.

Σε άλμπουμ ηλεκτρονικά

φυτρώνουν οάσεις μεγαλείων

αγρυπνούν τα βράδια

και με φροντίδα τις σκαλίζω

μα φόβος άσπλαχνος

μες στις γωνίες του καθρέφτη

κουμάντο και αφέντης.

Τον ξεγελώ με άλλο φως

λίπασμα των ημερών

οι δείκτες προστασίας.

Μέσα σε νύχτες

χωρίς φωνή ανατολής

ανθίζει παντοδύναμος

ο λυπημένος κήπος.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ / Πενταράς Νίκος

Το Φως

κυνηγημένο, ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένο

κατέφυγε κάτω από την κληματαριά.

Η βρύση αρνήθηκε να δώσει το νερό της

να πιει το Φως να δροσιστεί

και το ξανθό κεφάλι του να πλύνει.

Οι ρώγες πάλι απ’ το τσαμπί του σταφυλιού

που πήρε τον κρασάτο το χυμό τους να ρουφήξει

στα χείλια του τα ξεραμένα λιώναν αδειανές

με μια στυφή αδιαφορία

κι η πόρτα που χτυπούσε να τ’ ανοίξει

στεκόταν αδιάφορη, χωρίς αισθήσεις.

Εγώ που παρακολουθούσα

τα γεγονότα απ’ τη σπηλιά μου

ευτύς κατάλαβα πως ήμουνα γυμνός.

Χωρίς χρονοτριβή σηκώθηκα

και ξέθαψα την πανοπλία του παππού μου

του ξακουστού πολεμιστή.

Σελώνω τ’ άλογό μου και κινώ

έφιππος πολεμιστής

για τη σκληρή αναμέτρηση

με τ’ αγριογούρουνα, τις νυχτερίδες και τα φίδια

που χρόνια επιβουλεύονται το Φως.

Χυμός κρασάτος τότες ξανασάλεψε

στα μαραμένα στήθια της κληματαριάς

η σκουριασμένη κλειδαριά ξανάρχισε να τρίζει

και μια σταγόνα ξαναπρόβαλε

στη βρύση το νερένιο της κεφάλι.

(από την ποιητική του συλλογή «ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ», 1994)

Συγκομιδή / Ελένη Τυρίμου

 

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός της συγκομιδής !

Τώρα οι καρποί έδεσαν,

μέστωσαν στην βροχή

των δικών μας δακρύων,

στον δικόν μας πυρετό,

στην ζέστη της ψυχής μας.

τώρα διψάσαμε πολύ,

ο ύπνος κρατησε για Χρόνια,

κάπου τα βήματα μας χάσαμε...

μα τα σημάδια των καιρών

στάζουν αίμα - αίμα και δάκρυα,

η νάρκωση κράτησε πολύ,

έγινε παράλυση,

η σηψαιμία των μέσων,

των άκρων, της ζωής μας,

παντού δυσοσμία.

Η ώρες , οι μέρες γίνανε νύκτες,

πυροδοτούμενες

απέναντι στο άδικο

και η σιωπή έγινε κραυγή,

αντίλαλος σε κάθε κύτταρο,

σαν είδε το γέλιο των παιδιών

να χάνεται στο βουητό του φόβου,

τα πάντα να πνίγονται

στην ανασφάλεια,

στο ψέμα στην εκμετάλευση.

Τότε!!

γίνεται ο καιρός τής συγκομιδής όταν λύνεται η σιωπή!

και συναντιέται με την ανέχεια, γίνεται αξιοπρέπεια, σεβασμός, αγώνας για την ελευθερία.

Τώρα είναι ο καιρός της συγκομιδής!!!

Που ξυπνά η σιωπή και φωνάζει : είμαι <<άνθρωπος >>!!!

Πρέπει να ζήσω <<Ελεύθερος >>!!!.